บทที่ 498
เหลียงยู่รอเงียบๆอยู่คนเดียว ในหัวคิดถึงไป๋ยี่เฟยอย่างช่วยไม่ได้
ในขณะนี้ สายตาของเหลียงยู่ก็ซับซ้อนอยู่ไม่น้อย
เธอสรรเสริญเทิดทูนไป๋ยี่เฟย พวกเขาอยู่ที่ภูเขาด้วยกันเป็นเวลาหนึ่งเดือน แล้วก็เลยกลายเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันอีก
แต่ผ่านไปได้ไม่นาน พ่อของไป๋ยี่เฟยก็ฆ่าพ่อของเธอ！
เหอะ นี่มันละครน้ำเน่าอะไรกันเนี่ย? ทำไมถึงต้องมาเกิดกับเธอด้วย?
ตอนที่เธอรู้ว่าพ่อของเธอตาย รู้ว่าใครเป็นฆาตกร เธอแทบจะพังทลายลงทันที
เธอคิดที่จะแก้แค้น คิดที่จะแก้แค้นไป๋หยุนเผิง แต่ว่า ไป๋หยุนเผิงเป็นพ่อของไป๋ยี่เฟย ถ้าเธอแก้แค้นไป๋หยุนเผิง ไป๋ยี่เฟยจะมาแก้แค้นเธอคืนไหม?
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเขาจากที่เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกัน จะกลายเป็นคนที่แค้นฆ่าพ่อกันแน่นอน！
แต่ว่า……
กว่าที่เธอจะเจอคนที่ไว้เนื้อเชื่อใจกันได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย ทำไมต้องกลายเป็นคนที่มีความแค้นต่อกันด้วย?
สวรรค์กำลังล้อเล่นกับเธออยู่ใช่ไหม?
……
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ไป๋ยี่เฟยก็ปรากฏตัวขึ้นมาที่ห้องพัก
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยรู้เรื่องนี้ก็คิดว่าเหลียงยู่จะต้องเจ็บปวดทรมานแน่ๆ แต่เขาติดต่อเหลียงยู่ไม่ได้ แล้วก็ไม่กล้าติดต่อไปหาเหลียงยู่ด้วยเช่นกัน ถึงยังไง ก็เป็นพ่อของเขา ที่เป็นคนไปฆ่าพ่อของเหลียงยู่
คิดไม่ถึง ว่าเหลียงยู่จะมาหาเขาด้วยตัวเองแบบนี้ มาแก้แค้นเขาใช่ไหม?
เดินเข้าไปในห้องพัก เห็นเหลียงยู่สวมชุดสีดำ ดูอึมครึมหดหู่ ไม่ได้มีชีวิตชีวาเหมือนกับเมื่อก่อน สองตาเต็มไปด้วยความมืดมน
“ศิษย์พี่”ในสถานการณ์แบบนี้ ไป๋ยีเฟยเลือกที่จะปฏิบัติตัวดีกับเหลียงยู่ กล่าวทักทายเธอก่อน
ทันทีที่ไป๋ยี่เฟยเดินเข้ามา เหลียงยู่ก็หันมามอง หลังจากเห็นไป๋ยี่เฟยแล้ว เธอก็บีบมือของตัวเองไว้แน่น ฝ่ามือถูกเล็บตัวเองจิกจนรู้สึกเจ็บ
“อย่าเรียกฉันว่าศิษย์พี่！”เหลียงยู่พูดขึ้นอย่างเย็นชา
ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างอมทุกข์ นั่งลงตรงข้ามกับเหลียงยู่“มาแก้แค้นผม?”
“ฉันก็อยากอยู่นะ”เหลียงยู่จ้องไป๋ยี่เฟยพร้อมกับพูดขึ้น“แต่ไม่ใช่”
“หมายความว่ายังไง?”ไป๋ยี่เฟยอึ้งเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าเหลียงยู่คิดจะทำอะไร?
เหลียงยู่ชำเลืองตา ไม่ได้มองไป๋ยี่เฟยอีกแล้ว เธอกลัวว่าจะอดกลั้นใจไม่ให้ลงมือเอาไว้ไม่ไหว“อาจารย์เป็นคนให้ฉันมา”
“หือ?”ไป๋ยี่เฟยยิ่งอึ้งขึ้นไปอีก“เธอให้คุณมาทำไม?”
