บทที่ 72
แต่ทว่าไป๋ยี่เฟยเดินผ่านไป ไม่มองแม้แต่น้อย
รปภ.：“……”
ไป๋ยี่เฟยพาหลี่เสว่กลับโดยการเรียกรถ ไม่ได้ไปโรงพยาบาล และไม่ได้กลับบ้าน แต่เปิดห้องโรงแรมแถวๆนั้น
จากนั้นบอกหลงหลิงหลิงให้ตามหมอมา
ณ ห้องในโรงแรม ไป๋ยี่เฟยนั่งครุ่นคิดบนโซฟา
ครั้งนี้เขาต้องสั่งสอนหลิ่วจาวเฟิงให้ไม่อาจลืมได้ ให้เขาไม่กล้ายุ่งกับหลี่เสว่อีก
แต่หลิ่วจาวเฟิงชอบตัวตนของเขาที่สุดไม่ใช่เหรอ？
เขาจะปล่อยไปงั้นเหรอ！
เขาทำให้บริษัทในชื่อของเขาโดนทำลายไปหมด ทำให้หลิ่วซื่อกรุ๊ปไม่ชอบเขา ทำให้เขาตกลงจากที่สูง！
ตอนนั้นเขายังกล้าแย่งหลี่เสว่？
“ก๊อกๆๆ…..”ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็สกัดความคิดของไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยไปเปิดประตู ทันใดนั้นก็งุนงง
หน้าประตูมีผู้หญิงผอมสวยยืนอยู่ แต่นี่ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นก็คือหญิงงามผู้นี้เป็นเอกลักษณ์มาก ไม่ได้สวยหยาดเยิ้ม ไม่ใช่สะอาดบริสุทธิ์ แต่เป็นความสุขุมรอบรู้
ทำให้ไป๋ยี่เฟยละสายตาไม่ได้ ผู้หญิงรูปร่างดีและท่าทางแบบนี้เห็นได้ไม่บ่อยนัก
“คุณคือ……”ไป๋ยี่เฟยถาม
“หมอ”หญิงงามตอบ และถามขึ้น：“คุณคือไป๋ยี่เฟย？”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า จากนั้นหลีกทางให้หมอเข้าไปในห้อง
เมื่อหญิงงามเข้ามาก็เห็นไป๋ยี่เฟยสวมชุดผู้ป่วย และคราบเลือด จึงขมวดคิ้วทันที“บาดเจ็บอยู่ก็ไม่ควรออกไปด้านนอก คนสมัยนี้ไม่รักตัวเองเอาซะเลย！”
ไป๋ยี่เฟยที่โดนดุก็รู้สึกไม่ดี รีบพยักหน้า“ใช่ๆๆ เข้าใจแล้ว”
หญิงงามกระแอม และพูดอย่างรำคาญ：“เอาเถอะ รีบถอดเสื้อผ้าเถอะ！รีบทำจะได้รีบเสร็จ！”
ไป๋ยี่เฟยตกใจตาโต“ห้ะ？”
ถอดเสื้อผ้า？
รีบทำจะได้รีบเสร็จ？
หญิงงามเห็นไป๋ยี่เฟยตกใจมากไม่เข้าใจ ขณะที่กำลังจะพูดก็นึกขึ้นได้ จนหน้าแดงทันที：“คุณคิดอะไร？บอกแล้วไงว่าฉันเป็นหมอ มารักษาคุณ！ถ้าหลิงหลิงไม่บอกให้ฉันมา ฉันก็ไม่มาหรอก！”
ไป๋ยี่เฟยรู้ว่าเข้าใจผิด จึงหัวเราะอย่างเขินอาย“ฮ่าๆ……แบบนี้นี่เอง！”
หญิงงามมองไป๋ยี่เฟยอย่างไม่พอใจ：“เอาเถอะ รีบถอดเสื้อผ้า”
ไป๋ยี่เฟยอึ้ง จากนั้นชี้ไปยังหลี่เสว่ที่อยู่บนเตียง：“ไม่ใช่ ผมให้หมอมาดูอาการภรรยาของผมต่างหาก”
พูดพลางพาหญิงงามเข้ามาในห้อง จากนั้นหญิงงามก็เห็นหลี่เสว่ที่นอนอยู่บนเตียง
