“ฉันขอโทษ！”หลี่เสว่ยืนขึ้นด้วยความตื่นเต้น เธออยากจะโค้งคำนับและขอโทษหลิวเสี่ยวอิง
หลิวเสี่ยวอิงเห็นการกระทำของเธอก็รีบลุกขึ้นและหยุดเธอไว้ทันที หลิวเสี่ยวอิงดึงตัวเธอไว้และพูดด้วยน้ำตา：“อย่าทำแบบนี้ มันไม่ใช่ความผิดของคุณ อย่าทำแบบนี้เลย เธอช่วยระวังตัวด้วย เดี๋ยวจะกระทบกระเทือนถึงลูกในท้อง”
หลี่เสว่ถูกดึงขึ้นมาและกอดหลิวเสี่ยวอิงร้องไห้ หลิวเสี่ยวอิงก็กอดหลี่เสว่ไว้และร้องไห้เหมือนกัน
ผู้หญิงทั้งสองคนร้องไห้อย่างหนัก
หลังจากพวกเธอร้องไห้เป็นเวลานาน เสียงร้องไห้ก็ค่อยๆเบาลง อารมณ์ของพวกเธอก็ค่อยๆสงบลง
หลี่เสว่เช็ดน้ำตาของตัวเองและพูด：“เสี่ยวอิง พวกเราออกไปเดินเล่นกันเถอะ”
หลิวเสี่ยวอิงพยักหน้า พวกเธออยู่ในห้องแล้วรู้สึกอึดอัด ออกไปเดินเล่นจะทำให้พวกเธอรู้สึกดีขึ้น
จากนั้นหลิวเสี่ยวอิงประคองหลี่เสว่ที่ตั้งครรภ์เดินออกจากห้องผู้ป่วย เดินไปที่ประตูโรงพยาบาล
ในระหว่างที่เดิน หลี่เสว่คิดดีแล้วว่าตัวเองควรทำอะไร
ทั้งสองคนเดินไปถึงหน้าประตูโรงพยาบาล ดูเหมือนหลี่เสว่คิดดีแล้วว่าจะพูดอะไรออกมา“เสี่ยวอิง เธอ……แคร์เรื่องฐานะและชื่อเสียงไหม？”
หลิวเสี่ยวอิงตัวสั่นเมื่อได้ยินคำพูดนี้ และมองหลี่เสว่ด้วยความตกใจ
หลี่เสว่รอคำตอบจากหลิวเสี่ยวอิง หลังจากที่หลิวเสี่ยวอิงตกใจแล้วเธอก็คุกเข่ากับพื้นทันที เธอจับศีรษะของตัวเองและดูเหมือนเธอจะเจ็บปวดมากๆ
อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ จู่ๆหน้าประตูก็มีรถตู้สีดำขับเข้ามาจอด และจอดด้านหน้าของพวกเธอพอดี
ประตูรถถูกเปิดออก มีชายร่างใหญ่คนหนึ่งลงมาจากรถ และมองหลี่เสว่กับหลิวเสี่ยวอิง
เมื่อหลิวเสี่ยวอิงได้ยินเสียงก็รีบยืนขึ้นมาทันที เธอยืนอยู่ข้างหน้าเพื่อปกป้องหลี่เสว่
ชายคนนั้นมองหลี่เสว่กับหลิวเสี่ยวอิงและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ไป๋ยี่เฟย มีชีวิตที่สุขสบายจริงๆ！”
“คุณเป็นใคร？คุณจะทำอะไร？”หลิวเสี่ยวอิงมองชายคนนั้นอย่างหวาดระแวง
ชายคนนั้นได้ยินคำพูดนี้ก็หัวเราะด้วยความเย็นชา“ไป๋ยี่เฟยจงใจล่อพวกเราออกมาไม่ใช่เหรอ？”
หลิวเสี่ยวอิงกับหลี่เสว่ไม่สามารถขัดขืนได้ พวกเธอถูกชายคนนั้นข่มขู่จนต้องขึ้นรถตู้
รถตู้ขับออกไป
……
ตอนเช้า ไป๋ยี่เฟยตื่นขึ้นมา หยิบโทรศัพท์แล้วดูเวลา มองเห็นข้อความที่ส่งมาจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก
