หลิวจิ่งหมิงหมุนตัวกลัว เจียงชื่อร้องเรียกจากด้านหลังและถามเสียงแผ่วเบา ผู้จัดการหลิว เดิมทีคุณคือผู้สืบทอดบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อ แต่ผมกลับชิงมาแบบงงๆ คุณไม่อิจฉา ไม่แค้นผมเหรอครับ
ฝีเท้าของหลิวจิ่งหมิงชะงักกึก
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หลิวจิ่งหมิงหันกลับมาด้วยรอยยิ้มและกล่าว แน่นอนว่าไม่ครับ คุณเป็นลูกชายแท้ๆของประธาน ลูกชายสืบทอดธุรกิจของพ่อ การที่คุณรับช่วงตำแหน่งประธานต่อเหมาะสมที่สุดแล้วครับ คุณชายใหญ่วางใจได้ ไม่ว่าจะเป็นประธานหรือคุณ ผมก็จะช่วยเหลือด้วยความพยายามเต็มร้อยครับ
เจียงชื่อพยักหน้า ผู้จัดการหลิว คุณเป็นคนดีจริงๆ
ขอบคุณที่ชมครับคุณชายใหญ่ ผมไปก่อนนะครับ
ครับ
หลิวจิ่งหมิงไปจริงๆแล้วคราวนี้
เริ่นจื่อหลันซึ่งอยู่ข้างเจียงชื่อมองแผ่นหลังของหลิวจิ่งหมิงที่เดินจาไปเงียบๆ ก่อนจะอุทานออกมา ผู้จัดการหลิวคนนี้เป็นเด็กดีจริงๆ อายุแค่นี้ก็อยู่ในตำแหน่งผู้จัดการ ความสามารถและศีลธรรมล้วนแต่อยู่อันดับต้นๆ ที่ชื่อเอ๋อแย่งตำแหน่งเขาไปเขาก็ไม่ผูกใจเจ็บเลย เป็นเด็กดีจริงๆ ไม่เลว ไม่เลว
เจียงชื่อและเมษมองหน้ากัน ยิ้มไม่พูดจา
น้าเริ่นครับ เราเข้าไปดูในคฤหาสน์กันเถอะ
โอเค
ทั้งสามคนเดินเข้าไปในคฤหาสน์ ดูนู่นดูนี่จนครบ
คฤหาสน์หลังนี้ไม่ถือว่าใหญ่มาก ครอบคลุมพื้นที่กว่าหกร้อยตารางเมตร ด้านหน้ามีสวน ด้านหลังมีสระว่ายน้ํา รวมถึงโรงรถใต้ดิน สามชั้นเหนือพื้นและหนึ่งชั้นใต้ดิน
ชั้นแรกเป็นห้องรับแขกพร้อมสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อความบันเทิงมากมาย
ชั้นสองเป็นห้องนั่งเล่น
ชั้นสามส่วนใหญ่เป็นห้องที่ไว้ใช้งาน เช่นห้องทำงาน ห้องออกกำลังกาย และอื่นๆ
การมีคฤหาสน์สุดหรูแบบนี้ในเมืองหลวง มูลค่าจะต้องมากกว่าหลักร้อยล้านแน่นอน บ่งบอกได้ว่าเจียงห้านเฟยนั้นรวยมากจริงๆ
หลังจากทั้งสามคนอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็มานั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก เจียงชื่อเปิดทีวีและปิดประตู
หลังจากดูทีวีกันเงียบๆไปสิบนาที จู่ๆเจียงชื่อก็ถามเหมือนไม่ตั้งใจ น้าเริ่นคิดว่าเจียงห้านเฟยคนนี้เป็นพ่อของผมจริงๆไหมครับ
เริ่นจื่อหลันชะงัก
หืม…ก็ต้องใช่สิ เขาเหมือนกับเมื่อก่อนเลย หากไม่ใช่ห้านเฟย จะมีใครที่หน้าตาคล้ายกันขนาดนี้
อีกอย่าง เขาดีกับนายถึงเพียงนี้ ให้นายอยู่ในคฤหาสน์หลักร้อยล้าน ไม่ใช่พ่อนายจะดีกับนายแบบนี้เหรอ
เจียงชื่อพยักหน้า จริงครับ หน้าตา เสียง กระทั่งรายละเอียดปลีกย่อยเหมือนกันเปี๊ยบ และผมถามหยั่งเชิงเกี่ยวกับเรื่องราวตอนเด็กของผมหลายรอบตอนอยู่ในงานเลี้ยง เขารู้หมดเลยครับ
ไม่ใช่แค่รู้ แต่กระทั่งรายละเอียดที่ผมเองลืมไปแล้วเขายังรู้อย่างแจ่มแจ้ง หากไม่ใช่พ่อผม จินตนาการได้ยากจริงๆว่าจะมีคนอื่นรู้ถ่องแท้ขนาดนี้
เริ่นจื่อหลันเอ่ยยิ้มๆ เพราะฉะนั้น มีอะไรที่นายต้องกังวลอีกเหรอ
ก็จริง ดูแล้วไม่มีอะไรให้กังวลเลย
แต่….
เจียงชื่อหันไปมองเริ่นจื่อหลัน และแกล้งถาม แต่ถ้าเขาเป็นพ่อของผมจริงๆ ทำไมถึงลืมน้าเริ่นล่ะครับ
เพื่อนสมัยเรียนที่จีบเจียงห้านเฟยมาหลายปี
ผู้หญิงที่ใจสลายเพราะเจียงห้านเฟย
จะลืมได้ง่ายๆเลยรึ?
สายตาเริ่นจื่อหลันหม่นหมองลง บางที สำหรับเขาฉันอาจจะเป็นแค่คนที่ไม่สำคัญก็ได้ ฉันเป็นเพียงทางผ่านในชีวิตเขา ลืมก็ลืมเถอะ
เจียงชื่อหัวเราะเบาๆ
ทางผ่าน?
เขาไม่เชื่อ
เจียงชื่อพูดต่อ ยังมีเรื่องที่ยุ่งยากที่สุดอีกเรื่อง ถ้าเขาเป็นเจียงห้านเฟยพ่อผม แล้วทำไมถึงต้องแกล้งป่วย จงใจหลอกผมล่ะครับ