เธอมองหน้าตางดงามของหลี่เสว่ แล้วมองไป๋ยี่เฟยอีกที เธอขมวดคิ้วเบาๆ มองไป๋ยี่เฟยด้วยสายตาเหยียดหยาม
มองอยู่ครู่หนึ่ง หญิงงามก็เอ่ยขึ้น：“ในเมื่อเป็นภรรยาของตัวเอง ก็อย่าใช้ของสกปรกแบบนี้ ดีที่ยาชนิดนี้ไม่ค่อยมีผลกระทบต่อร่างกาย ไม่งั้นคุณต้องเสียใจแน่！”
โชคร้ายตกมาที่ไป๋ยี่เฟย เขาไม่รู้จะพูดยังไง
“ไม่ใช่แบบนั้น ผมไม่ได้……”ไป๋ยี่เฟยพยายามอธิบาย
หญิงงามพูดขัดขึ้นมา：“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ ไม่ต้องอธิบาย ฉันไม่อยากรู้เรื่องวุ่นๆของพวกคุณ ฉันเป็นแค่หมอ”
พูดจบเธอก็ออกไปโดยไม่ให้โอกาสไป๋ยี่เฟยอธิบายแม้แต่น้อย
ไม่ว่าจะพูดยังไง แค่หลี่เสว่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว
แต่โดนเข้าใจผิดนี้มันรู้สึกไม่สบายใจจริงๆ ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้าพลางยิ้มเจื่อนๆ
ไม่นานนักสายตาของเขาก็หดหู่ลง
เห็นหลี่เสว่นอนท่าไม่ค่อยดี ไป๋ยี่เฟยจึงเดินไปขอบหน้าต่างแล้วโทรหาหลงหลิงหลิง
“ฉันต้องการข้อมูลของหลิ่วซื่อกรุ๊ปอย่างละเอียด โดยเฉพาะหลิ่วจาวเฟิง”
จากนั้นไป๋ยี่เฟยโทรหาโจวฉวี่เอ๋อ บอกเลขห้องกับเขา：“ช่วยผมดูแลเสว่เอ๋อหน่อย”
“เสว่เอ๋อเป็นอะไร？คุณจะไปไหน？”โจวฉวี่เอ๋อถามอย่างไม่เข้าใจ
“ผม？”ไป๋ยี่เฟยยิ้มบางๆ“ผมจะไปแก้แค้นให้เสว่เอ๋อ”
พูดจบไป๋ยี่เฟยก็วางสายไป จากนั้นเดินไปข้างเตียง จูบหน้าผากหลี่เสว่เบาๆ แล้วออกจากห้องไป
โจวฉวี่เอ๋อที่อยู่ปลายสายตกตะลึง แก้แค้นให้เสว่เอ๋อ？
หลิ่วจาวเฟิงทำร้ายเสว่เอ๋อแบบนี้ หรือว่าไป๋ยี่เฟยจะไปเอาเรื่องหลิ่วจาวเฟิง？
ไม่หรอกมั้ง？ไป๋ยี่เฟยไม่ใช่คนแบบนั้น！
ช่างเถอะ ตัวเองก็รีบไปเถอะ！
“ลางานให้ฉันหน่อย”โจวฉวี่เอ๋อบอกคนข้างๆ จากนั้นรีบออกไปยังโรงแรมที่ไป๋ยี่เฟยบอกทันที
ในขณะเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยมาถึงห้องประธานโหวจวี๋กรุ๊ปแล้ว กำลังดูข้อมูล
หลงหลิงหลิงพูดสรุปอย่างง่ายๆ：“หลิ่วจาวเฟิงมีบริษัทในชื่อเขาอยู่สองแห่ง คืออุตสาหกรรมเหล็กหลิ่วซื่อและอุตสาหกรรมการผลิตยาหลิ่วซื่อ นอกจากนี้ เขายังมีโรงแรมในเครืออีก10แห่ง และห้างในเครืออีก10แห่ง”
“ประธานของหลิ่วซื่อคือหลิ่วหลง เขามีลูกชาย3คน คนโตอยู่ต่างประเทศ คนรองหลิ่วเซียวเหยาคุมอสังหาริมทรัพย์ของหลิ่วซื่อกรุ๊ป80% คนสุดท้องก็คือหลิ่วจาวเฟิง”
