บทที่ 336
สวีลั่งยืนอยู่ที่เดิม นานมากถึงฟื้นสติกลับคืนมา
ตอนที่อาจารย์ยังอยู่เขายังเด็กอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องแต่งงาน ต่อมา อาจารย์เสียไปแล้ว และได้แยกจากกันกับรุ่นน้อง แล้วเขาก็อยู่แต่คนเดียว
ไม่มีใครจะเป็นห่วงเรื่องเล็กๆในชีวิตประจำวันของเขา ยิ่งอย่าไปพูดถึงเรื่องสำคัญอย่างการแต่งงานเลย ส่วนเขาเอง ก็ไม่เคยไปคิดด้วยซ้ำ
แต่ตอนนี้ มีคนเป็นห่วงแล้ว
สวีลั่งเห็นร่างที่จากไปของไป๋ยี่เฟย ครุ่นคิดอะไรอยู่
……
ไป๋ยี่เฟยเพิ่งเดินมาถึงปากบันได ผ่านห้องวีไอพีห้องสุดท้าย จู่ๆก็หยุดฝีเท้าลง
ห้องวีไอพีห้องนี้ประตูเปิดออก อาจจะเป็นเพราะว่ามีคนออกไปแล้วแต่ไม่ได้ปิดประตู คนข้างในก็ไม่ได้ใส่ใจ ปล่อยให้มันเปิดแบบนี้
เพียงตาเดียวไป๋ยี่เฟยก็สามารถเห็นสถานการณ์ข้างในนี้ได้
บนโซฟา มีผู้ชายห้าหกคน และผู้หญิงสามคนนั่งอยู่ ผู้ชายเหล่านี้ล้วนถือแก้วเหล้าอยู่ในมือ แต่เหล้าของพวกเขาล้วนไม่ใช่ดื่มด้วยตัวเอง ล้วนให้คนที่สวยที่สุดในผู้หญิงสามคนนั้นดื่มลงไป
ผู้หญิงที่เหลืออีกสองคน ไม่ได้โกรธเพราะเช่นนี้ แถมยังส่งสายตาสะกิดผู้ชายข้างๆ ให้พวกเขาเทเหล้าให้ผู้หญิงคนนั้น
เรื่องพวกนี้ปกติแล้วก็ไม่น้อย แถมที่นี่ยังเป็นไนท์คลับ ไป๋ยี่เฟยเห็นแล้วก็จะไม่ยุ่ง แต่วันนี้ไม่เหมือนปกติ เพราะว่าเขาได้เห็นคนรู้จักคนหนึ่ง
คนที่โดนเทเหล้าก็คือผู้หญิงที่ไป๋ยี่เฟยเคยรู้จัก ชื่อว่าพานหุ้ยหุ้ย
รู้จักกันมาครั้งหนึ่ง ไม่ช่วยไม่ได้
ภายในห้องวีไอพี ผู้ชายที่มีลักษณะหน้าตาเหมือนผู้ร้ายถือเหล้าแก้วหนึ่ง และยื่นไปให้ต่อหน้าพานหุ้ยหุ้ย”มาๆๆ อีกแก้วหนึ่ง นี่พี่หลี่่ขอชนแก้วกับคุณนะ ไม่ดื่มไม่ได้นะ”
สีหน้าของพานหุ้ยหุ้ยออกแดงเล็กน้อย คนที่กำลังทำให้เธอลำบากคนนี้ เป็นผู้ชายวัยกลางคนอายุ40กว่า ค่อนข้างอ้วนหน่อย มุมปากมีเคราหนึ่งกำมือ ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นกบฏ
“หุ้ยหุ้ย ไม่ไว้หน้าฉันเลยหรือ?
เพียงแค่คำพูดเดียว พานหุ้ยหุ้ยก็ปฏิเสธไม่ได้
ฐานะของพี่หลี่่คนนี้เธอไปยั่วยุไม่ได้
พานหุ้ยหุ้ยเลยต้องเอื้อมมือไปรับแก้วเหล้า
จู่ๆ เสียงที่คุ้นเคยและแปลกๆดังขึ้นมา
“หุ้ยหุ้ย?”
พานหุ้ยหุ้ยอึ้งไปสักพักหนึ่ง เงยหน้าไปมอง สายตาเปล่งความสว่างเล็กน้อย เพิ่งจะอ้าปาก แต่กลับถูกไป๋ยี่เฟยใช้สายตาห้ามไว้
ไป๋ยี่เฟยเดินมา และกวาดไปรอบหนึ่ง”หุ้ยหุ้ย คุณเมาไปแล้ว ฉันจะส่งคุณกลับไป”
เวลานี้ คนอื่นก็กว่าจะรู้สึกตัวขึ้นมา
“หุ้ยหุ้ย นี่เป็นใคร?”ผู้หญิงในนั้นคนหนึ่งถามไปด้วยพร้อมหัวเราะ”ทำไมเมื่อก่อนไม่เคยเห็นล่ะ?”
