บทที่ 131
ในเวลานี้ คนในรถเปิดหน้าต่าง จากนั้นยื่นมือถือปืนสีดำออกมาและเล็งไปที่ไป๋ยี่เฟย เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็น ก็อดไม่ได้ที่จะพ่นประโยคเชี่ยออกมา
นั่นคือปืน เป็นปืนจริงฆ่าคนตายได้
“ ตูม!”
เสียงปืนดังขึ้น
ยิงโดนประตูรถของไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยหายใจเข้าลึกๆ หากสวีลั่งไม่ได้ยื่นมือออกไปดึงพวงมาลัยไปด้านข้าง ตอนนี้เขาถูกยิงศีรษะจนแตกกระจายแล้ว
สวีลั่งขมวดคิ้วดึงพวงมาลัยและพูดว่า “เปลี่ยนตำแหน่ง”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้บอกอะไรเขามากทั้งสองก็เปลี่ยนตำแหน่งทันที หลังจากที่สวีลั่งลุกขึ้นนั่ง หมุนพวงมาลัย เหยียบคันเร่งแล้วรถก็พุ่งออกมาอีกครั้ง
เสียงปืนดังขึ้นหลายนัดที่ด้านหลังเขา “บูมบูมๆ!”
ไป๋ยี่เฟยเหลือบมองไปข้างหลัง รถสามคัน ข้างหลังหนึ่งคัน อีกสองคันอยู่ซ้ายและขวาล้อมรอบรถของไป๋ยี่เฟยไว้ รถของไป๋ยี่เฟยก็เร็วกว่าพวกเขาเพียงเล็กน้อย
สวีลั่งยังมีอารมณ์มากล่าวว่า “รถคันสองล้านก็ไม่เห็นจะดีอะไรมากมายนิ”
แต่รถอยู่ในมือของ สวีลั่ง ดีกว่าอยู่ในมือของไป๋ยี่เฟย สวีลั่งคุ้นเคยกับสถานการณ์นี้มากเขาไม่ตื่นตระหนกเลย เร่งความเร็วอย่างใจเย็นและเลี้ยวรถเป็นครั้งคราว
ผ่านไปสักพัก รถของพวกเขาก็เข้าสู่ถนนสายหลักและมีรถมากขึ้น สวีลั่ง เตือนไป๋ยี่เฟยไปหนึ่งคำ
หลังจากนั้นรถทั้งคันก็เริ่มเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา หน้าต่างรถมีรถผ่านไปเรื่อยๆ เร็วจนมองไม่ทัน
ในรถ ไป๋ยี่เฟยถูกเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา โชคดีที่เขาคว้าที่จับไว้ได้ทัน ไม่เช่นนั้นเขาจะขว้างไปมาหนักกว่านี้
ผ่านไปกว่าสิบนาที ไป๋ยี่เฟยหันหัวกลับไปมอง ไม่เห็นเงาของรถทั้งสามคันอีกต่อไป
“ เยี่ยมจริงๆ!” ไป๋ยี่เฟยชื่นชมอย่างจริงใจ
สวีลั่งไม่ได้พูด แต่การแสดงออกในสายตาของเขาเผยให้เห็นถึง เขารู้สึกยังไม่เท่าไหร่
พวกเขามาถึงใจกลางเมือง คนเหล่านั้นที่มีปืนอยู่ในมือก็ไม่สะดวกที่จะไล่ตามต่อ
รถชะลอตัวลง ไป๋ยี่เฟยก็ผ่อนคลายลงอย่างสมบูรณ์ “วันนี้เป็นความเร็วของความเป็นความตายจริงๆ!”
สวีลั่งเหลือบมองไป๋ยี่เฟยและพูดว่า “คุณช่วยชีวิตผมไปหนึ่งครั้ง ผมช่วยชีวิตคุณไปหนึ่งครั้ง ไม่มีใครติดใครแล้วนะ”
ไป๋ยี่เฟยกล่าวว่า “ผมไม่ได้จะให้คุณทำอะไรเพราะสิ่งนี้”
เมื่อกี้ที่ช่วยเขาก็เพื่อความสบายใจ ไม่อยากทำอะไรที่มันผิดศีลธรรม
สวีลั่งไม่ได้พูดและหยุดรถไว้ข้างทาง
ไป๋ยี่เฟยสงสัย ในขณะเดียวกันเขาก็มีความระมัดระวังขึ้นมา ผู้ชายคนนี้จะไม่ฆ่าเขาต่อหน้าผู้คนมั้ง?
