“หืม?”
คนที่พูดคำพูดเช่นนี้ออกมาได้ ต้องรู้จักเครื่องประดับดาวฤกษ์บ้างเป็นอย่างดี
แต่แล้วจะทำอะไรได้?
ถ้าผู้จัดการเฉากล้าทำแบบนี้ ก็ต้องมีคนอยู่เบื้องบน ไม่กลัวว่าจะถูกรายงาน
เขาพูดอย่างเหยียดหยาม “ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปร้องเรียนได้เลย ต้องการให้ผมบอกหมายเลขร้องเรียนของทางสาขาให้ไหม? คุณจะได้โทรหาได้เลยตอนนี้”
เจียงชื่อยังไม่ทันพูดอะไร คนข้างหลังก็ตะโกนว่า “เก่งจริงก็บอกมาสิ!”
ผู้จัดการเฉาพ่นลมหายใจแรง “ใครก็ได้ เอาเบอร์โทรให้พวกเขาหน่อย”
เลขาเข้ามาทันทีและบอกเบอร์โทรกับคนที่มาเอะอะโวยวาย หลังจากที่พวกเขาได้เบอร์โทรร้องเรียนแล้ว ก็โทรหาสาขาเขตเจียงหนานทันที
ทยอยร้องเรียนกันอย่างต่อเนื่อง
ปัญหาคือ ผู้จัดการเฉาจุดบุหรี่สูบ ไม่เกรงกลัวการโทรศัพท์ร้องเรียนของพวกเขาเลย
เจียงชื่อที่ผ่านประสบการณ์มามากย่อมมองออกว่าที่นี่มีปัญหา
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและกดเบอร์โทรอย่างเงียบๆ แต่ที่แตกต่างจากคนอื่นๆ คือเขาไม่ได้โทรหาสาขาเขตเจียงหนาน แต่โทรสายตรงไปที่สำนักงานใหญ่ของมิลานในต่างประเทศ
“ฮัลโหล คุณเจียง ไม่ทราบว่าท่านมีอะไรให้รับใช้ครับ?”
“ช่วยต่อสายให้ผมหน่อย…”
ไม่นาน การโทรทั้งหมดก็เสร็จสิ้น
คนอื่นๆ จ้องมองผู้จัดการเฉาอย่างเกรี้ยวกราด “คนจากสาขากำลังจะมาถึง คุณรอพบจุดจบเถอะ!”
ผู้จัดการเฉาสะบัดขี้บุหรี่ออกอย่างไม่ใส่ใจ
ผ่านไปยี่สิบกว่านาที รถของสาขาก็มาถึง
ปี๊บๆ ปี๊บๆ
ฝูงชนกระจายตัวออก ชายรูปร่างอ้วนท้วนคนหนึ่งลงจากรถ เขาดูเหมือนคนอ้วนพุงใหญ่ที่มักจะแสวงหาผลประโยชน์ใส่ตัว
เขาเดินตรงเข้าไปในร้าน
ผู้จัดการเฉาดับบุหรี่ทันที แล้วเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม พลางพูดว่า “คุณลุง คนพวกนี้บอกว่าเครื่องประดับดาวฤกษ์ของเราขายของปลอม คุณต้องช่วยตัดสินให้ผมด้วย!”
คำว่า ‘คุณลุง’ ทำให้หัวใจของทุกคนในที่นี้เย็นวาบในทันที
ชายอ้วนหันไปมองทุกคน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “ผมเป็นผู้อำนวยการแผนกของเครื่องประดับดาวฤกษ์สาขาเขตเจียงหนาน ชื่อหลิวเต๋อหวาง หากมีปัญหาใดๆ พวกคุณสามารถบอกผมได้ทุกอย่าง”
“พวกคุณไม่ต้องกังวล ผมเป็นคนยุติธรรมตรงไปตรงมา”
“หากเป็นปัญหาของเรา ผมจะจัดการกับพนักงานแน่นอน จะไม่ยอมให้อภัยโดยไร้หลักการ แต่หากไม่ใช่ปัญหาของเรา พวกคุณต้องการใส่ร้ายสาดโคลนใส่เครื่องประดับดาวฤกษ์ของเรา ผมจะไม่มีวันปล่อยพวกคุณไปง่ายๆ แน่!”
สิ่งที่เขาพูดนั้นมีคุณธรรมเหตุผลถูกต้อง แต่ในความเป็นจริงมันมีผลลัพธ์บางอย่างที่หาคำตอบไม่ได้
บรรดาคุณป้าต่างมองหน้ากัน จากนั้นก็ถือเครื่องประดับที่มีคุณภาพต่ำเดินเข้ามา
“เครื่องประดับพวกนี้ซื้อมาจากร้านของพวกคุณ ทั้งหมดเป็นของปลอม! ขอคืนเงิน!”
หลิวเต๋อหวางเหลือบมอง “มีใบเสร็จรับเงินกับใบแจ้งหนี้ไหม?”
“มีค่ะ!”
คุณป้าหยิบออกมาวางบนโต๊ะ หลิวเต๋อหวางหยิบมันขึ้นมาตรวจสอบทีละใบ
หลังจากอ่านไปหลายรอบ เขาก็หัวเราะขึ้นมา
หลิวเต๋อหวางชูใบเสร็จรับเงินกับใบแจ้งหนี้ แล้วพูดกับทุกคนว่า “ใบเสร็จกับใบแจ้งหนี้เหล่านี้ทั้งหมดเป็นของปลอม มันถูกทำขึ้นทั้งหมด! ฮ่าฮ่า กล้ามากจริงๆ นะ เอาใบแจ้งหนี้กับใบเสร็จรับเงินที่ปลอมขึ้นมาขอคืนสินค้า เห็นเครื่องประดับดาวฤกษ์ของเราข่มเหงรังแกกันได้ง่ายๆ งั้นหรือ?!”
คุณป้าถึงกับอึ้งไปอย่างสิ้นเชิง
เหตุใดใบแจ้งหนี้และใบเสร็จรับเงินจึงเป็นของปลอม? มันเป็นไปไม่ได้
ท่ามกลางฝูงชน เจียงชื่อหรี่ตาลง ละครเรื่องนี้เริ่มน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
