ท้องฟ้าเริ่มมืด เจียงชื่อก็กลับไปถึงบ้านอย่างมีความสุข
ข้อดีของการช่วยเหลือคนอื่นคือ เมื่อคนอื่นมีความสุข ในใจของเราก็จะมีความสุขเช่นกัน และความทุกข์ใจที่ผ่านมาก็จะหายไป
ในเวลาเดียวกัน การกดดันของเจียงชื่อที่มีต่อสือควนก็เพิ่มมากขึ้น เชื่อว่าภายในสามวันนี้สือควนจะดำเนินการขั้นสุดท้ายอย่างแน่นอน
เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลสือและลูกชายก็จะถูกกำจัดออกไปพร้อมกัน
เจียงชื่อเดินเข้าไปในบ้านด้วยอารมณ์ที่มีความสุข และทันทีที่เข้าไปในบ้าน เขาก็เห็นทุกคนในบ้านล้อมเข้ามาที่เขาแล้วต้อนรับอย่างเป็นพิเศษ
พ่อตาของเขาเสิร์ฟชามมาให้ แม่ยายก็ตักกับข้าวมาให้เขา ส่วนภรรยาของริมน้ำชาให้ ทุกคนบริการอย่างเอาอกเอาใจ
เจียงชื่อจึงถามขึ้น คุณพ่อครับ คุณแม่ครับ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ๆ ถึงดีกับผมขนาดนี้?
ติงฉี่ซานนั่งลงแล้วถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า พ่อน่ะ รู้สึกผิดที่พูดกับเอ็งแรงไปหน่อยเมื่อช่วงกลางวันนี้ ก็เลยอยากขอโทษเอ็ง
ขอโทษ?
ชื่อเอ๋อ อันที่จริง ถ้าคิดดีๆ แล้ว ช่วงนี้ครอบครัวตระกูลติงของเราที่ยังไม่ล่มสลายก็เพราะมีเอ็งอยู่นะ แต่เรากลับไม่พอใจ แล้วพูดจาไม่คิด ซึ่งจริงๆ แล้วมันไม่ดีเลย
ซูฉินก็พูดขึ้น ชื่อเอ๋อ แม่กับพ่อของลูกคุยกันแล้วนะ เราจะทำตามการตัดสินใจของลูก ถ้าลูกรู้สึกเหนื่อยจากการทำงาน ลูกไม่ต้องทำก็ได้ ฝีมืออย่างลูก จะต้องกลัวว่าหางานไม่ได้ที่ไหนกันล่ะ?
เจียงชื่อเริ่มเข้าใจ ที่แท้พวกเขาก็แค่อยากขอโทษสำหรับเรื่องในช่วงกลางวันนี้
เขาจึงยิ้มตอบ คุณพ่อ คุณแม่ เรื่องตอนเช้าผมไม่ได้โทษพวกท่านเลยนะครับ ผมเองก็ตัดสินใจอย่างกะทันหันเกินไป ตำแหน่งดีๆ อย่างผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ แต่ผมกลับลาออกง่ายๆ แบบนี้ อันที่จริงแล้ว ผมไม่ควรทำแบบนั้นครับ
ติงเมิ่งเหยนพูดขึ้น ที่รัก ฉันคุยกับพ่อแม่แล้ว คุณลาออกจากงานเลย ช่วงนี้ยังไม่ต้องทำอะไรก่อน พักผ่อนให้เต็มที่ก่อนนะ
เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เป็นครอบครัวเดียวกันก็ต้องดูแลกันสิ ที่รัก คุณเหนื่อยมาเยอะแล้ว ควรพักผ่อนบ้างนะ ส่วนเรื่องที่เหลือให้พวกเราจัดการแทนเถอะนะ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจียงชื่อรู้สึกซาบซึ้งใจมาก
นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ยินคำพูดที่แสนอบอุ่นแบบนี้? ที่แหละความรู้สึกที่ครอบครัวควรมี
เจียงชื่อพยักหน้า ครับ แต่ก่อนที่ผมจะลาออกจากงาน ผมยังมีเรื่องหนึ่งที่ต้องทำนะ
เรื่องอะไรเหรอ?
เรื่องของเจ้าบ้านสิ เจียงชื่อพูดอย่างเคร่งขรึม ติงหงเหย้ากับติงจื่อยวี่จำเป็นต้องถูกกำจัดก่อน และต้องให้ติงเฟิงเฉิงขึ้นรับตำแหน่งเจ้าบ้านก่อน ผมถึงจะพักผ่อนอยู่บ้านได้
ครั้งนี้ เจียงชื่อดูจริงจังมาก
ในอีกฟากหนึ่ง ณ ออฟฟิศของประธานในอาคารสำนักงานบริษัทติงหรง
ติงหงเหย้ากับติงจื่อยวี่ต่างก็นั่งอยู่บนโซฟา และในมือของทั้งสองถือแก้วไวน์ไว้คนละแก้ว ซึ่งดูแล้วทั้งคู่ค่อนข้างหนักใจอยู่ไม่น้อย
ติงจื่อยวี่พูดขึ้นว่า ไอ้สารเลวเจียงชื่อมันทำให้พวกเราขายหน้ามากเลยนะ แต่มันกลับใช้ชีวิตอย่างมีความสุข มันจะมากเกินไปแล้ว เหอะๆ หนูจะไม่ปล่อยให้มันมีความสุขไปตลอดหรอก!
ติงหงเหย้าหัวเราะแต่ไม่ได้พูดอะไร
ด้วยความสามารถของติงจื่อยวี่นั้น เธอจะทำอะไรเจียงชื่อได้? ไม่มีคุณสมบัติมากพอหรอก
ในเวลานี้ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ใครน่ะ ติงหงเหย้าถาม
ผมเองครับ ข่งเหลียนเซิ่ง
ข่งเหลียนเซิ่ง?
ติงหงเหย้าขมวดคิ้ว เขาไม่รู้จักคนชื่อนี้ด้วยซ้ำ ทำไมถึงมาที่นี่ได้?
ก่อนที่เขากำลังจะถามกลับ ติงจื่อยวี่ก็ชิงพูดขึ้นก่อน พี่คะ เขาคือคนที่หนูเรียกมาเอง
จากนั้นเธอก็หันไปที่ประตูแล้วพูดว่า เขามาสิ
