บริษัทอสังหาริมทรัพย์หรงกวาง ณ ออฟฟิศท่านประธาน
ขงกวางเจ๋อนั่งอยู่บนโซฟา ทั้งร่างสั่นงันงก ไม่รู้ว่าเพราะกลัวหรือตื่นเต้น
บนเก้าอี้ จูหยุนเฉียงตบโต๊ะโดยไม่พอใจอย่างมาก แล้วต่อว่าอย่างโมโห “ขงกวางเจ๋อ นี่มันอะไรกัน รับเงินพันล้านของฉันไปแล้วทำงานได้แบบนี้งั้นเหรอ?”
ขงกวางเจ๋อกัดฟันพูด “มึงหุบปากเดี๋ยวนี้” กูเสียลูกน้องไปร้อยห้าสิบกว่าคน รังไวเปอร์จับกุมตัวไปหมด กูโกรธกว่ามึงอีก!
“เหอะๆ ฉันไม่สนว่าแกจะโกรธหรือไม่ ฉันแค่สนใจว่าเงินของฉันจะเสียไปฟรีๆ ไหม” จูหยุนเฉียงพูดอย่างไม่พอใจ “ผู้ช่วยคนนั้นของแกคงออกมาไม่ได้แน่นอน รังไวเปอร์ก็จะไม่มีอีกต่อไป งั้นแกคงไม่มีความสามารถจัดการกับเจียงชื่อแล้วใช่ไหม?”
ขงกวางเจ๋อเงยหน้ามองเขา “แกอยากพูดอะไร?”
“เหอะ ฉันอยากพูดอะไร แกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?ไหนๆ แกก็จัดการเจียงชื่อไม่ได้ งั้นก็รีบคืนเงินเถอะ หนึ่งพันล้าน ห้ามน้อยแม้แต่แดงเดียว ไม่งั้น วันนี้อย่าคิดว่าจะเดินออกจากประตูใหญ่นี้ได้!”
ทันใดนั้น ก็มีบุรุษร่างกำยำที่มืออาวุธโหดเหี้ยมหลายคนพุ่งเข้ามา
เสือออกจากป่า ไปอยู่ตามพื้นบ้าน ถูกหมารังแก
ความโอ้อวดกำลังในการหน้านี้ของขงกวางเจ๋อ ใครก็ไม่เห็นในสายตา ต่อให้เป็นคนของรัฐบาลก็ยังเหยียดหยามได้
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน
รังไวเปอร์ของเขาถูกเจียงชื่อจับกุมจนหมด เขาในเวลานี้ก็คือตัวคนเดียวที่ไร้คนช่วยเหลือแล้ว ข้างกายเหลือแค่ลูกน้องสี่ห้าคน เขาในสถานการณ์แบบนี้อย่าว่าแต่จัดการกับเจียงชื่อเลย แม้กระทั่งจูหยุนเฉียงยังสามารถรังแกเขา
สถานการณ์ไม่เหมือนกันแล้ว ขงกวางเจ๋อจึงไม่ก้มหน้าไม่ได้
หนึ่งวันก่อนเขายังไม่เป็นแบบนี้
เจียงชื่อ ทุกอย่างมาเกิดจากเจียงชื่อ!
ขงกวางเจ๋อกัดฟันกรอดแล้วพูดว่า “แกวางใจเถอะ เงินของแกยังไม่ได้เสียเปล่าแม้แต่แดงเดียว ฉันจะไปฆ่าเจียงชื่อแน่นอน”
“เหอะๆ นี่มันเวลาไหนแล้วยังจะพูดโวโอ้อวดอีก ไม่ปัสสาวะออกมาส่องเงาตัวเองหน่อยเหรอ ดูจากสภาพตอนนี้ของแกที่เหมือนหมาไม่มีเจ้าของสิ ฉันสามารถจัดการกับแกได้ตลอดเวลาเลย”
ขงกวางเจ๋อกำหมัดแน่น “ฉันยังมีแผนอีกอัน ถึงแม้จะเหลือลูกน้องแค่สี่ห้าคน แต่ยังสามารถจัดการกับเจียงชื่อได้ จัดการกับทั้งบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งได้!”
ดูจากแววตาอันมอดไหม้ของขงกวางเจ๋อนั้น ไม่เหมือนเป็นคนที่พูดจาเรื่อยเปื่อย
จูหยุนเฉียงก็ค่อนข้างสั่นไหว จึงถามขึ้น “แกพูดจริงเหรอ?”
ขงกวางเจ๋อพูดอย่างเย็นชา “แน่นอนสิ ตอนนี้ความเกลียดที่ฉันมีต่อเจียงชื่อนั้นไม่น้อยไปกว่าแกเลย เก็บมัน ก็คือสิ่งที่ฉันอยากทำที่สุดในตอนนี้แล้ว”
“งั้นแกพูดมาหน่อย วางแผนของแกคืออะไร?”
“หึหึ”
ขงกวางเจ๋อมองชายร่างกำยำไม่กี่นายที่ถืออาวุธอันโหดเหี้ยมไว้ในมือด้านหลัง จูหยุนเฉียงโบกมือ ให้พวกเขาถอยไปด้านนอกจนหมด ในห้องเหลือแค่เพียงเขาและขงกวางเจ๋อสองคนเท่านั้น
ขงกวางเจ๋อถึงจะพูดว่า “รู้ไหมทำไมพวกเราถึงเรียกว่ารังไวเปอร์?”
“เพราะว่าพวกแกลงไม้ลงมืออำมหิตเหรอ?”
“เหอะๆ นี่เป็นเพียงความเข้าใจแบบตื้นๆ ของคนด้านนอกเท่านั้น จริงๆ พวกเราเหตุผลที่พวกเราได้ชื่อว่า ‘รังไวเปอร์’ ก็เพราะว่าพวกเราชอบเลี้ยงงู เลี้ยงงูไวเปอร์”
จูหยุนเฉียงกลืนน้ำลาย “ลูกเล่นนั้นมีพิษแรงมาก”
“ใช่” ขงกวางเจ๋อพูดไป “ฉันมีฟาร์มเฉพาะในค่ายฐานของฉัน ด้านในเลี้ยงงูไวเปอร์อยู่หลายร้อยตัว ทุกตัวก็มีพิษที่แรงมาก และแผนการของฉันคือ…ปล่อยงูพวกนี้เข้าไปในบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง!”
เพิ่งจะพูดจบ จูหยุนเฉียงก็อดยิ้มไม่ได้
เยี่ยม เยี่ยมมาก
ลองจินตนาการดู งูไวเปอร์หลายร้อยตัวเลื้อยไปเลื้อยมาในบริษัท ถึงเวลาค่อยล็อกประตูไว้ คนในบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งก็กลายเป็นอาหารมื้อใหญ่ของพวกงูไวเปอร์แล้วหรือไง
เชื่อว่าภายในหนึ่งวัน ก็สามารถทำจัดการกับทั้งบริษัทเทคโนโลยีแล้ว
วิธีนี้มันยอดเยี่ยมจริงๆ
เชื่อว่าในโลกนี้นอกจากขงกวางเจ๋อแล้ว ก็คงไม่มีใครที่สามารถคิดวิธีที่โหดเหี้ยมแบบนี้ออกมาได้
“อัศจรรย์จริงๆ !”
“ทำตามที่แกบอกเถอะ”
ขงกวางเจ๋อควักมือถือออกมา “งั้นฉันจะรีบมอบหมายให้คนที่เหลือเตรียมปฏิบัติการ บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง เจียงชื่อ หรือแม้แต่ใครก็อย่าคิดจะรอดชีวิตไปอีก!”
