บทที่ 132
สวีลั่งไม่ได้อยู่เส้นทางเดียวกับไป๋ยี่เฟย เขาจึงเดินจากไปก่อน
เมื่อไป๋ยี่เฟยและไป๋หู่กำลังจะกลับ มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ม้วนผมไว้ สวมกระโปรงสีแดงที่หุ้มสะโพกไว้
หญิงสาวก้มศีรษะลงและเดินมาอย่างเซ
ในตอนแรกไป๋ยี่เฟยไม่ได้สังเกตเห็นเธอ แต่ผู้หญิงคนนั้นล้มลงบนตัวไป๋ยี่เฟยโดยตรง
“ เอ๊ะ …… ”
ผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าและไป๋ยี่เฟยพยุงเธอ“ นี่เมาแล้วละสิ!”
“คุณยังโอเคไหม?คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”
หญิงสาวพึมพำสองสามคำ เสียงของเธอแผ่วเบาจนไป๋ยี่เฟยได้ยินไม่ชัด
ทำไงดี?
จะปล่อยเธอทิ้งไว้ตรงนี้ก็ไม่ได้มั้ง?
“เฮ้ ผมบอกว่า คุณยังมีสติไหม?ถ้าไม่ได้จริงๆ คุณก็บอกผมว่าบ้านของคุณอยู่ที่ไหน?ผมจะส่งคุณกลับ”
ผู้หญิงคนนั้นไม่พูดอะไร เธอเหมือนกำลังจะนอนหลับไป
“น้องสาว?” ไป๋ยี่เฟยตะโกนอีกครั้ง พยุงเธอขึ้นมา ปล่อยให้เธอนั่งบนขั้นบันไดริมถนน “อยู่ตรงนี้ดีๆ อย่าขยับ!”
“โทรศัพท์ของคุณอยู่ที่ไหน?ไม่ก็ให้ผมโทรหาเพื่อนของคุณ ให้เขามารับคุณ”
หญิงสาวเอนกายข้างๆและเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย“ ไม่ … ไม่มีเพื่อน … ”
ไป๋ยี่เฟยเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น เธอเป็นสาวงามที่สวยงามกว่าหลงหลิงหลิงเล็กน้อย
เอาไงละทีนี้ ผู้หญิงที่สวยแบบนี้ ทิ้งไว้ที่นี่ก็ไม่วางใจ
หากเจอกับคนพาล สาวสวยขนาดนี้ พังพินาศแน่นอน? แค่คิดก็รู้สึกแย่
ไป๋ยี่เฟยยืนนิ่งงันอยู่ครู่หนึ่งและสุดท้ายก็พาคนไปที่โรงแรมใกล้ๆ
ไป๋ยี่เฟยใช้บัตรประชาชนเพื่อเปิดห้องให้ผู้หญิงคนนั้น จากนั้นเขาก็พาเธอเข้าไปในห้องแล้วเหวี่ยงเธอลงบนเตียง “หู้ ตอนนี้หมดธุระละ”
ขณะที่ไป๋ยี่เฟยหันหลังจะจากไป ผู้หญิงคนนั้นก็ยื่นมือออกมาและจับไป๋ยี่เฟย“ อย่าไป … ”
ร่างกายของไป๋ยี่เฟยแข็งทื่อ สัมผัสที่นุ่มนวลและร้อนแรงมาจากมือของเธอ ดวงตาของเขาก็มองไป
กระโปรงสีแดงทำให้ผิวของผู้หญิงขาวขึ้น ส่วนเว้าส่วนโค้งที่เย้ายวนก็เผยต่อหน้าไป๋ยี่เฟยอย่างสมบูรณ์
ไป๋ยี่เฟยขยับฝีเท้าไม่ได้ ว่ากันว่าผู้ชายเป็นสัตว์ที่ใช้ส่วนล่างคิด มันคือเรื่องจริง แม้ว่าเขาจะมีคนที่เขาชอบอยู่ในใจ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะมอง
หญิงสาวจับมือของไป๋ยี่เฟยไว้แน่นและดึงอีกคนหนึ่ง “อย่าไป … ”
ไป๋ยี่เฟยไม่ทันตั้งตัว ยืนไม่นิ่งจึงล้มลงและคุกเข่าข้างเตียง ใบหน้าของเขาเกือบจะติดกับส่วนที่เย้ายวนนั้น
“ฮึบ!”
