เส้นเลือดปรากฏขึ้นในดวงตาของเจียงชื่อ
แม้กระทั่งรสชาติแห่งน้ำตาที่ลืมไปนานแล้วก็ยังไหลออกมาคลอเบ้าตาอย่างไม่รู้ตัว
ผู้ชายที่ร้องไห้โดยไม่มีน้ำตานั้น มีเพียงความเศร้าที่ยังไม่ถึงขีดสุดเท่านั้น!
ใช่ว่าเทพแห่งสงครามชูร่าจะร้องไห้ไม่เป็น
แต่เขาจะร้องไห้ไม่ได้
ดังนั้นน้ำตาได้แต่คลอเบ้า ความรู้สึกผิด ความคิดถึง การโทษตัวเอง ทุกความรู้สึกได้ผุดขึ้นมาในใจของเจียงชื่อ
สองกำปั้น บีบแน่นขึ้น
แขน เหยียดตรง
พละกำลัง ปรากฏขึ้นในทันที
“จัดการมันซะ!!!”
ด้วยเสียงตะโกนของซีเหมินจุ้น ชายฉกรรจ์ยอดฝีมือเจ็ดแปดคนนั้นก็กระโจนเข้าใส่เจียงชื่อ และมีดในมือของทุกคนต่างก็ฟันแทงไปยังจุดสำคัญของเจียงชื่อ
ลำคอ หัวใจ ท้ายทอย กระดูกสันหลัง ไม่ว่าจะเป็นจุดใด ถ้าหากถูกโจมตีเข้าคงไม่เหลือแม้แต่ชีวิตอย่างแน่นอน
วิกฤตกำลังเข้ามา
ถ้าเป็นคนธรรมดาคงไม่ต้องคิดหาวิธีเอาตัวรอดภายใต้สถานการณ์เช่นนี้แล้ว สิ่งเดียวที่คิดได้คือทำอย่างไรให้ความตายของตัวเองทุกข์น้อยลง
แต่เจียงชื่อไม่ใช่คนธรรมดา
เขาคือเทพแห่งสงครามชูร่า!
“เหอะ!!!”
เจียงชื่อตวาดใส่และเคลื่อนตัวไปยังด้านหลังของชายฉกรรจ์คนหนึ่งด้วยความเร็วราวกับสายฟ้าและบีบศีรษะเขาไว้
จากนั้นบีบแรงขึ้น
แคร่ก แคร่ก ชายฉกรรจ์คนนั้นยังไม่ทันได้ส่งเสียงใดๆ มือและเท้าของเขาก่อนอ่อนแรงลงเหมือนคนอัมพาต
เจียงชื่อเตะมีดของชายคนนั้นที่อยู่บนพื้นกระเด็นไปหาชายอีกคนที่กำลังเข้ามาและแทงเข้าไปกลางอกของเขา
ในชั่วพริบตา ทั้งสองก็สิ้นลมหายใจลง
ชายฉกรรจ์อีกหกคนต่างมองหน้ากันและรุมล้อมเข้ามาอีกครั้ง
ร่างของเจียงชื่อนั้นน่ากลัวมาก ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว ทรงพลัง ท่วงท่าอันร้ายกาจ ไม่มีข้อยกเว้นสำหรับทุกการโจมตีของเขา และทั้งหมดก็ถูกจัดการและสิ้นลมหายใจในเวลาเดียวกัน
บอกได้คำเดียวว่า ‘โหด!!!’
การต่อสู้ทั้งหมดใช้เวลาไม่ถึง 10 วินาทีเท่านั้น ชายฉกรรจ์ทั้งแปดก็ล้มกองอยู่กับพื้น
ไม่มีลมหายใจที่หลงเหลืออีก
เพราะพวกเขาทำให้เจียงชื่อชายผู้ที่ไม่ควรทำให้โกรธต้องโกรธอย่างสุดขีด
ไม่มีอะไรรอพวกเขาอีก นอกจากความตาย
ซีเหมินจุ้นที่ยืนอยู่บนลิฟต์ยกได้แต่กลืนน้ำลาย เขากลัวจนเข่าอ่อนและทรุดลงกับพื้น
โชคดีที่เขามองการณ์ไกล เขาเลือกที่จะขึ้นลิฟต์มารอข้างบน ไม่อย่างนั้นเขาในตอนนี้ก็อาจกลายเป็นศพไปแล้ว
แต่แล้ว เจียงชื่อก็ยืนอยู่ใต้ลิฟต์แล้วเงยหน้ามองไปที่ซีเหมินจุ้น
สายตาที่อาฆาตนั้น
ทำให้หัวใจของซีเหมินจุ้นแทบจะทะลุออกมาจากอก
เวลานี้
ด้านในกระท่อมที่มืดสลัว
เมื่อเห็นลูกน้องที่ตายไป ซุนหย่งเจินรู้สึกเจ็บใจและถอนหายใจอย่างไม่หยุด “น้องชาย เองทำอะไรลงไป! พี่ต้องเสียยอดฝีมือไปถึงแปดคนเลยนะ!”
ซุนจ้ายเย้นหัวเราะเบาๆ
“ไหนๆ ก็เป็นพวกสัตว์ร้ายที่ชอบฆ่าคนอยู่แล้ว ตายไปก็ดี”
“แก!!!” ซุนหย่งเจินเครียดจนแทบกระอักเลือดออกมา
ซุนจ้ายเย้นยิ้มอ่อนๆ “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ปล่อยให้พวกเขาต้องตายฟรีหรอก ตอนนี้ดวงตาของเจียงชื่อถูกความโกรธครอบงำแล้ว รวมไปถึงการต่อสู้เมื่อกี้ได้ปลดปล่อยความเกลียดชังของเขา ตอนนี้เขาจะลืมทุกอย่างไปแล้ว ยกเว้นการฆ่าทุกอย่างที่ขวางหน้า”
ซุนหย่งเจินขมวดคิ้ว “แล้วยังไงต่อ?”
ซุนจ้ายเย้นมองไปที่หน้าจอและพูดว่า “จากนั้นเขาก็เหมือนหมูป่าที่ขาดสติ ขอแค่ได้ชนทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่สนหรอกว่าจะตกอยู่ในกับดักหรืออะไร”
“กับดัก?” ซุนหย่งเจินถึงกับผงะ “กับดักอะไร? ทำไมพี่ไม่รู้? เองไม่ได้หมายถึงจะเรียกที่มากกว่านี้ไปฆ่ามันเหรอ?”
“เหอะๆ”
ซุนจ้ายเย้นมองซุนหย่งเจินเหมือนปัญญาอ่อนคนหนึ่ง “ใช่ว่าทุกเรื่องต้องบอกคุณนะ เพราะสมองหมูอย่างคุณไม่สามารถประมวลข้อมูลได้มากนัก นั่งดูเงียบๆ ก็พอ อย่าโชว์โง่อีก”
