ตั้งแต่ครั้งแรกเจียงชื่อก็เดาไว้แล้วว่าทังเจียเหวินจะต้องมาหาเขาที่คลินิกเหรินจื้อ ถึงอย่างไรปัญหาที่สือควนก่อขึ้น เพียงทังเจียเหวินผู้เดียวนั้นไม่สามารถจัดการได้แน่นอน
ต่อให้เจียงชื่อเอง ก็ต้องใช้หลายชั่วโมงในการวิจัยยาที่สามารถระงับออกมาได้
ดังนั้นครั้งแรกหลังจากที่เจียงชื่อออกจากรั้วมหาวิทยาลัยก็ตรงมาที่คลินิกเหรินจื้อเลย จุดประสงค์ก็คือเพื่อเร่งเวลาในการวิจัย ‘ยาถอนพิษ’ เพราะว่าวัตถุดิบยาต่างๆ ของคลินิกเหรินจื้อนั้นค่อนข้างที่จะครบครัน ดังนั้นการมาวิจัยที่นี่ก็ถือว่าสะดวกมาก
เขาก็คิดได้ว่าทังเจียเหวินก็จะต้องมาด้วย ดังนั้นจึงได้พูดกับซินยุ่นว่า ถ้าทังเจียเหวินมาแล้ว ก็ให้เขารอสักครู่ รอจนกระทั่งให้เจียงชื่อวิจัยยาถอนพิษออกมาได้ก่อนก็จะออกมา
ผลสุดท้ายกลับกลายเป็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดเช่นนี้
หลังจากที่ซินยุ่นได้ทราบว่าเจียงชื่อถูกเหยียดหยามแล้ว ไฟโทสะที่อยู่ในก้นบึ้งจิตใจของสาวน้อยก็ปะทุขึ้นมา จะต้องทำการสั่งสอนทังเจียเหวินให้ได้
มีแต่สตรีและคนถ่อยที่เข้าด้วยได้ยาก
ซินยุ่นไม่ได้คุยด้วยง่ายเหมือนเจียงชื่อ เมื่อเห็นทังเจียเหวินมา จึงให้เขารอเก้อทันที
นี่ก็ถือว่าเป็นการทำตามสิ่งที่เจียงชื่อสั่งการมาแล้ว ถึงอย่างไรเจียงชื่อก็แค่บอกว่าให้ทังเจียเหวินรออยู่ข้างนอก ไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าให้รออย่างไร
สำหรับการคุกเข่า นั่นก็เป็นสิ่งที่ทังเจียเหวินเลือกเอง ซินยุ่นไม่ได้ขอร้องให้เขาเสียหน่อย
ซินยุ่นรู้สึกไม่ยุติธรรมแทนเจียงชื่อ
ยิ่งกว่านั้น ภายในใจของซินยุ่น เจียงชื่อก็คือคนที่สมบูรณ์แบบ
ซินยุ่นรักเจียงชื่ออย่างลึกซึ้ง แม้ว่าชาตินี้จะไม่มีความเป็นได้ที่จะได้อยู่กับเขา ทว่าซินยุ่นก็ไม่มีทางอนุญาตให้คนอื่นมาเหยียดหยามเจียงชื่อเป็นแน่
เจียงชื่อพูดด้วยง่าย ซินยุ่นไม่ตอบตกลงเด็ดขาด!
ดังนั้นเมื่อเจียงชื่อเดินออกมาแล้วเห็นทังเจียเหวินคุกเข่าอยู่หน้าประตู จึงรู้สึกประหลาดใจและทำตัวไม่ถูก
เขาส่ายหน้า “ซินยุ่น ทำเกินไปแล้วนะ”
ซินยุ่นชักสีหน้าใส่ “ตอนที่เขาพาอาจารย์และนักเรียนเหยียดหยามคุณ ทำเกินไปกว่านี้อีก อีกอย่างนะ เขาเป็นคนคุกเข่าเองต่างหาก ไม่ใช่ฉันให้เขาคุกเข่าเสียหน่อย
ทังเจียเหวินที่อยู่หน้าประตูก็เหมือนคนบ้า เหมือนเห็นทั้งสองคนสนทนากันอยู่ในคลินิก ก็เข้าใจเหตุการณ์คร่าวๆ แล้ว
ในเวลาแบบนี้ก็ยิ่งต้องใช้ไม้อ่อน ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องสูญเสียความพยายามในตอนแรกไป
เขาเอ่ยขึ้น: “ใช่ครับ คุณเจียง ผมรู้สึกเสียใจในสิ่งที่ทำไว้มาก เลยคุกเข่าหน้าประตูเอง ขอร้องให้คุณยกโทษให้ เรื่องทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวกับหมอซินเลยครับ ต้องขอให้คุณอยากไปว่าเขาเลยครับ”
เป็นถึงผู้อำนวยการมหาวิทยาลัย ทั้งคุกเข่าต่อหน้าสาธารณะและยังพูดคำพูดที่อ่อนน้อมเช่นนี้ ก็ทำให้เห็นถึงความสัตย์จริงของเขาแล้ว ยิ่งกว่านั้นคือเจียงชื่อเองก็ไม่ได้ว่าจะทำให้เขาลำบากใจ
เวลาต่อมา ซินยุ่นเดินมาหน้าประตูพร้อมกับเจียงชื่อ
เจียงชื่อยื่นมือไปประคองทังเจียเหวินที่คุกเข่าอยู่ขึ้น “อธิการบดีทัง คุณไม่ต้องทำแบบนี้หรอกครับ ผมไม่ได้โทษคุณ ถีงยัไงคุณก็เป็นผู้ประสบเคราะห์ ในสถานการณ์แบบนั้น การที่คุณเลือกที่จะเชื่อในสือควนก็เป็นทางเลือกของคนธรรมดาทั่วไป”
ยิ่งเอ่ยเช่นนี้ ทังเจียเหวินก็ยิ่งรู้สึกนึกเสียใจ
เขาเอ่ยด้วยน้ำตาคลอเบ้า: “ตอนนี้ผมเสียใจในสิ่งที่ทำจริงๆ ทำไมถึงเลือกไปเชื่อไอ้คนตอแหลหมดเปลือกได้นะ คุณเจียงครับ ไม่ต้องพูดอย่างอื่นแล้ว ครั้งนี้ที่ผมมาหาคุณก็เพื่อต้องการยาถอนพิษ ขอเพียงคุณยอมช่วยเหลือผมสักครั้ง จากนี้ไปไม่ว่าจะให้ผมทำอะไร ก็จะยอมทั้งนั้น”
เจียงชื่อยิ้ม พร้อมทั้งยื่นมือส่งสูตรยามาให้ทังเจียเหวิน
“นี่คือสูตรยาที่ผมเพิ่งจะทำขึ้น สามารถควบคุมฤทธิ์ของยาที่สือควนทำขึ้นได้”
“คุณนำยานี้ไปที่โรงพยาบาล แล้วหาหมอที่ไว้ใจได้ทำการผสมขึ้นมา เชื่อว่าไม่นานก็จะสามารถช่วยให้นักเรียนร่างกายฟื้นกลับมาแข็งแรงได้เหมือนเดิม
ทังเจียเหวินรับสูตรยาไปด้วยสองมือที่สั่นเทา