ไป๋ยี่เฟยสูดลมหายใจเข้าลึกๆและยืนขึ้นด้วยความตื่นตระหนก
แต่เขาไม่ได้จากไปในทันที แต่กลืนน้ำลายและมองไปที่ทิวทัศน์ที่มีเสน่ห์อย่างละโมบ
ไป๋ยี่เฟยอยู่มาตั้งยี่สิบปีแล้ว ยังไม่เคยแตะผู้หญิงแม้แต่คนเดียว พูดออกมาแล้วจะโดนหัวเราะเยาะ ด้วยฐานะและอื่นๆในตอนนั้นของไป๋ยี่เฟย ไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมหรอก
แต่ตั้งแต่แต่งงานกับหลี่เสว่ เผชิญกับสาวงามเช่นนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าเขาไม่มีความคิดนั้น แต่หลี่เสว่ไม่ยอม เขาก็ทำอะไรไม่ได้
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้า ใบหน้าที่สวยงาม หุ่นที่เซ็กซี่และน้ำเสียงที่นุ่มนวลของเธอทุกอย่างท้าทายประสาทของเขา
แต่สุดท้ายไป๋ยี่เฟยก็ยอมแพ้
แม้ว่ามันจะดึงดูดใจคน แต่เขาก็จะทำให้หลี่เสว่เสียใจไม่ได้ หลี่เสว่เป็นผู้หญิงที่เขาแคร์มากที่สุด
ไป๋ยี่เฟยใช้ความพยายามอย่างมากในการเอามือของผู้หญิงคนนั้นออกไป จากนั้นก็ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ในห้อง เมื่อผู้หญิงคนนั้นได้ยินเสียงปิดประตู เธอก็ยิ้มอย่างมีเสน่ห์“ น่าสนใจ … ”
……
ตระกูลหลี่ในปัจจุบัน ใกล้จะถึงแก่ความตาย แต่ยังไงก็เป็นบริษัทใหญ่ แม้ว่าจะล้มเหลว แต่ก็ยังคงดำเนินต่อไป
แม้ว่าหลี่ฝานจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็ขับรถไปที่บริษัท แม้ว่าบริษัทจะไม่มีอะไรแล้ว แต่เขาก็ยังคงเป็นประธานอยู่ดี ดีกว่าไม่มีอะไรเลย
ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน หลี่ฝานจอดรถ ทันทีที่เขาลงจากรถก็มีคนสี่ห้าคนมารวมตัวกัน
คนสี่ห้าคนนี้เป็นคนตัวใหญ่อ้วนล่ำ กล้ามเนื้อแข็งแกร่ง ถือไม้และถุงไว้ในมือ
“คุณ … คุณจะทำอะไร?” หลี่ฝานพิงตัวรถของเขาแน่น “นี่คือบริษัทของตระกูลหลี่ ถ้าพวกคุณกล้าทำอะไรไปเรื่อย ผมจะให้คนมาจับพวกคุณทันทีเลย!”
คนนำก็โอเคอยู่ รูปร่างธรรมดา แต่มีหนวดเคราเต็มไปหมด “คุณคือหลี่ฝานเหรอ?”
