บทที่ 398
ณ คฤหาสน์ตระกูลฉุงในเป่ยไห่
ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ได้รับการทำความสะอาดอย่างดี เหลือไว้เพียงพื้นที่เปิดโล่งขนาดใหญ่ โดยโลงศพของฉุงโยวเวยวางอยู่ตรงกลางในพื้นที่โล่งนั้น และโลงศพนั้นก็ถูกล้อมรอบด้วยพวงหรีดมากมาย
ทุกคนในตระกูลฉุงที่อยู่ในเมืองเป่ยไห่ต่างก็ยืนอยู่รอบๆโลงศพนั้น และนําทีมโดยท่านสามฉุงเฉ่าเจว๋
ทุกคนต่างก็จมอยู่ในบรรยากาศที่เศร้าโศก ผู้หญิงผิวดําข้างๆฉุงเฉ่าเจว๋ ก็เดินเข้ามารายงานว่า “ท่านสาม ภรรยาของไป๋ยี่เฟย หลี่เสว่กำลังเดินทางไปเมืองหลวง แต่ถูกคนของเราหยุดได้ไว้ ”
“จะจัดการกับมันยังไงดีคะ?”
ฉุงเฉ่าเจว๋ฟังแล้วก็พูดอย่างเฉยเมยว่า “ปล่อยหล่อนไปซะ และคอยเตือน ให้อยู่บ้านดีดี ไม่เช่นนั้น ฉันจะส่งหล่อนลงนรกก่อน! ”
…..
เมื่อชายที่มีหนวดเคราได้รับสารดังนั้นจึงรีบตะโกนเรียกคนขับทันทีว่า “จอดรถไว้ข้างๆ”
เมื่อจอดรถแล้ว
ด้านนอกรถ ผู้ชายที่มีหนวดเคราคนนั้นก็พูดขึ้นว่า “ท่านสามสั่งให้พวกเราปล่อย”
“ปล่อยไปเหรอ”
“งั้นพวกเราก็จับมาเสียเปล่าสิ”
“มันก็ไม่เชิง แต่แค่ห้ามไม่ให้หล่อนออกจากเมืองเทียนเป่ยเท่านั้น”
“งั้นก็…ปล่อยไป?”
“ปล่อยไปเลย แต่คิดคิดแล้วก็น่าเสียดาย นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันได้เห็นสาวสวยขนาดนี้”
“ฉันก็เหมือนกัน….”
พวกเขาทั้งสามคนสบตากัน ราวกับว่ามีความเข้าใจตรงกัน
ในเวลานั้น ประตูรถก็ถูกเปิดออก ชายที่มีหนวดเคราและชายอีกคนเข้าไปในรถ ทิ้งอีกคนให้ดูต้นทางอยู่นอกรถ
เมื่อหลี่เสว่เห็นสายตาชั่วร้ายของพวกเขา หล่อนก็เข้าใจได้ในทันทีว่าพวกเขาจะทำอะไร หล่อนเริ่มตื่นตระหนก “ไปให้พ้นนะ! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน! ”
ชายสองคนนั้นหัวเราะอย่างหยาบคายและกำลังจะถอดเสื้อผ้าของหลี่เสว่
ชายที่มีหนวดเคราคนนั้นพูดว่า “พวกเราจับตัวพวกแกอย่างยากลำบาก สุดท้ายแล้วยังต้องปล่อยพวกแกไปอีก แกคิดเราควรเอาคืนบ้างดีไหม?”
“ใช่แล้ว ยังไงซะพวกแกก็สบายมามากแล้ว!”
“รอให้พวกเราสบายก่อน แล้วค่อยปล่อยพวกแกไป”
หลี่เสว่พยายามดิ้น แต่น่าเสียดาย หล่อนถูกมัดไว้ หล่อนทําได้เพียงตะโกน แต่ไม่ว่ายังไงหล่อนก็ไม่สามารถสู้พวกเขาได้
ในขณะนั้นเอง ผู้ชายที่อยู่นอกห้องก็ร้องโหยหวนออกมา
สองคนในรถนั้นตกใจ “ไอ้บ้าเอ๊ย ร้องห่าอะไรวะ กูยังไม่ได้ทำอะไรมึงเลย!”
เมื่อพูดเสร็จ ประตูรถก็ถูกเปิดออก
ผู้ชายที่มีหนวดเคราในรถก็หันหน้าออกไป จากนั้นม่านตาของเขาก็หดลงในทันที ซึ่งเขายังไม่ทันได้ส่งเสียงอะไรเลย ก็ถูกเชือกคอจนตายแล้ว
ชายอีกคนที่กำลังลูบไล้ต้นขาของหลี่เสว่อยู่นั้น ทันทีที่เขาได้ยินเสียงอย่างนั้น ก็ทำให้เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงหันหลังกลับมาดู แต่น่าเสียดาย มันก็สายเกินไปแล้วเหมือนกัน
เพราะเขาก็ถูกเชือกคอจนตาย
ทั้งสามคนนั้นก็ตายกันหมด
หลี่เสว่ตกใจกลัวจนตัวสั่น ขณะเดียวกันหล่อนก็จ้องมองไปยังชายที่ถือมีดอยู่ตรงหน้าหล่อนด้วยความกลัว
ชายคนนี้ไม่ได้เปิดเผยใบหน้าของเขา เพราะว่าเขาสวมหน้ากากไว้ ดังนั้นจึงเห็นเพียงดวงตาเท่านั้น ซึ่งเมื่อผู้คนเห็นแล้วต่างก็พากันกลัวจนตัวสั่น
“นี่นาย… นายต้องการอะไร? หลี่เสว่ยืนกรานในการถาม
ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็พูดเสียงเรียบเฉยขึ้นว่า “ผมชื่อ จิงหลัว เป็นลูกน้องของคุณชายรองไป๋ คุณชายรองไป๋เป็นน้องชายแท้ๆของสามีคุณ ”
“แล้วคุณมาทําอะไรที่นี่?” หลี่เสว่ถามอย่างระแวดระวัง หล่อนรู้ดีว่า ความสัมพันธ์ระหว่างไป๋เซี่ยวกับไป๋ยี่เฟยไม่ค่อยดีเท่าไหร่
จิงหลัวพูดอย่างเฉยเมยว่า “ผมมาช่วยคุณ ต่อจากนี้ผมจะคอยคุ้มกันและพาคุณไปยังเมืองหลวง”
