ในวันนี้ เขาสามารถยืนยันได้ว่า หากไม่ใช่พิษที่ร้ายกาจมาก สำหรับเขาแล้วก็ไร้ประโยชน์
ไป๋ยี่เฟย มองดูชายวัยกลางคน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “ตอนนี้รีบแล่นเรือกลับไปที่หลันเต่า ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด!”
“อย่าฆ่าพวกเราเลย จะรีบไปเดี๋ยวนี้ จะรีบไปเดี๋ยวนี้” ชายวัยกลางคนรีบรับปากในทันที
ไป๋ยี่เฟย ยังพูดเบา ๆอีกว่า: “รีบไปเตรียมห้องหับให้กับเพื่อนของผมได้พักผ่อน”
“ขอรับ ขอรับ” ชายวัยกลางคนโค้งคำนับรับคำในทันที
หลังจากชายวัยกลางคนได้จัดเตรียมเสร็จ ไป๋ยี่เฟยก็ไปหาห้องพักเพื่อที่จะพักผ่อน
ผ่านเหตุการณ์สองวันวันนี้ ทำให้เขาเหน็ดเหนื่อยมากจริง ๆ จึงหลับสนิท
ไม่รู้ว่านอนหลับไปนานเท่าไหร่ แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นมา มองออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนจะเห็นแผ่นดิน
ไป๋ยี่เฟย ดีใจมาก พูดขึ้นว่า “รวดเร็วดีจัง? เยี่ยมมาก!”
แต่ว่า ประเดี๋ยวเดียว สี่หน้าไป๋ยี่เฟยเปลี่ยนทันที
เป็นเพราะว่า แผ่นดินที่อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่หลันเต่า แค่เป็นเกาะปะการังที่พวกเขาเคยอยู่มาก่อน
พวกเขาแล่นเรือกลับมา
มองไปนอกหน้าต่างของยังเห็น คนจำนวนหนึ่งยืนอยู่บนชายหาด
“สารเลว!”
ตอนนี้ ไป๋ยี่เฟยรู้แล้วว่าเข้าได้ถูกหลอก
จากนั้นเขาก็รีบลุกขึ้น มุ่งหน้าตรงไปที่สะพานเดินเรือในทันที
ในสะพานเดินเรือนอกจากคนขับเรือแล้ว ยังมีลูกเรือยืนอยู่ และมีชายวัยกลางคนคนนั้นอีกหนึ่งคน
ชายวัยกลางคน ครั้นเห็นไป๋ยี่เฟยมาถึงสะพานเดินเรือ แสดงท่าทางเหยียดหยาม ไม่มีท่าทีหวาดกลัวเหมือนครั้งก่อน “อ้าว เถ้าแก่ไป๋ ตื่นแล้วเหรอ? นอนหลับเป็นยังไงบ้าง?”
ไป๋ยี่เฟย มองหน้าเขาด้วยท่าทีเย็นชาและพูดว่า: “ ดูท่าแล้วแกคงไม่รู้ว่าคนที่หลอกฉันจะมีจุดจบอย่างไร”
ชายวัยกลางคนตอบแบบขอไปทีว่า: “ฉันคิด แต่ไม่อยากจะรู้”
ลูกเรือคนอื่นไม่ได้กลัวไป๋ยี่เฟยเหมือนครั้งก่อน มิหนำซ้ำยังมองเขาด้วยท่าทีเฉยเมยดูถูก
ชายวัยกลางคนยิ้มเยาะและพูดว่า: “ใครให้แก่โง่ถึงขนาดนี้ล่ะ หากแกฆ่าพวกฉันเสียแต่ทีแรก ก็ไม่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ น่าเสียดาย แกยังหนุ่มเกินไป”
“เรือใกล้ถึงชายฝั่งแล้ว นายท่านเต้าจ่างก็อยู่ที่นั่น แกลองคิดให้ดี ๆว่าจะหาวิธีไหนเพื่อร้องขอชีวิตกับเต๋าจ่าง!”
