บทที่ 437
ในใจไป๋ยี่เฟยสงสัยงงงวย ผู้หญิงคนนี้ตกลงว่ามีความเกี่ยวข้องอะไรกับฉุงโยวเวยกันแน่?
หรือว่าเป็นคู่รักคนไหนอีกหรือ? อีกทั้งยังเป็นคู่รักที่มีความรักแท้กับฉุงโยวเวยล่ะ? ดังนั้นจึงจะหาคนมาฆ่าเขาหรือ?
ฉุงโยวเวยไม่เป็นคนเกินไปแล้วจริงๆ ถึงขนาดลงมือกับผู้หญิงที่อายุน้อยขนาดนี้ สัตว์เดรัจฉาน! ไป๋ยี่เฟยรู้สึกถึงตอนที่ฆ่าเขาน่าจะแทงมากกว่านี้อีก
ผู้หญิงลุกขึ้นมา ก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อเช่นกัน
ไป๋ยี่เฟยตามอยู่ข้างหลังเธอ ตอนที่เดินถึงหน้ารถ ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ขึ้นไป แต่พูดอย่างราบเรียบว่า “ผมรู้สึกว่า ไม่คุ้มที่คุณจะทำเช่นนี้”
การกระทำที่ผู้หญิงกำลังจะขึ้นรถหยุดชะงัก หมุนตัวจ้องมองไป๋ยี่เฟย “คุณก็เป็นบอดี้การ์ดแบบนี้หรือ?”
“ผมเพียงแค่ไม่อยากผิดต่อมโนธรรม” ไป๋ยี่เฟยตอบกลับอย่างราบเรียบ
ผู้หญิงหัวเราะเหยียดหยามเสียงหนึ่ง “คุณไม่เข้าใจ ก็อย่าพูดเรื่อยเปื่อย!”
“ผมไม่เข้าใจจริงๆ” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “งั้นคุณก็เข้าใจแล้วหรือ?”
“อะไรนะ?” ผู้หญิงถามอย่างแปลกใจ
“คน น่าจะต้องอยู่เพื่อตนเอง”
ไป๋ยี่เฟยแน่ใจว่าคนนี้เป็นเมียน้อยที่ฉุงโยวเวยเลี้ยงไว้แล้ว ดังนั้นรู้สึกไม่คุ้มแทนเธอ ก็ไม่ไปซักถามที่เธอหาคนมาฆ่าตนเองแล้วเช่นกัน ยิ่งมากกว่านี้คืออยากจะเกลี้ยกล่อมเธอ
ผู้หญิงได้ยินคำพูดนี้ขำแล้ว “คุณกำลังพูดเรื่องตลกอะไรอยู่หรือ?”
“หลักการนี้จะต้องให้คุณมาสอนหรือ? คุณเป็นเพียงแค่บอดี้การ์ดคนหนึ่ง พูดให้ชัดเจนแล้ว ก็แค่ทำงานให้กับคนอื่น ฉันจึงเป็นเถ้าแก่ ทั้งหมดของเถ้าแก่ พนักงานไม่มีสิทธิซักถาม ก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนด้วย!”
ไป๋ยี่เฟยหยุดชะงักเล็กน้อย รู้สึกว่านี่เป็นคุณหญิงคนหนึ่งที่โดนตามใจจนเสียคน
“งั้นต้องเป็นคนแบบไหนจึงจะมีสิทธิซักถามและพูดสั่งสอนล่ะ?” ไป๋ยี่เฟยถาม
ผู้หญิงอึ้งชะงักหนึ่งที จากนั้นตอบกลับว่า “ใครๆก็ล้วนไม่ได้! ไม่ถูกสิ มีคนคนหนึ่งได้ แต่ว่า ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ข้างกายฉัน”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินคำพูดนี้ ก็เลยคิดว่าคนคนนั้นที่เธอพูดอยู่คือฉุงโยวเวย ในใจยิ่งเพิ่มความไม่คุ้มแทนเธอ ฉุงโยวเวยคนมหาเหี้ยคนนี้ ล้วนทำร้ายสาวน้อยคนหนึ่งอย่างนี้ไปหมดแล้ว!
“ไม่ใช่ยังมีพ่อแม่หรือ? ผมรู้สึกว่า พ่อแม่ก็ได้เช่นกัน” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างราบเรียบ
ผู้หญิง ฮึ เสียงหนึ่ง “นั่นไม่เหมือนกัน!”
“มีอะไรไม่เหมือนกันหรือ?” ไป๋ยี่เฟยถามอีก
ดูเหมือนผู้หญิงจะตอบ แต่ว่าหลังจากหยุดชะงักหนึ่งวินาที พูดอีกว่า “ทำไมฉันต้องตอบคุณล่ะ ฉันบอกแล้ว คุณไม่มีสิทธิ!”
