จากนั้นก็มีเสียงฟาดแส้อย่างต่อเนื่อง
“พัฟๆๆๆ …….”
ในช่วงเวลาสั้นๆ เสื้อผ้าของไป๋ยี่เฟยก็ถูกฟาดจนฉีกขาดเป็นชิ้นๆ และบนเสื้อผ้าก็เต็มไปด้วยคราบเลือด ซึ่งทำให้ผู้คนไม่สามารถทนดูมันได้โดยตรง
และไป๋ยี่เฟยรู้สึกถึงเจ็บปวดที่ถึงใจ แต่เขาก็ไม่เคยร้องออกเสียงเลย
ก่อนหน้านี้ไป๋ยี่เฟยเป็นคนที่กลัวความเจ็บ แต่หลังจากผ่านอะไรมามากมาย และได้รับบาดเจ็บมากมายนับครั้งไม่ถ้วน และมีอดทนมากขึ้นมานานแล้ว ดังนั้นในตอนนี้เขาจึงไม่รู้สึกกลัว และก็จะไม่ร้องออกเสียงเลย
เขาต้องการให้อีกฝ่ายรู้ทัศนคติของเขา แม้ว่าเขาจะถูกฟาดจนตาย ตราบใดที่เขาไม่ได้เห็นตัวหลี่เสว่ที่ปลอดภัย เขาก็จะไม่มีวันประนีประนอมอย่างแน่นอน
ไม่รู้ว่าถูกตีเป็นเวลานานแค่ไหน ในที่สุดจูฉวนอู่ก็โยนแส้ทิ้ง หายใจแรงๆ และดูเหมือนจะเหนื่อยแล้ว
ลูกน้องของจูฉวนอู่ดูเหมือนจะกังวลมาก ดังนั้นพวกเขาจึงเกลี้ยกล่อมไป๋ยี่เฟยว่า “ผมว่า คุณทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน รีบบอกไปเถอะ ถ้าโดนตีอีกต่อไปคุณก็จะถูกตีจนตายแล้ว”
แต่มีคนแนะนำว่า “ท่านผู้เฒ่า ในเมื่อเขาไม่พูด งั้นก็โหดกว่านี้หน่อย ใช้เกลือเป็นอย่างไร?”
เมื่อจูฉวนอู่ได้ยินคำแนะนำนี้ เขาก็รู้สึกกระฉับกระเฉงขึ้นมาทันที” เอาเกลือมา!”
จากนั้นก็มีคนวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้าก็เข้ามาพร้อมเกลือหนึ่งถุง
ในตอนนี้จูฉวนอู่หายใจให้ช้าลง มองไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น “ให้โอกาสครั้งสุดท้ายแก่คุณ คุณจะพูดหรือไม่พูด?”
ไป๋ยี่เฟยไม่มีดวงตาที่จะมองเห็นแล้วทั่วทุกมุมของร่างกายแล้ว ด้วยเลือดเปื้อน และเหงื่อที่ไหลออกด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่ได้ร้องออกเสียงเลยสักคำ
สามารถจินตนาการได้ว่า ความเจ็บปวดของไป๋ยี่เฟยจะเจ็บปวดเพียงใด ดังนั้นหากเติมเกลือลงไป เกรงว่าความเจ็บปวดแบบนั้นจะทรมานผู้คนจนเป็นบ้าได้เลยทีเดียว
สีหน้าของไป๋ยี่เฟยซีดเซียวลงมาก แต่เขายังคงพูดว่า “ถ้าไม่เห็นหน้าภรรยาของกู กูแม่งจะไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น มีความสามารถอะไรก็ใช้ออกมาให้หมดได้เลย!”
จูฉวนอู่โกรธมากเมื่อเขาได้ยินคำพูดนี้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ “โอเค ในวันนี้กูก็อยากจะลองดูว่า มึงแม่งจะปากแข็งได้สักแค่ไหนเชียว!”
ดังนั้นเขาจึงหยิบถุงเกลือขึ้นมาด้วยตัวเอง เดินไปที่ตรงหน้าไป๋ยี่เฟย หยิบกำมือหนึ่งแล้วโรยลงบนบาดแผลที่หนาทึบของไป๋ยี่เฟย และยังตบหลังเขาด้วยซ้ำ
เจ็บปวด!
เจ็บปวดกว่าครั้งก่อนเป็นร้อยเท่าๆ
ไป๋ยี่เฟยกัดฟันแน่น ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง และมีเส้นเลือดสีเขียวผุดขึ้นที่หน้าผากของเขาอย่างรุนแรง
ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงแผ่วเบาออกมาหนึ่งครั้ง
จูฉวนอู่ยิ้มอย่างมีชัย เมื่อเห็นไป๋ยี่เฟยที่เป็นเช่นนี้ “ปากแข็งงั้นเหรอ? เชี่ยเอ้ยสะใจพอไหม?”
