ชายอ้วนโมโหและตบลงไปที่โต๊ะ นายอยากตายหรือไง?รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ลุกขึ้นออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!
สาวเซ็กซี่นั่นยังคงแต่ใจ: ที่รัก ได้ยัง? ฉันทนกลิ่นไม่ไหวแล้ว
จะได้แล้ว จะได้แล้ว ชายอ้วนชี้ไปที่เจียงชื่อ ฉันนับถึงสาม ถ้ายังไม่ลุกขึ้นอีก อย่ามาโทษฉันไม่เตือน!
เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ พนักงานเสิร์ฟก็ตกใจจึงรีบเข้ามา ท่านอ้วน ท่านเป็นอะไรไหมครับ?ทุกคนออกมากินข้าวกัน ไม่จำเป็นต้องโกรธเลยนะครับ
ชายอ้วนพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา ใช่ว่าฉันอยากจะโกรธ แต่เด็กไอ้เด็กนี้ที่ไม่รู้จักกาลเทศะ!
พนักงานเสิร์ฟมองไปที่ชายอ้วนแล้วมองไปที่เจียงชื่อ
เมื่อเปรียบเทียบทั้งสองฝ่าย เขาก็ไอไปทีหนึ่งและพูดกับเจียงชื่อว่า คุณครับ คุณช่วยลุกขึ้นเพื่อเสียสละให้ท่านอ้วนนั่งที่นี้หน่อยนะครับ เดี๋ยวผมเปลี่ยนโต๊ะใหม่ให้นะครับ
เจียงชื่อหัวเราะ
เขาหันไปมองพนักงานแล้วถามว่า ฉันนั่งลงก่อน อาหารก็เสิร์ฟมาหมดแล้ว มีสิทธิ์อะไรมาให้ฉันลุกออกไป
พนักงานเสิร์ฟตลก คุณครับ มีคำกล่าวไว้ว่า ‘คนที่รู้จักกาลเทศะคือผู้ชายที่ดีที่สุด’ คุณเป็นคนนั่งตรงนี้ก่อนก็จริง และทุกสิ่งที่คุณพูดก็สมเหตุสมผล แต่ดูร่างกายของคุณสิ ถ้าเกิดต่อยกันจริงๆ สิบคนก็เอาท่านอ้วนไม่หยุด อย่าฝืนเลย
ถอยถอยออกมาแล้วฟ้าจะเบิกกว้าง ถ้าจำเป็นต้องถอยก็ถอย อย่าหาความเจ็บปวดให้ตัวเองเลย
ไม่ใช่เรื่องน่าละอายที่จะหลีกทางให้ผู้แข็งแกร่งกว่า
เจียงชื่อยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
ออกมากินข้าว กินออกมาได้ตนแข็งแกร่งคนหนึ่ง และไม่ต้องอายที่จะหลีกทางให้คนที่แข็งแกร่งกว่า อยากอ้วก อยากอ้วกจริงๆ ไม่คิดเลยว่าเขตเจียงหนาน ยังมีการเสือหมอบมังกรซ่อน คนเก่งอยู่ที่นี้
เขาเทเหล้าอีกแก้วหนึ่ง
ถ้าฉันไม่ยอมล่ะ?
ทัศนคติของเจียงชื่อ นั้นแข็งแกร่งเป็นพิเศษ และเขาไม่ยอมแม้แต่ก้าวเดียว
พนักงานเสิร์ฟเริ่มไม่โอเค และคิดในใจว่าทำไมคนคนนี้ถึงไม่รู้จักกาลเทศะ? ถ้าเขาโดนต่อยจนตายก็ไม่เป็นไรอยู่แล้ว แต่ถ้าทำให้ของในร้านพังขึ้นมาจะทำไง?
ชายอ้วนทนไม่ไหวแล้วในที่สุด
เขาผลักพนักงานเสิร์ฟออกไป ถ้ามีอะไรพังขึ้นมา ฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง ถ้าไม่ทำให้ไอ้เด็กนี้ริมรสหน่อยหนึ่ง มันก็จะไม่รู้ว่าอะไรคืออะไร!
พนักงานเสิร์ฟพยักหน้า
ได้เลย ถ้านายยอมจ่ายสำหรับของที่พัง นายสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการได้
เขามองไปที่เจียงชื่อและเย้ยหยันในใจ สิ่งสำคัญที่สุดเมื่อออกจากบ้านคือความปลอดภัย อย่ากล้าหาญและต่อสู้อย่างหนัก นายไม่ยอมหลีกที่นั่งให้ฉัน?ได้ งั้นให้เขาสั่งสอนนายจนแม่นายก็ดูไม่ออกว่าเป็นนาย นายยังจะกล้าดีอย่างนี้อยู่รึเปล่า
ทุกคนในร้านอาหารหยุดตะเกียบและมองไปที่เจียงชื่อ เพื่อรอดูเจียงชื่อถูกต่อยตี
ไม่มีใครเข้าไปช่วยเลยสักคน
เจียงชื่อส่ายหัวเล็กน้อยดูเหมือนว่าประเพณีพื้นบ้านของเจียงคนนั้นยังไม่ดีพอ
ดูสนุกไม่กลัวเกิดเรื่องใหญ่
แม้ว่าจะใช้เวลาอีก 100 ปีก็แก้ปัญหานี้ออกไม่ได้
ในขณะนี้ หมัดของชายอ้วนเหวี่ยงไปแล้ว และมันกระทบหน้าผากของเจียงชื่อ หมัดนั้นเร็วและทรงพลังมาก ถ้าเขาถูกปล่อยหมัดตรงหน้าตรงๆ ไม่พิการก็คือตาย
ชื่อเอ๋อ!!! เริ่นจื่อหลันร้องออกมาด้วยความกลัว
เมื่อเผชิญกับหมัดหนักเช่นนี้ เจียงชื่อไม่ได้มองเขาเลย เงยหน้าขึ้นและดื่มเหล้าสักแก้วอย่างสบายๆ
น่าแปลกที่กำปั้นของชายอ้วนเพิ่งทุบแขนของเจียงชื่อและถัดจากศีรษะของเขา
ทันทีที่ตามมา เจียงชื่อก็บีบแขนของคู่ต่อสู้เบา ๆ และด้วยแรงเล็กน้อยเขาได้ยินเสียง ‘คลิก’ และแขนข้างหนึ่งของชายอ้วนก็ถูกหักไปด้วยดี
