ไป๋ยี่เฟยกลับจ้องไปที่ซินชิวและพูดว่า “พวกเราถึงเป็นคนพวกเดียวกัน!”
“ผมรู้” ซินชิวพยักหน้าอย่างจางๆ
ไป๋ยี่เฟยหรี่ตา เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จากนั้นก็ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่! คุณก็เป็นตัวปลอมเช่นกัน!”
การแสดงออกของซินชิวยังคงสงบและพูดว่า “ผมเป็นตัวปลอมจริงๆ แล้วจะยังไงเหรอ?”
“เป็นอย่างไรบ้าง?” ไป๋ยี่เฟยคำรามว่า “แน่นอนผมจะทำลายสิ่งปลอมเหล่านี้ไปทั้งหมดไง!”
เมื่อซินชิวได้ยินคำพูดเขาก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่ คุณยังต้องการความเติบโต”
“หมายความว่ายังไง?” ไป๋ยี่เฟยมองเขาอย่างตกใจและสงสัย
ซินชิวที่อยู่ต่อหน้าเขาน่าจะเป็นตัวปลอม แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นคนจริงอยู่ตลอด
ซินชิวปล่อยมือของเขา และพูดอย่างแผ่วเบาว่า “จะจริงหรือปลอม บางครั้งก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด”
“ในทำนองเดียวกัน คุณสามารถแก้ปัญหาบางอย่างได้ ด้วยหมัดเดียว แต่สำหรับเรื่องบางอย่าง หมัดเดียวลงไปอาจจะทำให้คุณต้องเสียใจไปตลอดชีวิต”
ไป๋ยี่เฟยมองซินชิวอย่างงุนงงเล็กน้อย แต่ร่างของซินชิวเริ่มเบลอมากขึ้นเรื้อยๆ
รอให้เสียงทั้งหมดหายไป ห้องผู้ป่วยที่อยู่ต่อหน้าไป๋ยี่เฟยและผู้คนในห้องผู้ป่วยก็หายไปทั้งหมดแล้วเช่นกัน
ทันทีหลังจากนั้น เขาเห็นว่าเขายังคงยืนอยู่ในห้องโถงที่เต็มไปด้วยทองคำ และหลิ่วจาวเฟิงที่อยู่ในมือของเขากลับกลายเป็นฉีฉี หมัดของเขาก็กำลังจะชกไปที่หัวของฉีฉี
ไป๋ยี่เฟยตกใจ และปล่อยฉีฉีทันที
ฉีฉีล้มลงกับพื้นโดยตรงเพราะการปล่อยมือ และเป็นลมไปเลย
ไป๋ยี่เฟยเข้าใจทันทีว่า ทุกอย่างในตอนเมื่อกี้นี้เป็นเพียงภาพลวงตาทั้งนั้น หลิ่วจาวเฟิงที่เขาเห็นนั้น จริงๆ แล้วก็คือฉีฉีนั่นเอง
หากหมัดของเขาถูกชกลงไป ฉีฉีก็จะตายอย่างแน่นอน
ไป๋ยี่เฟยหันไปมองทันที และพบว่าไม่มีประตูเหล็กที่เขาเดินออกมาอยู่ข้างหลังเลย
ในหัวใจของไป๋ยี่เฟยตกตะลึง และก็ไม่สามารถสนใจได้มากขนาดนั้น เขาถอดเสื้อคลุมของฉีฉีออกโดยตรง และพบว่าบนร่างกายของฉีฉีไม่มีแถบผ้าที่เคยพันแผลก่อนหน้านี้เลย
ถ้าอย่างนั้น……..
จากจุดเริ่มต้น ไป๋ยี่เฟยก็เป็นคนแรกที่ถูกยาพิษ
เมื่อพวกเขาตกลงไปในหลุม และไป๋ยี่เฟยก็วิเคราะห์ความตั้งใจของเหลียงหมิงเยว่ เขาก็ถูกวางยาพิษไปแล้ว
เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาต่อมาก็เป็นภาพลวงตาทั้งหมด
เขาไม่ได้พันผ้าพันแผลให้ฉีฉี สำหรับการต่อสู้กับฉินหัวนั้น ยังไม่ชัดเจนว่าจริงหรือไม่จริงๆ เลย
สิ่งหนึ่งที่แน่นอนก็คือ ทางเดินที่เขาและฉีฉีเดินเข้าไปนั้นเป็นของปลอม และก็เป็นภาพลวงตาด้วย
หัวใจของไป๋ยี่เฟยสั่นคลอน แล้วฉินหัวล่ะ?
