จากนั้นเจียงชื่อก็เปลี่ยนเรื่องพูดต่อ “จริงด้วยสิ ซินยุ่น ที่มาครั้งนี้ ผมมีเรื่องอยากจะรบกวนคุณหน่อย”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ว่ามาเลย ฉันจะช่วยแน่นอน”
จากนั้น เจียงชื่อก็เล่าเรื่องของหลัวเฟิงกับหยางจุนหรูให้เธอฟังคร่าวๆ
เมื่อฟังเจียงชื่อเล่าเสร็จ ปฏิกิริยาแรกของซินยุ่นคือ ต่อไปเธอจะได้เจอเจียงชื่อบ่อยๆ แล้ว!
การที่ให้สามีภรรยาคู่นี้มาอยู่ด้วย เจียงชื่อจะต้องเข้ามาหอการแพทย์ในทุกๆ สองถึงสามวันเพื่อทำการรักษาหลัวเฟิง ซึ่งหมายความว่าเธอจะได้เห็นเจียงชื่อบ่อยๆ แล้ว
ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานจากการคิดถึงฝ่ายเดียวอีกต่อไป
ณ จุดนี้ ใบหน้าของซินยุ่นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข และหัวใจของเธอก็เบ่งบานด้วยความปีติยินดี
“ได้สิ คุณพาพวกเขามาเลย”
“อยู่ข้างนอกนี่เอง”
“งั้นรีบให้คนพาพวกเขาเข้ามาเลยสิ ฉันจะเตรียมยาให้”
ด้วยความช่วยเหลือจากพนักงาน ทุกคนจึงช่วยกันยกหลัวเฟิงเข้ามาและวางเขาไว้บนเตียงผู้ป่วย ซินยุ่นก็ได้มอบหมายให้ผู้ช่วยไปเตรียมวัสดุยา และยังเน้นย้ำว่าต้องเป็นวัสดุยาที่ดีที่สุดด้วย
ในช่วงเวลานี้ ในที่สุด สองสาวติงเมิ่งเหยนกับซินยุ่นก็พบกันจนได้
ซินยุ่นที่มีความสุขมากในตอนแรก แต่เมื่อเธอเห็นติงเมิ่งเหยน ความหึงหวงในใจของเธอก็เพิ่มขึ้น และถ้าหากไม่มีติงเมิ่งเหยน ตอนนี้ เธออาจจะสามารถเข้าใกล้เจียงชื่ออย่างเปิดเผยได้แล้ว!
อุปสรรคจริงๆ!
สัญชาตญาณของผู้หญิงมักจะแม่นยำมาก
ติงเมิ่งเหยนก็รู้สึกถึงความหึงหวงจากซินยุ่นได้ ซึ่งทำให้เธอนึกถึงความทรงจำอันยาวนานของเธอได้ว่า ครั้งหนึ่ง ซินยุ่นเคยโทรหาเจียงชื่อกลางดึกเพื่อขอให้เขาช่วยชีวิตพ่อของเธอ
แม้จะเป็นเหตุผลที่ดี แต่ผู้หญิงที่โทรหาผู้ชายที่แต่งงานแล้วในกลางดึกแบบนี้ ยังไงมันก็ทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี
และหลังจากที่ติงเมิ่งเหยนได้พบกับซินยุ่น ความรู้สึกไม่สบายก็เพิ่มมากขึ้น
เพราะว่า ซินยุ่นสวยมาก!
สวยมาก!
ซินยุ่นเป็นเหมือนผู้หญิงที่เย็นชาเหมือนธารน้ำแข็งในทวีปแอนตาร์กติกที่ไม่มีวันละลายไปตลอดกาล แม้จะเป็นความงามที่เข้าถึงยาก แต่เห็นได้ชัดว่าความเย็นเยือกแบบนี้จะละลายไปเมื่อเผชิญหน้ากับเจียงชื่อ
ที่ผ่านมา ติงเมิ่งเหยนมั่นใจในความงามของตัวเองมาก
ตั้งแต่เล็กจนโต เธอเป็นสุดยอดความงามในสายตาของญาติพี่น้อง เพื่อนร่วมชั้น หรือเพื่อนร่วมงานมาตลอด แม้เธอจะเป็นคนถ่อมตน แต่เมื่อทุกคนต่างก็ยกย่องเธอมาตลอดแบบนี้ ซึ่งมันก็ยากที่จะไม่ให้เธอหลงใหลในตัวเอง
แต่หลังจากที่ได้เห็นซินยุ่น ความมั่นใจของติงเมิ่งเหยนก็ลดลง
เพราะความงามของซินยุ่นนั้นไม่ได้เป็นรองให้กับติงเมิ่งเหยนเลยแม้แต่น้อย
ถ้าติงเมิ่งเหยนเป็นดอกไม้ที่อบอุ่นและมีกลิ่นหอม ซินยุ่นก็เป็นหิมะที่เย็นเยือก ต่างคนต่างมีข้อดี และต่างคนต่างก็มีเสน่ห์ของตน
ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือหน้าตา ซินยุ่นก็เป็นตัวท็อป
ดังนั้น ถ้าหากเจียงชื่อจะนอกใจกับผู้หญิงคนนี้ ติงเมิ่งเหยนก็ไม่แปลกใจอย่างแน่นอน
ด้วยเหตุนี้ ในใจของติงเมิ่งเหยนจึงรู้สึกอิจฉา
สองสาวงามที่ไม่เคยเกี่ยวข้องกันมาก่อนเลย แต่เพราะผู้ชายคนหนึ่ง ทำให้ต้องเกิด ‘ความเกลียดชัง’ ที่รุนแรงในสายตาของพวกเธอ และความริษยาก็เต็มไปทั้งบ้าน
“ที่รัก ฉันหิวน้ำ!”
ติงเมิ่งเหยนริเริ่มก่อน เธอจงใจเรียกคำว่า ‘ที่รัก’ ต้องเข้าใจก่อนว่าเธอเป็นคนขี้อายอยู่แล้ว แม้แต่ในบ้านเธอยังไม่ค่อยเรียกสามีว่า ‘ที่รัก’ เลย แต่ในตอนนี้เธอกลับเรียกต่อหน้าทุกคน
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการข่มซินยุ่น
ติงเมิ่งเหยนจะให้ซินยุ่นรู้ว่าเจียงชื่อก็คือผู้ชายของเธอ และห้ามใครคิดไม่ซื่อต่อเขาเด็ดขาด!
ซินยุ่นโกรธจนกำหมัดไว้แน่นๆ คำว่า ‘ที่รัก’ ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจมาก แต่เธอจะทำอะไรได้ล่ะ? เพราะเจียงชื่อเป็นผู้ชายของคนอื่นอยู่แล้ว
เจียงชื่อเองก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน ในขณะที่เขากำลังจะไปเทน้ำให้กับติงเมิ่งเหยน
ในเวลานี้ ซินยุ่นก็แสดงรอยยิ้มบนใบหน้าและพูดขึ้นว่า “ชื่อ คุณเหนื่อยแล้ว ฉันไปเทน้ำให้คุณดีกว่า”