พานหุ้ยหุ้ยหมุนตุ๊กตา”นี่เป็นพี่ชายของฉัน คืนนี้เขามีเรื่องจะหาฉัน ฉันลาก่อนนะคะ”
ไป๋ยี่เฟยตอบว่าอืม ถือว่าเป็นการยอมรับความสัมพันธ์นี้
พี่หลี่่ลุกขึ้นมา”รอก่อน หุ้ยหุ้ยเล่นกับพวกเรา จะพูดว่ากลับก็กลับได้ยังไงล่ะ?”
“ใช่ไง หุ้ยหุ้ย เราเพิ่งมาไม่นาน ถ้าไปแบบนี้พี่หลี่่จะไม่สบายใจแน่เลย”สุดท้ายผู้หญิงคนนั้นก็พูดน้าวโน้มใจ
มีลูกจ้างลุกออกมา ตะโกนพูดว่า”แกเป็นพี่ชายของเธอก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องเธอ เธอดื่มเหล้ากับพี่หลี่่ของพวกเราอยู่ แกรีบออกไปไกลๆเลย!”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ปรากฏสีหน้าใดๆ เพียงแค่พูดกับพานหุ้ยหุ้ยว่า”คุณจะไปกับฉัน หรือจะอยู่ที่นี่ต่อ?”
พานหุ้นหุ้ยกัดริมฝีปาก เธออยากไปแน่นอนสิ แต่ว่าพี่หลี่่ไม่ใช่คนที่เธอสามารถยั่วยุได้ เธอลังเลมาก
ไป๋ยี่เฟยเห็นแล้วก็รู้ความคิดของเธอ และอีกอย่างหนึ่งผู้หญิงสองคนนั้นก็ไม่ได้หวังดีใดๆเลย เลยตัดสินใจเอง”ไปกับฉันเถอะ?ยังมีธุระไม่ใช่หรือ?”
พานหุ้ยหุ้ยเห็นเช่นนี้มีความเหม่อลอยสักพักนึง จากนั้นก็พยักหน้า”โอเค”
“หุ้ยหุ้ย คุณจะไปจริงหรือ?”พี่หลี่่ปรากฏรอยยิ้มบนมุมปาก แต่เห็นได้ชัดว่าเป็นการคุกคาม
พายหุ้ยหุ้ยพยักหน้า”พี่หลี่่คะ วันนี้มีธุระจริงๆค่ะ รอวันอื่นค่อยมาหาคุณละกันค่ะ!”
ทันใดนั้นหน้าของพี่หลี่่ก็มืดทึบลง”ฉันมาในวันนี้ ก็คือเห็นแก่หน้าของคุณถึงมา ถ้าคุณไปแล้ว ฉันจะไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง ถ้าฉันไม่สบายใจแล้ว ทำเรื่องอะไรขึ้นมาไม่รับประกันนะ”
ในเวลานี้ ลูกจ้างเดินขึ้นไปก้าวหนึ่ง สังเกตไป๋ยี่เฟยรอบหนึ่ง และพูดอย่างหยิ่ง”รู้ว่าพี่หลี่่ของพวกเราเป็นใครไหม?หุ้ยหุ้ยเป็นผู้หญิงของพี่หลี่่เรา ฉันเตือนแกไว้ก่อน รีบไปไกลๆ ไม่อย่างนั้นถ้ามายั่วยุพี่หลี่่ของพวกเรา ทำให้แกต้องซวยแน่นอน!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของพานหุ้ยหุ้ยเต็มไปด้วยความหวาดกลัว”พี่ ไม่นั้น……”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจพานหุ้ยหุ้ย กลับพูดกับพี่หลี่่ว่า”แล้วคุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
“กูจะสนใจว่าแกเป็นใครไปทำอะไร?”ลูกจ้างขำออกมา”ยังไงแกก็ยั่วยุพี่หลี่่ของพวกเราไม่ได้!”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะเยาะออกมา ยังไม่ทันรอให้เขาพูด ห้องวีไอพีก็เข้ามาอีกคนนึง
นอกจากไป๋ยี่เฟย ทุกคนในเหตุการณ์ล้วนเห็นหมด และล้วนปรากฏสีหน้าที่หวาดกลัวออกมา พานหุ้ยหุ้ยอยากจะเตือนไป๋ยี่เฟย แต่กลัวจนพูดไม่ออกสักคำ
ดวงตาของไป๋ยี่เฟยหดตัวลง ทันใดนั้นก็รับรู้ถึงความหนาวเย็นบางอย่างที่มาจากข้างหลัง
……
