บทที่ 444
ฉางเชี่ยวนิ่ง แล้วก็ได้รีบออกแรงกระโดด หลบการโจมตีของไป๋ยี่เฟย แต่ก็เพราะแบบนี้ก็ได้ออกห่างจากไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยก็ได้รีบลุกขึ้น เริ่มที่จะเตะไปในหลายรูปแบบ เตะออกไปไม่หยุด ฉางเชี่ยวก็ได้ถอยไม่หยุด หลบไม่หยุด เพราะว่าขานั้นได้ยาวกว่าแขน เพราะงั้นฉางเชี่ยวจะโจมตีไป๋ยี่เฟยก็โจมตีไม่โดน
ฉุงลี่หย่าที่หลบอยู่ในถังไม้นั้นก็ได้มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น เหตุสุดวิสัยในตอนแรกนั้นก็คาดเดาไว้ได้แล้ว ไม่นานฉางเชี่ยวก็ได้เปรียบ แต่ตอนนี้ ฉางเชี่ยวก็ได้เสียเปรียบอีกครั้ง
ช่วยไม่ได้ ฉางเชี่ยวโดนบีบจนต้องออกมือ จับขาของไป๋ยี่เฟยได้ หมายที่จะเหวี่ยงไป๋ยี่เฟยออกไป
ไป๋ยี่เฟยรู้ทันความคิดของเขา ก็ได้อาศัยแรงที่ฉางเชี่ยว รีบโค้งตัวแล้วก็จับไหล่ของฉางเชี่ยวไว้ ขาอีกข้างก็ได้ล็อกตัวฉางเชี่ยว
เวลาไม่กี่เห็น ฉางเชี่ยวก็ถูกไป๋ยี่เฟยล็อกแน่น ยืนอยู่กับที่ อยากจะเหวี่ยงตัวคนออกไป ก็เหวี่ยงออกไปไม่ได้ อึดอัดมากๆ
“นายลงมา!” ฉางเชี่ยวตะคอกออกไป
ไป๋ยี่เฟยล็อกเขาไว้แน่น “ฉันไม่!”
“ลงมา!”
“ไม่!”
“ถ้านายไม่ลงมาฉันก็ได้ทุ่มไปกับพื้น!” ฉางเชี่ยวกัดฟันแล้วพูด
ไม่เคยที่จะเจอคนที่หน้าไม่อายขนาดนี้มาก่อน นี่เป็นการต่อสู้เหรอ? ยังเป็นการต่อสู้จริงๆ เหรอ? มีการต่อสู้แบบนี้ด้วยเหรอ?
ไป๋ยี่เฟยก็ยังไม่ลงมา ฉางเชี่ยวโมโหมากๆ ก็ได้คิดที่จะทุ่มตัวไป๋ยี่เฟยลงกับพื้น
ไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนั้นก็ได้รีบปล่อย ยืมแรงแล้วก็กระโดดลง
ฉางเชี่ยวรู้สึกได้ถึงน้ำหนักบนตัวได้เบาลง ไม่พูดอะไร ก็ได้กำหมัดแล้วก็ต่อยไปที่หน้าของไป๋ยี่เฟย ราวกับว่าระบายความโมโหเมื่อกี้ออกไปทั้งหมด
ไป๋ยี่เฟยหลบไปอย่างหวุดหวิด หมัดนั้นได้เฉียดจมูกของเขาไป ต่อยไม่โดนหน้าของเขา แต่ว่าแถวจมูกก็ได้มีความรู้สึกร้อนขึ้นมา เป็นลมของหมัดที่มากระทบ
ไม่ทันที่จะออกขาเตะ หมัดที่สองของฉางเชี่ยวก็ได้ต่อยมาถึง ไป๋ยี่เฟยไม่เอามือไปรับก็ไม่ได้ และแล้ว เขาก็ได้มั่นใจในกำลังของเขาเกินไป
พลังของฉางเชี่ยวแกร่งมาก โดยเฉพาะพลังแขน เขาออกแรงต่อยทั้งหมด ถึงขั้นที่จะสามารถต่อยเอาหินจนแตกได้ นี่เป็นการพูดที่ไม่ได้เว่อร์เกินไป แต่เป็นความจริง
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่าที่แขนได้มีความเจ็บที่รุนแรงส่งมา ตอนที่ขมวดคิ้วนั้น ก็มีสีหน้าตอบสนองไปอย่างช่วยไม่ได้
ฉางเชี่ยวหัวเราะอย่างเยือกเย็น ออกหมัดอีกครั้ง แต่ละหมัดทำให้เกิดลม
ไป๋ยี่เฟยหลบไม่หยุด ถอยหลังอยู่ตลอด
สถานการณ์ได้พลิกอีกครั้ง ครั้งนี้ ฉางเชี่ยวได้เปรียบ
