บทที่ 102
“พวกคุณเคยมาแล้ว?” หลี่ต้าไห่ถามอย่างตกใจ
“ตู๊ดๆ ….”
หลี่เฉียงตงวางสายทันที
ทุกคนมองหน้ากัน
นายท่านหลี่มองไปที่ทุกคนด้วยแววตาลึกซึ้ง ไม่ได้กล่าวอะไร
หลี่ต้าไห่เข้าใจความหมายของนายท่านหลี่ รีบพูดทันที “ครอบครัวเขาเคยมาแล้ว ใครเห็นบ้าง? ใครเป็นคนไล่พวกเขากลับ? แล้วยังพูดแบบนั้นอีก?”
หลี่ฝานฟังแล้ว ในใจ “ตึกตัก” ก้มหัวลง พยายามลดความเป็นอยู่ของตัวเอง
แต่เขาคิดไม่ออกจริงๆ คุณปู่เชิญครอบครัวหลี่เฉียงตงมาจริงๆ ทำไม?
บนโต๊ะอาหาร หลี่เสี่ยวมองไปที่หลี่ฝาน ลังเลสักพัก แล้วพูดว่า “เมื่อกี้ผมมองเห็น….”
หลี่ฝานได้ยินแล้วมองไปที่หลี่เสี่ยว ในใจกลัวขึ้นมา
“นายเป็นคนไล่พวกเขาเหรอ?” หลี่ต้าไห่ถาม
หลี่เสี่ยวรีบโบกมือ แล้วพูด “ไม่ใช่ผม ไม่ใช่ผม คือพี่ชาย ผมเห็นพี่ชายไล่พวกเขาพอดี”
สีหน้าของหลี่ฝานดูไม่ดี
แล้วคนอื่นๆ ก็มองไปที่หลี่ฝาน
เพื่อให้ตระกูลหลี่พัฒนาต่อไปในอนาคตนายท่านหลี่ยอมลดหน้าตัวเอง ตัดสินใจยอมรับครอบครัวหลี่เฉียงตง
หลี่ฝานจึงตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน “ใช่ ผมเป็นคนไล่เอง! ทั้งครอบครัวเขาก็แค่ลูกเมียน้อย ทำไมต้องเข้ามาบ้านตระกูลหลี่ พวกเขาไม่มีสิทธิ์!”
หลี่ต้าไห่โกรธจนตัวสั่น “นายมันเจ้าโง่! หุบปาก!”
หลี่ฝานไม่ยอม “ผมพูดผิดเหรอ? พวกเราไม่ยอมรับครอบครัวพวกเขา ก็ไม่มีสิทธิ์เข้าตระกูลหลี่ ไม่มีวันเป็นครอบครัวเดียวกัน!”
“เพี๊ยะ!”
หลี่ต้าไห่ตบหน้าไปหนึ่งที
“นายรู้ไหมว่านายพูดอะไรอยู่!” หลี่ต้าไห่จ้องหลี่ฝานด้วยสายตาโกรธ
หลี่ฝานกุมใบหน้า ไม่อยากจะเชื่อ “คุณพ่อ ท่านตบผมเหรอ? เพื่อครอบครัวลูกเมียน้อยถึงขั้นต้องตบผมเลยเหรอ?”
“เพี๊ยะ!”
หลี่ต้าไห่ตบอีกที พูดด้วยความโกรธ “ฉันตบแกแล้วจะทำไม? แกรู้ไหม เพราะความโง่ของแก ต่อจากนี้ตระกูลหลี่ของเราต้องพบเจอกับอะไร?”
หลี่ฝานกลับไม่สนใจ “นิวซีกรุ๊ปของหลี่เฉียงตงเก่งแล้วจะเก่งกว่าโหวจวี๋กรุ๊ปเหรอ? พวกเราสามารถขอความช่วยเหลือจากโหวจวี๋กรุ๊ปนี่นา!”
หลี่ต้าไห่ได้ยินดังนี้ เกือบจะเป็นลม ว่าเขาโง่คงจะไม่ใช่เรื่องล้อเล่น โหวจวี๋กรุ๊ปคุยง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? คิดว่าขอให้โหวจวี๋กรุ๊ปช่วยนั้นจะไม่มีเงื่อนไขเลยเหรอ?
คนอื่นใช้สีหน้าเหมือนมองคนโง่ มองหลี่ฝาน
ตอนนี้ นายท่านหลี่ถอนหายใจอีกครั้ง “พอแล้ว กินข้าวเถอะ!”
