เจียงชื่อ? เป็นเจียงชื่ออย่างคาดไม่ถึง?
เจียงชื่อที่ตนเองมองว่าเป็นพ่อค้าหน้าเลือด ดูถูกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า?
เขามาจากคลินิกเหรินจื้อจริงเหรอ? อีกอย่าง เมื่อพิจารณาจากน้ำเสียงของหมอแล้ว ดูเหมือนว่าจะชื่นชมเจียงชื่อเป็นอย่างมาก ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถเรียกได้ว่าเป็น ‘หมอเทวดา’
เจิ้งป๋อหยางยืนนิ่งด้วยความรู้สึกผสมปนเปกัน
มีทั้งความประหลาดใจ ความซาบซึ้ง ความเสียใจ และละอาย
อันที่จริงมันเป็นความผิดของเขาเองทั้งหมดที่มาถึงจุดนี้ ถ้าเขาเลือกที่จะเชื่อเจียงชื่อก่อนหน้านี้ เรื่องราวอย่างในวันนี้คงไม่เกิดขึ้น
ยิ่งไปกว่านั้น เขาจะไม่ทำให้แม่ของเขาป่วยหนักจนต้องเข้าโรงพยาบาล จะไม่ถูกบังคับให้ลงนามในข้อตกลงใดๆ จากคนชั่วร้ายสือควน
ในฐานะที่เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยการแพทย์ เขารู้ดีว่าแม่ของเขาไม่สามารถกินยาเหล่านั้นได้ เจียงชื่อยังเกลี้ยกล่อมให้เขาระวังสือควนครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่เจิ้งป๋อหยางก็ยังโง่เชื่อสือควนสุ่มสี่สุ่มห้า เชื่อว่าตราบใดที่เชื่อฟังเขา แม่ของเขาจะหายเป็นปกติ
แต่ในความเป็นจริง?
แม่เกือบตายเพราะสาเหตุนี้!
ตรงกันข้ามเจียงชื่อที่ถูกดูหมิ่นและดูถูกจากเขา กลับมารักษาอาการเจ็บป่วยของแม่เขาอย่างเงียบๆ
ทั้งด้านทักษะทางการแพทย์และจรรยาบรรณทางการแพทย์ เจียงชื่อดีกว่าสือควนมาก!
อันที่จริง หลังจากที่ทุกคนถูกสือควนหลอกและเข้าใจผิดเจียงชื่อครั้งก่อน เจิ้งป๋อหยางควรจะตื่นตัวได้แล้ว แต่เขาต้องการรักษาอาการป่วยของแม่จริงๆ ดังนั้นเขาจึงโง่จนถูกหลอกแบบนั้น
โชคดีที่ยังไม่สายเกินไปที่จะล้อมคอก
หลังจากวางสาย เจิ้งป๋อหยางเช็ดน้ำตาบนใบหน้า จ้องไปที่สือควนและพูดอย่างเกรี้ยวกราด แกโกหก กลยุทธ์ของแกไม่มีประโยชน์แล้ว! เจียงชื่อรักษาแม่ของฉันหายแล้ว แกจะเล่นลูกไม้อะไรได้อีก?!
สีหน้าของสือควนเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่พอใจเป็นอย่างมาก
แผนกำลังจะเสร็จสิ้น แค่โทรศัพท์นั้นมาช้ากว่านี้ไม่กี่นาที รอให้เจิ้งป๋อหยาง เซ็นชื่อก่อน เขาก็ไม่สามารถคืนคำได้อีก
แต่นี่คือความจริง แล้วจะทำอะไรได้อีก?
ทั้งหมดต้องโทษที่เจียงชื่อยื่นมือเข้ามายุ่ง เจ้ากี้เจ้าการ ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน
หากเป็นคนอื่น ย่อมไม่สามารถรักษาอาการป่วยของแม่ของเจิ้งป๋อหยางได้อย่างแน่นอน แต่ถ้าเป็นเจียงชื่อก็พูดลำบาก ถึงอย่างไรเจียงชื่อก็เชี่ยวชาญเข็มชี่แปดทิศ ซึ่งแม้แต่คุณท่านซินยังไม่ถนัด
สือควนมีเหตุผลพอที่จะเชื่อว่าเจียงชื่อรักษาโรคของเธอจนหายดี
แล้วข้อตกลงนี้ล่ะจะทำอย่างไร?
จะถือเป็นโมฆะไปแบบนี้เหรอ?
