บททื่ 298
“ตูม!”
หลัวขวางถูกโยนออกไปเจ็ดหรือแปดเมตร
ไป๋หู่ก็อุทานทันที
ความเร็วและความแข็งแกร่งของฉินหัว ในขณะนั้น ไม่ใช่สิ่งที่ตำรวจควรมี!
เห็นได้ชัดว่าความสามารถของฉินหัวเป็นคนเก่ง แต่เขาไม่เคยแสดงความสามารถของเขาเลย เพราะอะไร?
ไป๋ยี่เฟยก็อาจจะไม่รู้ด้วย?
หลัวขวางแทบจะกระอักเลือดออกมา พักที่พื้นนาน เขาถึงลุกขึ้นจากบนพื้น
คนที่สวยที่สุดนิ่งอึ้งตั้งนานแล้ว
แค่แป๊บเดียวหลัวขวางก็ถูกอีกฝ่ายโยนออกไป ฉากนี้น่าตกใจจริงๆ
จนหลัวขวางลุกขึ้นและตะโกนว่า “ไปแล้ว”ถึงคืนสติ
พวกเขาคิดว่าตำรวจที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาเป็นตำรวจที่ไม่มีความสามารถ แต่จริงๆแล้วคือคนเก่งที่ซ่อนอยู่
ถ้าพวกเขาไม่ไปก็ต้องตาย
หลัวขวางและคนที่สวยที่สุดก็ตอบโต้อย่างรวดเร็วเพื่ออยากหลบหนี แต่ฉินหัวไม่ให้โอกาสนี้
ความเร็วของฉินหัวนั้นเร็วกว่า จนแม้แต่ไป๋หู่ก็มองไม่ชัดว่าเขาไปถึงข้างหลัวขวางและคนที่สวยที่สุดได้อย่างไร
หลังจากนั้นฉินหัวก็จับคนละมือข้างหนึ่ง และดึงกลับอย่างแรง และทั้งสองก็ถูกดึงกลับ ไม่เพียงแค่นั้น พวกเขายังไม่สามารถดิ้นรนได้!
ตามหลักแล้ว ท่าทางนี้ง่ายมากที่จะดิ้นรน แต่พวกเขาไม่สามารถดิ้นรนได้จริงๆ พวกเขาสามารถถูกลากกลับโดยฉินหัวเท่านั้น
หลังจากที่ฉินหัวลากทั้งสองกลับมาแล้ว ก็ใส่ข้อมือทั้งสองด้วยกุญแจมืออย่างรวดเร็ว และผลักไปที่ด้านข้างของรถจี๊ป “เข้าไปสิ!”
ทุกอย่างมาเร็วเกินไป ก่อนที่ทั้งคู่จะโต้ตอบ พวกเขาก็ถูกจับและใส่กุญแจมือแล้ว
ในตอนนี้ ไป๋หู่คืนสติแล้ว ลังเลสักพักแล้วพูดว่า “ขอบคุณ”
ต้องยอมรับว่า ถ้าฉินหัวไม่ปรากฏตัวทันเวลา ไป๋หู่ก็อาจจะตายไปแล้ว นี่ก็ถือเป็นการช่วยชีวิตไป๋หู่
แต่ฉินหัวกล่าวอย่างจริงจัง “นี่คือหน้าที่ของฉันในฐานะที่เป็นตำรวจ”
ถ้าเขาไม่ได้มาคนเดียว ใส่ชุดลำลองและไม่ได้เป็นเพื่อนกับไป๋ยี่เฟย ไป๋หู่ก็อาจจะเชื่อในสิ่งที่ฉินหัวพูด
หลัวขวางและคนที่สวยที่สุดแห่งเมืองหลิงหนานถูกผลักไปที่ประตูรถ “ขึ้นไป”
ทั้งสองมองไปที่ฉินหัว จากนั้นก็มองหน้ากันอีก พวกเขาจะไม่ไปกับฉินหัวอย่างสงบ ถ้าพวกเขาไปที่สถานีตำรวจ มันจะได้ไงล่ะ