ไป๋ยี่เฟย ได้ยินแล้วจึงพูดเบา ๆว่า: “ฉะนั้นแล้ว พวกแกจึงคิดจะอยู่ฝั่งเต้าจ่าง”
ก่อนหน้านี้ชายวัยกลางคนกลัวที่จะถูกไป๋ยี่เฟยสังหาร แต่เขาก็รู้ดีว่า ไป๋ยี่เฟยก็กำลังถูกเต้าจ่างตามฆ่า แสดงให้เห็นว่าไป๋ยี่เฟยเกรงกลัวเต้าจ่าง
ตอนนี้เรือก็ใกล้จะถึงฝั่งแล้ว มิหนำซ้ำยังมองเห็นเต่าจ้างอยู่บนชายฝั่ง ชายวัยกลางคนมั่นใจว่าไป๋ยี่เฟยไม่มีทางที่จะฆ่าพวกเขา ดังนั้นจึงแสดงท่าทีมั่นใจออกมา
แต่ว่าพวกเขาคิดผิด
ไป๋ยี่เฟย ยิ้มและพูดเสียงเย็นชาว่า: “แกคิดเหรอว่าฉันจะกลัวเต้าจ่าง?”
“หรือว่าไม่ใช่เหรอ?” ชายวัยกลางคนยิ้มเยาะเย้ย “ไม่งั้น แกจะหนีเอาชีวิตรอดทำไม? มีความสามารถ ก็อย่ายืนโมโหอยู่ตรงนั้น เข้ามาฆ่าฉันสิ?”
“เรือใกล้จะถึงฝั่งแล้ว ถึงเวลานั้น……”
น่าเสียดายที่เขายังพูดไม่ทันจบประโยค มีดพกเล็กๆอันนึง ได้แทงเข้าไปที่หัวใจของเขา
ชายวัยกลางคนเบิกสองตาโพลงด้วยความตกใจ มองหน้าไป๋ยี่เฟย ที่ปรากฏตัวอยู่ข้างหน้า “แก…… แก…… กล้า……”
ไป๋ยี่เฟย ยิ้มเล็กน้อยแต่กลับทำให้คนรู้สึกถึงความหนาวเหน็บ “ทำไมถึงจะไม่กล้าล่ะ? แกคิดว่าฉันพูดเล่นเหรอ?”
หลังจากที่พูดจบประโยค ไป๋ยี่เฟยก็ชักมีดสั้นนั้นออกมา ชายวัยกลางคนก็ล้มลงแน่นิ่งตายในทันที
ตั้งแต่ที่เขาเบิกตาโพลง เกรงว่าตายไปยังคงไม่เข้าใจว่า ไป๋ยี่เฟยไม่กลัวเต้าจ่างจริงหรือไม่
ลูกเรือคนอื่นที่สะพานเดินเรือ ตกตะลึงจนตาค้าง
ไป๋ยี่เฟย หันกลับไปมองชายฝั่งทะเล
เรือได้แล่นเข้าใกล้ชายฝั่งมากขึ้นทุกที จนสามารถมองเห็นใบหน้าของเต้าจ่างได้ชัดเจน
ใบหน้าเต้าจ่างยังคงเรียบเฉยไร้อารมณ์ ดวงตาทั้งสองมองดูเรือค่อย ๆ เข้ามาที่ชายฝั่ง
สิ่งที่ไป๋ยี่เฟยเกลียดชังมากที่สุดก็คือท่าทีของเต้าจ่างเช่นนี้ เหมือนกับหลงตัวเองว่าเป็นผู้ไร้เทียมทาน ไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา
ไป๋ยี่เฟยหันหลังไปพูดกับคนขับเรือว่า: “พวกแกเชื่อหรือไม่ ก่อนที่เรือจะถึงชายฝั่ง ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด?”
