จีเอร์เหลือบมองเจิ้งซงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า เอื้อมมือไปจับไหล่ของเจิ้งซง แล้วบีบออกแรง
“เสียงแตกหัก!”
“อ๊ะ!”
ไหล่ของเจิ้งซงถูกบีบจนแตกหักโดยตรง
เจิ้งซงเป็นคนธรรมดาที่ไม่มีฝีมือทางด้านการต่อสู้เลย และถูกจีเอร์บีบแบบนี้ก็คงทนไม่ไหวอย่างแน่นอน
จีเอร์เยาะเย้ยว่า “คุณดูสิผมก็ให้โอกาสคุณไปแล้ว แต่คุณคว้ามันไว้ไม่ได้เอง”
“อย่างไรก็ตาม เห็นแก่ที่คุณเป็นพ่อตาของผม ผมยังจะสามารถให้โอกาสแก่คุณได้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าคุณพยักหน้าตกลงในตอนนี้ ผมก็สามารถรับประกันได้ว่า คุณจะยังคงมีอำนาจอยู่ในเขตสองเหมือนเดิม ในอนาคต”
ใบหน้าที่เจ็บปวดของเจิ้งซงบิดเบี้ยว แต่เขาก็กัดฟัน ไม่พูด และก็ไม่พยักหน้า
หลังจากดูแล้วเจิ้งหยู่ยานก็ดูกังวลมาก และวิ่งเข้าไปตบมือของจีเอร์ และร้องไห้และตะโกนว่า “คุณรีบปล่อยมือเร็วเข้า! ปล่อยมือเถอะ!”
จีเอร์หันไปมองเจิ้งหยู่ยาน และแสดงรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็บีบคางของเจิ้งหยู่ยานด้วยมืออีกข้าง บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมองตัวเอง
เจิ้งหยู่ยานหน้าตาดีมาก ผิวของเธอก็ขาวและอ่อนนุ่ม แค่มองดูแล้วก็ทำให้คนอดไม่ได้ที่อยากจะกัดกิน
“หน้าสวยมากจริงๆ เลย!”
“มองดูแล้วผิวเนียนนุ่มมาก มันขยี้ใจจริงๆเลย ฮ่าฮ่า…….. ในคืนนี้ มึงก็คือผู้หญิงของกูแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า………”
“ปล่อยเธอซะ!” เจิ้งซงตะโกนด้วยเสียงดัง
เจิ้งซงยกมือเขาขึ้นมา อยากจะผลักจีเอร์ออกไป แต่จีเอร์รีบคว้ามือของเจิ้งซงไว้อย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งปล่อยตัวเจิ้งหยู่ยาน และตบเข้าที่ใบหน้าของเขา
“คุณพ่อตา ผมกำลังคุยกับภรรยาของผมอยู่ คุณมายุ่งอะไรด้วย?”
ทันทีที่คำพูดจบลง เจิ้งหมิงที่อยู่ข้างๆ ก็รีบวิ่งเข้ามา และยังตะโกนว่า “ไอ้แก่เอ๊ย อยู่ดีไม่ว่าดีจริงๆ เลย!”
“คุณชายจีเอร์เห็นชอบหยู่ยาน มันเป็นพรของตระกูลเจิ้งพวกคุณ มึงแม่งยังกล้าที่จะไม่เห็นด้วยงั้นหรือ?”
หลังจากที่พุ่งเข้ามา เจิ้งหมิงก็หยิบมีดออกมาแล้วพูดกับจีเอร์ว่า “คุณชายจีเอร์ ปล่อยให้ผมฆ่าเขาซะเถอะ อย่าเสียเวลาเลย”
อันที่จริงเขาอดรอไม่ได้ที่จะฆ่าเจิ้งซงในขณะนี้ เพราะเขากลัวว่าจู่ๆ เจิ้งซงก็พยักหน้าเห็นด้วยขึ้นมา ถ้าหากเป็นเช่นนั้น เขาก็จะไม่เหลืออะไรอีกเลย
เจิ้งซงจ้องไปที่เจิ้งหมิงและตะโกนด่าว่า “ไอ้ลูกทรพี อกตัญญูไม่รู้คุณ มึง……… มึงอยากจะฆ่าก็ฆ่าเลย แต่ถึงข้าจะกลายเป็นผีข้าก็ไม่ยอมปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน!”