ฉุงลี่หย่าก็ได้ดีใจขึ้นมา เป็นไปอย่างที่คิด ยังเป็นพี่ฉางเชี่ยวที่เก่งกว่าไป๋ยี่เฟยที่อยู่ต่อหน้าพี่ฉางเชี่ยว ไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึง
ไป๋ยี่เฟยเจอกับสถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่ได้ร้อนรนอะไร กลับกันได้หลบอย่างใจเย็น เวลาเดียวกันก็ได้หาโอกาสสวนกลับฉางเชี่ยว
เขายังจำได้ว่าตอนที่ไป๋หู่ฝึกฝนให้เขาก่อนหน้าเคยพูดไว้ ถ้าเป็นการโจมตี ต้องมีแพทเทิร์นของมัน ก็คือไม่ว่าการออกหมัดหรือว่าการเตะขา มีแพทเทิร์นมันทั้งหมด แต่ว่ามันเป็นการเคลื่อนไหวขนาดเล็ก การเคลื่อนไหวที่เร็วนั้นไม่มีทางที่จะมองชัดเจน
ไป๋ยี่เฟยจำจุดนี้ไว้ เพราะงั้นก็ได้ลองมองหาแพก็เทิร์นของฉางเชี่ยว แบบนั้นเขาก็จะสามารถที่จะลงมือก่อน หลบท่าต่อยของฉางเชี่ยว เวลาเดียวกันก็จะสามารถที่จะอาศัยจังหวะนั้นสวนกลับได้
ไป๋ยี่เฟยจ้องมองฉางเชี่ยวไม่ห่าง การหลบของร่างกายนั้นก็ได้เป็นการหลบโดยสัญชาตญาณ ไม่จำเป็นที่จะต้องไปคิด ร่างกายได้ขยับไปเอง
ผ่านไปนาน ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็ได้สังเกตเห็น แล้วก็มองเห็นแพทเทิร์นของฉางเชี่ยว ถึงขั้นเดาการออกหมัดของฉางเชี่ยวได้
เพราะงั้น ตอนที่ฉางเชี่ยวต่อยครั้งต่อไป ไป๋ยี่เฟยก็ได้ลงมือก่อน ร่างกายเอียงไปข้างหน้า แขนได้จับไปที่ด้านในแขนของฉางเชี่ยว จากนั้นร่างกายก็ได้ขยับไปด้านข้าง มือก็ได้บิดแขนของฉางเชี่ยวไปข้างหลัง
มืออีกข้างก็ได้ไปจับแขนอีกข้างของฉางเชี่ยวอย่างรวดเร็ว จากนั้นร่างทั้งร่างก็ได้แนบไปตามหลังของฉางเชี่ยว ล็อกแขนทั้งสองข้างของฉางเชี่ยวไว้แน่น ไม่ให้เขาออกหมัดได้อีก
ฉางเชี่ยวได้อยู่ในการออกหมัดอยู่ตลอด อยู่ๆ ก็ถูกไป๋ยี่เฟยล็อกแขนทั้งสองข้างไว้ ก็ไม่ได้รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย อึ้งไปไม่กี่วิจากนั้นก็ได้ออกแรงขยับ หมายที่จะสะบัดไป๋ยี่เฟยออก
ไป๋ยี่เฟยจะไปให้โอกาสเขาได้ยังไง ก็ได้ออกขาทันที ขาก็ได้เตะไปที่เข่า บังคับให้ฉางเชี่ยวคุกเข่าลง
ส่งเสียง “ตุ้บ”
ฉางเชี่ยวคุกเข่าลงด้วยขาข้างหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แม่งเอ๋ยเป็นแบบนี้อีกแล้ว
ไป๋ยี่เฟยไม่สนอะไรพวกนั้น เห็นฉางเชี่ยวคุกเข่าแล้ว ก็ได้รีบเปลี่ยนท่า ปล่อยแขนทั้งสองของฉางเชี่ยวเล็กน้อย แล้วก็ได้ล็อกแขนของเขา
“แม่งเห็น!” ฉางเชี่ยวทนไม่ได้ที่จะไม่พูดคำหยาบออกมา
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจ ก็ได้รีบกดฉางเชี่ยวไปที่พื้น แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “นายแพ้แล้ว!”