ไม่ยอม ข้อตกลงนี้กำลังจะถูกลงนามอยู่แล้ว แต่จู่ๆ ก็กลายเป็นโมฆะ สือควนในเวลานี้มีความไม่พอใจเป็นหมื่นเท่า สีหน้าของเขากลับเลวร้ายยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น
เจิ้งป๋อหยางรู้สึกเบิกบาน
เขาชี้ไปที่สือควนและพูดว่า ไอ้แก่ชั่ว ข้อตกลงนั้นแกเก็บไว้ดูคนเดียวเถอะ! ฉันต้องกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมแม่
อ้อ อีกอย่าง ฉันจะเปิดเผยสิ่งที่แกทำกับสื่อ ให้ความชั่วร้ายของแกถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ
ขยะอย่างแกสมควรได้เป็นผู้นำในวงการการแพทย์เหรอ? ฮึ!
จากนั้นเจิ้งป๋อหยางก็หันหลังเดินจากไป
สือควนทุบโต๊ะแล้วยืนขึ้น ไปจัดการให้ฉัน!
บอดี้การ์ดที่ประตูจับเจิ้งป๋อหยางกดลงทันที ชายร่างกำยำสองคนจัดการกับนักศึกษาวิทยาลัยผอมแห้งแรงน้อย มันเหมาะสมแล้วเหรอ?
เจิ้งป๋อหยางยิ้มเยาะ ทำไมเหรอ ไหนแกบอกว่าแกจะไม่บังคับฉันไง? ไหนแกบอกว่าแกเป็นคนที่ปฏิบัติตามกฎหมายไม่ใช่หรือ? ตอนนี้แผนของแกถูกเปิดโปงแล้ว แกคิดจะฆ่าปิดปาก ใช้กำลังบังคับงั้นเหรอ?
มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ
สือควนขมวดคิ้ว เขาไม่สามารถปล่อยให้เจิ้งป๋อหยางไปได้อย่างง่ายดาย หากเขาไป ชื่อเสียงของตนจะเหม็นเน่าฉาวโฉ่ ‘เป้าหมาย’ ที่ได้มาอย่างยากลำบากก็หายไปเช่นนี้ น่าเสียดายจริงๆ
แต่ก็สามารถลงมือได้ทันทีหรือจะใช้กำลังบังคับ?
ดูเหมือนจะทำไม่ได้เลย
ทุกคนรู้ว่าเจิ้งป๋อหยางมาที่สมาคมการแพทย์ ถ้าเขาหายตัวไปและถูกฆ่าตายที่นั่น สือควนจะชี้แจงให้ตำรวจฟังอย่างไร?
อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
สือเหวินปิ่งที่อยู่ข้างๆ ทนดูต่อไปไม่ไหว เขาพูดอย่างไม่พอใจว่า พ่อ พ่อยังคิดอะไรอยู่? แค่แทงมันให้ตายแล้วถอดอวัยวะทั้งหมดออกมาก็เรียบร้อยแล้วนี่?
หุบปาก! สือควนคำราม ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไม่กลายเป็นฆาตกรหรอกเหรอ?
ฆาตกรก็ฆาตกรสิ เรื่องนี้ใช่ว่าจะไม่เคยทำมาก่อน สือเหวินปิ่งพูดเหน็บแนม พ่อ ผมว่าพ่อทำงานชักช้าเกินไป ห่วงหน้าพะวงหลัง อืดอาดยืดยาด ในความคิดของฉัน คนที่ทำงานใหญ่ได้ ไม่ต้องสนใจรายละเอียดเล็กน้อยหรอก ฆ่ามันและฝังมันไว้ในที่ป่า ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัว ถ้าตำรวจถามเราก็แค่บอกว่าไม่รู้ จะกลัวอะไร?
พ่อและลูกชายมีความคิดที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงในการจัดการกับปัญหา
สือควนระมัดระวังตัวมากขึ้น เขาจะไม่มีวันฆ่าใครเว้นแต่เขาไม่มีทางเลือก แต่ สือเหวินปิ่ง ไม่คิดอย่างนั้น เขาสามารถทำทุกอย่างที่เขาต้องการ?
เอาอวัยวะทั้งหมดออกมา รักษาให้ลูกค้ารายใหญ่ แล้วหอบเงินหนีไปต่างประเทศงั้นเหรอ?
สองพ่อลูกโต้เถียงกันอย่างดุเดือด
เหงื่ออันเย็นเยียบไหลออกมาที่หน้าผากของเจิ้งป๋อหยาง เป็นการโกหกที่จะบอกว่าเขาไม่กลัวความตาย บัดนี้เขายืนตระหง่านอย่างมั่นอยู่ตรงหน้าสือควน อย่าไปฟังสือเหวินปิ่งเจ้าคนบุ่มบ่ามนั่น ถ้าแทงเขาตาย เขาจะไม่มีอะไรเหลือเลยจริงๆ
สองพ่อลูกตระกูลสือต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กัน
