เจิ้งป๋อหยางรับยามา ขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วรีบกลับบ้าน
เมื่อมองตามหลังเจิ้งป๋อหยางที่จากไป ใบหน้าที่ใจดีของสือควนก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมขึ้น จนกระทั่งเจิ้งป๋อหยางออกไปไกลแล้ว สือควนก็เหมือนกลายเป็นปีศาจ หัวเราะออกมาดังลั่น
สือเหวินปิ่งกล่าวอยู่ข้างๆ ว่า เจ้าโง่นี่เป็นนักศึกษาแพทย์ แค่หลักการของยาก็ยังมองไม่ออก ขยะจริงๆ ให้แม่ของเขากินเจว๋หมิงจื่อ ฮ่าๆ ก็เท่ากับส่งขึ้นสวรรค์!
สือควนเอามือลูบเคราแล้วพูดว่า ไม่ใช่ความผิดของเขา เขาก็มองเห็นความผิดปกติ แต่เขายังเด็กเกินไปที่จะรู้ความชั่วร้ายของสังคมนี้ บทเรียนจะสอบให้คนเราฉลาดขึ้น เขาจะใส่ใจมากขึ้นในอนาคต
สือเหวินปิ่งหัวเราะ ในอนาคต? พ่อพูดอะไรผิดหรือเปล่า?
สือควนถึงตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ใช่ๆๆ ฉันพูดผิดไป ฉันพูดผิดไป น่าจะบอกว่าชาติหน้าจะใส่ใจมากกว่านี้ถึงจะถูก ฮ่าๆๆๆ
สองพ่อลูกตระกูลสือมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา
ในสายตาของพวกเขา เจิ้งป๋อหยางและแม่ของเขาได้ตายไปแล้ว
ในอีกด้านหนึ่ง
เจิ้งป๋อหยางรีบกลับบ้านพร้อมกับยาและเริ่มต้มยาโดยไม่รีรอ
ยานี้ต้องใช้เวลาสองชั่วโมงในการต้มยา
เจิ้งป๋อหยางเทยาลงในชาม เป่ามันเบาๆ แล้วนำไปไว้ที่หน้าเตียงของมารดา
แม่ครับ นี่คือยาที่ผมได้รับจากคุณสือ กินแล้วอาการป่วยของแม่จะหายดี
มานี่ครับแม่ ผมจะช่วยประคองแม่ขึ้นมากินยา
เจิ้งป๋อหยางช่วยประคองแม่ของเขาขึ้นมา เธอพยายามลุกขึ้นนั่งและกินยาด้วยมือที่สั่นเทา ยังไม่ทันดื่ม แค่ได้กลิ่นเธอก็อยากจะอาเจียนแล้ว
ลูกเอ๋ย นี่ยาอะไรกัน? ทำไมเหม็นแบบนี้
เจิ้งป๋อหยางบอกว่า แม่ ขมเป็นยา แม่กลั้นใจดื่มให้หมด เดี๋ยวก็หายแล้ว
แม่ของเขาพยักหน้า หยิบชามขึ้นมา อดทนกับอาการคลื่นไส้และดื่มลงไปจนหมด
แต่ผลคือภายในเวลาไม่ถึงสองนาทีหลังจากที่เธอดื่มเสร็จ เธอก็รู้สึกผิดปกติ รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว และท้องของเธอก็รู้สึกปั่นป่วนจนทนไม่ไหว ในที่สุดก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดก้อนใหญ่
แม่!!!
เมื่อเห็นภาพนี้ เจิ้งป๋อหยางก็ตกใจ เขาทิ้งชามแล้วเข้าไปประคองแม่ของเขา
แม่ครับ แม่เป็นอะไรหรือเปล่า?
แม่ของเขาไม่สามารถพูดอะไรได้ เธอยังคงไอออกมาเป็นเลือด ใบหน้าของเธอซีดราวกับกระดาษ มือเท้าเย็น ดูท่าทางเธออาจจะตายได้ทุกเมื่อ
เจิ้งป๋อหยางตกใจกลัว ไหนบอกว่าดื่มยานี่แล้วจะหายดีไง?
ทำไมไม่ใช้แค่ไม่ดีขึ้น แต่อาการป่วยของแม่ยิ่งแย่ลงไปอีก? หรือว่าเขาพ่ายแพ้ในการเดิมพัน?
เมื่อเห็นว่าแม่ของเขากำลังจะตาย เจิ้งป๋อหยางก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาตะโกนเรียกแม่บ้าน รีบโทรหา 120 เร็วเข้า แม่ของผมไม่ไหวแล้ว!
พี่เลี้ยงรีบโทรทันที
ในเวลาไม่ถึง 10 นาที รถพยาบาล 120 ก็มาถึง พาเธอส่งโรงพยาบาลทันที
เจิ้งป๋อหยางตามเธอไปที่โรงพยาบาล
แม่ของเขาถูกส่งไปยังห้องฉุกเฉิน เป็นเวลานานก็ยังไม่พ้นขีดอันตราย
เจิ้งป๋อหยางกำลังเดินไปมานอกห้องฉุกเฉิน เหงื่ออันเย็นเยียบไหลออกจากหน้าผากของเขาอย่างต่อเนื่อง หัวใจแทบจะขึ้นมาจ่อที่คอหอยแล้ว
แม่ครับ แม่อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ
เจิ้งป๋อหยางกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เพราะคิดว่าเขาอาจจะต้องพรากจากแม่ไปตลอดกาล
ผู้ชายไม่ได้หลั่งน้ำตากันง่ายๆ ก็เพราะว่ายังไม่ถึงจุดที่เจ็บปวด
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก หมอเดินออกมา
หมอครับ แม่ของผมเป็นยังไงบ้าง?
หมอไม่ตอบในทันทีแต่ย้อนถามว่า ป๋อหยาง คุณให้แม่คุณกินอะไรมา?!