จีเอร์มองไปที่เจิ้งซงที่ดื้อรั้นเช่นนี้ ส่ายหัวและถอนหายใจและพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น งั้นผมก็บังคับคุณไม่ได้อีกแล้ว ถ้านายอยากจะเป็นผี ก็ไปเป็นผีเถอะ”
หลังจากพูดจบจีเอร์ก็เหลือบมองไปที่เจิ้งหมิง
เจิ้งหมิงรู้สึกดีใจมาก และถือมีดแล้วก็จะเข้าไปแทงเจิ้งซง
“อย่านะ!”
“หยุดนะ ไอ้สัตว์นรก!”
“พ่อ!”
เจิ้งหยู่ยานตะโกนอย่างกังวล
แต่ในเวลานี้ กระจกบนอาคารก็แตกเป็นเสี่ยงๆ
“เสียงกระจกร่วงกระจาย!”
เมื่อได้ยินเสียง ทุกคนก็เงยหน้าขึ้นไปมอง
จากนั้นพวกเขาก็เห็นเงาร่างของคนจำนวนมาก และกระโดดลงมาจากหน้าต่างที่กระจกแตกเหมือนเผิงตัวใหญ่ที่สยายปีก
เมื่อมองใกล้ๆ ก็เผยให้เห็นว่าพวกเขาไม่ได้กระโดดลงมาเอง แต่ถูกโยนทิ้งออกมาจากข้างใน
“บูมบูมบูม!”
หกเจ็ดคนติดต่อกันถูกโยนลงมาจากด้านบน ล้มลงและกระแทกกับพื้น เลือดกระเซ็นไปทั่วทุกที่
ทุกคนต่างก็ตกตะลึงไปเลย
ไม่ว่ายังไงคนพวกนี้ก็เป็นผู้ยอดฝีมือระดับที่สาม และพวกเขากลับถูกโยนลงมาจากข้างบนโดยตรง
เจิ้งหมิงเป็นคนที่ประหลาดใจมากที่สุด เพราะคนพวกนี้เป็นคนสนิทของเขาทั้งหมด
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ทันใดนั้น ก็มีเสียงกระจกแตกดังขึ้นมาอีกเสียง
“เสียงกระจกร่วงกระจาย!”
มีคนถูกทุบตีจนบินลอยออกมา แล้วล้มลงกับพื้นอีกครั้ง
“บูม!”
ครั้งแรกลงมาจากชั้นเจ็ด คราวนี้เป็นชั้นหก แล้วก็ต่อด้วยชั้นห้า……….
“เสียงกระจกร่วงกระจาย!”
“บูมบูมบูม!”
……….
สายตาของทุกคนก็ขยับ และสุดท้ายก็หยุดอยู่ที่ทางเข้าหลักของอาคาร
หลังจากนั้นทันทีทุกคนก็ได้ยินเสียงฝีก้าวเท้า ซึ่งฟังดูเหมือนเหยียบอยู่บนหัวใจของทุกคน กระโดดโลดเต้น
และในเวลานี้ ทุกคนต่างพากันเคร่งเครียด และผู้คนจากทั้งสองฝ่ายต่างก็คิดว่าอีกฝ่ายมีกลอุบายอื่นๆ ดังนั้นจึงโจมตีคนของเจิ้งหมิงในทันใด
พวกเขาทั้งหมดจ้องไปที่ประตูหน้าอย่างตั้งใจ จากนั้นก็จ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยและเดินออกมาอย่างช้าๆ
ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างไปทั้งหมด
ไป๋ยี่เฟยมาเพียงตัวคนเดียว
ดังนั้น คนพวกนั้นในตอนเมื่อกี้นี้ถูกกระทำทั้งหมดโดยคนคนนี้คนเดียวเหรอ?
ไป๋ยี่เฟยเดินไปที่ประตู และมองดูฝูงชนอย่างแผ่วเบา
เจิ้งหยู่ยานประหลาดใจ และดีใจ เมื่อได้เห็นไป๋ยี่เฟย “คุณลุง?”
“คุณลุง คุณรีบหนีไปเถอะ รีบหนีเร็วเข้า!”
