แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ล่ายเคอพูดขึ้นมาทันทีว่า “ผมรู้สึกอิจฉาพวกคุณนิดหน่อย”
“อิจฉาอะไรเหรอ?” จางหัวปินถามอย่างไม่เข้าใจ
ล่ายเคอกล่าวว่า “ผมเคยติดตามเต้าจ่างมาก่อนหน้านี้ มีบางอย่างปิดกั้นอยู่เสมอระหว่างผมกับพวกคุณ ไป๋ยี่เฟยจะไม่ปฏิบัติต่อผมเหมือนกับพวกคุณอย่างเท่าเทียมกัน”
หลังจากได้ยินคำพูดนี้จางหัวปินก็มองไปที่ล่ายเคออย่างจริงจัง แล้วเขาก็พูดว่า “ไป๋ยี่เฟยเคยพูดถึงคุณอยู่ต่อหน้าผม”
“อะไรนะ?” ล่ายเคออดสงสัยไม่ได้
จางหัวปินกล่าวว่า “เขากล่าวว่า คุณไม่ใช่คนดี”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ล่ายเคอก็อดหัวเราะไม่ได้ รอยยิ้มของเขาก็ขมขื่นเล็กน้อย
ประโยคนี้ถูกต้องมากจริงๆ
เมื่อก่อนตอนที่ติดตามเต้าจ่าง เขาก็อาศัยความแข็งแกร่ง และการสนับสนุนจากเต้าจ่าง และเป็นคนที่ทำทุกอย่างที่เขาต้องการมาโดยตลอด และสิ่งที่เขาทำก็ไม่ใช่เรื่องดีเลย
และหลังจากติดตามไป๋ยี่เฟย ก็ดูถูกคนที่ไร้ความสามารถที่อยู่รอบตัวของไป๋ยี่เฟย และยังอยากจะหาโอกาสที่จะฆ่าพวกเขา
ในเวลานี้ จางหัวปินพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า “ไป๋ยี่เฟยยังบอกด้วยว่า คุณเป็นคนที่จะไม่ทรยศเขาเลยแม้แต่น้อย”
“อะไรนะ?” ล่ายเคอตกใจ และมึนงงเล็กน้อย
จางหัวปินยิ้มและกล่าวว่า “ไป๋ยี่เฟยกล่าวว่า หลังจากที่คุณจากทรยศต่อเต้าจ่างถึงมาติดตามเขา ถ้าคุณทรยศเขาอีกครั้ง คุณก็จะไม่มีทางรอดอีกต่อไป”
ดวงตาของล่ายเคอเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนี้
จางหัวปินเก็บข้าวของ และเดินออกไป ในขณะที่ยังคงพูดกับล่ายเคอ “จะปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกันหรือไม่ มันขึ้นอยู่กับคุณ”
หลังจากพูดจบ เขาก็จากไป
ล่ายเคอยืนอยู่ที่เดิม ตกตะลึงอยู่นาน
หลังจากเวลาผ่านไปนาน อารมณ์ของเขาที่ซับซ้อนตั้งแต่แรกเริ่ม และค่อยๆ กลายเป็นความเรียบง่าย และสายตาของเขาก็ค่อยๆ สว่างขึ้นมา
เดิมทีเนื่องจากล่ายเคอได้รับบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นเขาจึงสามารถที่จะไม่เข้าร่วมในการดำเนินการในครั้งนี้ได้
แต่ทันทีที่ล่ายเคอจับมีดของตัวเอง พันผ้าพันแผล หันหลังกลับ และเดินออกไปด้วยสายตาที่แน่วแน่
เขามาถึงที่จัตุรัส และตะโกนบอกทุกคนที่กำลังจะออกจากจัตุรัสว่า “ผมก็จะไปด้วยคน!”
………
เขตที่หนึ่งตระกูลจาง
แต่เดิมจางเจิ้นผู้ที่เป็นผู้นำของตระกูลจางซึ่งควรจะอยู่ในตำแหน่งที่สูงส่ง แต่ในเวลานี้กลับอยู่ในความเศร้าโศกและความขุ่นเคือง
มีเสียงคร่ำครวญดังอยู่ในห้องนั่งเล่นที่งดงาม
เหล่าผู้หญิงของจางเจิ้งถูกผู้ชายกลุ่มหนึ่งบดขยี้อย่างน่าอับอาย เสียงกรีดร้อง และขอความช่วยเหลือ กระจายไปทั่วห้องนั่งเล่น
จางเจิ้งโกรธเคืองมากเมื่อเห็นฉากนี้ แต่เขาไม่กล้าพูดอะไร และต้องก้มศีรษะลงและเดินตามหลังชายผิวดำคนหนึ่งไป
ชายวัยกลางคนมีผู้หญิงที่ดูบริสุทธิ์อยู่ในอ้อมแขนของเขา และผู้หญิงคนนี้ ก็คือลูกสาวของจางเจิ้นนั่นเอง
เธอมองไปที่ชายวัยกลางคนด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา และเธอก็ตัวสั่นไปทั้งตัว
เมื่อเห็นเช่นนี้ จางเจิ้งก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับชายวัยกลางคนว่า “นายท่าน เราจับศัตรูได้คนหนึ่ง ท่านจะไปดูหรือไม่?”