“ตอนนี้หลิ่วหลงให้อสังหาริมทรัพย์แก่หลิ่วเซียวเหยาและหลิ่วจาวเฟิงเกือบหมด ปกติถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร จะให้หลิ่วเซียวเหยากับหลิ่วจาวเฟิงตัดสินใจ”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วและพลิกดูข้อมูล จึงได้รู้ว่าหลิ่วจาวเฟิงไม่ได้มีอำนาจอะไร จะจัดการเขานั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ถ้าจะจัดการหลิ่วเซียวเหยา นั้นไม่ง่ายนัก
หลงหลิงหลิงถามด้วยความลังเล：“ประธาน ที่คุณตรวจสอบหลิ่วซื่อก็เพื่อ……”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มออกมา จากนั้นสีหน้าเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น：“ฉันจะทำลายอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมดในชื่อหลิ่วจาวเฟิง”
“ห้ะ？”หลงหลิงหลิงถามอย่างประหลาดใจ：“ประธาน คุณคิดให้รอบคอบนะ ถึงแม้กำลังทรัพย์ของหลิ่วซื่อกรุ๊ปไม่เท่าโหวจวี๋ของเรา แต่นั่นเพียงแค่เป็นรองจากพวกเรา เรียกว่าขว้างงูไม่พ้นคอ ยิ่งกว่านั้น หลิ่วซื่อกรุ๊ปยังมีธุรกิจที่ติดต่อกับโหวจวี๋ของเรามากมาย”
ไป๋ยี่เฟยมองหลงหลิงหลิง สายตาค่อยๆเยือกเย็น
หลงหลิงหลิงเห็นถึงกับหวาดกลัว รีบก้มหน้าพูด：“เข้าใจแล้วค่ะประธาน”
พูดจบหลงหลิงหลิงก็รีบออกไป
สายตาไป๋ยี่เฟยเมื่อครู่นั้นน่ากลัวมาก เธอทำงานในวงการนี้มาหลายปี เห็นคนมีอำนาจต่างๆจนชินแล้ว แต่ก็กลัวสายตาของไป๋ยี่เฟยทำให้เธอต้องหุบปาก ไม่พูดอะไรอีก
ไป๋ยี่เฟยก็พูดไปเช่นนั้น แต่สิ่งสำคัญยังคงอยากทำลายหลิ่วจาวเฟิง ส่วนหลิ่วซื่อกรุ๊ป หลิ่วเซียวเหยาคนนี้ไม่ใช่จะจัดการได้ง่ายๆ ถ้าจะทำลายเขา คงต้องลงแรงน่าดู
นั่งคิดในห้องทำงานครู่หนึ่ง ไป๋ยี่เฟยก็โทรหาหวังโหลว
“อีก2-3วันนัดโหวจวี๋รวมตัวกัน ทำลายธุระกิจในชื่อหลิ่วจาวเฟิงให้หมด”
หวังโหลวสงสัย“หลิ่วจาวเฟิงเป็นคนของหลิ่วซื่อกรุ๊ป ที่คุณทำลายเขาเพราะเกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม？”
เขาเข้าใจไป๋ยี่เฟยอยู่บ้าง จึงไม่เกลี้ยกล่อมเขาเหมือนหลงหลิงหลิง เพียงแค่รู้สึกว่าหลิ่วจาวเฟิงต้องยั่วโมโหไป๋ยี่เฟยเข้าแน่ๆ ไป๋ยี่เฟยถึงได้คิดทำลายเขา！
ไป๋ยี่เฟยกระแอม พูดเรื่องราวคร่าวๆ และพูดว่า：“ส่วนอื่นๆเมื่อถึงเวลาแล้วนายค่อยมาทำ”