เขาลุกขึ้นทันทีและค้นหาฉินหัวอยู่ในห้องโถง
หลังจากค้นหาไปรอบๆ ไป๋ยี่เฟยก็พบฉินหัวที่อยู่ใกล้กับกล่องที่สูงที่สุด
แต่ฉินหัวนั่งไขว่ห้างอยู่หลังกล่องด้วยตาเฉื่อย และมองไปยังจุดใดจุดหนึ่งบนท้องฟ้า
ไป๋ยี่เฟยวิ่งขึ้นไปอย่างกังวล และถามอย่างรวดเร็วว่า “พี่ คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”
แต่ฉินหัวไม่ตอบสนองเลย
ไป๋ยี่เฟยตะโกนเรียกไปสองครั้งติดต่อกัน แต่ก็ยังไม่ตอบสนองใดๆ
จากนั้นเขาก็มองไปรอบๆ และพบว่าไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ใดๆ จะเห็นได้ว่า เขาและฉินหัวไม่ได้ต่อสู้กันจริงๆ ในตอนเมื่อกี้นี้
จากภาพหลอนของเขาในตอนเมื่อกี้นี้พบว่า ในภาพหลอนนั้นแสดงให้เห็นผู้คนและเรื่องราวต่างๆ ที่เขาสนใจมากที่สุด
เมื่อกี้นี้เขาสนใจหลี่เสว่มากเกินไป ดังนั้นจึงเป็นเหตุทำให้เขาเห็นภาพลวงตาเช่นนั้น
ดังนั้น สิ่งที่ฉินหัวเห็นอยู่ในตอนนี้ต้องเป็นสิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดอย่างแน่นอน
แต่ในเวลานี้ ไป๋ยี่เฟยเห็นว่ามีน้ำตาขังเต็มในดวงตาของฉินหัว จากนั้นก็มีน้ำตาไหลอาบแก้มลงมาหยดหนึ่ง
หัวใจของไป๋ยี่เฟยสะดุ้ง เขาถอนหายใจและพูดว่า “พี่ชาย คุณเห็นอะไรกันแน่?”
“แต่ว่า…….” ในสายตาของไป๋ยี่เฟยก็แข็งกระด้างขึ้นทันที “ไม่ว่าคุณจะเห็นอะไรก็ตาม ผมก็จะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ”
“อีกอย่าง ในที่สุดผมก็รู้แล้วว่าทำไมพวกเขาถึงทิ้งพวกเราไว้”
หลังจากนั้นไป๋ยี่เฟยก็มาถึงข้างฉีฉีอีกครั้ง อุ้มเธอขึ้นมาแล้ววางเธอไว้หลังกล่องใหญ่
ไป๋ยี่เฟยก็เอนตัวพิงที่กล่องเช่นกัน มองดูฉีฉีด้วยความงุนงง
ในตอนเมื่อกี้นี้ เขาเกือบจะชกฉีฉีจนตายด้วยหมัดเดียว
หากไม่ใช่ซินชิวปรากฏตัว หมัดนั้นก็ถูกชกลงไป……..
ซินชิว
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “เขาทำได้อย่างไรกันแน่?”
ไป๋ยี่เฟยในเวลานี้ ในที่สุดก็ตระหนักถึงความแข็งแกร่งของซินชิว และอีกอย่างความแข็งแกร่งของเขาอาจจะอยู่เหนือระดับหนึ่งไปแล้ว
คนที่อยู่เหนือระดับหนึ่งนั้น จะเป็นอาณาจักรแบบไหนกัน?
ไป๋ยี่เฟยนึกไม่ออกเลยแม้แต่น้อย
อย่างไรก็ตามเหลียงหมิงเยว่สามารถต่อสู้กับซินชิวได้ แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะเทียบไม่ได้กับซินชิว แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายไปกว่ากันมากนัก
ในขณะนี้ ฉีฉีเคลื่อนไหวตัวอย่างกะทันหัน และทันใดนั้นก็ตื่นขึ้นมา
ทันทีที่ฉีฉีลืมตาขึ้นมาก็เห็นไป๋ยี่เฟยในภวังค์ และไป๋ยี่เฟยก็หันศีรษะไปมองเธอหลังจากรู้สึกได้
ไม่มีใครเอ่ยปากพูดเลยสักคำ
หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน ฉีฉีก็พูดขึ้นทันทีว่า “ขอโทษ”
ไป๋ยี่เฟยไม่เข้าใจเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ดังนั้นเมื่อเขากำลังจะถามอะไรบางอย่าง ฉีฉีก็ลุกขึ้นยืนทันที และมองเขาด้วยใบหน้าที่จริงจังและพูดว่า “เมิ่งฉิง ฉันขอโทษจริงๆ ฉันตอบตกลงกับคุณไม่ได้”
“อะไรนะ?” ไป๋ยี่เฟยตกตะลึงไปเลย
ฉีฉีกล่าวอีกครั้งว่า “ฉันมีคนที่ฉันชอบอยู่แล้ว”
ไป๋ยี่เฟยตอบสนองทันที ฉีฉียังไม่ตื่น เธอยังคงคิดว่าเขาเป็นเมิ่งฉิงในอาการภาพหลอนอยู่ เดิมทีเขาอยากจะปลุกฉีฉีตื่นขึ้นมา แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงถามว่า “คนที่คุณชอบคือใครเหรอ? ”
เหตุผลที่เขาอยากรู้อยากเห็น ทั้งหมดเป็นเพราะสวีลั่ง ฉีฉีเป็นน้องสาวของสวีลั่ง และสวีลั่งก็เป็นพี่น้องของเขา ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะใส่ใจมากหน่อย
ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยนิสัยใจคอของฉีฉีที่เป็นแบบนี้ เกรงว่าฉีฉีอาจไม่ริเริ่มที่จะสารภาพรักกับคนที่ตัวเองชอบอย่างแน่นอน
และคนที่ชอบฉีฉีก็อาจมีโอกาส ที่จะเป็นเพราะไม่กล้าและก็จะไม่ริเริ่มที่จะสารภาพรักเช่นกัน
ถ้าไป๋ยี่เฟยรู้ล่วงหน้าแล้ว เขาก็จะสามารถช่วยพวกเขาได้อย่างลับๆ
ในเวลานี้ ฉีฉียิ้มอย่างขมขื่นให้ไป๋ยี่เฟย และกล่าวว่า “ฉันรู้ว่าคุณมีหน้าตาที่หล่อมาก และก็มีอารมณ์ขันมาก ฉันมีความสุขมากที่ได้อยู่กับคุณในช่วงเวลานี้”
“แต่ว่า คุณก็ไม่สามารถแทนที่เขาได้”
“ไม่ต้องถามแล้ว ได้ไหม?”
