ความรู้สึกตอนขับรถใหม่บนถนนมันช่างมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูกจริงๆ ปฏิเสธไม่ได้ว่าของแพงบนโลกมันย่อมมีเหตุผลของมัน
และรถราคาห้าสิบล้านกับรถราคาห้าแสนมันก็มีข้อแตกต่างของมันด้วยเช่นกัน!
ในตอนแรกติงเมิ่งเหยนยังรู้สึกไม่สบายใจที่เสียเงินมากมายขนาดนี้เพื่อซื้อรถคันเดียว
แต่หลังจากได้ขับไปบนท้องถนนแล้ว เธอถึงจะรู้ว่าความสุขที่เกิดจากรถเฟอร์รารีราคาห้าสิบล้านนี้มันพิเศษเพียงใด เธอขับจนไม่อยากหยุดรถอีก เธออดไม่ได้ที่จะใช้ชีวิตอยู่บนรถไปตลอดเลย
เจียงชื่อที่นั่งอยู่ข้างที่นั่งคนขับ เมื่อเห็นใบหน้าอันมีความสุขของติงเมิ่งเหยนเขาก็รู้สึกสุขใจไปด้วย
ของขวัญชิ้นนี้ดูเหมือนจะทำให้ติงเมิ่งเหยนมีความสุขมาก
ในขณะที่รถแล่นไปบนท้องถนน โทรศัพท์ของเจียงชื่อก็ดังขึ้น
กริ๊ง กริ๊ง~~
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นและเห็นว่าเป็นสายโทรเข้าจากเฉิงไห่ ผู้ดูแลบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งของเขา
ลุงเฉิง?
เจียงชื่อรู้สึกเอะใจ เพราะเขาไม่ได้กลับไปที่บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งนานแล้ว ส่วนงานแทบทั้งหมดที่นั่นเขาได้มอบหมายให้กับเฉิงไห่เป็นผู้ดูแลไปแล้ว
แล้วเฉิงไห่โทรมาในเวลานี้ หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับบริษัท?
เขากดรับสายนั้น
“ฮัลโหล ลุงเฉิง ว่าไงครับ?”
“แย่แล้วครับคุณชายใหญ่ คุณรีบกลับมาริมแม่น้ำซีเจียงก่อนจะดีกว่าครับ เกิดเรื่องแล้วครับ!”
ริมแม่น้ำซีเจียง เป็นสถานที่ที่สำคัญสำหรับเขามาก
เพราะหลุมฝังศพของเจียงโม่อยู่ที่นั่น
แต่พื้นที่นั้นเขามอบให้กับตระกูลติงเพื่อปรับใช้พื้นที่ใหม่ไปแล้ว ตามความจริงมันไม่ควรเกิดอะไรขึ้นด้วยซ้ำ
แต่เมื่อได้ยินเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหลุมฝังศพของเจียงโม่น้องชายของเขา ต่อให้เป็นคนที่เข้มขรึมมาตลอดอย่างเจียงชื่อก็ต้องรู้สึกกลัวเหมือนกัน เพราะเกรงว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นที่นั่นจริงๆ
เขาจึงถามต่อไปว่า “ลุงเฉิง เกิดอะไรขึ้น ลุงบอกตรงๆ เลยครับ?”
“เอ่อ……”
เสียงในสายเงียบไปเกือบครึ่งนาที เฉิงไห่ถอนหายใจอย่างไม่หยุด
ทุกครั้งที่จะเอ่ยปากพูดแต่มันก็พูดไม่ออกจากปากสักที
ยิ่งเป็นแบบนี้ก็ยิ่งทำให้คนกังวล
ในที่สุด เฉิงไห่ก็รวบรวมความกล้าแล้วพูดว่า “หลุมฝังศพของคุณชายรองถูก…… ถูก……”
หัวใจของเจียงชื่อเต้นเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน “เกิดอะไรขึ้นกับหลุมฝังศพของเจียงโม่?”
“หลุมศพของคุณชายรองถูกขุดครับ!!!”
ตูม!!!
ราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจของเจียงชื่อ
น้องชายต้องตายอย่างอนาถก็เกินพอแล้ว แต่นี่ยังถูกขุดหลุมศพหลังตายไปแล้วอีกด้วย นี่มันเป็นความล้มเหลวของคนที่เป็นพี่ชายคนนี้จริงๆ!
ใคร?
ฝีมือของใครกันแน่?
กำปั้นของเจียงชื่อบีบแน่นจนเสียงดังกรอกแกรกอย่างไม่หยุด เส้นเลือดสีแดงในดวงตาก็ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน
ในขณะนี้ กลิ่นอายแห่งการสังหารแผ่ไปทั่วร่างกายของเขา
ติงเมิ่งเหยนที่อยู่ข้างๆ ก็รู้สึกถึงกลิ่นอายแห่งการสักหารนี้ได้ และความสุขก่อนหน้านี้ก็หายไปในทันที เธอได้แต่อยู่เงียบๆ ไม่กล้าพูดอะไรอีก
“ผมเข้าใจแล้ว ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ”
หลังจากวางสาย
เจียงชื่อเก็บโทรศัพท์และระงับความโกรธของเขาไว้ “ไปที่ริมแม่น้ำซีเจียง”
แม้จะฟังดูเป็นคำพูดธรรมดา แต่ภายใต้ความเรียบง่ายนั้นเต็มไปด้วยกระแสน้ำที่พลุ่งพล่าน ซึ่งอาจปะทุออกมาได้ทุกเมื่อ
ติงเมิ่งเหยนไม่กล้าถามอะไรเพิ่มเติม นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงความน่ากลัวของเจียงชื่อ
จนกระทั่งตอนนี้ เธอถึงตระหนักได้อีกครั้งว่าสามีของเธอยังเป็นทหารคนหนึ่ง เป็นชายผู้ที่เคยลิ้มรสเลือดบนใบมีดมาก่อน
สามสิบห้านาทีต่อมา รถก็ได้หยุดลง
เจียงชื่อผลักประตูออกแล้วลงจากรถและตรงไปที่หลุมฝังศพทันที ส่วนติงเมิ่งเหยนก็รีบตามไปอย่างรวดเร็ว
ทั้งสองเดินมาถึงหลุมฝังศพกันอย่างติดๆ
ส่วนเฉิงไห่ได้มารอที่นี่สักพักแล้ว
เมื่อเดินมาถึงหลุมฝังศพ ซึ่งภาพที่เห็นก็ทำให้ต้องตกตะลึง
หลุมศพถูกขุดขึ้นและถูกทุบเป็นชิ้นๆ โกศด้านในก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงสภาพที่พังยับเยินไปหมด
ในขณะนี้มือของเจียงชื่อก็บีบกำปั้นไว้แน่นๆ