พูดจบ ผู้หญิงหมุนตัวขึ้นรถ พูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “การแสดงให้เห็นของคุณกับความรู้ความสามารถทางอาชีพของคุณล้วนทำให้ฉันผิดหวังเหลือเกิน ดังนั้น คุณโดนไล่ออกแล้ว !”
ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ที่เดิม จ้องมองรถอเนกประสงค์ค่อยๆจากไปไกล
ไอ่ แม้ว่ามีอารมณ์คุณหนูเล็กน้อย แต่ปรากฏอยู่บนกายของสาวน้อยเป็นปกติมาก เพียงอย่างเดียวที่ไม่ดีก็คือฉุงโยวเวยทำร้ายสาวน้อยอย่างนี้คนหนึ่ง
ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่สักพักก็เดินกลับตามทางเดิม เวลาสิบกว่านาที เขาคิดไปมากมาย
เหตุสุดวิสัยในครั้งนี้เป็นเหตุสุดวิสัยหนึ่งจริงๆ พบเห็นบางสิ่งที่เขาไม่ได้พบเห็นอย่างสุดวิสัย
สำหรับสาวน้อยคนนั้น หวังว่าจะคิดได้เร็วหน่อย แต่ว่า เขาคาดว่าครั้งนี้ฆ่าเขาไม่ได้ วันหลังคงจะต้องเจออีก
……
หลังจากกลับถึงร้านบะหมี่เล็กๆ ไป๋ยี่เฟยมองเห็นคนทั้งหลายล้วนตื่นขึ้นมาแล้ว ดูแล้วพิษล้วนถอนหมดแล้ว
หลิวเสี่ยวอิงมองเห็นไป๋ยี่เฟยกลับมาอย่างปลอดภัยโล่งอกหนึ่งที “ถ้าคุณยังไม่กลับมาอีก ฉันก็จะไปหาคุณแล้ว”
“งั้นอย่าเถอะ” ไป๋ยี่เฟยโบกมือต่อๆกัน “ถ้าหากคุณยังหาคนไม่เจอ ผมกลับมาแล้ว คุณหายตัวไป จะยุ่งยากขนาดไหน”
“เชอะ! ฉันไม่หายตัวไปอยู่แล้ว!” หลิวเสี่ยวอิง ฮึ เสียงหนึ่ง
วัยรุ่นคนนั้น แฮ่ๆ หัวเราะเสียงหนึ่ง พูดแทรกว่า “อย่างนั้น ยาที่เหลือล้วนอยู่ที่นี่แล้ว เมื่อกี้คุณพูดแล้ว จะซื้อหมดเลย”
ไป๋ยี่เฟย่หยิบขวดมา ยาเม็ดเล็กมาก ขวดนี้มีหลายร้อยเม็ดอย่างแน่นอน เขาให้หลิวเสี่ยวอิง “ดูหน่อย”
หลังจากหลิวเสี่ยวอิงรับมาแล้วไม่ได้เปิดออกแล้ว “ไม่ต้องดู พวกคุณกินแล้วมีผลอะไรชัดเจนที่สุด”
“ก็ใช่เช่นกัน” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า จากนั้นจ้องมองวัยรุ่นคนนั้น “ทั้งหมดเท่าไหร่ล่ะ?”
“ผมคิดคำนวณสักหน่อย ยังเหลือสี่ร้อยเม็ด เม็ดละห้าพัน ทั้งหมดสองล้าน”
พูดจบ จ้องมองไป๋ยี่เฟยจ้องมองแล้วจ้องมองอีกอย่างลังเล “คุณแน่ใจว่าคุณจะซื้อหมดหรือ? ทั้งหมดคือสองล้าน โอ๊ะ……”
ไป๋ยี่เฟยหยิบมือถือขึ้นมาโอนเงินไปทันที
“อีเหี้ยยยยย!” หลังจากวัยรุ่นมองเห็นบัญชีของตนเองเพิ่มขึ้นสองล้านตื่นเต้นดีอกดีใจในทันที “รวยแล้ว! รวยแล้ว!”
เถ้าแก่จางและคนอื่นๆที่อยู่ข้างๆเบิกตาโพลงทั้งคู่ทันที
ไม่ใช่มั้ง? สองคนนี้ดูแล้วธรรมดา ถึงขนาดยื่นมือออกก็คือสองล้านหรือ?
ยิ่งทำให้คนประหลาดใจก็คือ คนที่สามารถเอาออกมาสองล้านได้ ถึงขนาดมากินข้าวอยู่ในร้านบะหมี่เล็กๆที่เก่าแก่อย่างนี้ ทำให้คน ตกตะลึงอย่างมากจริงๆ เลย
ไป๋ยี่เฟยไม่รู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ ยังไงไป๋ยี่เฟยคือมีความคิดเล็กน้อย ดังนั้นสั่งหลิวเสี่ยวอิงว่า “คุณไปจ่ายเงินหน่อย พวกเราออกไปพูดคุยสักหน่อย”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยพูดกับวัยรุ่นว่า “ผมมีเรื่องเล็กน้อยจะคุยกับคุณ มาเถอะ?”