“ดูอะไร?” ชายวัยกลางคนตะคอกอย่างเย็นชา แล้วเอามือแตะเสื้อผ้าของคนในอ้อมแขน “จับตัวศัตรูได้ก็ฆ่าทิ้งไปก็จบ!”
ผู้หญิงในอ้อมแขนของเธอสั่นเทาด้วยความตกใจ แต่เธอไม่กล้าที่จะร้องไห้เป็นเสียง
จางเจิ้งมองดูลูกสาวของตัวเองถูกรังแก หัวใจของเขาเจ็บปวดเหมือนโดนมีดกรีด
ทางเลือกสุดท้าย จางเจิ้งกล่าวอีกครั้งว่า “นายท่าน คุณไปดูสักหน่อยเถอะ คนๆ นั้นคือผู้คุ้มกันของไป๋ยี่เฟย อาจจะมีประโยชน์ก็ได้”
ออกไปตอนนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ลูกสาวของเขาก็จะสามารถรอดตัวไปได้ชั่วขณะหนึ่ง
ชายวัยกลางคนจ้องตาของเขา และจางเจิ้งก็ถอยกลับด้วยความตกใจ ไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย
เมื่อสิบวันก่อน แต่เดิมพวกเขาทั้งสามเขตได้ร่วมมือกันเพื่อไปสู้กับพวกไป๋ยี่เฟยแต่ใครจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งได้ขนาดนั้น และทำให้พวกเขาสูญเสียอย่างหนัก
ในความสิ้นหวัง พวกเขาจึงทำได้เพียงหยุดการต่อสู้ชั่วคราว และถอยกลับไปตั้งหลักที่พื้นที่ของตนเอง
และเมื่อสามวันก่อน จู่ๆ ในที่ของพวกเขาก็มีคนของสำนักหนานเหมินมาที่นี่มากมาย
พวกเขาตรงไปยังอีกสามเขต และไม่ได้ไปที่เมืองกวงหมิงและเมืองเจาหยางเลย ดูเหมือนพวกเขาจะรู้สถานการณ์ที่นี่แต่แรกแล้ว
พวกเขาพาผู้ยอดฝีมือมากกว่าร้อยคนมาถึงที่ตระกูลจาง
เมื่อเผชิญกับการต่อสู้เช่นนี้ ความแข็งแกร่งของตระกูลจางนั้นไม่เพียงพอเลย ดังนั้นจางเจิ้งจึงทำได้เพียงต้องคารวะดั่งยมราชเท่านั้น
และชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างหน้าเขา เรียกว่าดาร์ส เป็นผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่ง และก็เป็นผู้นำของคนเหล่านี้
ในเวลานั้นจางเจิ้งถามพวกเขาว่ามาทำอะไรที่นี่ และดาร์สกล่าวว่า “แน่นอนว่ามาเพื่อช่วยคุณต่อสู้กับเมืองกวงหมิงและเมืองเจาหยาง!”
จางเจิ้งมีความสุขมากในตอนแรก ไม่ว่าทำไมคนเหล่านี้ถึงยอมช่วยพวกเขา อย่างน้อยก็เผชิญหน้ากับคนเหล่าพวกไป๋ยี่เฟย พวกเขาก็สามารถระบายความโกรธได้แล้ว!
อย่างไรก็ตาม เขาคิดดีเกินไป!
หลังจากที่คนพวกนี้เข้ามาถึงพวกเขาก็ควบคุมตระกูลจางทั้งหมดโดยตรง และแม้กระทั่งยังควบคุมเหมืองทองคำของตระกูลจางอีกด้วย!
เหล่าผู้หญิงในตระกูลจาง ก็ถูกสัตว์พวกนั้นรังแกอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน
จางเจิ้งรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง แต่เขาไม่เคยคิดว่า แม้ว่าเขาไม่เห็นด้วยกับคนเหล่านี้ที่เข้าสู่พื้นที่เขตที่หนึ่ง แล้วเขาจะหยุดมันได้อย่างไร? อาจเป็นเพราะการต่อต้าน จุดจบมันก็จะยิ่งน่าสังเวชยิ่งขึ้นไปอีก
จางเจิ้งมองไปที่ลูกสาวตัวเองที่กำลังถูกรังแก ก็รู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจอย่างมาก
ดาร์สเหลือบมองจางเจิ้ง ร่องรอยของเจตนาฆ่าแวบผ่านในดวงตาของเขา จากนั้นก็หายไปอีกครั้ง และพูดกับเขาด้วยรอยยิ้มจางๆ ว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น งั้นก็ไปดูกันเถอะ!”
หลังจากพูดจบเขาก็ผลักลูกสาวของจางเจิ้งที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาลงกับพื้น จากนั้นก็ยืนขึ้นและชี้ไปที่เธอและพูดว่า “สาวน้อย รอผมอยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟังนะ ห้ามไปไหนเด็ดขาด!”