ใยห้องวีไอพีอีกห้องหนึ่ง เฉินอ้าวเจียวที่เดิมที่ควรอยู่ในนี้นั้นก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน พอบริกรผลักประตูออกก็สังเกตว่าไม่มีใครอยู่สักคน
บริกรเดินไปถึงหน้าโต๊ะอย่างเป็นธรรมชาติ ได้เห็นแก้วเหล้าสามแก้ว จากนั้นเขาหยิบผงสีขาวห่อหนึ่งออกมาอ้อมอก
เขาไม่รู้ว่าแก้วไหนเป็นของคนนั้น ดังนั้นสามแก้วล้วนใส่ยาพิษ
หลังจากเขาใส่ยาพิษแล้ว กำลังจะออกไป เดิมทีห้องวีไอพีที่ไม่มีคนอยู่สักคนก็มีคนหนึ่งยืนอยู่ เขายืนอยู่หน้าประตูของห้องวีไอพี จ้องดูบริกรทำทุกสิ่งอยู่
“วิธีนี้มันเก่าแก่หรือเกิน”เฉินอ้าวเจียวพูดออกมาอย่างดูถูก
บริกรคนนั้นเห็นเช่นนี้ก็หดตัวลง จากนั้นรีบหยิบปืนออกมาจากเอวของตัวเอง เล็งไปทางเฉินอ้าวเจียว
……
ในขณะเดียวกัน ที่จอดรถของไนท์คลับ ข้างในกำลังต่อสู้กันอยู่
ผู้ชายที่ร่างใหญ่โตและผู้หญิงที่ร่างกายเตี้ยอ้วนคนหนึ่ง อย่าดูว่าร่างกายของผู้หญิงเตี้ยและอ้วน แต่ความสามารถในการต่อสู้ของเธอไม่แตกต่างจากผู้ชายเลย แถมยังคล่องแคล่วมาก นี่ทำให้คนสงสัยว่า ตกลงเธอเป็นคนอ้วนหรือเปล่า
ใช่แล้ว คนที่อ้วนนี้ก็คือจงเหลียน เธอออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ทุกกระบวนท่าของจงเหลียนล้วนโหดเหี้ยมมาก ล้วนเล็งเข้าหาจุดอันตราย ขอให้แค่โดน ก็จะเสียชีวิตแน่นอน
ฝ่ายตรงข้ามก็ลงมืออย่างโหดเหี้ยม เห็นได้ชัดว่าเขาก็รู้ความเก่งกาจของจงเหลียน
แต่หลังจากต่อสู้สักรอบหนึ่งแล้ว ผู้ชายสังเกตว่า เขาต่อสู้กับผู้หญิงที่ทั้งอ้วนและทั้งเตี้ยไม่ไหวด้วย เลยโกรธทันที และหยิบปืนพกขึ้นมาโดยตรง
“ปังๆ……”
……
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้หันหน้ากลับ แค่เงยมุมปากขึ้นเล็กน้อย
เวลานี้ ในสายตาของทุกคน คนข้างหลังไป๋ยี่เฟย กำลังถือปืนอยู่ ปากปืนเล็งไปที่ด้านหลังศีรษะของไป๋ยี่เฟย ขอให้แค่เขากดยิง ไป๋ยี่เฟยก็จะตาย
แต่ว่า ก็คือในเวลานี้ ข้างหลังของคนนั้นก็มีอีกคนนึงเกิดขึ้น
ในมือของเขาไม่ได้ถือปืน มีแค่มีดงอเล่มหนึ่ง
ทุกคนไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร ตอนนี้ไม่มีเวลาไปคิด ว่าเขาเป็นคนของไป๋ยี่เฟย หรือเป็นคนพวกเดียวกันกับคนข้างหลังไป๋ยี่เฟย
หลายวินาทีผ่านไป มีคำตอบแล้ว
“พู!”
มีดงอแทงเข้าไปในร่างกายของคน และเกี่ยวขึ้นไปข้างบน เกี่ยวคนขึ้นมาโดยตรง
เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนล้วนมึนงงไปหมด
นี่มันโหดเหี้ยมหรือเกิน
ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าสิ นี่มันอะไรเนี่ย?
ดูจากสีหน้าของคนนั้นก็รู้แล้วว่า ทรมานขนาดไหน แน่นอนว่ามีดงอต้องแทงเข้าไปในหัวใจ และผ่าออก สุดท้ายพบกระดูกไหล่ ตัดกระดูกไม่ขาด ดังนั้น จึงเกี่ยวขึ้นมาเป็นๆ
สามารถคาดเดาได้ว่า ถ้าไม่ใช่ว่ามีกระดูกบังอยู่ มีเงินเล่มนั้นจะสามารถผ่าร่างกายออกมาได้หมด!