“มา! มา!” วัยรุ่นนับถือคนที่มีเงินก็คือพี่ใหญ่ ดังนั้นตามออกไปอย่างประจบสอพลอ
อยู่ข้างรถ ไป๋ยี่เฟยถามอย่างราบเรียบว่า “คุณชื่ออะไรหรือ?”
“เฝิงจั๋ว”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “ผมชื่อไป๋ยี่เฟย ประธานกรรมการโหวจวี๋กรุ๊ป”
เฝิงจั๋วตื่นตะลึงจ้องมองเขา ติดอ่างแล้ว “โหว……โหวจวี๋กรุ๊ปหรือ?”
ถึงแม้ว่าไม่ได้เป็นเมืองเมืองหนึ่ง แต่ถึงยังไงก็เป็นกรุ๊ปใหญ่ ก็ยังเคยได้ยินมาก่อน
“ใช่”
เฝิงจั๋วกลืนน้ำลายแล้วกลืนน้ำลายอีก ท่าทีประจบอย่างผิดปกติ “แฮ่ๆ สวัสดีท่านประธานกรรมการไป๋ มีอะไรจะสั่งท่านสั่งมาได้หมดเลย……”
ไป๋ยี่เฟยเห็นท่าทีของเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงพูดว่า“ยาของคุณเป็นคุณทำเองจริงๆหรือ?”
“ใช่” เฝิงจั๋วพยักหน้า
ไป๋ยี่เฟยคิดแล้วคิดอีกพูดว่า “งั้นตอนนี้คุณมีงานทำไหม?”
“ไม่มี” เฝิงจั๋วส่ายหัว “ถ้าหากมีงานทำ ก็ไม่จำเป็นต้องขายยาของผมแล้วล่ะ!”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าต่อๆกัน “ผมให้งานชิ้นหนึ่งแก่คุณ ให้เงินเดือนคุณ เป็นยังล่ะ?”
“จริงๆหรือ?” ตาทั้งคู่ของเฝิงจั๋วสว่างทันที จ้องมองไป๋ยี่เฟยอย่าง
เฝ้ารอคอย
“คุณไปผลิตยาให้ผมที่นั่นต่อ ผมจะให้เงินคุณ”
“ได้ได้ได้!” เฝิงจั๋วรับปากทันที ดีใจจนแทบอยากจะลอยขึ้นฟ้าใจจะขาด
ตอนที่หลิวเสี่ยวอิงออกมาได้ยินคำสนทนา เหลือบตามองเฝิงจั๋วหนึ่งที “คุณเคยเรียนหมอจีนมาหรือ?”
เธอจะถามเช่นนี้เนื่องเพราะเธอรู้ว่ายาถอนพิษนั้นล้วนใช้ยาจีนฝนออกมา ส่วนประกอบยาจีนในนั้นแค่เธอดมก็ดมออกมาได้แล้ว ดังนั้นจึงสงสัยว่าเฝิงจั๋วเคยเรียนหมอจีนมา อีกทั้งระดับยังไม่ค่อยแตกต่างกับเธอ
แต่ว่าเฝิงจั๋วส่ายหัว “ไม่มีล่ะ!”
ไป๋ยี่เฟยก็อยากรู้อยากเห็นแล้วเช่นกัน “งั้นทำไมคุณทำยาถอนพิษเป็นล่ะ?”
“ก็เป็นโดยธรรมชาติ!” เฝิงจั๋วพูดอย่างสมเหตุสมผล
ไป๋ยี่เฟยกับหลิวเสี่ยวอิงหยุดชะงัก สบตากันหนึ่งที คนคนนี้ถ้าไม่ใช่มีฝีมือจริงๆ ก็คือกำลังขี้โม้เก่งอยู่ล่ะ
หลังจากคุยกันเสร็จไป๋ยี่เฟยพูดว่า “พวกเราไปโรงพยาบาลหลวง คุณรอพวกเราอยู่ที่นี่ ตอนที่พวกเรากลับมาค่อยรับคุณไปด้วยกัน”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา” เฝิงจั๋วพยักหน้า ถามอีกว่า “พวกคุณมาประมาณเวลาไหนล่ะ?”
ไป๋ยี่เฟยคำนวณเวลาคำนวณแล้วคำนวณอีก ตอบกลับว่า “หลังจากสามชั่วโมงมั้ง!”
เฝิงจั๋วแสดงให้เห็นว่ารู้แล้ว ส่งไป๋ยี่เฟยกับหลิวเสี่ยวอิงขับรถออกไปด้วยตา
บนรถ หลิวเสี่ยวอิงนี่จึงมีโอกาสเอ่ยปากถามว่า “คือใครจะฆ่าคุณหรือ?”
“ไม่รู้” ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว
เขาไม่รู้สถานะแท้ๆของสาวน้อยคนนั้นจริงๆ