แต่น่าเสียดายที่ฉินหัวเป็นตำรวจมานานแล้ว เมื่อเขาต่อนักโทษ เขาเก่งในการสังเกตรูปลักษณ์ของพวกเขามากที่สุด ดังนั้นฉินหัวจึงไม่พลาดที่ทั้งสองพบกันในเมื่อกี้
ดังนั้นก่อนที่หลัวขวางจะขยับ ฉินหัวก็เริ่มก่อน
ฉินหัวทำอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าจี้จุดอะไรบนร่างของหลัวขวาง เขาก็ล้มลงกับพื้นทันที โดยยังไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้
คนที่สวยที่สุดกรีดร้อง“ที่รัก … ”
จากนั้น มือของฉินหัวก็จี้จุดบนร่างของคนที่สวยที่สุดด้วย และเธอก็ตกลงไปที่พื้นเหมือนกัน
ไป๋หู่รู้สึกซับซ้อนเล็กน้อย
ตัวเขาถูกพวกเขาสองคนร่วมมือกันทุบตี แต่ฉินหัวจัดการสองคนนี้ได้ในไม่กี่จังหวะ ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกใจตันมาก
หลังจากที่ฉินหัวเอาทั้งสองคนขึ้นรถ ก็พูดกับไป๋หู่ว่า “ขึ้นรถ”
หลังจากที่รถขับออกไป ไป๋หู่ก็ถามว่า “คุณได้เจอใครอีกไหมที่เมื่อมา?”
ฉินหัวตอบ “ได้พบกับคนตายสองคน ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง”
หลังจากนั้นเขาก็พูดเพิ่มเติมว่า “ไม่ใช่เขา”
ไป๋หู่เข้าใจ คนที่ตายคือราชาแห่งดาบและหงซิน แต่สวีลั่งหายตัวไป นี่เพราะอะไร?
……
จู่ๆแสงจันทร์ที่ไม่ค่อยสว่างถูกเมฆบดบัง ทันใดนั้นท้องฟ้าก็มืดลง
ไป๋ยี่เฟยขับรถเข้าไปหมู่บ้านอย่างใจร้อน ขับรถวนไปวนมาบนถนนสายเล็ก ๆของหมู่บ้าน ในที่สุดก็มาถึงสถานที่ที่น้องสาวอาศัยอยู่
ลานปูนเล็ก ๆ บ้านที่ลักษณะเก่ามาก ไม่ต่างจากบ้านในชนบททั่วๆไป
ตอนนี้เป็นเวลาดึกแล้ว ไฟในสนามก็ดับ ลงแสดงว่าน้องสาวหลับไปแล้ว
ไป๋ยี่เฟยไม่เห็นรถตู้อยู่รอบ ๆ พวกเขาอาจจะไม่พบที่นี่
เขาไม่ได้ลงจากรถ แต่เขาอยู่ในรถ มองไปที่สนามหญ้าเล็ก ๆผ่านหน้าต่าง ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยคิดถึง ตอนที่อยู่กับน้องสาว แม้ว่ามันจะยาก แต่พวกเขาก็มีความสุขมาก
หลังจากนั้นนาน ไป๋ยี่เฟยก็เก็บสายตา และขับรถออกไป
เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่นานเกินไป หมู่บ้านก็ใหญ่แค่นี้ เขาอยู่ที่นี่นานก็จะทำให้คนเหล่านั้นมา
ไม่นานที่หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยขับรถออกไป เขาก็เห็นรถตู้คันนั้นขับมาทางเขา
“ตายแล้ว!”
