ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร ถึงอย่างไรก็เป็นคนที่เซี่ยหยุนจะล่วงเกินไม่ได้
จนถึงตอนนี้เขาถึงเริ่มเสียใจ ทำไมเมื่อครู่เขาถึงได้เย่อหยิ่งนัก? ถ้าเขาเชื่อฟังคำแนะนำของนักดับเพลิงตั้งแต่แรก พยายามเลื่อนรถออกไปก็เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?
สายเกินไปแล้ว จะพูดอะไรก็สายเกินไปแล้ว
อีกด้านหนึ่ง เซี่ยเมิ่งจื้อกล่าวกับเจียงชื่อว่า “ผู้บริหารระดับสูง ท่านมีอะไรจะสั่งการไหมครับ?”
เจียงชื่อตอบอย่างใจเย็น “หน้าที่ต้องเป็นหน้าที่ คุณตัดสินใจเอาเองว่าจะจัดการกับเซี่ยหยุนอย่างไร”
“กระผมเข้าใจแล้วครับ”
“อีกอย่าง” เจียงชื่อกระซิบที่ข้างหูของเซี่ยเมิ่งจื้อ “ช่วงนี้ให้ระวังคนในตระกูลสือด้วย ถ้าผมเดาไม่ผิด พวกเขาจะเคลื่อนไหวเร็วๆ นี้”
เซี่ยเมิ่งจื้อกระฉับกระเฉงขึ้นมาทันที
ในช่วงเวลานี้เขาได้จับตาดูคนของตระกูลสืออยู่ตลอดเวลา แต่เขารู้สึกได้ชัดเจนว่า คนของตระกูลสือกำลังระวังตัวอยู่ คำพูดและการกระทำของพวกเขาถูกต้องเหมาะสมมาก ไม่มีอะไรผิดปกติ
ไม่นานมานี้ สือเหวินปิ่งได้ออกจากเขตเจียงหนานไปที่หนานเฉิง ซึ่งอยู่นอกเหนือขอบเขตหน้าที่ของเซี่ยเมิ่งจื้อ เขาไม่สามารถตรวจสอบเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหนานเฉิงได้
นอกจากนี้แล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเขตเจียงหนานล้วนเป็นเรื่องปกติ
อันที่จริงเซี่ยเมิ่งจื้อค่อนข้างผิดหวัง เขาคิดว่าปลาตัวใหญ่ตัวนี้ของตระกูลสือจะไม่ติดเบ็ดแล้ว แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่เจียงชื่อพูด เขาก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทันที
ตระกูลสือ ในที่สุดก็หมดความอดทนแล้วใช่หรือไม่?
“กระผมจะกลับไปวางแผนปฏิบัติการเดี๋ยวนี้ ผู้บริหารระดับสูงได้โปรดวางใจ”
“อืม ไปเถอะ”
เซี่ยเมิ่งจื้อหันหลังเดินจากไป สั่งการให้คนคุมตัวเซี่ยหยุนขึ้นรถ แล้วรีบออกไป
เจียงชื่อกลับมาที่รถอย่างเงียบๆ
ซินยุ่นถามด้วยความอยากรู้ “ข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น? เมื่อกี้ฉันเห็นคนจำนวนมากออกันอยู่ตรงนั้น จากนั้นก็ได้ยินเสียงดังสนั่น แม้แต่รถตำรวจก็เข้าไป เกิดอุบัติเหตุรถยนต์ร้ายแรงหรือเปล่า?”
เจียงชื่อโบกมือ “มีรถส่วนตัวมาจอดในช่องทางฉุกเฉินขวางทางรถดับเพลิง ตอนนี้ทางสะดวกแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว”
“แบบนี้นี่เอง แล้วอีกนานไหมกว่ารถจะเลิกติดบนถนนเส้นนี้?”
“เรื่องนั้นก็แล้วแต่ฟ้าลิขิตแล้วล่ะ”
การรอครั้งนี้เป็นเวลาหลายชั่วโมง
พอถนนโล่งฟ้าก็มืดแล้ว เจียงชื่อค่อยๆ ขับรถออกไป บนทางด่วนเขาคอยมองดูเปลวเพลิงในสวนป่าอย่างตั้งใจบ้างไม่ตั้งใจบ้าง
ตอนนี้เปลวเพลิงได้ถูกควบคุมเอาไว้ได้แล้ว เชื่อว่าไฟจะดับในไม่ช้า
แต่ไม่รู้ว่าไฟไหม้ครั้งนี้มีคนถูกไฟคลอกตายไปกี่คน และความเสียหายทางเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นกับเขตเจียงหนานมีมากน้อยเพียงใด เขาในฐานะผู้บริหารระดับสูง คาดว่าน่าจะมีงานยุ่งในช่วงเวลาต่อไปนี้
หลังจากถนนโล่ง ไม่นานพวกเขาก็กลับมาถึงคลินิกเหรินจื้อ
หลังจากเจียงชื่อพาซินยุ่นและซินจื่อหมินไปส่งที่บ้านแล้ว เขาก็พาเสี่ยวเตี๋ยไปที่อาคารสำนักงานของผู้บริหารระดับสูงโดยไม่แวะที่ไหน
ระหว่างทาง
เสี่ยวเตี๋ยมองดูเมืองใหญ่ที่คุ้นเคยและแปลกตา แล้วรู้สึกเศร้าเป็นพิเศษ
เมื่อหลายปีก่อน เธอเคยเป็นส่วนหนึ่งของเมืองนี้ เคยมีช่วงเวลาดีๆ ที่ลืมไม่ลงกับซุนจ้ายเย้น เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากผ่านไปหลายปี เธอไม่รู้ว่าซุนจ้ายเย้นใช้ชีวิตอย่างมีความสุขหรือไม่
“คุณวางแผนให้ฉันไปอยู่ที่ไหน?” เสี่ยวเตี๋ยเอ่ยถาม
“สถานที่ที่ปลอดภัย”
เสี่ยวเตี๋ยยิ้ม ในเมืองนี้ยังมีสถานที่ที่ปลอดภัยอีกเหรอ? บริษัทเทียนติ่งที่ควบคุมโดยตระกูลซุน เปรียบเสมือนยักษ์ใหญ่ในเขตเจียงหนาน ซึ่งเกือบจะเทียบเท่ากับองค์กรฟ้าน้ำในหนานเฉิง
ถ้าเธอกลับมา เกรงว่าจะถูกคนของบริษัทเทียนติ่งไล่ฆ่า แล้วจะเอาสถานที่ปลอดภัยมาจากไหน?
เสี่ยวเตี๋ยกล่าวว่า “ฉันขอบคุณสำหรับความหวังดีของคุณ แต่ถ้าคุณรู้สึกกลัวก็ปล่อยฉันลงเถอะ ฉันจะหาวิธีไปพบกับจ้ายเย้นเอง”
“คุณทำไม่ได้หรอก”
