บทที่ 246
“ไป รีบคิดหาวิธีเอาผู้หญิงที่ชื่ออิงอะไรนั่นมาที่นี่ พวกเราก็ได้รับเงินก้อนโต!”
พอลูกน้องเหล่านั้นได้ยินคำพูดของชิงหยู ก็ทยอยกันไปจัดวางคนเพื่อไปล่อให้หลิวเสี่ยวอิงออกมา
……
เมื่อกลับมาถึงวิลล่าหลันโปกั่ง หลิวเสี่ยวอิงกับโจวฉวี่เอ๋อก็อยู่คุยเป็นเพื่อนหลี่เสว่ตลอดเวลา เพื่อให้เธอไม่ต้องคิดมากเกินไป
ตอนนี้หลี่เสว่เองก็เป็นเด็กน้อยเช่นกัน เมื่อถูกหันเหความสนใจ ใบหน้าก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
ไม่ง่ายเลยกว่าจะเกลี้ยกล่อมหลี่เสว่ให้ไปดูการ์ตูนได้ ทั้งสองเพิ่งจะมาถึงสวนน้อยของวิลล่าและนั่งลงนั้น
เวลานี้ จู่ๆ โทรศัพท์ของหลิวเสี่ยวอิงก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล?”
ที่ปลายสายเป็นเสียงดัดแปลงที่เย็นเยียบเสียงหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเป็นการใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง
“ไป๋ยี่เฟยอยู่ในมือพวกเรา หากต้องการชีวิตเขา ภายในสองชั่วโมง ให้มายังสถานที่ตามที่ฉันบอก”
พูดจบ โทรศัพท์ก็ตัดสายไปทันที
หลิวเสี่ยวอิงตกตะลึงไปชั่วครู่
“ไป๋ยี่เฟยถูกจับตัวไป!”
“หา?” โจวฉวี่เอ๋อที่นั่งอยู่ด้านข้างร้องขึ้นอย่างตกใจ “เกิดอะไรขึ้น?”
หลิวเสี่ยวอิงพูดอย่างลนลานอยู่บ้าง “เมื่อกี้สายนั้น เขาบอกว่าหากต้องการชีวิตของไป๋ยี่เฟย ภายในสองชั่วโมง ให้ฉันไปยังสถานที่ที่เขาบอกทันที”
เพิ่งจะพูดจบคำ เบอร์ที่โทรมาเมื่อสักครู่ก็ส่งที่อยู่หนึ่งเข้ามา
ที่อยู่ที่ส่งมาเป็นเขตนอกเมืองทางตะวันตก รอบด้านไม่มีอะไรสักอย่าง มีแค่ถนนกว้างโล่งเท่านั้น
“ทำยังไงดี?”
ก่อนหน้านี้หลิวเสี่ยวอิงกับไป๋ยี่เฟยเคยถูกลักพาตัวมาครั้งหนึ่งแล้ว ประกอบกับเมื่อวานเพิ่งจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ดังนั้นเธอจึงไม่ได้สงสัยเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้คนทั้งสองต่างลนลานกันมาก
หลิวเสี่ยวอิงยืนขึ้นกล่าวว่า “ไปแจ้งตำรวจกัน”
“เดี๋ยวก่อน!” โจวฉวี่เอ๋อห้ามเธอไว้ “หากแจ้งตำรวจ พวกนั้นจะฆ่าตัวประกันหรือเปล่า?”
หลิวเสี่ยวอิงพอได้ยินก็นิ่งไป “งั้นจะทำยังไงกันดี?”
โจวฉวี่เอ๋อในใจหวั่นวิตก ทำให้คิดอะไรไม่ออก จากนั้นก็กล่าวว่า “พวกเราแจ้งตำรวจอย่างเงียบๆ ดีไหม ให้ตำรวจตามพวกเราไป พวกเราก็ไปตามสถานที่นั้นที่เขาบอก?”
หลิวเสี่ยวอิงรู้สึกว่าเข้าท่า จึงโทรหา110
และก็เป็นในเวลานี้เอง จู่ๆ หลิวเสี่ยวอิงก็ชะงักไป “เดี๋ยวก่อน!”
“ทำไมเหรอ?” โจวฉวี่เอ๋อถาม
ตอนนี้หลิวเสี่ยวอิงสงบลงแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามันแปลก
“ทำไมไป๋ยี่เฟยถึงถูกลักพาตัวได้ล่ะ?”
โจวฉวี่เอ๋อชะงักไป จากนั้นก็สงบลงเช่นกัน “เธอจะบอกว่าพวกนั้นจงใจมาหลอกเธอ?”
