เจิ้งป๋อหยางตกตะลึงกับคำถาม ผมเพิ่งให้แม่กินยาไป
ยาอะไร?
ใบสั่งยาอยู่นี่
เจิ้งป๋อหยางยื่นใบสั่งยาให้หมอ หมอรับมาดู แล้วก็โมโหมาก
หมอสะบัดใบสั่งยาและพูดอย่างโกรธเคือง ป๋อหยาง คุณเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยการแพทย์ คุณมีความเข้าใจด้านการแพทย์อย่างลึกซึ้ง คุณไม่รู้หลักการพื้นฐานของยาเหรอ? คุณรู้สภาพร่างกายของแม่คุณเป็นอย่างดี แต่คุณยังให้ยาที่มีฤทธิ์เย็นกับเธออย่างเจว๋หมิงจื่อ คุณคิดว่าแม่ของคุณอายุยืนเกินไป อยากให้เธอไปเกิดใหม่ไวๆ เหรอ?!
คำพูดนี้ทำให้เจิ้งป๋อหยางถึงกับอ้าปากค้าง
อันที่จริงแล้วเขาเข้าใจในหลักการนี้ และคิดถึงผลลัพธ์ที่เป็นไปได้แล้ว แต่ภายใต้การโน้มน้าวของสือควน เขาจึงหมดความไว้วางใจในตัวเอง
เจิ้งป๋อหยางพูดตะกุกตะกัก ใบสั่งยานี้คุณสือควนให้มา คุณสือบอกว่า…
สือควน? ฮ่าฮ่า หมอบอกว่า สือควนที่ในหัวมีแต่เรื่องเงินน่ะหรือ? ผมไม่ชอบเขามานานแล้ว สมัยก่อนวงการการแพทย์เจริญรุ่งเรืองภายใต้การนำของคุณท่านซิน ตอนนี้ดูเขาสิ เกือบจะทำลายอุตสาหกรรมการแพทย์แล้ว!
เอ๊ะ? คุณสือไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกมั้ง?
ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ? หมอบอกว่า ป๋อหยางนะป๋อหยาง ผมดูคุณผิดไปจริงๆ ถ้าวันนี้ช่วยแม่ของคุณไว้ไม่ได้ คุณจะกลายเป็นหัวหน้าผู้ร้ายและฆาตกร!
ว่าแล้วหมอก็ขว้างใบสั่งยาลงบนพื้นแล้วเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกครั้ง ปล่อยให้เจิ้งป๋อหยางยืนตะลึงอยู่ที่เดิม
เขามองไปที่ใบสั่งยาบนพื้นตาปริบๆ ไม่อยากจะเชื่อเลย
ฉันเชื่อคนผิดจริงๆ เหรอ?
เป็นไปไม่ได้ ฉันเป็นนักศึกษาวิทยาลัยที่ยากจน คุณสือจะได้อะไรจากตัวฉัน?
เขาไม่ได้ขออะไรฉันเลย คงไม่ทำร้ายฉันหรอก มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ
เจิ้งป๋อหยางรู้สึกเจ็บปวดมาก
ถ้าแม่ของเขาตายเพราะใบสั่งยา เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้
ไม่ได้ ฉันต้องคิดให้ออก
เจิ้งป๋อหยางรีบเดินออกไป เรียกแท็กซี่ไปที่สมาคมการแพทย์ เขารีบเข้าไปในห้องทำงานของสือควนอย่างหุนหันพลันแล่น
ดวงตากลมโตของเขาเบิกกว้าง
เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเจิ้งป๋อหยาง สือควนก็รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
ยา คุณให้แม่คุณกินยาแล้วเหรอ? สือควนถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว
กินแล้ว
ผลเป็นไงบ้าง?
เจิ้งป๋อหยางกัดฟันพูดว่า หลังจากที่แม่ของผมกินยาเข้าไป ไม่ใช่แค่อาการไม่ดีขึ้น แต่กลับแย่ลง! หมอบอกว่าเป็นเพราะเจว๋หมิงจื่อที่ทำให้อาการของแม่แย่ลง ตอนนี้แม่ของผมยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน อาจตายได้ทุกเมื่อ
เมื่อได้ยินผลลัพธ์ดังกล่าว สือควนก็ไม่ได้มีอาการแปลกใจเลย แต่กลับรู้สึกว่ามันสมควรเป็นเช่นนั้นแล้ว
เจิ้งป๋อหยางถามว่า คุณสือ คุณมีอะไรจะพูดไหม
สือควนหัวเราะ พูดอะไร?