“ฝากให้ฉันมาพูดกับนายแทน”เหลียงยู่พูดนิ่งๆ“เธอให้นายไปเข้าร่วมการเลือกตั้งประธานของสหพันธ์ธุรกิจเป่ยไห่”
ไป๋ยี่เฟยอึ้งตะลึง จากนั้นก็หรี่ตาลงเล็กน้อย“เหตุผล?”
“ฉันไม่รู้”เหลียงยู่แค่รับผิดชอบมาพูดแทนเท่านั้น ไม่รู้ว่าทำไมอาจารย์ถึงวางแผนแบบนี้ แล้วก็ยิ่งไม่เข้าใจว่า ทั้งที่อาจารย์ก็รู้ความสัมพันธ์ที่แสนอึดอัดระหว่างเธอกับไป๋ยี่เฟยในตอนนี้ แต่กลับยังให้เธอมาบอกกับเขาอีก
ไป๋ยี่เฟยสบถหึออกมา ก่อนจะพูดออกมาอย่างเด็ดขาด“ผมไม่ไป”
หลี่เฉียงตงให้เขาไป อาจารย์ก็ให้เขาไป คนพวกนี้ คงจะมีเป้าหมายเดียวกันสินะ? คิดที่จะให้เขาไปเป็นเหยื่อล่อ เพื่อล่อคนที่อยู่เบื้องหลังออกมา?
เหอะ มันต้องถามเขาก่อนสิว่าเขาเต็มใจหรือไม่！
เหลียงยู่สบถเหอะออกมาหนึ่งที ก่อนจะลุกขึ้นยืน พร้อมกับพูดอย่างนิ่งๆ“นายต้องไป อีกอย่าง เรื่องของหลงหลิงหลิง ก็จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
พอพูดประโยคที่ไม่ได้เกี่ยวโยงกันเลยแม้แต่น้อยจบ เหลียงยู่ก็เดินจากไปอย่างไม่หันกลับมา
ไป๋ยี่เฟยนั่งอึ้งอยู่ตรงนั้นนานสองนาน นี่มันอะไรกัน? ต้องพูดเรื่องเกี่ยวกับการเลือกตั้งประธานของสหพันธ์ธุรกิจเป่ยไห่ต่อไม่ใช่หรือไง? แล้วทำไมจู่ๆถึงพูดเรื่องของหลงหลิงหลิงล่ะ?
เรื่องของหลงหลิงหลิง！
ไป๋ยี่เฟยคิดอะไรขึ้นมาได้ เขาลุกขึ้นยืนทันที เพิ่งจะเดินมาถึงตรงประตู ก็เจอเข้ากับหลิวเสี่ยวอิงที่พุ่งตรงมาด้วยความรีบร้อน
“มีตำรวจไปที่ห้องผู้ป่วยของหลงหลิงหลิง”
ไป๋ยี่เฟยแอบพูดพึมพำออกมาเบาๆ แย่แล้ว ก่อนจะมุ่งตรงไปยังห้องผู้ป่วยของหลงหลิงหลิงพร้อมกับหลิวเสี่ยวอิงทันที
ในตอนแรกหลงหลิงหลิงหอบเงินจำนวนพันล้านของโหวจวี๋กรุ๊ปหนีไป ว่ากันตามกฎหมายแล้ว ก็ถือเป็นการขโมยทรัพย์สินแล้วหลบหนี จะต้องถูกลงโทษตามกฎหมาย แถมจำนวนเงินมากมายมหาศาลขนาดนี้ สิบปียี่สิบไม่กลัว กลัวว่าจะออกมาไม่ได้น่ะสิ
ตอนที่ไป๋ยี่เฟยรู้เรื่องนี้ก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน แต่ภายหลังเขาเข้าใจแล้ว ทั้งหมดนี้ล้วนแต่วางแผนไว้เป็นอย่างดี มีคนมาบอกให้หลงหลิงหลิงทราบไว้ก่อนล่วงหน้า
ไป๋ยี่เฟยสงสัยว่าจะเป็นหลี่เฉียงตง หรือไม่ก็ไป๋หยุนเผิง สั้นๆก็คือพวกเขาให้หลงหลิงหลิงเอาเงินมากมายขนาดนั้นไปก่อน เพื่อที่จะช่วยไป๋ยี่เฟย แต่กลับเป็นการทำร้ายหลงหลิงหลิงแทน
ถ้าเรื่องนี้อธิบายได้ไม่ดี หลงหลิงหลิงก็จะต้องเข้าไปอยู่ในคุก
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกเป็นห่วง ฝีเท้ายิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ พอทั้งสองคนมาถึงห้องผู้ป่วย กลับพบว่าพวกตำรวจออกมาพอดี
“เกิดอะไรขึ้น?”หลิวเสี่ยวอิงสีหน้าอึ้งตกใจ
ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ทราบเหตุผลเหมือนกัน“กำลังจะไปกันแล้วเหรอ?”