“ฉันยังไม่แพ้!” ฉางเชี่ยวพูดออกมาอย่างเย็นชา “เซ็นสัญญาตายไปแล้ว ไม่ตายไม่หยุด”
“ก็ได้!” ไป๋ยี่เฟยลุกขึ้น เหมือนว่าจะเริ่มลงมือฆ่าฉางเชี่ยว
เวลานี้ ฉุงลี่หย่าที่เห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีก็ได้กระโดดออกมา “หยุดนะ! นายฆ่าพี่ฉางเชี่ยวไม่ได้นะ!”
ไป๋ยี่เฟยอึ้ง เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าฉุงลี่หย่าจะอยู่ที่นี่ อีกอย่างที่ที่เธอหลบคือหลังถังไม้ หมายความว่าการกระทำเมื่อกี้ของพวกเขาฉุงลี่หย่าดูอยู่
“นายก็แค่นี้เองนี่หว่า!” ไป๋ยี่เฟยก็ได้พูดออกมาอย่างไม่ชัดเจน
พูดจบ ฉางเชี่ยวก็รู้สึกถึงไป๋ยี่เฟยที่เริ่มปล่อยเขา ก็ได้รีบดิ้นหลุดออกจากไป๋ยี่เฟยหอบแล้วก็ไปข้างๆ ฉุงลี่หย่า
“พี่ฉางเชี่ยวไม่เป็นไรใช่ไหม?” ฉุงลี่หย่าถามด้วยความเป็นห่วง
ฉางเชี่ยวส่ายหน้า “เธอไม่ควรออกมา”
ฉุงลี่หย่าได้ยินหน้าก็ได้เครียด “ถ้าฉันยังไม่ออกมา เขาก็จะฆ่าพี่แล้ว!”
ฉางเชี่ยวไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะเขาคิดว่ายังมีโอกาสที่จะหลุด และเขาก็ไม่ได้รู้สึกถึงแรงฆ่าจากตัวของไป๋ยี่เฟย อาจเป็นเพราะตอนนั้นไป๋ยี่เฟยก็แค่พูดๆ เท่านั้น
ไป๋ยี่เฟยมองฉางเชี่ยวที่ได้หลุดพ้น ก็หงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อกี้เพราะฉุงลี่หย่า ก็ไม่ได้ระวังปล่อยให้ฉางเชี่ยวหลุดไป ถ้าจะจับเขาอีกครั้ง อาจจะต้องเสียแรงอีกไม่น้อย
ฉางเชี่ยวมองไป๋ยี่เฟย พูดออกมาเรียบๆ ว่า “การฝึกหนึ่งเดือน เป็นผลจริงๆ ฉันดูถูกนายไป”
“แต่ว่า พวกนี้อยู่ต่อหน้าฉัน ก็ยังไม่มีแววว่าจะชนะ ฉันก็ยังจะฆ่านาย!”
“นายจะชดใช้ในสิ่งที่นายทำ!”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะอย่างเย็นชา “เรื่องที่ฉันเคยทำฉันไม่เคยที่จะเสียใจ และก็ไม่รู้สึกว่าฉันต้องชดใช้อะไร!”
“นายจะแก้แค้นให้ฉุงโยวเวย งั้นฉันจะให้ความร่วมมือจนถึงที่สุด!”
ตาคู่นั้นของฉางเชี่ยวได้จ้องไปที่ไป๋ยี่เฟย “นายฆ่าคนกลับบอกว่าไม่ชดใช้อะไร น่าขำสิ้นดี! ชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต! นายฆ่าฉุงโยวเวย งั้นจำเป็นต้องเอาชีวิตของนายมาชดใช้!”