หลี่ฝานตกตะลึงไปชั่วขณะ หมุนดวงตาและกล่าวว่า “ไม่ใช่ หลี่ฝานเป็นประธานของตระกูลหลี่ของเรา ผมเป็นแค่ญาติของตระกูลหลี่”
“ คุณชื่ออะไร?” ชายมีหนวดเคราถาม
หลี่ฝานพูดชื่อทันที “หลี่เซียว”
ชายมีหนวดดูไม่เชื่อเล็กน้อยและเหลือบมองไปที่รถที่อยู่ข้างหลังเขา “ถ้าคุณเป็นแค่ญาติ สามารถขับรถแบบนี้ได้เหรอ?”
“ ทำไมจะไม่ได้ละ?ยังไงตระกูลหลี่ก็เป็นบริษัทขนาดใหญ่ ทำไมจะขับรถแบบนี้ไม่ได้ละ?” หลี่ฝานพูดไปเรื่อย
ชายมีหนวดมีเคราขยิบตาให้ชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเขาแล้วพูดกับหลี่ฝาน “คุณบอกว่าคุณไม่ใช่หลี่ฝานใช่มั้ย งั้นคุณช่วยโทรหาหลี่ฝานหน่อยได้ไหม?ให้เขามาที่นี่ บอกเขาว่ามีคนกำลังตามหาเขา”
“หาเขามีธุระอะไร?” หลี่ฝานไม่ได้โง่ ถ้าเป็นเรื่องดี เขาสามารถยอมรับตัวตนของเขาได้ แต่ถ้ามันเป็นเรื่องเลวร้าย เขาสามารถถือโอกาสเรียกตำรวจได้
ใบหน้าของชายมีหนวดมืดลง“ ให้คุณโทรคุณก็โทร พูดอะไรมากมาย?ลีลาอีก เดี๋ยวกูทุบให้ตายเลย!”
หลี่ฝานรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ภาพของตัวเองที่ถูกหลิวหัวโล้นทุบตีก่อนหน้านี้ยังคงชัดเจน แต่เขาก็ยังคงรวบรวมความกล้าและถาม“ คุณไม่พูดว่าธุระอะไร ท่านประธานไม่ว่างจะยอมลงมาได้ไงละ?”
ชายมีหนวดถุยใส่ “เจ้านายของเราจะคุยธุรกิจ 100 ล้านกับเขา”
“อะไรน?ะ” ดวงตาของหลี่ฝานเบิกกว้าง “คุณพูดจริง?”
ชายมีหนวดมีเคราไม่ตอบกลับ แต่มองไปที่ชายร่างกำยำ มือของเขายื่นรูปถ่ายออกมา ในนั้นเป็นรูปของหลี่ฝาน
หลี่ฝานยังไม่รู้ เพียงแค่จ้องมองไปที่ชายที่มีหนวดเครา
ชายผู้มีหนวดมีเครามองไปที่หลี่ฝานและหัวเราะเยาะ “ทุบเลย!”
“ไม่ใช่ … ” หลี่ฝานยังไม่รู้ว่าทำไม ยังพูดไม่จบ พวกเขาก็ก้าวไปข้างหน้า จับหลี่ฝานและทุบตีเขา
“ไอ้บ้า! กล้าโกหกกู! ตีแรง ๆ !” ชายมีหนวดเคราพูดอย่างโกรธเกรี้ยว
หลี่ฝานนอนอยู่บนพื้น เอามือทั้งสองข้างจับศีรษะไว้ ไม่สามารถต่อสู้กลับได้เลย
หลังจากทุบตีอย่างรุนแรง หลี่ฝานถูกคนสองคนพาขึ้นรถตู้
ในขณะนี้ ใบหน้าของหลี่ฝานบวม เขารู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก
เมื่อก่อนถูกทุบตีเสร็จมันก็จบลง คราวนี้เขายังคงถูกอัดแน่นอยู่ในรถตู้ ไม่รู้ว่าจะพาเขาไปที่ไหน ถ้าพวกเขาลักพาตัวเขาและเรียกร้องค่าไถ่ จากนั้นครอบครัวหลี่ก็ไม่มีเงินจ่าย แล้วเขาก็ถูกฆ่า