พูดจบ บรรยากาศหดหู่ไปชั่วขณะ
ทุกคนมองนายท่านหลี่ เดิมที่ใบหน้าแก่ กลับดูแก่ขึ้นกว่าเดิมในทันที มีความรู้สึกสะเทือนใจ
“คุณพ่อ….” หลี่ต้าไห่เรียก
สีหน้าของนายท่านหลี่สงบ พูดเบาๆ “กินข้าว”
ทุกคนมองหน้ากัน เธอมองฉัน ฉันมองเธอ แล้วมองอาหารบนโต๊ะ
เย็นหมดแล้ว
เห็นเช่นนี้หลี่ต้าไห่จึงต้องนั่งอยู่กับที่ตัวเอง
ส่วนนายท่านหลี่ บอกว่ากินข้าว แต่ความจริงแล้ว ตะเกียบก็ไม่ได้แตะ
ส่วนหลี่ฝาน ทุกคนไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเขา นี่คือโอกาสเดียวของตระกูลหลี่ กลับโดนหลี่ฝานทำเสียหายหมด ไม่มีใครสนใจเขาอีก
หลี่ฝานก็กลับไปนั่งที่เดิม เขาเอนตัวไปข้างหลังเพื่อนั่ง เสียง “ตุ้บ” นั่งลงบนพื้น
ไม่รู้ว่าเก้าอี้ของเขาโดนคนอื่นเอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ใช่แค่นี้ หลังจากเห็นเขานั่งอยู่ที่พื้น ไม่มีใครมองเขาอีก ไม่มีคำพูดใดๆ ทั้งสิ้น
หลี่ฝานรู้สึกเศร้า เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ครอบครัวหลี่เฉียงตงก็แค่ลูกเมียน้อย ไม่มีสิทธิ์เข้าบ้านตระกูลหลี่
ทำไมต้องทำกับเขาแบบนี้?
เขาไม่ได้ผิด!
ดังนั้น ในใจของหลี่ฝานโกรธแค้นครอบครัวหลี่เฉียงตงมากยิ่งขึ้น
……
วิลล่าหลันโปกั่ง
ไป๋ยี่เฟยไม่เข้าใจคำพูดของหลี่เฉียงตง หลี่เฉียงตงกลับเปลี่ยนบทสนทนา “ตอนแรกที่ให้เสว่เอ๋อแต่งงานกับนาย ไม่ใช่ความบังเอิญ”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยตกใจมาก คำพูดของหลี่เฉียงตงหมายความว่าอะไร?
“ดูแลเธอให้ดีล่ะ ไม่อย่างนั้น ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไร ฉันจะไม่ให้นายใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย” หลี่เฉียวตงมองออกไป แล้วพูดเบาๆ
ไป๋ยี่เฟยรีบพยักหน้า “คุณพ่อวางใจได้ครับ ผมจะดูแลเสว่เอ๋ออย่างดี”
เมื่อไป๋ยี่เฟยและหลี่เสว่กลับถึงบ้าน ไป๋ยี่เฟยก็นั่งอยู่บนโซฟาของห้องรับแขก ความคิดตกอยู่ในภวังค์
เมื่อกี้หลี่เฉียงตงบอกว่าต้องรีบเก็บหลี่ซื่อกรุ๊ป แล้วยังพูดว่าพายุกำลังจะมา ต้องเตรียมตัวตั้งแต่เนิ่นๆ หมายความว่ายังไงกัน?
หรือว่าอีกไม่นานจะมีคนต่อต้านโหวจวี๋กรุ๊ป แต่ ณ ตอนนี้มีเพียงหลิ่วซื่อกรุ๊ปเท่านั้นที่สามารถโต้แย้งได้ แต่ว่าหลิ่วซื่อกรุ๊ปไม่สามารถทำให้เกรงกลัวได้
ส่วนคริสตัลกรุ๊ป มีหวังโหลวอยู่ เขาไว้ใจ และเขาก็เชื่อใจ หวังโหลวไม่มีวันหักหลังเพื่อน
งั้น เมื่อไม่นานมากนี้เขาเพิ่งสร้างความขุ่นเคืองให้กับเย่ซื่อกรุ๊ป
ช่างเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปปรึกษาหลงหลิงหลิง
หลังจากคิดได้ ไป๋ยี่เฟยดูเวลา 11นาฬิกาแล้ว
ไป๋ยี่เฟยลุกขึ้นแล้วกลับเข้าห้องนอน
ตอนเช้า ไป๋ยี่เฟยตื่นมา รีบลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ตบหน้าผากตัวเองหนึ่งที
เมื่อคืนเขาพลาดอะไรไปหรือเปล่า?
