บทที่ 350
วัยรุ่นรู้สึกว่ายังไงก็ไม่ได้ อย่างไรก็เป็นความผิดเขา ดังนั้นต้องการชดใช้ค่าเสียหาย ไป๋ยี่เฟยจนใจ ทำได้เพียงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาบอก: “แม่ยายฉันใช่ว่าพูดอยู่ที่นี่นานมาก?”
“เอ่อ……ก็ไม่ได้นานมาก…..”วัยรุ่นเกาหัว หัวเราะ
ไป๋ยี่เฟยกระตุกมุมปากเล็กน้อย ครึ่งชั่วโมงกว่า ยังไม่นับว่านาน เขาเลื่อมใสจากใจจริง “เอาเถอะ คุณยืนถูกแม่ยายผมต่อว่านานขนาดนี้ ค่าชดใช้ของคุณก็ถือว่าเป็นค่าที่จิตใจถูกทำร้าย ชดเชยคืนทั้งคู่”
สามารถนับเช่นนี้ได้?
เห็นวัยรุ่นไม่มีท่าทีตอบโต้ ไป๋ยี่เฟยก็ตบไปที่บ่าไหล่ของเขา จะหมุนตัวเดินจากไป ทันใดนั้นวัยรุ่นกลับดึงไป๋ยี่เฟยเอาไว้ “คือว่า ไม่งั้นฉันให้วิธีการติดต่อไว้กับคุณ เราสองคนก็นับว่าเป็นเพื่อนกัน เป็นยังไง?”
หลังจากที่ทิ้งเบอร์โทรไว้ เรื่องนี้ก็แก้ไขแล้ว ไป๋ยี่เฟยไปที่รถของพวกเขาหลี่เฉียงตง หลิวจื่อหยุนรีบถามทันที: “จัดการเรียบร้อยเร็วขนาดนี้เชียว?”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “ใช่”
“แกให้คนชดใช้เท่าไหร่?”
ไป๋ยี่เฟยไม่ค่อยชัดเจนนักเกี่ยวกับความหมายนี้ ลังเลแวบเดียว ก็เอ่ยปากบอก: “สองหมื่น……”
เขากะดูแล้วว่าค่าซ่อมกันชนของรถที่มีราคาล้านหนึ่งก็น่าจะราคาประมาณนี้ ดังนั้นเลยบอกว่าสองหมื่น
หลิวจื่อหยุนได้ยินก็พอใจมาก “ก็โอเค นั้นก็ตามนี้”
ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจในใจ จากนั้นก็มองไปทางหลี่เฉียงตง “ป๊า ร่างกายคุณล้วน…..”
“ล้วนดีแล้ว”หลี่เฉียงตงตอบ “ไม่ได้บาดเจ็บหนัก หายเร็ว”
หลิวจื่อหยุนแบะปาก “ยังรู้จักใส่ใจคนอื่น ไม่เสียแรงที่สอน ใช่แล้ว เสว่เอ๋อล่ะ? เสว่เอ๋อเป็นยังไงบ้าง? เธอรู้ว่าพวกเรากลับมาไหม? ทำไมไม่มารับพวกเรา?”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มตอบ: “ผมยังไม่ได้บอกเธอ รอพวกคุณกลับไป เซอร์ไพรส์เธอ”
หลิวจื่อหยุนคิดแล้วก็รู้สึกว่าไม่เลว ก็ไม่ได้พูดมากอีก
จากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็กลับมาที่รถของตัวเอง อย่างไรเสียรถของตัวเองก็ต้องขับกลับไปเอง ถือโอกาสเอาหลงหลิงหลิงมาด้วย
เพียงแต่เตรียมตัวที่จะขับรถ จู่ ๆก็มีรถBMWคันหนึ่งขับมาที่ข้างทางจอดรถฉุกเฉิน แถมยังรีบเหยียบเบรก หยุดอยู่ที่ด้านหน้าพวกเขา ไป๋ยี่เฟยหยุดชะงัก ขมวดคิ้วเล็กน้อย
สวีลั่งเห็นแล้วก็ถาม: “จะลงไปดูไหม?”