สิ้นเสียงคำพูด คนเหล่านั้นหวาดกลัวจนตัวสั่น
บนเรือมีลูกเรือคนหนึ่งอายุมากพอสมควร เขาเข้าใจในความหมายที่ไป๋ยี่เฟยพูดทันที จากนั้นก็ตะโกนเสียงดังใส่ลูกเรือที่ขับเรือว่า: “รีบกลับหัว รีบกลับหัวเรือเดี๋ยวนี้!”
คนอื่นเข้าใจความหมายในทันที จากนั้นก็รีบกลับหัวเรือ
ไป๋ยี่เฟยออกมาจากสะพานเดินเรือ เดินมาถึงดาดฟ้าเรือยืนอยู่ตรงระเบียงเรือด้านข้างมองเต้าจ่าง แย้มยิ้มด้วยท่าทีย่ามใจ โบกมือให้กับเต้าจ่างและพูดว่า “บ๊ายบาย มีโอกาสพบกันใหม่ ฮ่าฮ่าฮ่า……”
ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยมีความสุขเป็นพิเศษ ดีใจเป็นอย่างมาก
เต้าจ่างมองเห็นว่ามีคนมาช่วยแล้ว แต่ในขณะเดียวกัน ไม่รู้ว่าไป๋ยี่เฟยอยู่บนเรือ ดังนั้นอารมณ์จะต้องดีเป็นพิเศษ
แต่ตอนนี้เรือกลับหัว เห็นได้ชัดว่าห่างอีกแค่สามสิบเมตรก็ถึงแล้ว แน่นอนว่าต้องยืนมองตาค้าง
“ฮ่าฮ่าฮ่า……” ไป๋ยี่เฟย สงบอารมณ์ไม่อยู่หัวเราะออกมาเสียงดัง
ในเวลานี้ล่ายเคอก็ฟื้นแล้ว พิษที่อยู่ในร่างกายก็ขับจนหมด เดินมาถึงบนดาดฟ้าเรือ หลังมองสถานการณ์เข้าใจได้อย่างชัดเจน ก็หัวเราะคำโตออกมาเช่นกัน เพื่อที่จะประจบประแจงไป๋ยี่เฟย
“ฮ่าฮ่าฮ่า……”
แต่ทว่า ประเดี๋ยวเดียวพวกเขาก็ยิ้มไม่ออก
มองเห็นเต้าจ่างที่อยู่ตรงชายฝั่ง ในมือถือสิ่งของอย่างหนึ่งคล้ายแผ่นไม้ จากนั้นก็โยนมาในทิศทางของเรือ ต่อมาเขาก็ลอยตัวมาทางเรือในทันที
ไป๋ยี่เฟยกับล่ายเคอยืนมองตาค้าง
อารมณ์ของทั้งสองคนเหมือนเกิดขึ้นพร้อม ๆกัน หัวเราะคำโตก่อนแล้วรอยยิ้มก็หุบลงในทันที ต่อมาดวงตาทั้งสองเบิกกว้าง อ้าปากค้างด้วยความตกใจ นี่มันเป็นไปได้ยังไง?
มองเห็นเต้าจ่างใกล้เข้ามาหาพวกเขามากขึ้นทุกที จึงรีบเข้าไปที่สะพานเดินเรือ จากนั้นก็จับตัวลูกเรือคนที่มีอายุมากหน่อยคนก่อนหน้านี้ ถามว่า: “มีลูกระเบิดไหม? รีบพูด!”
“มี……มี!” แม้เขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รีบพยักหน้า เป็นเพราะว่าท่าทางไป๋ยี่เฟยในตอนนี้ ดูหวาดกลัวมาก
ไป๋ยี่เฟย ตะคอกเสียงดังพูดขึ้นว่า: “รีบพาฉันไปเดี๋ยวนี้!”
