วันมงคลแต่กลับเป่าเพลงงานศพ มาหาเรื่องอย่างเห็นได้ชัด
ตอนนี้ ไม่ว่าจะโง่แค่ไหนก็ดูออกแล้วว่าเรื่องนี้ผิดปกติ จากท่าทีแล้ว ต้องมีการทะเลาะกันครั้งใหญ่
ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงใช้’ปัสสาวะ’เป็นข้ออ้างในการขอตัว
“ประธานจู ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
“ที่บ้านผมมีเรื่องนิดหน่อย ขอตัวก่อนนะครับ”
“บริษัทต้องเซ็นสัญญา ประธานจู ไว้รอค่อยมาดื่มด้วยกันคราวหน้านะครับ”
เสือสองตัวกัดกันต้องมีตัวที่ได้รับบาดเจ็บ คนพวกนี้เพื่อเลี่ยงไม่ให้โดนลูกหลง จึงรีบออกไป ยืนดูด้านนอกร้านอาหาร
พวกเขาไม่ได้รีบร้อนที่จะกลับ แต่รอดูความครึกครื้นคล้ายไม่กลัวว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ อยากจะให้ทั้งสองฝ่ายตีกัน
คนออกไปมากขึ้นเรื่อยๆ โต๊ะจีนร้อยโต๊ะในร้านอาหาร ออกไปเกือบครึ่ง คนที่เหลือคือพวกพนักงานในบริษัท ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม
งานวันเกิดที่แสนจะรื่นเริงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ น่าเกลียดเกินไปแล้ว
คุณย่าหลิวทนปั้นสีหน้าต่อไปไม่ได้แล้ว
เธอยืนขึ้นแล้วพูดตำหนิ:”พวกแกเป็นใคร? ถึงได้กล้ามาก่อความวุ่นวายในงานวันเกิดของฉัน? พวกแกรู้ไหมว่าลูกฉันทำงานอะไร? วันนี้ พวกแกอย่าคิดที่จะออกไปแม้แต่คนเดียว!”
มีลูกชายแบบไหน มีผู้ปกครองแบบนั้น
นิสัยของจูหยุนเฉียง โดยมากเป็นเพราะคุณย่าหลิว ‘ปลูกฝัง’ ขึ้นมา
เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว คงไม่สามารถจบง่ายๆ
จูหยุนเฉียงมองเจียงชื่อ พูดด้วยเสียงเยือกเย็น:”วันนี้แกตั้งใจทำให้ฉันขายหน้าใช่ไหม?”
เจียงชื่อหัวเราะ
“ฉันแค่เอาของขวัญมาให้ ทำไมถึงกลายเป็นว่าทำให้แกขายหน้าล่ะ?”
“ทำไม รังเกียจของขวัญราคาถูกเหรอ?”
เจียงชื่อผายมือ “อย่าเพิ่งใจร้อน ดูของข้างในให้เสร็จก่อน แกก็จะไม่รู้สึกว่าของขวัญนี้ถูกแล้ว”
มีคนเดินมาแล้วเปิดฝาโลงศพทั้งแปด เห็นข้างในโลงศพมีชายฉกรรจ์ตัวใหญ่นอนอยู่ทุกโรง มือและเท้าของพวกเขาถูกมัดเอาไว้ ที่ปากมีเทปสีดำปิดเอาไว้
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือตา
ตาของชายฉกรรจ์ทั้งแปดถูกพันด้วยผ้าก๊อซ เห็นได้อย่างชัดเจนว่า บนผ้าก๊อซมีรอยเลือด อธิบายได้ว่าทั้งแปดคนนี้ตาบอดไปแล้ว
“ของขวัญแปดชิ้นนี้ ชอบรึเปล่า?” เจียงชื่อถาม
จูหยุนเฉียงมองคนในโลงศพ โมโหจนกัดฟันแน่น
แปดคนนี้ คือคนที่เขาส่งไปจับตาดูเจียงจื่อ เพื่อที่จะหาตัวญาติและเพื่อนของเจียงชื่อออกมา ทำให้เจียงชื่อตายทั้งเป็น
แต่สุดท้ายไม่เพียงแต่ทำภารกิจไม่สำเร็จ แล้วยังถูกเจียงชื่อ ‘ย้อนทำร้าย’ อีก
แกให้พวกเขาจับตาดูเจียงชื่อ?
ฮ่าๆ สุดท้าย ทั้งแปดคนตาบอดจนหมด ไม่มีใครหนีรอดแม้แต่คนเดียว
เหยียนไคเหวินทนไม่ไหวแล้ว
ทั้งหมดนี้เป็น’เพื่อน’ของเขา ที่เขาสามารถผยองด้านนอกได้ ล้วนเป็นเพราะอาศัยทั้งแปดคนนี้คอยเป็นมือต่อสู้ พิการรวดเดียวถึงแปดคน เขาจะทนได้ยังไง?
“เจียงชื่อ แกโหดเหี้ยมมาก!”
“อย่างนั้นเหรอ? โหดเหี้ยมเหรอ? เทียบกับเรื่องที่แกทำแล้ว เรื่องที่ฉันทำคงเป็นแค่ฝุ่นผงเท่านั้นรึเปล่า?”
เหยียนไคเหวินรู้ว่าเจียงชื่อหมายความว่าอะไร
เมื่อวานเขาจงใจให้คนส่งเมมโมรี่การ์ดไปท้าทายเจียงชื่อ เพื่อที่จะให้เจียงชื่อโมโห เขาทำสำเร็จแล้ว เจียงชื่อโมโหมากจริงๆ ความโมโหปะทุขึ้นในใจ เดือดพล่านไปหมด
แต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายก็คือ เหยียนไคเหวินคาดการณ์ความสามารถของเจียงชื่อผิด
เขาคิดว่าเจียงชื่อเป็นแค่พนักงานธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น อย่างมากก็แค่ฝีมือดี คนแบบนี้เขาไม่กลัว หาเรื่องได้ง่ายๆ รังแกได้ง่ายๆ
แต่เขาผิดไปแล้ว
ตัวตนของเจียงชื่อมีอำนาจกว่าที่เขาคิด เขาเองก็ไม่สามารถทนรับความโกรธเคืองของเจียงชื่อได้!