พวกเจ้าหน้าที่ตำรวจแค่หันมามองๆไป๋ยี่เฟยกับหลิวเสี่ยวอิงเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันตัวเดินออกจากห้องผู้ป่วยไป
หลิวเสี่ยวอิงกับไป๋ยี่เฟยทั้งสองคนเข้าไปในห้องผู้ป่วย พบว่าหลงหลิงหลิงนอนอยู่บนเตียง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
หลิวเสี่ยวอิงรีบเข้าไปนั่ง ก่อนจะถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น“เกิดอะไรขึ้น? ตะกี้ยังบอกอยู่เลยว่าจะมาสอบถามคุณไม่ใช่เหรอ?”
หลงหลิงหลิงพอเห็นไป๋ยี่เฟยในใจก็แอบรู้สึกดีใจขึ้นมา พอได้ยินหลิวเสี่ยวอิงถามก็พูดตอบกลับไป“พวกเขามาสอบถามเรื่องนี้นั่นแหละ แต่พอฉันเล่าเหตุการณ์ไปแล้ว พวกเขาก็ออกไปเลย”
“หือ?”หลิวเสี่ยวอิงกระพริบตา“ไม่ใช่สิ คุณช่วยพูดให้มันชัดเจนหน่อยสิ！”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า“คุณว่าอะไรนะ?”
“เงินพวกนั้น จริงๆแล้วคุณเป็นคนอนุมัติเอง ได้รับการอนุมัติจากท่านประธานแล้ว ถ้าฉันจะเอามันไปมันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร แถมเงินทั้งหมดก็มอบให้กับสถาบันการกุศล ดังนั้น……”หลงหลิงหลิงพูดอธิบายอย่างช้าๆ
“อะไรกัน?”หลิวเสี่ยวอิงอึ้งตกใจ
ไป๋ยี่เฟยนึกอยู่นานกว่าจะนึกขึ้นมาได้ ก่อนเกิดเหตุหนึ่งอาทิตย์ เขาเป็นคนอนุมัติเงินจำนวนมากนี้เอง แล้วก็นำมาชดเชยโปรเจกต์ด้วย แต่คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นแบบนี้
“คุณนำเงินไปมอบให้กับสถาบันการกุศลหมดแล้วยัง?”ไป๋ยี่เฟยถาม
“อื้อ”หลงหลิงหลิงพยักหน้า รู้สึกไม่กล้ามองหน้าเขาอยู่ไม่น้อย“ท่านประธาน คุณคงจะไม่ต่อว่าฉันที่ทำอะไรไปโดยที่ไม่ปรึกษาก่อนใช่ไหมคะ?”
ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว“ไม่อยู่แล้ว คุณทำได้ดีมาก！”
หลงหลิงหลิงได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย แอบรู้สึกหวานหยดอยู่ในใจอย่างช่วยไม่ได้“ขอบคุณนะคะ ท่านประธาน”
หลิวเสี่ยวอิงมองดูอยู่ข้างๆ รู้สึกว่าร้อนในตา“เห้อๆ จะทำอะไรกันเนี่ย? ยังเห็นฉันอยู่ตรงนี้ทั้งคนอยู่ไหม?”
“เสี่ยวอิง！”หลงหลิงหลิงรู้สึกอึดอัดใจ จ้องมองหลิวเสี่ยวอิง
ไป๋ยี่เฟยไอกระแอมเบาๆ“ถ้าอย่างนั้นคุณก็พักฟื้นดีๆแล้วกัน ต้องการอะไรก็บอกเสี่ยวอิง ผมยังมีธุระต่อ ไปก่อนล่ะ”
