บทที่ 137
ทว่าในขณะที่ไป๋ยี่เฟยเดินเข้าไปที่บันไดไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง
บริเวณมุมเลี้ยวของบันได ไป๋หู่กับสวีลั่งขวางคนเอาไว้ที่มุมกำแพง คนๆนั้นกำลังงอตัวอย่างเจ็บปวด คงจะเป็นเมื่อสักครู่นี้ใครลงมือต่อยเขา
ไป๋ยี่เฟยเดินเข้ามา ไม่ได้ถามเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อสักครู่นี้ มุ่งไปยังประเด็นสำคัญ “ส่งยาถอนพิษออกมา”
คนๆนั้นส่ายศีรษะเล็กน้อย มุมริมฝีปากฟกช้ำ หัวเราะขึ้นอย่างชั่วร้าย “แกฝันไปเถอะ！”
ในเวลานี้เอง อยู่ๆไป๋หู่ก็ส่งเสียงเตือนออกมา “ระวัง…”
เพียงแต่ยังไม่ทันที่จะพูดจบ มือที่กุมท้องเอาไว้ของคนๆนั้นก็โบกสะบัดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ผงสีขาวกระจายไปทั่ว
สวีลั่งกับไป๋หู่ดึงแขนของไป๋ยี่เฟยเอาไว้คนละข้าง ทยอยถอยไปทางด้านหลัง ในขณะเดียวกันก็ปิดปากและจมูกเอาไว้
คนๆนั้นเห็นเช่นนี้ก็ราวกับปลาไหลก็ไม่ปาน คว้าเอาช่องว่างหลบหนีออกไป จากนั้นลงไปชั้นล่างด้วยความรวดเร็ว
ไป๋หู่กับสวีลั่งเห็นท่ารีบขึ้นไปข้างหน้าตามไปในทันที
ไป๋ยี่เฟยตามหลังไปด้วยกัน
เพียงแต่ไป๋หู่กับสวีลั่งเพิ่งจะตามไปได้แค่ครึ่งชั้น ก็หยุดลง
ไป๋ยี่เฟยกำลังงง สุดท้ายเพิ่งจะเดินไปหนึ่งก้าว ก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง “ช่วยด้วย！”
ลงไปสองสามก้าว ถึงได้เห็น คิดไม่ถึงว่าคนๆนั้นจะจับตัวเย่อ้าย ในเวลานี้มือข้างหนึ่งจับเย่อ้ายเอาไว้ อีกข้างหนึ่งใช้มีดสั้นที่อยู่บนร่างกายจ่อคอของเย่อ้าย
“ปล่อยเธอ！” ไป๋ยี่เฟยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
เย่อ้ายผู้หญิงคนนี้เขาไม่รู้จัก แต่เขาก็ไม่อยากจะเป็นเพราะว่าตัวเองทำให้ต้องสละชีวิตของผู้อื่น เช่นนี้จะจิตใจไม่สงบ
คนๆนั้นเอ่ยขึ้นอย่างโหดเหี้ยม “แกเห็นว่าฉันเป็นไอ้โง่? หากฉันปล่อยเธอ แกจะปล่อยฉัน?”
“ขอเพียงแค่แกปล่อยเธอ และส่งมอบยาถอนพิษออกมา ฉันก็จะปล่อยแกไป”
คนๆนั้นไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด เวลาแบบนี้ใครจะเชื่อคำพูดของฝ่ายตรงข้ามง่ายๆ
ไป๋ยี่เฟยเห็นท่ามองไปทางไป๋หู่กับสวีลั่งทั้งสองคนแวบหนึ่ง คิดจะใช้วิธีการทางอ้อม จึงได้เอ่ยถามขึ้น “งั้นแกบอกฉัน เป็นใครที่ต้องการให้แกมาฆ่าฉัน?”
คนๆนั้นจ้องไป๋ยี่เฟยพร้อมกับเอ่ย “เป็นใครไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือแกจำเป็นจะต้องตาย！เพราะว่าแกมีมูลค่ามาก！”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เขาคือคนของเมืองหลวง?”