“ไป๋ยี่เฟย ภรรยาและคนรักของคุณอยู่ในมือพวกเรา ถ้าคุณต้องการให้พวกเธอปลอดภัย ต้องทำตามที่ฉันสั่ง！”
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยอ่านข้อความจบ เขาก็รีบลุกขึ้นและวิ่งไปที่ห้องพักผ่อนของหลี่เสว่ ปรากฏว่าในห้องไม่มีใครเลย！
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกแย่มากๆ จากนั้นเขารีบโทรศัพท์และโทรหาหลี่เฉียงตงกับไป๋หยุนเผิง เพื่อแจ้งให้พวกเขาทราบ และต้องการให้พวกเขาระดมผู้คนเพื่อออกไปหาหลี่เสว่
หลี่เฉียงตงรู้ว่าหลี่เสว่โดนจับตัวไป แต่เขาไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรมากนัก แต่ไป๋หยุนเผิงรับรู้เรื่องนี้และด่าไป๋ยี่เฟยทางโทรศัพท์เป็นเวลาสองนาทีเต็มๆ
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ตอบโต้อะไรเลย ปล่อยให้ไป๋หยุนเผิงด่าตัวเองอย่างเดียว
หลังจากไป๋หยุนเผิงด่าจบ เขาก็หายใจลึกๆและพูดปลอบใจว่าไป๋หยุนเผิง“เอาละ สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือรีบหาตัวเสว่เอ๋อให้เจอ ฉันจะระดมคนทั้งหมดของตระกูลไป๋เพื่อออกไปค้นหาพวกเธอ！”
ทำให้ผู้คนของเมืองหลวง เมืองเป่ยไห่ เมืองเทียนเป่ยทั้งหมดรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่ตึงเครียด
ผ่านไปไม่นาน ทั้งสามเมืองนี้วุ่นวายไปหมด ทุกที่มีแต่คนของตระกูลไป๋
พวกเขาแต่งตัวด้วยเครื่องแบบ ถือรูปของหลี่เสว่อยู่ในมือ ค้นหาทุกที่
ทำให้อำนาจที่แท้จริงของตระกูลไป๋ถูกเปิดเผยออกมา
สถานการณ์ที่วุ่นวายแบบนี้ ทำให้ทุกคนตื่นตระหนก และทำให้บางบริษัทประกาศปิดกิจการชั่วคราว
ในเวลาเดียวกัน ผู้อาวุโสที่อยู่ในบ้านเก่าตระกูลไป๋ค่อยๆออกมาทีละคน
และทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในหนึ่งชั่วโมง
ไป๋ยี่เฟยนั่งอยู่ในห้องพักผ่อนของหลี่เสว่ รอมาหนึ่งชั่วโมงก็ได้รับโทรศัพท์จากอีกฝ่าย
“ไป๋ยี่เฟย เป็นไงบ้าง？กังวลมากใช่ไหม？”
เสียงของอีกฝ่ายได้ใช้โปรแกรมเปลี่ยนเสียง ทำให้ฟังไม่ออกว่าเขาเป็นใคร
แต่ไป๋ยี่เฟยกังวลใจมากจริงๆ เขารอไม่ไหวที่จะไปอยู่ข้างๆหลี่เสว่ทันที
แต่เขารู้ดี กังวลยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ยิ่งเป็นเวลาคับขันแบบนี้ เขาก็ยิ่งต้องใจเย็นมากๆ
ไป๋ยี่เฟยหายใจลึกๆ ระงับความหงุดหงิดของตัวเอง พูดกับอีกฝ่ายด้วยเสียงที่เคร่งขรึม：“พวกคุณคิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าพวกคุณใช่ไหม？”