ไป๋ยี่เฟยด่าด้วยเสียงเบาๆ พวกเขามาตามแล้ว
ในตอนนี้ เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างยิ่งที่เขาออกมาแล้ว ไม่เช่นนั้น …
เมื่อนึกถึงผลที่ตามมา ไป๋ยี่เฟยก็เหงื่อแตกที่หลัง
รถตู้คันนั้นก็เห็นรถฝั่งตรงข้าม จำได้ว่าเป็นรถของไป๋ยี่เฟย จึงหยุด
ถนนในหมู่บ้านนั้นแคบมาก หลังจากที่รถตู้จอด เขาก็ต้องหยุดตาม
หูเทียนจิ่นและอีกคนออกจากรถ พวกเขาคิดว่าไป๋ยี่เฟยถูกสือไซฆ่าไปแล้ว ดังนั้นคนที่ขับรถอยู่ต้องเป็นสือไซ
แต่เมื่อพวกเขาเห็นว่าคนที่ลงจากรถคือไป๋ยี่เฟย พวกเขาก็ตกใจ
ไป๋ยี่เฟยยังไม่ตาย?
เป็นไปได้อย่างไร?
พวกเขารู้อย่างชัดว่าความแข็งแกร่งของสือไซเป็นไง มันเป็นไปไม่ได้ที่แม้แต่จะฆ่าไป๋ยี่เฟยที่ไม่มีกังฟูก็ทำไม่ได้
ยกเว้นแต่ ไป๋ยี่เฟยจะซ่อนลึก!
อันที่จริงแล้วไป๋ยี่เฟยไม่ได้ซ่อนตัวอยู่ลึกๆ แต่เป็นสือไซนั้นประมาทเกินไป เขาประเมินความมุ่งมั่นของพี่ชายในการปกป้องน้องสาวต่ำเกินไป และยังประเมินพลังระเบิดของบุคคลที่เมื่อเผชิญหน้ากับความตาย
หูเทียนจิ่นตกใจ และสีหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติ แต่น้ำเสียงของเขาแย่เล็กน้อย“สามารถหนีสือไซไอ้ ก็มีความสามารถอยู่เล็กน้อย แต่ … นั่นเป็นเพียงความสามารถเล็กน้อย”
ไป๋ยี่เฟยมองพวกเขาอย่างเย็นชา“สือไซตายแล้ว”
“หา? แกพูดอะไร?”หูเทียนจิ่นเบิกตากว้างอย่างความไม่เชื่อ
“ฉันบอกว่า สือไซตายแล้ว” ไป๋ยี่เฟยพูดอีกครั้ง เสียงของเขาแผ่วเบา เหมือนคนที่ฆ่าสือไซไม่ใช่เขา
หูเทียนจิ่นและผู้คนที่อยู่หลังเขาก็ตกใจมาก
สือไซตายจริง
“แกเป็นคนฆ่า?”หูเทียนจิ่นลถาม
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า“ใช่”
ในดวงตาของหูเทียนจิ่นมีความสงสัย แต่มีความโกรธมากกว่า “ไป๋ยี่เฟย! ฉันจะฆ่าแก!”
ไป๋ยี่เฟยยักไหล่อย่างไม่แยแส“มาเถอะ!”
เอาแค่ไม่ไปทำร้ายกับน้องสาวเขา ฆ่าเขาก็ไม่เป็นไร
“หนิวโถว ไปฆ่าเขา!”
สายตาของไป๋ยี่เฟยมืดลึกลง การที่เขาฆ่าสือไซได้เป็นความโชคดี แต่ครั้งนี้เขาอาจจะไม่โชคดีอย่างนั้น
เมื่อเห็นว่าหนิวโถวกำลังจะมา ไป๋ยี่เฟยก็พูดว่า “คุณหู เรามาคุยเงื่อนไขดีไหม?”
หูเทียนจิ่นเอ่ยเสียงเย็นชาออกมา “ไม่มีอะไรที่จะพูด และคุณไม่มีสิทธิ์พอที่จะคุยเงื่อนไขกับฉัน มีผลลัพธ์เพียงเดียว นั่นคือแกตาย!”
ไป๋ยี่เฟยพูดเบา ๆ “คุณหู ฉันปล่อยให้คุณฆ่า ฉันไม่ดิ้นรน แต่อย่าฆ่าข้าที่นี่ ฉันอยากตายที่วิลล่าหลันโปกั่ง”
เมื่อพูดจบ หูเทียนจิ่นก็นิ่งอึ้ง “วิลล่าหลันโปกั่ง?”
