ซุนจ้ายเย้นที่โตจนปูนนี้แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่ากลยุทธ์ของเขามีช่องโหว่
ตามแผนเดิมของเขานั้น ไม่เพียงแต่จับตัวเจียงชื่อได้ แต่คนของเจียงชื่อก็ไม่อาจตามมาถึงที่นี่ได้
แต่ลูกน้องของเจียงชื่อทั้งสองคนได้มาถึงที่นี่แล้วจริงๆ!
นี่มันอยู่นอกเหนือแผนการของเขา
เขามองไปที่เจียงชื่อแล้วถามว่า “คุณติดตั้งอุปกรณ์กำหนดตำแหน่งตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เห็นได้ชัดว่าเจียงชื่อได้ติดตั้งอุปกรณ์ระบุตำแหน่งตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว ไม่เช่นนั้น ตั้งแต่วินาทีที่เขาเดินเข้าไปในโรงแรมจนมาถึงตอนนี้ที่ถูกจับตัว ซุนจ้ายเย้นได้เฝ้าติดตามทุกการเคลื่อนไหวของเขามาตลอด ซึ่งไม่มีโอกาสที่เขาจะทำอะไรเลยด้วยซ้ำ
ซุนจ้ายเย้นได้แต่ขมวดคิ้วแน่นขึ้น
หรือว่า เจียงชื่อรู้ถึงการมีอยู่ของเขาตั้งแต่แรกแล้ว ดังนั้นเขาจึงป้องกันตัวเอง?
เป็นไปไม่ได้
ไม่มีทางรู้ทันถึงการมีอยู่ของเขาหรอก
ซุนจ้ายเย้นถามต่อ “เจียงชื่อ ทำไมคุณถึงติดตั้งอุปกรณ์ติดตามตั้งแต่แรก? มันไม่มีเหตุผลเลยด้วยซ้ำ ผมไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย ไม่มีทางที่จะทำให้คุณสงสัยได้ถึงจะถูก”
เจียงชื่อพยักหน้า “เพราะเป็นแบบนี้ไง ผมก็เลยต้องสงสัยมากยิ่งขึ้น”
“คุณหมายความว่าไง?”
“ผมหมายความว่า คนโง่อย่างซุนหย่งเจิน ทุกครั้งที่วางแผนก็จะเป็นแผนที่โง่เขลา มักจะทิ้งร่องรอยหลักฐานไว้ตลอด แต่ครั้งนี้มันต่างกัน ไม่ว่าจะเป็นความรอบคอบ ความร้ายกาจ ซึ่งไม่มีทางใช่คนอย่างซุนหย่งเจินจะสามารถทำได้อยู่แล้ว อีกอย่างต้องมีคนคอยบงการอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน ฉะนั้น ที่ผมต้องทำก็คือ เข้าไปในถ้ำเสือ แล้วลากตัวคนคนนั้นออกมาให้ได้”
ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ซุนจ้ายเย้น
ในขณะนี้ ซุนจ้ายเย้นรู้ตัวว่าเขาเป็นฝ่ายแพ้แล้ว
“ดังนั้น คุณจงใจแกล้งถูกผมหลอก แล้วตั้งใจมาให้ผมจับ?”
เจียงชื่อยิ้มอย่างเย็นชา “ไม่อย่างนั้นคุณจะปรากฏตัวออกมาได้ยังไง?”
สุดยอด
ด้วยสมองอันชาญฉลาด รวมไปถึงความกล้าหาญ ไม่ว่าจะเป็นด้านไหน เจียงชื่อก็เหนือกว่าซุนจ้ายเย้นไปทุกด้าน
ผู้ชายคนนี้มันปีศาจจริงๆ!
หัวใจของซุนจ้ายเย้นเต้นรัว ตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยแพ้ใครในเชิงกลยุทธ์มาก่อน และนี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงความพ่ายแพ้ ความไม่คาดคิด ความโกรธ ความรู้สึกหมดหนทางสู้ ความเจ็บปวด ทุกอารมณ์ได้หลั่งไหลเข้ามาในหัวใจเขา
เขาไออย่างรุนแรงอีกครั้ง จากนั้นรีบหยิบยาออกมากลืนเข้าปากเพื่อระงับอาการของตน
จากนั้นซุนหย่งเจินหัวเราและพูดขี้นว่า “พูดมากขนาดนี้ มีประโยชน์อะไรไม่ทราบ? ที่ข้ารู้ก็คือตอนนี้เจียงชื่อถูกขังอยู่ในกรงเหล็ก และลูกน้องมันที่กำลังมาช่วยก็มีแค่สองคนเท่านั้น! แล้วจะช่วยยังไง? มันจะหนีจากกำมือของข้าไปได้ยังไง?”
เมื่อพูดจบเขาชี้ปืนไปที่เจียงชื่ออีกครั้ง “แกมันฉลาดนักใช่ไหม? แต่ขอโทษนะ ข้าคิดว่าแกมันก็แค่แกล้งฉลาดมากกว่า?”
เสียงปืนดังขึ้น
แต่ก่อนที่เขาจะยิง ร่างกายของเจียงชื่อก็เคลื่อนไหวเหมือนสายฟ้า และกระสุนก็ถูกยิงออกไปอย่างว่างเปล่า
ในระยะทางน้อยกว่าหนึ่งเมตรนี้ เขาสามารถหลบกระสุนได้อย่างรวดเร็ว ร่างของเจียงชื่อนั้นเคลื่อนไหวเร็วจนยากที่จะจินตนาการได้
ซุนหย่งเจินถึงกับผงะและยิงติดต่อกันหลายนัด
ปัง ปัง ปัง!!!
มันไร้ประโยชน์
ดวงตาของเจียงชื่อจับจ้องไปที่การเคลื่อนไหวที่ละเอียดอ่อนของคู่ต่อสู้ และก่อนที่ซุนหย่งเจินจะลั่นไกเขาก็ได้หลบอย่างรวดเร็วแล้ว
กระสุนทุกนัดที่ยิ่งออกไปนั้นว่างเปล่า
ซีเหมินจุ้นที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็หยิบปืนออกมาและรัวปืนใส่กรงเหล็กพร้อมกับซุนหย่งเจินอย่างไม่หยุด
สุดท้ายแล้วเจียงชื่อยังคงหลบมันได้ทุกนัด แต่ทั้งสองกลับทำให้เกือบทำร้ายฝ่ายเดียวกันเสียมากกว่า
ซุนหย่งเจินถึงกับเหงื่อตก
นี่มันล้อเล่นใช่มั้ย?
ทั้งๆ ที่คนติดอยู่ในกรงแล้ว แต่กลับฆ่าเขาไม่ได้? นี่มันความรู้สึกเหมือนเง็กเซียนฮ่องเต้จับซุนหงอคงไว้ แต่กลับฆ่ายังไงก็ฆ่าไม่ตายอย่างไรอย่างนั้น?
