หลังจากส่งแก๊งสารเลวออกไปเจียงชื่อ ก็สะบัดแขนเสื้อและปัดฝุ่นบนโต๊ะออก
คุณน้าเริ่น ขอโทษด้วยนะครับ
ดูเหมือนว่าไม่ว่าเขาจะไปถึงไหน ก็จะมีปัญหาเกิดขึ้นที่เจียงชื่อ แต่เขาก็ชินแล้ว ถ้ามีวันไหนที่เขาไม่มีปัญหาขึ้นมา เขาก็ไม่ใช่เจียงชื่อ
เริ่นจื่อหลันตามมาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า บางทีอาจเป็นเพราะปัญหาเหล่านี้ ถึงได้สร้างความสามารถของนายตอนนี้ได้ นายต้องขอบคุณพระนายสำหรับความเมตตานี้ต่อนาย ดอกไม้ในเรือนกระจกจะไม่สามารถทนต่อการทำลายล้างของลมและน้ำค้างแข็งได้ ชื่อเอ๋อฉันรู้สึกโล่งใจภูมิใจต่อนายมากๆ เลยนะ
หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เธอพูดต่อ: โอเค ไม่พูดถึงเรื่องนอกเรื่องเหล่านี้แล้ว ชื่อเอ๋อนายนัดฉันมาวันนี้ทำไมเหรอ?จะถึงเวลาแล้ว ฉันต้องกลับไปสอนการแสดงให้น้องใหม่พวกนั้น นายอย่ากินเวลาฉันได้ไหม?
เจียงชื่อพูดเบา ๆ คุณน้าเริ่น ป้าไม่ต้องกลับไปแล้วครับ
อะไรนะ?
ฟังผมพูดจบ ป้าก็ไม่อยากไปแล้วครับ
เริ่นจื่อหลันหัวเราะ ถ้าฉันไม่กลับไปจะทำอะไรได้อีก? ป้าเป็นแค่การแสดง ฉันไม่ทำงานนี้ ฉันจะทำอะไรล่ะ?นอกจากนี้ ฉันยังไม่ถึงอายุเกษียณ ทำไมถึงไม่กลับไปล่ะ?
เจียงชื่อพูด คุณป้าครับ ผมพบเบาะแสของพ่อแล้วครับ
ประโยคนี้ถูกพูดขึ้นอย่างกะทันหัน
เริ่นจื่อหลันไม่ได้เตรียมใจใดๆ เลย ทันใดนั้น เมื่อเธอได้ยินคำพูดดังกล่าว เธอรู้สึกเหมือนถูกค้อนหนักทุบจนเธอแทบจะอาเจียนออกเป็นเลือด
เธอจ้องตรงไปที่เจียงชื่อ
ไม่น่าเชื่อเลย
พ่อนาย? เจียงห้านเฟย?
ครับ
เจียงชื่อพูดตามความจริง: ผมเป็นผู้บริหารระดับสูง ผมได้รับคดีใหญ่คดีหนึ่ง บอกตามตรงเลยว่าผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังคดีใหญ่มีชื่อว่าเจียงห้านเฟย
อะไรนะ? เริ่นจื่อหลันรู้สึกเวียนหัวมากขึ้นไปอีก ชื่อเอ๋อ นายดูผิดรึเปล่าเนี่ย? นายและฉันก็รู้อุปนิสัยของพ่อนายว่าเป็นอย่างไร เขาเป็นคนตรงไปตรงมา และไม่ได้ดุร้าย ดังนั้นเขาจะทำเรื่องไม่ดีแบบนี้ได้อย่างไร?
เจียงชื่อพูด ใช่ครับ ฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน เพราะเหตุนี้เองที่ฉันลาออกจากตำแหน่งผู้ผู้บริหารระดับสูง และจะไปเมืองหลวง เพื่อตรวจสอบเรื่องราวทั้งหมดของเหตุการณ์นี้เป็นการส่วนตัว
อย่างงี้นี่เอง เริ่นจื่อหลันถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถ้าอย่างนั้นป้าจะไปกับนาย!
เจียงชื่อหัวเราะ
เขารู้ว่าเริ่นจื่อหลันจะต้องพูดอย่างนี้แน่นอน
ตามจริงแล้ว ในใจของเจียงชื่อเขาถือว่าเริ่นจื่อหลันเป็นแม่คนหนึ่งของเขามานานแล้ว หากเป็นไปได้ เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพ่อของเขาจะแต่งงานกับเริ่นจื่อหลัน
เป็นเพียงว่าเจียงห้านเฟยไม่เคยลืมภรรยาที่เสียชีวิตของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่เปิดใจยอมรับ เริ่นจื่อหลันเลย
คราวนี้เจียงชื่อต้องพาเริ่นจื่อหลันไปหาพ่อของเขา จะดีกว่านี้ ถ้าเขาสามารถคิดหาทางออกและอำนวยความสะดวกในการแต่งงาน
เริ่นจื่อหลันถาม ชื่อเอ๋อ นายจะไปวันไหน
พรุ่งนี้ครับ
เร็วขนาดนี้?
ครับ เรื่องนี้ยื้อเวลานานไม่ได้ครับ ยิ่งสืบค้นเจอว่าพ่ออยู่ไหน ผมก็ยิ่งโล่งใจครับ ป้ากลับไปเก็บของได้แล้ว พรุ่งนี้ผมจะให้คนไปรับป้าไปสนามบิน ตั๋วต่างๆ ผมจองไว้ให้หมดแล้วครับ ไม่ต้องห่วงครับ .
โอเค
หลังจากพูดจบ เจียงชื่อก็หยิบตะเกียบขึ้นมา อะไรที่ควรพูดก็พูดแล้ว เรากินต่อกันเถอะ
มื้อนี้เริ่นจื่อหลันกินได้อย่างไม่สบายใจ
เธอกินอย่างใจลอย คิดถึงรูปร่างหน้าตาของเจียงห้านเฟยตลอดเวลา