ปรากฏว่าไป๋ยี่เฟยคิดมากไป
“คุณมาขับรถ ฤทธิ์ยาของผมยังไม่หมด”
ไป๋ยี่เฟยตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะรู้ตัวอีกทีและเปลี่ยนตำแหน่งกับสวีลั่ง
“ คุณถูกวางยาหรือ?”
เป็นเรื่องที่ไป๋ยี่เฟยคาดคิดไม่ถึง ในกรณีที่ถูกวางยาเช่นนี้ แต่เขายังสามารถมีความแข็งแกร่งและความเพียรพยายามเช่นนี้ น่ากลัวจริงๆ
หลังจากเปลี่ยนตำแหน่งเสร็จ ไป๋ยี่เฟยถามว่า “คุณเห็นคนนั้นที่ไหน?
สวีลั่งเม้มริมฝีปากและตอบจางๆ ” KTV ฮุยหวง”
ในเวลานั้นสวีลั่งต่อสู้กับชายคนนั้นในวิลล่า ทำไฟแช็กที่มีคำว่า KTV ฮุยหวงพิมพ์อยู่หล่น เขาจึงเฝ้าอยู่ใกล้ๆในที่สุดวันนี้เขาก็เห็นชายคนนั้น เดินตามเขาไปจนถึงโกดังร้าง แต่แล้วเพิ่งเข้าไป ดวงตาของเขามืดลงและเขาก็เป็นลมไป
ในภายหลังเกิดอะไรขึ้นบ้างไป๋ยี่เฟยก็รู้
ไป๋ยี่เฟยตอบอ้อและพูดอย่างระแวดระวังว่า “วันนี้คุณคงไม่ฆ่าผมใช่ไหม?”
สวีลั่งเหลือบมองไปที่ไป๋ยี่เฟย ตอนนี้เขาหมดแรงแล้วจริงๆ การจะฆ่าไป๋ยี่เฟยเป็นเรื่องยากนิดหน่อย
ไป๋ยี่เฟยสังเกตเห็นมีดคมบนตัวของสวีลั่งกลืนน้ำลายอย่างเงียบ ๆ และพูดว่า “งั้นผมจะโทรหาไป๋หู่ละนะ”
สวีลั่งไม่ตอบสนอง
ไป๋ยี่เฟยรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันทีและโทรหาไป๋หู่ว่า “ตรงข้ามกับ KTVฮุยหวง”
หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็วางสายโทรศัพท์
ไป๋ยี่เฟยขับรถไปที่ KTVฮุยหวง แต่ยังต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการเดินทาง ไป๋ยี่เฟยจึงถามอย่างลองใจว่า “คุณกลายเป็นนักฆ่าได้อย่างไร?”
เขาจำได้ว่าคนๆนี้เคยบอก พวกเขาคล้ายกันมาก สวีลั่งกลายเป็นลูกเขยของมหาเศรษฐีเขาถูกเยาะเย้ยจากผู้คนมากมายและยังถูกภรรยาของเขารังเกียจ แม้กระทั่งถูกสวมเขาอีกด้วย
แต่นี่คงไม่สามารถทำให้คนหนึ่งคนกลายเป็นนักฆ่าหรอกมั่ง?
สวีลั่งพูดอย่างเย็นชา“ ผมไม่อยากพูดมากกับคนตาย”
ไป๋ยี่เฟยสำลักและพูดอย่างหัวเสีย “ตอนนี้ผมยังไม่ตาย!”
“ไม่ช้าก็เร็วที่ต้องตาย” สวีลั่งพูดจางๆ
ไป๋ยี่เฟยจ้องมองเขา “ผมบอกว่า วันนี้เราถือได้ว่ามีมิตรภาพที่ผ่านความเป็นความตายกันแล้ว คุณคิดว่าจะปล่อยผมไปได้ไหม?”
