ช่างน่าเหลือเชื่อ เมื่อก่อนหน้านี้ทั้งที่เขากระทำกับเจียงชื่ออย่างดุดันถึงเพียงนั้น ปรากฏว่าเจียงชื่อไม่เพียงแต่ไม่โทษเขา แถมยังกลับมาทำยาถอนพิษทันทีเสียด้วย
อะไรคือให้ความดีแทนการกล่าวโทษ?
อะไรคือไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องบาดหมางครั้งก่อนเก่า?
วันนี้ ทังเจียเหวินเข้าใจอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งถ่องแท้แล้ว
ดูเหมือนว่า นิสัยใจคอของคนคนหนึ่งจะเป็นอย่างไร จะต้องทำความเข้าใจก่อนแล้วถึงจะรู้ได้จริงๆ ห้ามเชื่อใจคำพูดของคนอื่นเป็นอันขาด การที่ฟังแค่ชื่อเสียงเรียงนามของคนผู้หนึ่งแล้วก็ตัดสินว่าเขาเป็นคนดีหรือคนไม่ดี ไม่มีทางเชื่อถือได้
ชื่อเสียงของสือควนดีใช่ไหมเล่า?
ผลสุดท้ายคืออะไรล่ะ?
เจียงชื่อคือนักธุรกิจผู้หนึ่ง ตามสายตาของคนส่วนมาก คือไม่เจ้าเล่ห์ขี้โกง ไม่เป็นพ่อค้า
ทว่าสือควนที่มีชื่อเสียงเรียงนามดีกลับทำเอาทังเจียเหวินแทบตาย ครั้นเจียงชื่อที่ไม่เจ้าเล่ห์ขี้โกง ไม่เป็นพ่อค้าได้ดึงทังเจียเหวินเอาไว้ นี่ก็คือความแตกต่าง นี่ก็คือเรื่องจริง
ทังเจียเหวินซาบซึ้งใจจนไม่รู้ควรพูดว่าอย่างไรดี เขากลืนน้ำลายลงหนึ่งอึก เอ่ยอันใดไม่ออก
เจียงชื่อเอ่ยว่า: “อธิการบดีทัง ตอนนี้เหล่านักเรียนต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ไม่ต้องมาเสียเวลาที่นี่อยู่เลย รีบไปโรงพยาบาลเถอะครับ”
คำพูดนี้เตือนสติทังเจียเหวินเอาไว้
ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือช่วยเหลือชีวิตนักเรียน ไม่ใช่มาขอบคุณเจียงชื่อ
ต้องช่วยเหลือคนก่อน!
“คุณเจียง บุญคุณและคุณธรรมครั้งนี้ของคุณผมจะต้องตอบแทนอย่างสาสม!”
“ลาก่อนครับ”
สิ้นเสียง ทังเจียเหวินก็กลับหลังหันแล้วจากไป
เขาขึ้นนั่งบนรถ บึ่งไปยังโรงพยาบาล เมื่อถึงโรงพยาบาลก็รีบติดต่ออธิการบดีของโรงพยาบาล พร้อมนำสูตรยาของเจียงชื่อส่งมอบให้กับคุณหมอที่น่าเชื่อถือ เพื่อทำการประกอบยาถอนพิษ
เริ่มแรกทางโรงพยาบาลยังไม่ค่อยเชื่อเจียงชื่อเท่าไร ดังนั้นจึงทำการทดลองก่อน ให้นักศึกษาคนหนึ่งเป็นตัวแทนในการทดลองถอนพิษดูก่อน
ผลปรากฏว่าไม่ถึงสิบห้านาที นักศึกษาผู้นั้นก็อาการดีขึ้นแล้ว
ไม่อาเจียน ไม่ชักแล้ว แม้ว่าร่างกายจะยังอ่อนแออยู่บ้าน ทว่าเห็นได้ชัดว่าอาการได้ถูกระงับไว้ได้ ร่างกายค่อยๆ ที่จะฟื้นตัว
เมื่อได้ผลลัพธ์จากนักศึกษาคนหนึ่ง ทางโรงพยาบาลก็วางใจใช้ตัวยาอย่างไว้เนื้อเชื่อใจได้เต็มที่แล้ว
ภายในเวลาอันสั้นพวกเขาส่งบุคลากรเพิ่ม ทำการให้ยาถอนพิษกับนักศึกษาทุกคน และไม่ถึงสองชั่วโมง ดังนั้นนักศึกษาร้อยกว่าคนได้ทานยาถอนพิษเรียบร้อย
จากนั้น ทุกคนก็ได้รับการบรรเทา สุขภาพร่างกายก็เริ่มฟื้นตัวกลับมาเป็นปกติแล้ว ไม่มีความผิดปกติแล้ว
เมื่อเห็นว่าเหล่านักศึกษาไม่มีอันตรายถึงแก่ชีวิตแล้ว ทังเจียเหวินก็ถอนหายใจโล่งอกไปยกใหญ่ หินก้อนใหญ่ที่กดทับจิตใจอยู่ ในที่สุดก็ได้ยกออกเสียที
เขาอดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลด้วยความปีติ
แม้ว่าอาจจะได้รับบทลงโทษ แม้ว่ายังต้องเผชิญกับคำตำหนิติเฉียนของบรรดาผู้ปกครอง ทว่าอย่างน้อยก็รับประกันได้แล้วว่าไม่มีนักศึกษาคนไหนที่ต้องเสียชีวิตเพราะว่าเขา เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
“คุณเจียง ขอบคุณมากนะครับ”
“ขอบคุณ”
ทังเจียเหวินมองดูท้องฟ้า พร้อมเอ่ยขอบคุณออกมาจากใจจริง
และภายในคลินิกเหรินจื้อในเวลานี้เอง เจียงชื่อได้รับสายจากทางตำรวจ
“รายงานผู้บริหารระดับสูง การสะกดรอยตามสือควนทางนั้นได้เบาะแสใหม่แล้วครับ ขอเรียนเชิญคุณมาที่สถานีตำรวจด้วย ผมจะได้รายงานอย่างละเอียดให้ฟัง”
“เข้าใจแล้ว จะไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากวางสาย เจียงชื่อก็ยิ้มให้ซินยุ่น เอ่ยอย่างสุภาพ: “ต้องขอบคุณการช่วยเหลือจากคุณในครั้งนี้ด้วยนะ ผมยังมีธุระต่อ ต้องขอตัวก่อนละ”
“ค่ะ” ซินยุ่นไม่ได้เอ่ยอันใดมาก
มองเงาแผ่นหลังของเจียงชื่อที่เดินจากไป ภายในใจของซินยุ่นก็รู้สึกเจ็บแปลบ ทุกข์ทรมาน
ตอนไม่ได้เจอหน้า คะนึงหา หลังจากได้เจอหน้ากันแล้ว ก็อาลัยอาวรณ์ไม่อยากให้เขาไป ความรักที่กำหนดไว้แล้วว่าไม่มีผลลัพธ์ ทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างยิ่ง
เธอไม่อยากเป็นแบบนี้เลย
ทว่าก็ควบคุมไม่อยู่
การรักใครสักคนนั้นไม่มีทางที่จะควบคุมได้ ถ้ารักควบคุมได้ละก็ เธอยอมที่จะไม่มีความรู้สึกตลอดไป จะได้ผ่านพ้นความทุกข์ทรมานนี้ของตนไปได้
เธอหันหลังกลับ ซินยุ่นเดินไปยังส่วนข้างในคลินิกตามลำพัง