ในขณะที่กำลังพูด ฉีฉีก็ร้องไห้ออกมาในทันที
ไป๋ยี่เฟยตกตะลึง และรู้สึกเป็นทุกข์ใจ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ถามต่อไป
ในขณะนั้นเอง เสียงเปิดประตูเหล็กก็ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“คังดง!”
สีหน้าของไป๋ยี่เฟยดูเคร่งขรึมมากขึ้น จากนั้นก็ดึงตัวฉีฉีขึ้นมาอย่างแรง และกอดเขาไว้ในอ้อมกอด
ฉีฉีตกใจ และดิ้นรนอย่างรุนแรง “เมิ่งฉิง คุณปล่อยฉัน ปล่อยฉันเร็วเข้า!”
ไป๋ยี่เฟยกลับกอดฉีฉีไว้แน่นๆ แล้วแอบแตะจุดฝังเข็มบนคอของฉีฉี และพูดอย่างลึกซึ้งว่า “เสว่เอ๋อ อย่าทิ้งผมไป……..”
หลังจากประตูเหล็กเปิดออก ก็มีคนสองคนเดินออกมาจากข้างใน
สวี่เต้าจ่างและเมิ่งฉิง
เมื่อเห็นสถานะในตอนนี้ของไป๋ยี่เฟย เมิ่งฉิงก็ส่ายหัวและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ยาของเจ้านายใหญ่นั้นน่าทึ่งจริงๆ!”
สวี่เต้าจ่างพยักหน้า จากนั้นก็ตะคอกอย่างเย็นชาอีกครั้ง “ไม่เคยคิดเลยว่าไป๋ยี่เฟยจะพัฒนาฝีมือได้เร็วขนาดนี้!”
“ถึงจะก้าวหน้าได้เร็วแล้วยังไง? ในตอนนี้ก็ถูกเจ้านายใหญ่เล่นงานเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ” เมิ่งฉิงเยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม
ทันทีหลังจากนั้น เขาก็มาถึงที่ตรงหน้าของไป๋ยี่เฟยและฉีฉี เมื่อเห็นทั้งสองกอดกัน สีหน้าเขาก็มืดมนลงอย่างอดไม่ได้ จากนั้นเขาก็ดึงฉีฉีเข้าไปในอ้อมกอดของตัวเอง “บ้าเอ๊ย! อย่าแตะต้องผู้หญิงของกู!”
เมื่อเห็นเช่นนี้ สวี่เต้าจ่างก็เตือนเขาทันทีว่า “เจ้านายใหญ่บอกว่า ฉีฉีและฉินหัวจะต้องตาย”
เมื่อพูดจบ เมิ่งฉิงก็ขมวดคิ้วขึ้นมา และหันหลังให้กับเต้าจ่างแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาเตือนผม ถึงเวลานั้นผมจะขอร้องเจ้านายใหญ่เอง ผมเชื่อว่าเจ้านายใหญ่จะต้องไว้หน้าผมแน่นอน”
สวี่เต้าจ่างก็ขมวดคิ้วขึ้นมา เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ราวกับว่าเขาอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้พูด
และไป๋ยี่เฟยแสร้งทำเป็นมองเมิ่งฉิงอย่างสงสัย เพราะว่าฉีฉีถูกแย่งตัวไป
เมิ่งฉิงมองไปที่ไป๋ยี่เฟยและเย้ยหยัน และโอบกอดฉีฉีและกล่าวว่า “ความสามารถและสมองของคุณนั้นเกินความคาดหมายของผมจริงๆ แต่แล้วยังไงล่ะ? คุณก็หลงกลของเจ้านายใหญ่อยู่ดีไม่ใช่
