คำพูดนั้นทำให้เมิ่งเหวินโมโหขึ้นมาทันที
สีหน้าของเมิ่งเหวินดูแย่มาก ก่อนหน้านี้พนักงานตรวจสอบยังทำตัวเกรงอกเกรงใจกับเขาอยู่เลย ทำไมเผลอแค่แป๊บเดียวถึงหันมาทำตัวโหดร้ายกับเขาแล้วล่ะ?
“นี่แกพูดจาอะไรกับฉัน?”
“นี่แกกำลังทำผิดกฎอยู่นะ รู้มั้ย?”
พนักงานตรวจสอบขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ “วัสดุของพวกเขาครบถ้วน ขั้นตอนการดำเนินงานก็ถูกกฎหมาย การที่ผมตัดสินออกมาแบบนี้มันผิดกฎตรงไหนครับ ไหนคุณลองพูดมาให้ฟังหน่อยซิครับ!”
“นี่แก!!!”
เมิ่งเหวินโกรธจนพูดอะไรไม่ออก เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะต้องมาเสียหน้าในที่ตรงนี้
แบบนี้มันก็ไม่เท่ากับว่าเงินที่ใช้ไปก่อนหน้านี้มันเสียเปล่าแล้วไม่ใช่เหรอ?
ความจริงแล้วเขาจะไปรู้ได้ยังไงว่าเจียงชื่อที่นั่งอยู่ตรงข้ามจะฐานะและตำแหน่งที่สูงขนาดไหน เมื่ออยู่ต่อหน้าเจียงชื่อพนักงานตรวจสอบก็ไม่ก็ทำอะไรตุกติกเลยแม้แต่น้อย คิดว่าเขาจะไม่รักชีวิตจนกล้าไปต่อต้านผู้บริหารระดับสูงได้ยังไง?
คนเรามีโกรธก็ต้องมีดีใจ
หลัวเฟิงกับพวกพี่น้องในตระกูลตู้ต่างก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
“ขอบคุณครับ ขอบคุณสำหรับความยุติธรรมของคุณ”
หยางเหวยเค่อปาดเหงื่อเย็นๆ ออกไปทีหนึ่ง เดิมทีเขาก็คิดว่าการกว้างซื้อครั้งนี้ไม่มีอะไรให้ดูแล้ว แต่ไม่นึกเลยว่าเรื่องมันจะมาหักมุมแบบนี้
ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ พนักงานตรวจสอบถึงมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปแบบนี้ แต่ขอแค่ผลที่ออกมาดี แค่นี้มันก็พอแล้ว
หยางเหวยเค่อพูดด้วยรอยยิ้ม “ยังไงโลกนี้คนดีมันก็มากกว่าอยู่ดี การกว้านซื้อในครั้งนี้ประสบความสำเร็จมาก!”
ทั่วทั้งห้องครึกครื้นขึ้นมาทันที ทุกคนต่างก็แสดงสีหน้าที่ยิ้มแย้มออกมา มีเพียงเมิ่งเหวินคนเดียวที่โมโหกัดฟันจนตัวสั่น
เขาตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นมา
“เยี่ยม พวกแกทุกคนรวมหัวกันมารังแกฉันใช่มั้ย?”
“ได้ พวกแกมันได้”
“คลับเน่าๆ นี่ไม่ซื้อก็ได้ มีแต่พวกขยะ หรงฉายประกันภัยของเราไม่อยากได้หรอก!”
“ฉันจะบอกอะไรพวกแกนะ เรื่องวันนี้มันไม่ยังไม่จบ”
“พวกมึงรอกูไว้เลย อีกไม่นานกูจะให้พวกมึงได้รู้ว่า การมาหาเรื่องคนอย่างกูนั้นจะมีจุดจบยังไง!”
“ฮึ!!!”
เมิ่งเหวินด่าไปเดินไป จนออกจากประตูไป
ว่ากันว่า ยอมมีเรื่องกับคนดีก็ยังดีกว่ามีเรื่องกับคนชั่ว วันนี้เจียงชื่อและคนอื่นดันไปมีเรื่องกับคนชั่วช้าอย่างเมิ่งเหวินเข้า เกรงว่าการเจริญก้าวหน้าของคลับแห่งนี้ในอนาคตข้างหน้าจะต้องเจออุปสรรคแน่นอน
แต่ว่า จะมีใครรู้เรื่องในอนาคตได้ล่ะ?
เรื่องในอนาคตค่อยมาว่ากันอีกที ขอแค่วันนี้สามารถอยู่อย่างมีความสุขได้ก็พอแล้ว
พนักงานตรวจสอบก็ได้ลุกขึ้นมา “โอเค งานของผมเสร็จสิ้นแล้ว พวกคุณคุยกันไปก่อน ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ก่อนที่จะไป พนักงานตรวจสอบก็แอบเหลือบมองเจียงชื่อแวบหนึ่ง พร้อมกับความรู้สึกที่ยังหวาดกลัวไม่หาย
โชคดีที่ตัวเขายังมีไหวพริบพอ ถ้าเกิดรู้ตัวช้าไปแม้แต่นิดเดียวละก็ เขาคงถูกเจียงชื่อเล่นงานจนถึงตายแน่นอน นี่มันเรื่องล้อเล่นอะไรกัน ที่จู่ๆ มาเจอกับผู้บริหารระดับสูงของเขตเจียงหนานในคลับเน่าๆ แบบนี้ นี่เขาคงเมาไปแล้ว
จากนั้น หยางเหวยเค่อก็ได้พาเจียงชื่อและคนอื่นๆ เดินชมทั้งในและนอกคลับไปรอบหนึ่ง แล้วมอบหมายให้คนมาประสานงานในส่วนที่เหลือต่อ
ใช้เวลาประมาณสามวันก็น่าจะสามารถโอนกรรมสิทธิ์ทั้งหมดได้แล้ว
ตั้งแต่วันนี้ไป คลับหยวนเทียนก็จะกลายเป็นกิจการที่อยู่ภายใต้การปกครองของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งแล้ว
ในที่สุดสองพี่น้องตู้คุนกับตู้เฉียนก็ไม่ต้อง “เร่ร่อน” อีกแล้ว สามารถเจริญก้าวหน้าในคลับแห่งนี้ได้อย่างสบายใจแล้วส่วนหลัวเฟิงที่ตั้งแต่ขาหัก ในที่สุดก็สามารถหางานมีงานที่มั่นคงได้สักที
ในที่สุด เขาก็สามารถกลับมาเป็นโค้ชได้อีกครั้ง กลับไปตามหาเกียรติยศที่เขาเคยเสียไป
ระหว่างทางที่กลับ
เสียงหัวเราะชอบใจดังอยู่ในรถ ตู้เฉียนร้องเพลงอย่างไม่เข้าคีย์ เพื่อแสดงความรู้สึกที่อยู่ในใจออกมา
คลับฟุตบอลที่ใหม่เอี่ยมอ่องได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว แต่ว่า นี่มันก็เป็นจุดเริ่มต้นแห่งความโชคร้ายของพวกเขา!