“ เป็นไปไม่ได้!”
ไป๋ยี่เฟยยกคิ้ว“ ทำไม?แค่คุณไม่ฆ่าผม ผมก็จะเป็นเพื่อนของคุณและยังเป็นเพื่อนตาย”
“นักฆ่าไม่จำเป็นต้องมีเพื่อน”
ในฐานะนักฆ่า ต้องโหดร้ายและไม่มีความรู้สึกใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว ความรักหรือมิตรภาพ เมื่อคุณมีแล้วมันจะเป็นจุดอ่อนของคุณเองและมันจะเป็นสิ่งที่อันตรายที่สุดของคุณ
ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจแสร้งทำเป็นโมโห “แม่งเอ้ย ใครกันนะที่จะฆ่าผม?อะไรของมันเนี่ย กูยังไม่รู้จักคนที่จะฆ่ากูก็ตายไปแบบนั้น ตายตาไม่หลับจริงๆ”
“เป็นคนที่คุณไม่อยากรู้จักเขา เขาจะไม่ปล่อยคุณไปแน่นอน”
ไป๋ยี่เฟยต้องการถามอะไรเพิ่มเติม แต่สวีลั่งไม่พูดอะไรอีกเลย
เมื่อรถมาถึง KTV ฮุยหวง ไป๋หู่ก็รออยู่ที่นี่แล้ว
ไป๋ยี่เฟยลงจากรถไปตรวจดู ไม่ดูยังไม่รู้สึกอะไร เมื่อไปตรวจดูเขาก็ตกใจ
“เชี่ย! รถผม!”
เพราะมันถูกยิงด้วยกระสุน แม้ว่ามันจะยิงไม่ทะลุ แต่ก็ยังมีรอยกระสุนอยู่เล็กน้อย ซึ่งดูเหมือนจะส่งผลกระทบต่อรูปลักษณ์ของรถอย่างสิ้นเชิง “ไม่ได้ ต้องไปซ่อม”
ไป๋หู่มองไปที่รถ จากนั้นมองไปที่ไป๋ยี่เฟย พร้อมกับคำถามในดวงตาของเขา
ไป๋ยี่เฟยแตะปลายจมูกของเขาอย่างเก้อเขินและบอกเรื่องคร่าวๆที่เกิดขึ้นให้ไป๋หู่
หลังจากได้ยินเรื่องทั้งหมด ไป๋หู่ก็สบถด่าว่าสมน้ำหน้า
ทั้งสามคนนั่งลงที่บาร์บีคิวที่อยู่ตรงข้าม สั่งบาร์บีคิวหลายสิบชิ้นและดู KTV ฝั่งตรงข้ามขณะทานอาหาร
ตอนนั้นไป๋ยี่เฟยให้ไป๋หู่นำตัวอย่างเลือดของหลี่เสว่ไปตรวจที่เมืองหลวง ผลออกมาบอกว่ามันเป็นไวรัสที่ละลายในคราบเลือด ไวรัสนี้จะมีความร้ายแรงมากขึ้นในระยะต่อมา ในปัจจุบันยังไม่พบวิธีกำจัดไวรัส .
เพื่อช่วยหลี่เสว่ เขาต้องหาคนๆนั้นให้เจอ เรื่องของในวันนี้ ทำให้พวกเขากลับไปที่จุดเดิม ดังนั้นพวกเขาจึงมานั่งเฝ้าที่นี่
ทั้งสามคนกินบาร์บีคิวโดยไม่พูดอะไรสักคำ สายตาจ้องไปที่ประตู KTV กลัวว่าจะพลาด
แต่แล้วถึงเวลาตีสอง ก็ยังไม่เห็นเขาคนนั้น
เจ้าของร้านบาร์บีคิวเดินมาบอกด้วยความลำบากใจว่า “เอิ่ม เราจะไปปิดร้านแล้ว … ” KTV ฝั่งตรงข้ามก็ปิดให้บริการในเวลานี้และทั้งสามคนไม่มีทางเลือกอื่น จึงไปจากที่นี่โดยที่ทำอะไรไม่ได้