วินาทีถัดมา หัวของไป๋ยี่เฟยก็ล้มลง และเขาเป็นลมไปเพราะความเจ็บปวด
จูฉวนอู่พูดทันทีว่า “สาดน้ำปลุกมันขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”
“ว้าว!”
ไป๋ยี่เฟยถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วยน้ำเย็นอีกครั้ง
หลังจากตื่นขึ้นมา บาดแผลบนร่างกายของเขาเจ็บปวดมากจนเขาอยากจะกรีดร้องขึ้นไปบนท้องฟ้า และแม้กระทั่งอยากจะเอากำปั้นทุบที่พื้นด้วยซ้ำ
ไป๋ยี่เฟยหายใจอย่างรุนแรง กัดฟัน หลังจากชินกับความเจ็บปวดแบบนั้นแล้ว ถึงพูดอย่างอ่อนแรงว่า “จูฉวนอู่ สิ่งที่มึงทำกับกูในวันนี้ กูจดจำไว้แล้ว ถ้ากูยังมีชีวิตอยู่ต่อได้ กูจะฆ่ามึงให้ตายอย่างแน่นอน!”
“ถุย ยังกล้าที่จะขู่ผมงั้นเหรอ?” จูฉวนอู่ถ่มน้ำลายออกมา แล้วหยิบเกลืออีกกำมือหนึ่ง แล้วโรยลงบนบาดแผลของไป๋ยี่เฟย
“เอ่อ……..”
ไป๋ยี่เฟย ตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด เส้นเลือดสีเขียวผุดออกมาอย่างรุนแรง
อย่างไรก็ตาม ในคราวนี้เขาไม่ได้เป็นลมไปอีกเลย
ไม่เพียงแค่นั้น ดวงตาของเขาก็แดงขึ้นอีกครั้ง
จูฉวนอู่กัดฟันและถามว่า “มึงแม่งจะพูดหรือไม่?”
ดวงตาของไป๋ยี่เฟยเป็นสีแดง และในตอนนี้ในสายตาของเขา จูฉวนอู่ได้เปลี่ยนเป็นภาพเบลอ และแม้กระทั่งไม่เป็นรูปร่างแล้ว และมีเสียงดังอยู่ในสมองของเขาว่า ให้เขาต่อสู้เพื่อฆ่าเขาซะ! ฆ่าจูฉวนอู่!
ดูเหมือนว่ามีไฟในดวงตาของเขา และบาดแผลบนร่างกายของเขาก็เริ่มมีเลือดไหลออก ล้างเลือดก่อนหน้านี้ออกเหมือนน้ำไหล
จูฉวนอู่หยิบเกลือขึ้นมาอีกหนึ่งกำมือ และตกตะลึงเมื่อเขาอยากจะโปรยมันออกไป “เชี่ยเอ๊ยดูว่ามึงยังจะปากแข็งอีกหรือไม่ มึงจะพูดหรือไม่พูด ถ้ามึงไม่พูดกู……..เชี่ย นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
จูฉวนอู่ตกตะลึงไปเลย
ลูกน้องของเขาก็ตกตะลึงไปเช่นกัน
จู่ๆ ไป๋ยี่เฟยที่อยู่ต่อหน้าพวกเขาก็พองตัวขึ้นมา มันคือแบบบวมขึ้นมาจริงๆ จู่ๆ ร่างกายก็กลายเป็นเหมือนผู้ชายที่มีกล้ามแบบนั้น ซึ่งเป็นกล้ามเนื้อขนาดใหญ่ทั้งหมด
และดวงตาทั้งคู่ของไป๋ยี่เฟย ก็แดงก่ำมากขึ้น
“กูจะฆ่ามึง!”
“ฆ่ามึง!”
“อ๊ะ!”
ไป๋ยี่เฟยตะโกนอย่างเสียงดัง และเห็นว่าเชือกบนร่างกายของเขาเริ่มตึงขึ้นเรื้อยๆ จากนั้น
“พัฟ!”
เชือกขาด
เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ จูฉวนอู่ก็ตกใจ และออกคำสั่งด้วยความตื่นตระหนกว่า “จับตัวเขาไว้เร็วเข้า!”
เหล่าลูกน้องของจูฉวนอู่เห็นเช่นนี้ ก็รีบวิ่งเข้าไปทันที และอยากจะจับตัวไป๋ยี่เฟยไว้อีกครั้ง
อย่างไรก็ตามคนที่วิ่งเข้าไปถูกไป๋ยี่เฟยทุบเข้าที่คอด้วยหมัด และจากนั้นคอของบุคคลนั้นก็หักทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ล้มลงกับพื้น และตายตาไม่หลับ
คนอื่นๆ ต่างตกตะลึงเมื่อเห็นเช่นนี้ แต่ก่อนที่พวกเขาจะทันโต้ตอบ ไป๋ยี่เฟยก็ชกด้วยหมัดเข้าไปอีกครั้ง
“บูม!”