หัวใจของเจิ้งซงเต้นแรงขึ้นหลังจากเห็นไป๋ยี่เฟย
และเดิมทีนายหญิงเจิ้งคิดว่ามีคนมาช่วยพวกเขาแล้ว แต่ผลคือเมื่อเธอเห็นว่าเป็นไป๋ยี่เฟย เธอก็รู้สึกผิดหวังมากในทันใด และในเวลาเดียวกันยังปะปนกับความสิ้นหวังเล็กน้อย
ในความเห็นของเธอ ไป๋ยี่เฟยก็เป็นเพียงกุ้งตัวน้อยระดับที่สี่ที่ไม่มีอันดับเท่านั้น และกับเหล่าคนที่เป็นผู้ยอดฝีมือระดับที่สองและระดับที่หนึ่งเหล่านี้ ซึ่งหาที่เปรียบมิได้อย่างสิ้นเชิง
ไป๋ยี่เฟยเพิกเฉยต่อคำพูดของเจิ้งหยู่ยาน แต่เดินตรงไปยังทางเจิ้งหมิง และถามอย่างว่างเปล่าว่า “คุณซ่อนตัวเพื่อนของผมไว้ที่ไหน?”
เจิ้งหมิงก็ฟื้นคืนสติทันทีหลังจากได้ยินคำพูดนี้ มีคนจากหนานเหมินอยู่ข้างหลังเขาด้วย ยังต้องกลัวไป๋ยี่เฟยอีกหรือ?
มันไม่จำเป็นเลย
เจิ้งหมิงเยาะเย้ยและกล่าวว่า “มึงแม่งคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? ยังจะกล้ามาซักถามผมอีกงั้นเหรอ? ”
เจิ้งหยู่ยานที่อยู่ข้างๆ กลับรู้สึกกังวลมาก แต่ก็ยังตะโกนอย่างเสียงดัง “คุณลุง คุณรีบไปเร็วๆ คุณไม่สามารถเอาชนะคนเหล่านี้ได้ เร็วเข้า………”
และในขณะนี้
ไป๋ยี่เฟยซึ่งอยู่ห่างจากเจิ้งหมิงห้าเมตรจู่ๆ ก็มีการเคลื่อนไหว และในวินาทีต่อมา เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าเจิ้งหมิงโดยตรง
ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาทำได้อย่างไร และก็ไม่มีใครมีเวลาตอบสนองได้เลย
ทันทีที่ไป๋ยี่เฟยยกมือขึ้นเขาก็บีบคอเจิ้งหมิงโดยตรง และพูดอย่างเย็นชาว่า “ผมจะถามคุณเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อนของผมอยู่ที่ไหน?”
ตอนนี้ในสายตาของไป๋ยี่เฟยมีเพียงเจิ้งหมิง และคนอื่นๆ ก็ถูกเขามองข้ามไปทั้งหมด
สีหน้าของพวกจีเอร์มืดมนลงทันที และขมวดคิ้วขึ้นมา
โดยเฉพาะจีเอร์ ตัวตนและความแข็งแกร่งของเขาอยู่ที่นั่น แล้วจะปล่อยให้คนอื่นมองข้ามเขาไปได้อย่างไร?
แม้ว่าเจิ้งหมิงจะถูกไป๋ยี่เฟยบีบคออยู่ เจิ้งหมิงก็ไม่รู้สึกกลัวเลย แต่กลับตะโกนอย่างไม่เกรงกลัวว่า “เจ้าเด็กนี้กล้าดียังไง กล้าที่จะลงไม้ลงมือกับข้างั้นเหรอ?”
“สถานการณ์ในตอนนี้คุณก็เห็นแล้ว ถ้าคุณกล้าที่จะ……….”
“แตก!”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ใช้แรง บีบคอเจิ้งหมิงหักโดยตรง
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเย็นชาว่า “เคยให้โอกาสแก่มึงไปแล้ว!”
จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็ปล่อยมือ และสีหน้าของเจิ้งหมิงเต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อจับคอของตัวเองและล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง ไม่สามารถพูดอะไรได้เลยสักคำ และในที่สุดก็สิ้นลมหายใจไป
เมื่อทุกคนที่ได้เห็นฉากนี้ต่างก็พากันตกตะลึงไปเลย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งไป๋ยี่เฟยไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระอะไรเลย คุณแค่ต้องตอบคำถามก็พอแล้ว และถ้าคุณไม่ตอบ ก็มีเพียงทางตายเท่านั้น
เดิมทีเจิ้งหยู่ยานก็เป็นห่วงไป๋ยี่เฟยอยู่แล้ว แต่ผลคือเธอก็ต้องตกตะลึงไปเมื่อเห็นฉากนี้ “คุณ……… คุณ……….”
ดวงตาของนายหญิงเจิ้งเบิกกว้างด้วยความตกใจ “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เจิ้งหมิงเป็นถึงผู้ยอดฝีมือระดับที่สามเลยเชียว ทำไมคุณถึง……..”