เมื่ออีกฝ่ายได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็นิ่งเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“คุณคิดจะหลอกฉัน ให้ฉันเปิดเผยฐานะตัวเอง？ฉันจะบอกคุณ ฉันไม่หลงกลคุณหรอก”
ไป๋ยี่เฟยตอบกลับเบาๆ：“ฉันไม่ได้หลอกคุณ แต่ฉันรู้จริงๆว่าคุณเป็นใคร”
“แม่งเอ๊ย คุณพูดจาเหลวไหล！”อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ“อย่าพูดเรื่องไร้สาระอีกเลย ถ้าไม่อยากให้ภรรยาและคนรักของคุณเป็นอะไรไป คุณต้องมาที่วัดฝูอิงภายในสองชั่วโมง ไม่งั้น……”
“ตู๊ดๆๆ……”
อีกฝ่ายยังไม่ทันพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ตัดสายทันที
หนิวต้ายที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์เมื่อได้ยินเสียงวางสาย เขาโกรธมากจนโยนโทรศัพท์ลงพื้น“แม่งเอ๊ย！กล้าตัดสายของฉัน！เขายังบอกฉันด้วย เขารู้ว่าฉันคือใคร เขามันไม่รู้เรื่องอะไรเลย！”
หนิวต้าย คือลูกชายคนเดียวของหนิววั่ง
หนิววั่งเคยทรยศไป๋ยี่เฟยเพื่อช่วยเขา
และหนิวต้ายเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของหนิววั่ง ไป๋ยี่เฟยก็เลยดูแลเขาเป็นพิเศษ ให้เงินเยอะมากๆจนเขาสามารถใช้ได้ตลอดชีวิต
นอกจากนี้ยังให้เขาใช้ชีวิตที่สุขสบายอยู่ในเมืองเทียนเป่ย
ในเวลานี้ หนิวต้ายกำลังพักอยู่คฤหาสน์แห่งหนึ่งในเขตชานเมืองของเมืองเทียนเป่ย เขาปะทุความโกรธออกมา ทำให้ผู้หญิงที่แต่งตัวเซ็กซี่หลายคนที่อยู่ในห้องรับแขกกลัวจนตัวสั่น
ผ่านไปชั่วครู่ พวกเธอทั้งหมดก็เดินเข้ามาและโอบล้อมหนิวต้ายเอาไว้
มีผู้หญิงใส่กางเกงขาสั้นคนหนึ่ง วางขาอ่อนของตัวเองไว้ที่ต้นขาของหนิวต้ายและกระซิบว่า：“พี่หนิว ใครทำให้พี่โกรธขนาดนี้？”
“ไฟโทสะของพี่หนิว ไม่ใช่ทุกคนจะสามารถรับไหว！”ผู้หญิงอีกคนใช้แขนของตัวเองกอดคอของหนิวต้ายไว้
ตอนนี้หนิวต้ายกำลังโกรธ พวกหญิงพวกนี้ยังพยายามกอดเขา ทำให้เขารู้สึกอึดอัด รีบผลักพวกเธอออกไป
เนื่องจากเขาพึ่งผ่าตัดต่อนิ้วมือมาใหม่ ทำให้นิ้วมือของเขาไม่ได้แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน และเขาก็นึกถึงการทรมานที่เขาได้รับ ยิ่งทำให้เขาโกรธมากๆ เขาใช้เท้าเตะผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ“ไสหัวออกไป！”
“อ๊าก！”
ผู้หญิงโดนเตะจนล้มลงกับพื้น เธอรู้สึกเจ็บปวดมากๆ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร รีบลุกขึ้นมาและเดินออกไป