เรือลำนี้เป็นเรือจับปลา เป็นสมบัติของตระกูลจ้าว ฉะนั้นบนเรือควรจะมีลูกระเบิดเพื่อที่จะนำมาใช้ระเบิดปลา
ชายคนนั้นรีบพาไป๋ยี่เฟย ไปที่ห้องที่เก็บลูกระเบิดไว้โดยเฉพาะ
ครั้นเมื่อพวกเขาเดินมาถึง บนเรือจู่ ๆก็โยกเยกเล็กน้อย เต้าจ่างได้ขึ้นมาบนเรือเรียบร้อยแล้ว
เต้าจ่าง แสดงสีหน้าเรียบเฉยพูดขึ้นว่า: “ถึงตอนนี้ จะหลบซ่อนมีประโยชน์อีกเหรอ จะให้ออกมาดี ๆ หรือว่าจะให้ฉัน ไปตามหา พวกแกอาจจะกระโดดลงทะเลไปก็ได้”
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยได้ยินเสียง ยิ้มแห้งแห้งจากนั้นก็เดินออกมาและพูดว่า: “โดดลงไปในทะเล ก็มีแต่ตายอย่างเดียว ยังไงฉันลองจะสู้ดูสักตั้ง”
เต้าจ่าง พูดเสียงเย็นชาว่า: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันมีข้อเสนอให้แกสองข้อ ข้อแรก ร่วมมือกับฉัน ข้อสองก็ยอมรับความตายเสียโดยดี!”
“ถึงแม้แกจะฆ่าคนไปตั้งมากมาย และยังฆ่าศิษย์น้องของฉันอีก แต่ว่าเรื่องพวกนี้ฉันก็สามารถที่จะไม่ไปหาความกับแก เพียงแค่แกร่วมมือกับฉัน เรื่องที่ผ่านมาถือเสียว่าผ่านไป”
เต้าจ่าง คิดว่าสถานการณ์ของไป๋ยี่เฟย ในเวลานี้ เขาไม่มีทางเลือกแล้วจริง ๆ
แต่แล้ว เรื่องก็เกิดกลับตาลปัตรขึ้นอีกครั้ง
ไป๋ยี่เฟย มองหน้าเต้าจ่างและพูดว่า: “แกคงไม่อยากตายเช่นกันใช่ไหม?”
“หมายความว่ายังไง?” เต้าจ่างหรี่ตามองด้วยท่าทีครุ่นคิด
ไป๋ยี่เฟยยิ้มเย็นชาและพูดว่า: “ฉันก็มีทางเลือกให้แกสองทางเช่นกัน พวกเราปรองดองกันชั่วขณะกลับไปพร้อมๆกัน หรือไม่ก็ตายด้วยกันอยู่กลางทะเลนี่แหละ!”
“ถือดีอะไร?” เต้าจ่างยิ้มเย็นชาพูดว่า “เรื่องที่จะตายไปพร้อม ๆกับฉัน แกไม่มีทางทำได้”
ไป๋ยี่เฟย หยิบลูกระเบิดที่ซ่อนอยู่ด้านหลังขึ้นมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ พูดขึ้นว่า “ฉันทำไม่ได้ แล้วไอ้นี่ล่ะ?”
ครั้นเมื่อเต้าจ่างเห็นลูกระเบิด ดวงตาหดลงเล็กน้อย
“ข้างหลังยังมีอีกเยอะ เมื่อฉันจุดระเบิดในมือของฉัน โยนเข้าไปข้างหลัง ถึงเวลานั้นทุกคนก็ตายด้วยกันกลางทะเลนี้พร้อม ๆกันเถอะ!” ไป๋ยี่เฟยพูดเสียงเย็นชา
สีหน้าเต้าจ่างเปลี่ยนในทันทีขมวดคิ้วและพูดว่า: “ร่วมมือกันชนะกันทั้งสองฝ่าย เหตุใดถึงจะต้องทำอย่างนี้ล่ะ?”
“ต้องขอโทษด้วย สำหรับฉันแล้วไม่ใช่” ไป๋ยี่เฟย ตอบกลับเบาๆ
เต้าจ่างนิ่งเฉยไร้ซึ่งคำพูด