“ฉันฆ่าคนแล้วก็ชดใช้แล้ว งั้นฉุงโยวเวยล่ะ? เขาก็ฆ่าคน งั้นฉันฆ่าเขา ก็เป็นเพราะให้เขาชดใช้ในสิ่งที่เขาทำ!”
ฉางเชี่ยวเบิกตาโตด้วยความตกใจ “นายพูดอะไร?”
ฉุงลี่หย่าก็ตกใจไม่แพ้กัน “พี่ชายของฉันฆ่าคน?”
ฉุงลี่หย่ารู้แค่ว่าพี่ชายเธอชอบเล่นผู้หญิง แต่ไม่เคยที่จะได้ยินว่าพี่ชายเธอฆ่าคนมาก่อน!
ฉางเชี่ยวนั้นหลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอกับฉุงโยวเวย โตมาฉุงโยวเวยเป็นยังไง เขาก็ไม่รู้แน่ชัด เพราะงั้นถึงได้ตกใจขนาดนั้น
ไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนั้นก็ได้ขำออกมา “ไหนๆ นายรู้สึกว่าชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต งั้นเข้ามาเลย!”
ฉางเชี่ยวก็ไม่อยากพูดอะไรมาก มาถึงขั้นนี้แล้ว นายไม่ตาย งั้นฉันก็เป็นคนที่ต้องตาย
ฉางเชี่ยวผลักฉุงลี่หย่าออก “เธอไปข้างๆ ไม่ต้องเข้ามา ต่อให้ฉันตายไป ก็ไม่ต้องเข้ามา ได้ยินไหม?”
ฉุงลี่หย่ามองฉางเชี่ยวด้วยความเป็นห่วง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเชื่อใจพี่ฉางเชี่ยวของเธอ พี่ฉางเชี่ยวเก่งขนาดนั้น ก็ฆ่าไป๋ยี่เฟยแน่นอน!
“มาเลย!” ฉางเชี่ยวเห็นว่าฉุงลี่หย่าออกไปยืนตรงนั้นแล้ว ก็ได้พูดกับไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยไม่พูดอะไรต่อ ก็ได้พุ่งเข้าไป
ตอนเริ่มนั้นเขาไม่ได้มีความคิดที่จะฆ่าจริง ยังไงซะการที่ฉางเชี่ยวมาแก้แค้นให้ฉุงโยวเวยเป็นเรื่องปกติ อีกอย่างวิธีการที่ใช้ก็ถือว่ายุติธรรมดี ไม่ได้เหมือนบางคนที่ด้านหลังได้ซ่อนมีดไว้
ตอนที่พวกเขาได้พูดว่าชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต ต้องชดใช้เมื่อกี้นั้น ทำให้ไป๋ยี่เฟยโมโห
เขาฆ่าฉุงโยวเวยก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต แล้วฉุงโยวเวยล่ะ?
สาวสวยสุดแห่งหลิงหนานตายแล้ว อู๋ปิ้งตายแล้ว แล้วก็หูเทียนจิ่นอีกคน ตายแล้วสามคน เขาก็ไม่ต้องชดใช้ด้วยชีวิตเหรอ?
ไม่เพียงแค่นั้น พี่ใหญ่ของเขา ฉินหัว กลายเป็นเจ้าชายนิทรา ตอนนี้ยังนอนอยู่ที่เตียงคนไข้ไม่ฟื้นขึ้นมา พวกนี้เขาไม่ควรที่จะชดใช้เหรอ?
เวลานี้ ไป๋ยี่เฟยกับฉางเชี่ยวได้ตั้งใจมากๆ ก็ได้เอาความสามารถการเฝ้าบ้านของตัวเองออกมา ตอนนี้ การต่อสู้ที่แท้จริงกำลังเริ่มขึ้น
“พุ้บ!”
ฉางเชี่ยวก็ได้กระโดดเข้าไป ตอนที่ไป๋ยี่เฟยคิดไม่ถึงนั้น ก็ได้ถีบไป๋ยี่เฟยจนกระเด็น นี่ถึงว่าเป็นการเอาคืนที่ไป๋ยี่เฟยถีบเมื่อกี้