หลังจากนั้นเขาก็จากไปพร้อมกับผู้ยอดฝีมือระดับที่สองอีกสองสามคน
ทันทีที่พวกเขาจากไป ผู้หญิงคนนั้นก็กลัวมากจนวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของจางเจิ้ง ร้องไห้เสียงดัง “พ่อ ช่วยฉันด้วย! พ่อ! ฉันไม่อยาก…….ไม่อยาก……….หื้อหื้อ………”
จางเจิ้งกอดลูกสาวของตัวเอง ด้วยใบหน้าที่โหดเหี้ยม และเบิกตากว้างอย่างโกรธเคือง
แต่เขาไม่กล้าช่วยลูกสาวของตัวเองเลย
“พ่อ! ช่วยฉันด้วย!” เด็กผู้หญิงยังคงร้องไห้หนัก
………
ดาร์สพาผู้คนมาถึงที่ห้องใต้ดินของตระกูลจาง
ชายชุดดำในห้องใต้ดินถูกล่ามโซ่ไว้กับผนัง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล และเลือดบนร่างกายของเขาทำให้เสื้อผ้าสีดำดูมืดมนยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม
ชายชุดดำชื่อว่าอู๋เฉียง เขาเป็นคนรุ่นแรกที่ติดตามไป๋ยี่เฟย เขายังเคยฆ่าคนอีกด้วย และก็เคยเข้าคุก และตอนนี้เขามีความแข็งแกร่งอยู่ในระดับที่สามชั้นกลาง
เพราะเขาติดตามไป๋ยี่เฟยเป็นคนแรก ดังนั้นเขาจึงทำภารกิจสำเร็จไปมากมายพร้อมกับไป๋ยี่เฟย และการทำงานของเขาก็ดีมาก ดังนั้นตอนนี้เขาจึงเป็นหัวหน้าของกลุ่มน้อยหนึ่งในกลุ่ม
และในการต่อสู้ขนาดใหญ่ครั้งก่อน เนื่องจากคู่ต่อสู้มีผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งออกตัว พวกเขาจึงเสียสละผู้ลูกทีมไปสิบกว่าคน ก่อนที่จะฆ่าผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งคนนั้นทิ้ง
และเขาก็ถูกจับตัวกลับมาด้วย
ดาร์สมองดูอู๋เฉียงขึ้นลง ด้วยความรังเกียจในสายตาของเขา
ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น แม้แต่ในสายตาของผู้ยอดฝีมือระดับที่สองที่อยู่ข้างหลังเขาเองก็เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามเช่นกัน หนึ่งในนั้นยังกล่าวอีกว่า “ไอ้ขยะระดับที่สามประเภทนี้ ไม่คู่ควรกับความสนใจของผู้ใหญ่เลย!”
ดาร์สตะคอกอย่างเย็นชาและพูดว่า “เจ้านายบอกแล้วว่า ตอนนี้ยังไม่สามารถแยกตัวเองออกจากตระกูลจางได้ชั่วคราว”
เขาพูดพร้อมกับเยาะเย้ย “จางเจิ้งคนนี้ก็ยังพอฉลาดอยู่เล็กน้อย และหาทางลงให้ผม ไม่เช่นนั้น คุณคิดว่าผมจะมาดูไอ้ขยะประเภทนี้งั้นหรือ?”
บุคคลนั้นเข้าใจทันทีว่า “จริงๆ แล้วก็เป็นความคิดของเจ้านายนั่นเอง”
ดาร์สเดินไปข้างหน้าอู๋เฉียง คว้าผมของเขา แล้วเยาะเย้ยว่า “ว่ามา ไป๋ยี่เฟยอยู่ที่ไหน?”
“ถุย!”
อู๋เฉียงพ่นน้ำลายที่เปื้อนเลือดใส่เขาโดยตรง
ดาร์สหลบไปได้อย่างง่ายดาย
“ยังอยากจะพบเจ้านายของเรางั้นหรือ?” อู๋เฉียงตะคอกอย่างเย็นชา “ถ้าคุณเจอกับเขาแล้ว คุณจะตายไปอย่างไรก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ!”
“พัฟ!”
ดาร์สตบหน้าอู๋เฉียงโดยตรง จากนั้นลูกน้องของเขาก็ยืนออกมา และชี้ไปที่อู๋เฉียงว่า “ไอ้พวกขยะระดับที่สามยังจะกล้าพูดกับนายท่านพวกเราแบบนี้หรือ!”
ดาร์สหมุนข้อมือของเขา แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “คนประเภทนี้จะไม่มีวันรู้ว่า สิ่งที่น่ากลัวกว่าความตายก็คือเหมือนตายทั้งเป็น!”
“พวกมึง ตัดมือและขาของเขาออกเดี๋ยวนี้ และห้ามเลือดให้เขาด้วย”
ผู้ใต้บังคับบัญชาตอบสนองทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้ “นายท่านนั้นสุดยอดจริงๆ เลยครับ!”