หลิวเสี่ยวอิงพยักหน้า “เป็นไปได้มากเลยล่ะ! แต่พวกเราควรโทรหาไป๋ยี่เฟยเพื่อยืนยันสักหน่อยก่อน”
พูดเสร็จ หลิวเสี่ยวอิงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาใหม่
“ฮัลโหล? มีอะไร” เสียงที่อยู่ปลายสายย่อมจะเป็นของเจ้าตัวไป๋ยี่เฟย
เมื่อเป็นเช่นนี้ หลิวเสี่ยวอิงกับโจวฉวี่เอ๋อก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก หลิวเสี่ยวอิงถามว่า “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? เพิ่งมีคนโทรมาหาฉันบอกว่าคุณอยู่ในมือพวกเขา แถมยังจะให้ฉันไปยังสถานที่ที่พวกมันบอก”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินเช่นนี้ ในใจก็รู้สึกสนใจขึ้นมาทันที “สถานที่ที่เขาบอกอยู่ที่ไหน ส่งมาให้ผมที”
ไป๋ยี่เฟยเวลานี้กำลังหารือกับพวกไอ้หัวล้านหลิวว่าจะไปหาชิงหยู ทำแบบนี้เท่ากับว่าพวกมันส่งตัวเองมาให้ถึงหน้าประตู
สายที่โทรมานั้น ไป๋ยี่เฟยรู้ว่ายังคงเป็นคนกลุ่มเมื่อวาน พวกมันพุ่งเป้าไปที่หลิวเสี่ยวอิง ดังนั้นจึงโทรหาหลิวเสี่ยวอิง บอกว่าตัวเขาถูกลักพาตัว คิดจะล่อให้หลิวเสี่ยวอิงออกมา
โชคดีที่หลิวเสี่ยวอิงไหวตัวทัน ไม่ได้ทะเล่อทะล่าออกไป……
……
ชิงหยูมองโทรศัพท์ ส่งเสียอืมออกมา “ไปแจ้งประธานซุน บอกให้เขาไปด้วย พวกเรามือหนึ่งรับเงิน อีกมือหนึ่งรับคนไป”
“ครับ ลูกพี่”
อย่างรวดเร็ว ลูกน้องก็โทรหาประธานซุน แจ้งให้เขาไปยังสถานที่นั้น เพราะคนอยู่ที่นั่น
ในห้องทำงานของธนาคารจู้ติ่ง พอซุนเหว่ยรู้ข่าวใบหน้าก็เผยรอยยิ้มร่าออกมา พอคิดว่าอีกเดี๋ยวจะได้พบสาวสวยตัวน้อย แถมยังได้ลิ้มชิมรสชาติของเธอ ซุนเหว่ยก็ตื่นเต้นจนอดใจไม่ไหว
หลังจากกุลีกุจอมอบหมายงานเสร็จ ซุนเหว่ยก็ขับรถจากไปทันที
……
ที่เขตนอกเมือง นอกจากถนนแล้ว ก็ไม่มีอะไรเลย
สองข้างทางของถนนเป็นป่าหญ้ารกชัฏ ยังมีถุงพลาสติกกับขวดพลาสติกถูกลมพัดปลิวมาประปรายด้วย
ชิงหยูกับลูกน้องของเขามาถึงก่อนคนแรก จากนั้นก็เป็นซุนเหว่ย
พอซุนเหว่ยลงจากรถ ก็มองหาไปทั่ว “คนล่ะ? ไหนบอกว่าอยู่ที่นี่ไงล่ะ ทำไมไม่เห็นเลย”
ชิงหยูยิ้มตอบว่า “ประธานซุนอย่าใจร้อนสิ เดี๋ยวก็มาแล้ว”
“ผมให้คนบอกเธอว่าไป๋ยี่เฟยถูกลักพาตัว ให้เธอมาที่นี่ ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงของไป๋ยี่เฟย จะต้องเป็นห่วงไป๋ยี่เฟยแน่ เดี๋ยวเธอก็มา”
พอซุนเหว่ยได้ยิน ก็ส่งเสียอืมออกมา เขาไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะในความรู้สึกเขา หลิวเสี่ยวอิงเป็นผู้หญิงของไป๋ยี่เฟยจริงๆ
“อีกนานแค่ไหน?”
“เพิ่งมีพี่น้องบอกว่าอีกประมาณสิบนาที”
หลังคนของชิงหยูโทรศัพท์เสร็จ ก็ตั้งใจเฝ้าดูอยู่ที่วิลล่าหลันโปกั่ง เห็นหลิวเสี่ยวอิงเดินออกมาจากวิลล่ากับตา จากนั้นก็นั่งรถออกไป
เงียบไปสักพัก ชิงหยูก็กล่าวอีกว่า “ประธานซุน คุณเองก็รู้ว่าการทำการค้าคือการยื่นเงินยื่นของ……”
ซุนเหว่ยเข้าใจความหมายของเขาขึ้นมาทันที เพราะอีกไม่นานจะได้พบหลิวเสี่ยวอิงแล้ว อารมณ์จึงไม่เลวนัก “วางใจ ขอเพียงฉันเห็นคน ก็จะรีบโอนเงินให้นายทันที”
“ประธานซุนช่างเป็นคนรักษาคำพูดจริงๆ ดีใจที่ได้ร่วมงานกัน”
“เอาล่ะ ฉันขอกลับไปนั่งพักที่รถสักเดี๋ยวหนึ่งก่อน”
“คุณไปพักเถอะ ถึงแล้วผมจะเรียก” ชิงหยูยิ้มอย่างประจบ
ซุนเหว่ยเดินกลับไปที่รถด้วยสีหน้าหยิ่งยโส ในใจคิดถึงหลิวเสี่ยวอิงอยู่ตลอดเวลา ยากจะหลีกเลี่ยงความรู้สึกร้อนอบอ้าวไม่พ้นอยู่บ้าง ประกอบกับที่ว่างบนรถก็ไม่กว้างนัก จึงยิ่งรู้สึกร้อนกว่าเดิม
“อดทนอีกหน่อย อดทนอีกหน่อย” ซุนเหว่ยพูดปลอบใจตัวเอง ให้รอถึงยี่สิบนาทีไม่ง่ายเลย สุดท้ายก็เห็นรถขับมาถึง