ชายคนที่สองก็ล้มลงกับพื้น และเสียชีวิตไปอีกครั้ง
เมื่อเห็นเช่นนั้น คนอื่นๆ ก็ไม่กล้าวิ่งไปข้างหน้าต่อ แต่หันหลังวิ่งกลับไป
แต่ไป๋ยี่เฟยคว้าตัวคนหนึ่งที่ปกหลังอย่างรวดเร็ว แล้วโยนทิ้งไปข้างๆ อย่างรุนแรง
“บูม!”
ชายคนนั้นกระแทกกับผนังของห้องโดยสารโดยตรง และตกลงบนพื้น
ไป๋ยี่เฟยเดินเข้าไป เหยียบมันลงไปด้วยเท้า หัวของชายคนนั้นก็เหมือนจะแตกไปเลย เลือดพุ่งกระจายไปทั่วทุกที่
จากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ไล่ตามคนสองคนที่เหลือ และทั้งสองก็วิ่งไปข้างหน้าด้วยความสยดสยอง
ความเร็วของไป๋ยี่เฟยนั้นเร็วมาก เขาก้าวไปข้างหน้าและเตะคนบินออกไป จากนั้นคนที่เหลือก็ต่อยเข้าไปด้วยหมัดทีละหมัดอีกครั้ง
คนตาย
ตายไปหมดแล้ว
เหลือเพียงจูฉวนอู่เพียงคนเดียว
จูฉวนอู่รู้สึกกลัวมากในตอนแรก แต่แล้วเขาก็สงบลง
ไป๋ยี่เฟยเป็นเพียงยอดฝีมือระดับที่สามชั้นกลาง แต่เขาเป็นยอดฝีมือระดับที่สามขั้นสูง มีอาณาจักรที่สูงกว่าเขา ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกลัวเขาเลย
ดังนั้นจูฉวนอู่ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ไปไหนเลย และยังขวางไป๋ยี่เฟยไว้อีกด้วย ตะคอกอย่างเย็นชาว่า “สามารถหลุดจากการผูกมัดได้แล้วไง? มีกูอยู่ที่นี่ทั้งคน ในวันนี้มึงอย่าคิดว่าจะหนีออกไปได้!”
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าขึ้นมา และมองไปที่จูฉวนอู่ด้วยดวงตาที่เป็นสีแดงสดคู่นั้น ยิ้มอย่างน่ากลัวและพูดว่า “กูแม่งบอกมึงแล้วเหรอว่ากูจะหนีไป? ”
จูฉวนอู่เห็นดวงตาของไป๋ยี่เฟย และหัวใจของเขาเต้นแรง ดวงตาคู่นี้มันน่ากลัวเกินไป เหมือนกับเห็นปีศาจตัวหนึ่ง ซึ่งทำให้ผู้คนหวาดกลัวโดยสัญชาตญาณ
จูฉวนอู่ไม่อยากที่จะยอมรับว่าตัวเองรู้สึกกลัว ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างชั่วร้ายว่า “มึงแม่งขู่ใครอยู่เหรอ?”
จูฉวนอู่คิดอยู่ในใจว่า ไป๋ยี่เฟยต้องเสแสร้งแน่ๆ แม้ว่าจะเป็นยอดฝีมือก็ตาม ถูกทุบตีจนเป็นเช่นนี้ เขาก็ต้องอ่อนแอมากแน่นอน อีกอย่าง ไป๋ยี่เฟยก็เป็นเพียงยอดฝีมือระดับที่สามชั้นกลางแค่นั้น
ดังนั้นจูฉวนอู่จึงหยิบแส้ขึ้นมาอีกครั้ง แล้วฟาดไปทางไป๋ยี่เฟย
“พัฟ!”
แส้ถูกฟาดไปที่ร่างกายของไป๋ยี่เฟยอย่างรวดเร็ว
จูฉวนอู่ได้ใจในทันที อ่อนแอจริงอย่างที่คิด และอาณาจักรของเขาต่ำกว่าผม และเขาไม่สามารถแม้แต่จะหลบแส้ไปได้เลย!
วินาทีต่อมา จูฉวนอู่ตกตะลึง
เพราะไป๋ยี่เฟยไม่ใช่ว่าหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เขาไม่ได้หลีกเลยด้วยซ้ำ
แส้ฟาดไปที่ร่างกายของไป๋ยี่เฟย และไป๋ยี่เฟยไม่ได้ถอยไปเลยแม้แต่ก้าวเดียว แต่กลับเดินเข้าไปทางจูฉวนอู่
จูฉวนอู่ตื่นตระหนกอยู่ในใจ และฟาดเข้าไปด้วยแส้อีกทีหนึ่งในทันที
“พัฟ!”
แส้ยังคงตกอยู่บนร่างกายของไป๋ยี่เฟย แต่ไป๋ยี่เฟยไม่มีการแสดงใดๆ ราวกับว่าแส้นั้นถูกฟาดอยู่บนร่างกายคนอื่น
แต่หลังจากหายใจถี่ๆ ไป๋ยี่เฟยก็เดินเข้าไปถึงที่จูฉวนอู่