คุณจะไม่อธิบายหน่อยเหรอว่า ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้?
อธิบายอะไร? ป๋อหยาง อย่างน้อยๆ คุณก็เรียนหมอ ไม่รู้หลักการเหรอ? ระบบร่างกายของแม่คุณเป็นยังไง เจว๋หมิงจื่อเป็นยาอะไร เธอกินได้ไหม?
เจิ้งป๋อหยางกำหมัดแน่น ถ้าแม่ของผมกินเจว๋หมิงจื่อไม่ได้ แล้วคุณยังบอกว่าให้เสี่ยงอันตราย ใช้พิษปราบพิษทำไม?
ผมพูดอะไรคุณก็เชื่อเหรอ? สือควนกล่าวอย่างเย็นชา แล้วถ้าผมบอกว่าผมคือพระพุทธเจ้ากลับชาติมาเกิด คุณจะเชื่อไหม?
เถียงข้างๆ คูๆ
ปลิ้นปล้อนกลับกลอก
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจิ้งป๋อหยางก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาคำรามใส่ สือควน ไอ้สารเลว ฉันไม่มีความแค้นอะไรกับแก ทำไมแกมาทำร้ายฉันแบบนี้ ฉันจะฆ่าแก!
ก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไร บอดี้การ์ดสองคนที่อยู่ข้างหลังก็เข้ามาทันทีและจับเจิ้งป๋อหยางกดไว้
เขาเป็นนักศึกษาวิทยาลัยที่อ่อนแอ จะเป็นคู่ต่อสู้ของบอดี้การ์ดร่างกำยำทั้งสองได้อย่างไร? ถูกจับกดเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
สือควนส่ายหน้า ฉันก็ไม่มีทางเลือก อย่าโทษฉันเลย
เจิ้งป๋อหยางคำราม ไม่มีทางเลือก? แกต้องการอะไรกันแน่? ถ้าแกต้องการเงิน ฉันไม่มี!
เงิน?
สือควนหัวเราะ ฉันรู้ว่าแกไม่มีเงิน แต่แกมีร่างกายที่ดีมากๆ
เขานิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ ป๋อหยาง พูดตามตรงนะ ฉันมีวิธีที่จะช่วยแม่ของแกให้หายจากโรคนี้ได้จริงๆ
เจิ้งป๋อหยางไม่เชื่อเลย จนป่านนี้แล้ว แกยังพูดบ้าอะไรอยู่? แกคิดว่าฉันจะยังเชื่อแกอีกเหรอ?
สือควนกล่าวว่า สาเหตุที่แม่ของคุณป่วยก็เพราะว่ามีบางอย่างผิดปกติกับม้ามของเธอ เจิ้งป๋อหยาง ขอเพียงคุณยอมเสียสละตัวเองและบริจาคม้ามเปลี่ยนให้แม่ของคุณ เธอก็มีชีวิตรอดแล้วไม่ใช่เหรอ?
นี่…
นี่ดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ดี แต่มันยากมากที่จะเปลี่ยนม้าม ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถทำได้
อย่างไรก็ตาม ถ้าเป็นสือควน ก็ไม่แน่ว่าอาจจะทำได้
แต่สือควนจะยังเชื่อถือได้อีกเหรอ?
เมื่อสังเกตเห็นความลังเลของเจิ้งป๋อหยาง สือควนจึงกล่าวต่อ ผมจะพูดให้คุณเข้าใจ ที่ผมทำอย่างนี้กับคุณ ก็เพราะผมสนใจอวัยวะบางอย่างในร่างกายของคุณ ต้องการเปลี่ยนอวัยวะเหล่านี้ให้กับคนไข้ที่มีเกียรติท่านหนึ่งของผม
แต่ผมเป็นพลเมืองดีที่ปฏิบัติตามกฎหมาย ผมไม่สามารถทำอะไรที่ผิดกฎหมายได้ ดังนั้นผมไม่สามารถฆ่าคุณโดยไม่มีเหตุผลและบังคับเอาอวัยวะของคุณ