ไป๋ยี่เฟยครุ่นคิด ระวังตัวไว้ก่อนดีที่สุด ดังนั้นจึงพยักหน้า แถมยังลงจากรถไปกับสวีลั่ง
รถBMWคันนี้ที่จอดอยู่แต่กลับไม่มีคนลงมาจากรถ ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร แต่ไป๋ยี่เฟยกับสวีลั่งยืนอยู่ที่ด้านนอกรถ เนื่องจากเหตุจากกระจกรถ ทำให้มองไม่เห็นสถานการณ์อะไรภายในรถทั้งนั้น
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย เพิ่งคิดจะเคาะกระจกรถ กระจกก็เลื่อนลงเอง ปรากฏคนภายในออกมาให้เห็น เป็นชายวัยกลางคนคนหนึ่ง สีหน้าเจ็บปวดบิดเบี้ยว คล้ายกับว่ากำลังอดทนกับอะไรอยู่
“ช่วย……”
เขาพูดออกมาหนึ่งคำอย่างยากลำบาก ก็หมดสติไป
ไป๋ยี่เฟยตกใจ รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาหนิววั่ง หลังจากที่วางสาย ก็บอกกับสวีลั่งว่า: “นำเขามา ขับกลับไป”เช่นนี้ก็สามารถประหยัดเวลาได้
เร็วมาก หนิววั่งที่นำรถพยาบาลมาได้ครึ่งทางก็มาเจอกับพวกไป๋ยี่เฟย พวกพยาบาลรีบนำคนขึ้นรถพยาบาล จากไปอย่างสง่าผ่าเผย
ไป๋ยี่เฟยเห็นแล้วก็วางใจ ช่วยคนช่วยถึงตรงนี้ก็พอแล้ว ที่เหลือทั้งหมดก็ต้องดูโชคของเขาเอง
จัดการเรื่องเสร็จ ไป๋ยี่เฟยก็มายังห้องเก็บศพที่โรงพยาบาล
เดิมควรจะเป็นห้องเก็บศพ แต่เพราะโรงพยาบาลถึงได้สร้างขึ้นมา ไม่ได้มีศพอะไรที่ต้องเก็บเอาไว้ที่นี่ ดังนั้นห้องเก็บศพกลับเปลี่ยนเป็นสถานที่กักขังคนที่ดี
ไป๋ยี่เฟยเดินมาถึงหน้าประตู ก็เห็นซูต้าหลิวที่นั่งเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู
ซูต้าหลิวพิงอยู่หน้าประตู ทีละเล็กละน้อยแถมยังมีน้ำลายไหล ไม่รู้ว่ากำลังฝันหวานอะไรอยู่
ไป๋ยี่เฟยเดินไปเตะหนึ่งที หลังจากซักพักหนึ่ง ซูต้าหลิวถึงได้มองคนตรงหน้าชัด รีบลุกขึ้นทันที ยิ้มแบบสุนัขรับใช้บอก: “ท่านประธานไป๋ ท่านมาแล้ว!”
“ประธานไป๋ท่านวางใจ คนพักอยู่ข้างในอย่างดี!”
ไป๋ยี่เฟยยักคิ้ว “ไม่ได้ทำอะไรแม้แต่น้อย?”
ซูต้าหลิวชะงักไป ก่อนตอบทันที: “นี่จะได้อย่างไร……”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะเยาะ ความคิดของซูต้าหลิวนั้นไม่สามารถชัดเจนไปได้มากกว่านี้จริง ๆ ก่อนหน้านี้ก็คิดไม่ซื่อกับเย่อ้าย ยิ่งกว่านั้นคือห้องลวนลามเย่อ้ายต่อหน้าทุกคนในห้องประชุม
แต่ซูต้าหลิวก็ไม่ได้โง่ ก่อนหน้านี้เขาโดนความงามบดบัง แต่ตอนนี้รู้ฐานะของเย่อ้ายแล้ว แน่นอนว่าต้องไม่กล้าทำอะไร ไม่งั้นร้อยชีวิตของเขาก็ไม่พอให้คนฆ่า
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ถามมาก ใช้กุญแจเปิดประตูเข้าไป
เฟอร์นิเจอร์ภายในนั้นง่ายดาย โต๊ะหนึ่งตัว โซฟาคนเดียวหนึ่งตัว เก้าอี้หนึ่งตัว อย่างอื่นก็ไม่มีแล้ว
เย่อ้ายกำลังนั่งอยู่บนโซฟา หลับตา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร
ได้ยินเสียงเปิดประตู เย่อ้ายรู้สึกตัวลืมตา หลังจากที่เห็นไป๋ยี่เฟย ลุกขึ้นยืนทันที “ไป๋ยี่เฟย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”
“ทำไมต้องปล่อยคุณ? ”ไป๋ยี่เฟยถาม “ต่อให้คุณเป็นประธานาธิบดีของประเทศ ผมก็ไม่ปล่อย! อีกอย่าง ตอนนี้คุณถูกผมขังไว้ คุณมีความมั่นใจอะไรมาขอให้ผมปล่อยคุณ?”
เย่อ้ายรู้สึกว่าไป๋ยี่เฟยบ้าไปแล้ว “แกรู้หรือไม่ว่าถ้าตระกูลเย่รู้เข้าแกจะมีผลลัพธ์อย่างไร? อีกอย่างนะ หรือว่าแกยังไม่พบว่า ข้างกายฉันอู๋ปิ้งไม่อยู่?”
อู๋ปิ้งก็คือศิษย์น้องของสวีลั่ง—ไอ้ขี้โรคนั่น
