การคาดการณ์นี้ทำให้ทุกคนในห้องถึงกับตะลึงงันมาก ใครจะไปคิดว่าพนักงานธรรมดาทั่วไปที่มีเงินเดือนไม่เกินแปดพันจะเป็นหมอเทวดาได้?
จงเถาคนหนึ่งที่รู้สึกไม่คาดคิดที่สุด
เขากลัวที่จะคิดด้วยซ้ำ เพราะถ้าเป็นเรื่องจริง เขาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน?
เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะถามว่า “จงเถา ไหนบอกเบอร์ที่คุณโทรออกมาสิ”
“เอ่อ เบอร์น่ะเหรอ 152……”
หลังจากที่เขาอ่านจบ ติงเมิ่งเหยนเป็นคนแรกที่ตอบสนองและโพล่งออกมาว่า “นั่นมันเบอร์โทรของเจียงชื่อไม่ใช่เหรอ?”
เป็นอย่างที่คิดจริงๆ!
และอีกครั้งที่ทำให้ทุกคนในห้องต้องตะลึงงัน
จากนั้นทุกคนหันมองไปที่เจียงชื่อด้วยความตื่นเต้น “เจียงชื่อ นี่คุณเป็นหมอเทวดาจริงเหรอ?”
เจียงชื่อโบกมือตอบว่า “ผมก็แค่ไปฝึกวิชาทางการแพทย์กับคุณท่านซินเพียงไม่กี่วันเท่านั้น จะเป็นหมอเทวดาได้ยังไงล่ะ?”
“หืม หมอเทวดาเจียงถ่อมตัวจริงๆ เลยนะครับ!”
“ที่แท้เจียงชื่อก็คือหมอเทวดาเจียงนี่เอง ไม่แปลกใจเลยที่คุณรู้จักหัวหน้าเชฟของร้านหลงเฉิง”
“หมอเทวดาเจียง คุณน้ำนิ่งไหลลึกจริงๆ เลยนะครับ ทั้ง ๆ ที่มีความสามารถขนาดนี้ แต่ทำไมถึงบอกว่าตัวเองเป็นแค่พนักงานที่มีเงินเดือนเจ็ดแปดพันครับ?”
เจียงชื่อยักไหล่ตอบ “อาชีพหลักของผมคือพนักงานที่มีเงินเดือนแปดพันจริงๆ แต่ผมแค่ใช้เวลาว่างในการฝึกฝนทักษะทางการแพทย์ที่หอการแพทย์ อีกอย่างผมไม่ใช่พนักงานและไม่ได้รับเงินเดือนจากหอการแพทย์ด้วย ผมก็เลยไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง”
ทุกคนยกนิ้วโป้งให้เขา
“สุดยอด น่าทึ่งจริงๆ แค่ใช้เวลาว่างหลังเลิกงานไปเรียนแพทย์ก็กลายเป็นหมอเทวดาได้แล้ว คุณเป็นอัจฉริยะจริงๆ”
“อะไรที่เรียกว่าการถ่อมตน? นี่แหละที่เรียกว่าการถ่อมตน!”
“ผมก็ว่า กิ่งทองใบหยกจริงๆ ถึงว่าดาวโรงเรียนอย่างเมิ่งเหยนจะแต่งงานกับพนักงานธรรมดาได้ยังไงล่ะ? ที่แท้ก็เป็นหมอเทวดาเจียงที่ถ่อมตัว ผู้ที่ไม่ต้องการชื่อเสียงเกียรติยศท่านนี้นี่เอง คุณเป็นไอดอลของผมจริงๆ เลยนะครับ!”
ก่อนหน้านี้ คนกลุ่มนี้ยังดูเจียงชื่ออยู่เลย แต่ในตอนนี้พวกเขากลับปากหวานเหมือนอมน้ำผึ้งอยู่ในปาก
นกสองหัวที่ว่าก็คือคนกลุ่มนี้จริงๆ
ตรงฉันมโต๊ะอาหาร จงเถากระทืบเท้าด้วยความโกรธ
เดิมทีเขาคิดว่าจะใช้ชื่อของ ‘หมอเทวดา’ ในการอวดให้ทุกคนได้ชื่นชมตัวเขา
แต่ผลมันกลับพลิกตาลปัตร เขาไม่เพียงแต่ไม่ได้ผลตอบรับที่ดี แต่กลับยกชูเจียงชื่อ ทำให้เจียงชื่อกลายเป็นคนที่สมบูรณ์แบบในสายตาของทุกคน
ช่างเป็นเรื่องที่แดกดันจริงๆ!
แน่นอนว่าติงเมิ่งเหยนที่เก็บอารมณ์มาตลอดจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ผ่านไปง่ายๆ เธอจึงมองไปที่จงเถาแล้วพูดอย่างติดตลกว่า “จงเถา ไหนคุณบอกว่าคุณเป็นเพื่อนสนิทกับหมอเทวดาไม่ใช่เหรอ? แปลกเนอะ ทำไมฉันถึงจำไม่ได้เลยว่าคุณเป็นเพื่อนสนิทกับสามีฉัน?”
เหงื่อไหลท่วมหน้าผากของจงเถา
เขาได้แต่ก้มศีรษะลงด้วยความละอายใจ ในขณะนี้เขาอดไม่ได้ที่จะมุดดินลงไปแล้วหายไปจากที่นี่ เดิมทีคิดว่าจะสร้างภาพโดยที่ไม่มีใครรู้ทัน แต่สุดกลับถูกทุกคนมองเห็นความจริง
มันช่างน่าละอายเหลือเกิน!
ทุกคนในโต๊ะอาหารมองไปที่เขาด้วยความดูถูก ทุกคนยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู ฉากนี้มันน่าสนุกจริงๆ
จงเถาอับอายขายหน้าจนทำตัวไม่ถูก จากนั้นเขายกแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าแล้วดื่มหมดแก้วทันที
เจียงชื่อพูดลอย ๆ ว่า “หัวหน้าห้องจงครับ ตอนนี้สีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลยนะครับ อารมณ์ร้อนแบบนี้มันไม่เหมาะกับการดื่มเลยนะ ถ้าดื่มเร็วเกินไป ร่างกายคุณอาจจะรับไม่ไหวนะครับ”
จงเถาจ้องเขม็งไปที่เขา “ถุย กูดื่มแบบนี้มาตลอด ไม่เคยเป็นอะไร ไอ้คนใช้ชื่อเสียงมาคดโกงอย่างมึง คิดว่าเรียนแพทย์มาวันสองวันแล้วจะเก่งนักเหรอ? หมอเทวดาอะไรกัน เหอะ ๆ กูว่าหมอเถื่อนมากกว่า!”
“ยังมาห้ามกูไม่ให้ดื่มเหล้า? กูจะดื่มให้มึงดู มึงจะทำไม?”
เขาโกรธจนหัวร้อนและไม่สนใจอะไรอีก ได้แต่เทให้เต็มแก้วแล้วยกดื่มหมดแก้วอีกครั้ง
เดิมทีก็อารมณ์ร้อนอยู่แล้ว ยิ่งดื่มเข้าไปมากขนาดนี้อีก
และทันทีที่เหล้าเข้าไปในกระเพาะ จงเถาก็รู้สึกว่าหัวของเขากำลังหมุน จากนั้นตามด้วยเลือดกำเดาสีแดงไหลออกมาจากจมูก และเขาก็ฟุบนอนลงบนโต๊ะไป