ด้านนอกห้องรับแขกก็มียอดฝีมือระดับที่สามขั้นกลางสามคนยืนอยู่ เมื่อเห็นผู้หญิงพวกนี้โดนไล่ออกมา ก็รีบปลอบใจเขาทันที：“พี่หนิว อย่าโกรธเลย ถึงแม้เขาจะรู้ว่าพี่เป็นใคร แต่เขาก็ทำอะไรพี่ไม่ได้ พี่คิดว่าที่ฉันพูดถูกไหม？”
“ใช่แล้วๆ พี่หนิว ตอนนี้ลูกน้องของเขาทั้งหมดอยู่ที่หลันเต่า เหลือแค่ไอ้หัวล้านหลิวคนเดียว พวกเราทั้งหมดรับมือเขาได้สบายอยู่แล้ว”ยอดฝีมือระดับที่สามอีกคนหนึ่งพูดขึ้นมาทันที
ยอดฝีมือระดับที่สามคนสุดท้ายพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“ไป๋ยี่เฟยเป็นยอดฝีมือระดับที่สาม ถึงแม้เขาจะเป็นยอดฝีมือระดับที่สามขั้นสูงก็ตาม พวกเราสามคนร่วมมือกันก็สามารถเอาชนะเขาได้อย่างแน่นอน！”
ไม่ว่าคนพวกนี้จะพูดยังไง หนิวต้ายก็ยังรู้สึกโกรธอยู่ดี อาจจะเป็นเพราะน้ำเสียงของไป๋ยี่เฟยทางโทรศัพท์ยังเหมือนเมื่อก่อน น้ำเสียงของเขายังคงยโสและโอหัง เมื่อได้ยินก็ทำให้เขาไม่พอใจ
เมื่อยอดฝีมือสามคนเห็นดังนั้น ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก
ผ่านไปสักพัก หนิวต้ายระงับความโกรธลงได้ พูดอย่างเย็นชา：“ผู้หญิงของไป๋ยี่เฟยอยู่ในมือของพวกเรา เขาก็ต้องเชื่อฟังที่ฉันพูด！”
“ตอนนี้เขาน่าจะกำลังเดินทางไปที่วัดฝูอิง เมื่อเขาถึงวัดฝูอิง พวกเราก็วางกับดักเสร็จแล้วและเขาต้องตายอยู่ที่นั่น！”
เมื่อพูดจบ หนึ่งในสามยอดฝีมือระดับที่สามถามด้วยความลังเล：“ทางเถ้าแก่ใหญ่จะ……”
หนิวต้ายใช้สายตาเย็นชาจองไปที่เขา ยอดฝีมือทั้งสามคนรีบหุบปากทันที จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม：“พี่หนิว ฉันพูดมากไปเอง ฉันปากมากไปเองจริงๆ……”
ยอดฝีมืออีกคนก็รีบถาม：“พี่หนิว ผู้หญิงสองคนนั้นจะจัดการยังไง？”
เมื่อหนิวต้ายได้ยินคำพูดนี้ สายตาของเขาก็แสดงความโหดเหี้ยม“ฉันอยากฆ่าไป๋ยี่เฟยเพียงคนเดียว”
ตั้งแต่ต้นจนจบเขาเกลียดไป๋ยี่เฟยเพียงคนเดียว ดังนั้นเขาจึงมุ่งเป้าไปที่ไป๋ยี่เฟยเท่านั้น
“พี่หนิว พวกเรารู้แล้ว”ยอดฝีมือทั้งสามคนรีบพยักหน้าทันที
จู่ๆหนิวต้ายก็คิดอะไรบางอย่างออกและยิ้มอย่างเย็นชา“ไป๋ยี่เฟย คุณยังอ่อนเกินไปเมื่อเทียบกับเถ้าแก่ใหญ่！เถ้าแก่ใหญ่รอมาหลายปี ถ้าให้เขารออีกไม่กี่เดือน เขาไม่แคร์อยู่แล้ว？”
“คุณคงคิดไม่ถึงแน่นอน ฮ่าๆๆๆ……”
ขณะพูดหนิวต้ายก็หัวเราะออกมาด้วยความดีใจ
หลังจากผ่านไปสิบนาที หนิวต้ายก็หัวเราะไม่ออก
“ตูม！”
หลังจากเสียงดังสนั่น ประตูของคฤหาสน์ก็โดนเตะจนเปิดออก
ไป๋ยี่เฟยเดินเข้ามาด้วยสีหน้าปกติ