ในสายตาของคนๆนั้นสะท้อนความประหลาดใจออกมาเล็กน้อย ไป๋ยี่เฟยเข้าใจในทันที ดูเหมือนการคาดเดาของเขาจะไม่ผิด อยู่ที่เมืองเทียนเป่ย ขอเพียงแค่รู้สถานะของเขา แทบจะไม่มีใครกล้ามาหาเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามาฆ่าเขาเลย งั้นความเป็นไปได้ก็มีเพียงแค่คนของเมืองหลวงต้องการที่จะฆ่าเขา
เพียงแต่เขาไม่เข้าใจเกี่ยวกับเมืองหลวงทางนั้น ยิ่งไม่รู้ว่ามือมืดที่อยู่หลังม่านแท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่
“งั้นแกจะเอายังไงถึงจะปล่อยเธอ?” ไป๋ยี่เฟยเอ่ยถาม
คนๆนั้นมองไปทางไป๋หู่กับสวีลั่งแวบหนึ่ง “ให้พวกมันยืนอยู่กับที่ ห้ามตามฉัน แกก็ห้ามเหมือนกัน！”
“ไม่ได้！” นี่คือไป๋หู่ที่เป็นคนพูด
สวีลั่งไม่ได้พูดอะไร แต่ความหมายเหมือนกันกับไป๋หู่
“พวกแกหากกล้าที่จะลงมือ ฉันจะฆ่าเธอในทันที！”
“อย่า！ช่วยฉันด้วย！” เย่อ้ายร้องเสียงดังด้วยความหวาดกลัว
ไป๋ยี่เฟยมองเย่อ้ายแวบหนึ่ง จากนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “วันนี้แกจำเป็นจะต้องส่งมอบยาถอนพิษออกมา！”
ความหมายชัดเจนมาก เขาก็ไม่คิดที่จะปล่อยไปเช่นเดียวกัน
สายตาของคนๆนั้นโหดเหี้ยมขึ้นมาชั่วพริบตาหนึ่ง มีดสั้นที่กำเอาไว้ยกขึ้น เตรียมที่จะลงมือ
พวกไป๋ยี่เฟยทั้งสามคนเห็นเช่นนี้ก็รีบขึ้นไปข้างหน้าในทันที ความรวดเร็วของไป๋หู่ไวกว่า ได้กุมข้อมือที่ถือมีดสั้นของเขาเอาไว้ ใช้แรง บีบข้อมือของคนๆนั้นจนละเอียดในทันที
“อ๊าก！”
เสียงกรีดร้องดังขึ้น ที่ตามมาด้วยกันก็คือเสียง “เคร้ง” มีดสั้นตกลงไปบนพื้น
ไป๋ยี่เฟยถือโอกาสดึงเย่อ้ายออกมา จับมาไว้ที่ด้านหลังของตนเอง
ตามมาติดๆคือสวีลั่งขึ้นไปข้างหน้าถีบเข้าไปหนึ่งที คนๆนั้นกระแทกไปบนกำแพงที่ด้านหลังของตนเอง ค่อยล้มลงไปนั่งอยู่บนพื้น
ไป๋ยี่เฟยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ “ส่งยาถอนพิษออกมา ฉันจะปล่อยแกไปในทันที”
คนๆนั้นหัวเราะขึ้นอย่างประชดประชัน “เงินที่มาถึงมือแล้วจะมีเหตุผลให้ส่งออกไปอีกหรอ?”
“งั้นพวกเราทำได้เพียงไม้แข็งแล้ว” ไป๋ยี่เฟยขี้เกียจที่จะพูดต่อไปอีก เตรียมตัวเดินเข้าไปค้นตัว
ในเวลานี้เอง คนๆนั้นใช้วิธีการเดิม โปรยผงยาออกมาอีกครั้ง ไป๋หู่และสวีลั่งอยู่ใกล้มากเกินไป ตอนที่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับคืนมา ก็ได้ถูกพิษเข้าไปแล้ว
ไป๋หู่และสวีลั่งสลบไปกองกับพื้นในทันที
ไป๋ยี่เฟยตามขึ้นไป แต่ว่าตอนที่ตามออกไปนั้นคนก็ได้หายไปแล้ว บวกกับเป็นตอนกลางดึกอีก ก็ยิ่งหาไม่เจอ แม้กระทั่งคนๆนั้นวิ่งไปทางไหนก็ยังไม่เห็น
“แม่ง！” ไป๋ยี่เฟยด่าออกมาคำหนึ่ง
ไม่ง่ายเลยที่จะจับคนได้ สุดท้ายให้หนีไปแล้ว อีกทั้งคราวนี้แหวกหญ้าให้งูตื่น คราวหน้าจะจับอีก ก็ยิ่งยากกว่าเดิม！
ไป๋ยี่เฟยพูดไปด่าไปพร้อมกับเดินเข้าไปในKTV เดินมาถึงในช่องบันได ไป๋หู่และสวีลั่งนอนอยู่บนพื้น เย่อ้ายยังคงยืนอยู่ที่นั่น
“ทำไมคุณยังไม่ไปอีก?”
เย่อ้ายหยุดชะงักไปเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้นว่า “คุณช่วยชีวิตฉันเอาไว้”
ไป๋ยี่เฟยเป็นเพราะว่าคนๆนั้นหนีไป ไม่มียาถอนพิษ อาการของหลี่เสว่ก็จะรุนแรงมากยิ่งขึ้น ดังนั้นเวลานี้จึงไม่มีสีหน้าที่ดีอะไร “ถ้าไม่ใช่คุณตามขึ้นมาเอง ก็จะไม่มีเรื่องข้างหลัง”
หากไม่ใช่เย่อ้าย ไม่แน่ไป๋หู่และสวีลั่งก็จะจับคนๆนั้นอยู่ ให้เขาหนีไปไม่ได้ แน่นอน ในนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของเย่อ้ายเพียงคนเดียว ใครจะคิดถึงว่า บนตัวของไอ้หนุ่มนั่นจะมีผงยามากขนาดนั้น โปรยออกมาหนึ่งครั้ง ยังมีครั้งที่สองอีก！
สีหน้าของเย่อ้ายแข็งทื่อครู่หนึ่งอย่างยากลำบาก จากนั้นแสดงความรู้สึกที่ทั้งกลัวทั้งระมัดระวังออกมา “ฉันเพียงแต่เห็นพวกคุณกำลังหาคน คิดอยู่ว่าบางทีอาจจะช่วยอะไรได้บ้างนิดหน่อย ฉันไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้…”
ไป๋ยี่เฟยมองดูท่าทีที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ของเธอ ในใจก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา “ผมไม่อยากมองเห็นคุณ ไสหัวออกไปให้พ้นหน้าผมเดี๋ยวนี้！”
เย่อ้ายได้ยินดังนั้นสีหน้าหนักอึ้งเล็กน้อย สายตาโน้มลงไป แต่ยังคงไม่ได้ขยับ ผ่านไปสักพัก ก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอ “พวกเขาสลบไปหมดแล้ว คุณคนเดียวคงจัดการไม่สะดวกหรอกมั้งคะ? ไม่อย่างนั้นฉันช่วยคุณ?”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วนิ่งเงียบ คำพูดนี้กลับพูดได้ถูก ร่างกายของไป๋หู่และสวีลั่งต่างก็ค่อนข้างที่จะสูงใหญ่แต่เขาตอนนี้ยังคงกำลังโทษเย่อ้าย และไม่อยากที่จะเห็นเธอ
“ไม่ต้องแล้ว ผมหาคนก็พอ” ไป๋ยี่เฟยเอ่ยปฏิเสธ
เย่อ้ายไม่ได้สนใจ แต่กลับเอ่ยขึ้นว่า “ไม่อย่างนั้นแบบนี้แล้วกันค่ะ? ฉันเปิดห้องส่วนตัวหนึ่งห้องให้พวกคุณในKTV คุณพาพวกเขาไปยังห้องส่วนตัวก่อน รอพวกเขาฟื้นขึ้นมาก็พอแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยนิ่งเงียบไปอีกระยะหนึ่ง สุดท้ายสูดหายใจเข้าเต็มปอด ถึงได้พยักหน้าพร้อมกับเอ่ย “ขอบคุณ”
นี่คือทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้ รอพวกเขาฟื้นขึ้นมาเดินด้วยตัวเอง ย่อมเทียบกับไป๋ยี่เฟยคนเดียวประคองพวกเขาทั้งคู่เดินดีกว่าเยอะมาก
เย่อ้ายยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ไม่ต้องเกรงใจค่ะ คุณช่วยชีวิตฉันเอาไว้ ฉันทำสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่สมควร”
พูดจบ เย่อ้ายก็เดินลงชั้นล่างไป
ไป๋ยี่เฟยมองดูแผ่นหลังของเย่อ้าย ความคิดหลุดลอยไปไกล ไม่รู้ว่าหลี่เสว่เป็นยังไงบ้างแล้ว? คราวนี้ไม่สามารถเอายาถอนพิษมาได้ ไม่รู้ว่าคราวหน้าจะคือเมื่อไร หากเธอสู้ไม่ไหวจะทำอย่างไรดี?
พอคิดมาถึงตรงนี้ ในใจของไป๋ยี่เฟยก็ร้อนรนขึ้นมา เขากับหลี่เสว่ไม่ง่ายเลยที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ ยังไม่ทันจะยังไง หลี่เสว่ก็จะไปจากเขาแล้วหรอ?
ไม่！ยาถอนพิษเขาจำเป็นจะต้องเอามาให้ได้！ไม่ว่าจะต้องจ่ายค่าตอบแทนมากเท่าไร！
“ห้องส่วนตัวเปิดเรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันยังเรียกคนมาอีกสองคน” เสียงของเย่อ้ายสะท้อนเข้ามา
ไป๋ยี่เฟยเก็บความคิดลงไป ตอบรับหนึ่งคำ ย้ายไป๋หู่กับสวีลั่งไปยังด้านในห้องส่วนตัวกับพนักงานบริการสองคนที่ตามมาด้านหลังของเธอ
“คุณคนเดียวยังโอเคอยู่ไหมคะ? ไม่อย่างนั้นฉันอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณก็แล้วกัน?”
ไป๋ยี่เฟยเหลือบตามองดูเย่อ้าย “ไม่ต้องแล้ว คุณกลับไปเถอะ！”
เย่อ้ายลังเลอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกเสียดายเล็กน้อย กำลังเตรียมที่จะหมุนตัวจากไป กลับเห็นไป๋ยี่เฟยอยู่ๆก็หมดสติลงไปกองกับพื้น
