ตอนที่22 สิ่งที่ฉันต้องการ
“มัลดีฟส์คือสวรรค์ของความรัก…
มีเสียงถากถางดังออกมาจากหน้าประตูห้อง เงาใหญ่ของยศพลยืน บดบังแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา
ความรัก สิ่งนี้ไม่ได้เป็นเรื่องตลก สำหรับผู้ชายที่หน้าด้านไร้
ยางอายคนนี้ ในสายตาของเขาเคยมีความรักอยู่บ้างไหม?
“คืนนี้มาหาฉันนะ…
สายตาของยศพลบอกเป็นนัยว่าจะให้เธอมานอนด้วยกัน จารวี โกรธจนเลือดสูบขึ้นหน้า “นายนี่มัน นายมาที่นี่เพื่อมาเที่ยวกับพี่พินนะ”
“เอ็ม แล้วแต่เธอ อยากจะมาก็มา”ร่างที่หยิ่งผยองของยศพลเลี้ยวหาย ไปในมุมอย่างรวดเร็ว
สารเลว ไอ้สารเลว….จารวีเตะโต๊ะด้วยความโมโห
ตอนรับประทานมื้อเย็น ไม่มีใครเห็นเงาของยศพล จารวีรู้สึก ประหลาดใจ”เขาไปไหนเหรอ?”
“อ้อ พี่บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ เขายังมีธุระต้องไปคุยงาน บนเกาะนั้น คงมีกิจกรรมแหละ”
“แล้วทำไมไม่พาพี่ไปด้วย?”
ยุพินคีบกุ้งตัวหนึ่งลงไปในจานของจารวี” พี่เหนี่อยน่ะ พี่ไม่ชินที่จะ ไปทำกิจกรรมพวกนั้น อยากจะพักผ่อนสักหน่อยนะ”
“แต่ว่า ในเมื่อพี่มาด้วยกันกับเขา ก็ควรจะรับผิดชอบพี่สักหน่อย..” ยุพินเงียบไปสักพัก หัวเราะพลางพูดว่ารี เลิกอารมณ์เสียได้แล้ว ตอนนี้พี่นะพอใจมากแล้ว ให้คนสุขภาพร่างกายแข็งแรงอย่างเขาพาคน ป่วยอย่างพี่ไปด้วยคงลำบากน่าดู”
“ไม่เกี่ยวเลย ในเมื่อเขาหมั้นกับพี่แล้ว เขาก็ควรรับผิดชอบสิ”
จารวีลุกขึ้นยืนพร้อมกับความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม แล้ว หันไปมองเกาะเล็กๆเกาะนั้น
เวลานี้ก็ค่ำแล้ว ทั้งเกาะถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีทอง ทำให้ผู้คนน่า หลงใหลอย่างชัดเจน
“คืนนี้”
ในสมองของจารวีก็มีคำพูดของยศพลปรากฏขึ้นมาในความทรงจำ
เธอจับทั้งสองมือไว้แน่น ไม่ได้อยากไปหานาซะหน่อย
นิ่งไปสักพัก เธอก็หันมามองพี่สาว”ช่างเถอะ พี่ ฉันไปพักผ่อนนะ..
ยุพินไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา”ไปสิ ! ”
จารวีไม่มีอารมณ์นอนเลยแม้แต่นิดเดียว เธอจึงสวมกระโปรงยาว เดินเลียบไปทางระเบียงไม้ยาวของบ้านพักตากอากาศค่อยๆเดินไปที่ ข้างชายหาดอย่างช้า ๆ
มีเสียงประหลาดออกมาจากใต้เท้า จารวีมองดูบนไม้กระดาน โค้ง ตัวลงไปดู เห็นขวดแก้วใสสีฟ้าถูกไม้ขังไว้ ถูกคลื่นทะเลซัดมากระแทก ที่แผ่นไม้อย่างไม่หยุด ก็เลยมีประหลาดดังขึ้นมา
จารวีหยิบขวดขึ้นมาอย่างง่ายดาย ขวดน้อยขนาดกลางฝ่ามือ เป็นรูปหัวใจ ด้านหลังมีรูปกามเทพ
คิวปิดอยู่
จารวีใจเต้น เอาขวดแก้วกลับไปที่ห้อง
ขวดแก้วขวดนี้ทำให้เธอย้อนความคิดกลับไปสิบปี
“พี่มนต์ ถ้าเราเขียนความปรารถนาของตัวเองลงไปบนกระดาษ ใส่ลง ไปในขวดลอยตามน้ำ ทิ้งลงไปในทะเลที่กว้างใหญ่ จะสามารถทำให้
ความปรารถนาสมหวังจริงเหรอคะ”
“ใช่แล้ว ความปรารถนาของวีคืออะไรล่ะ?”
“พี่มนต์ ถ้าฉันโตขึ้นมาฉันอยากจะเป็นเจ้าสาวของพี่ พี่คิดว่าได้มั้ย?”
“เหอๆ วีสวยขนาดนี้ โตขึ้นแล้วจะมาแต่งงานกับพี่มนต์น่ะได้แน่นอน
อยู่แล้ว ! ”
“ดีล่ะ พี่มนต์เขียนเร็วสิ วีจะเป็นเจ้าสาวของพี่ ! ”
มนต์ตรีเขียนความปรารถนาของจารวีด้วยมือของเขา นำความ ปรารถนานั้นยัดใส่ในขวดแล้วลอยไปในทะเล
ในตอนนั้นเธอมีอายุเพียงแค่หกขวบ มนต์ตรีอายุสิบสองปี พ่อกับ แม่ยังมีชีวิตอยู่ เธอยังคงเป็นเจ้าหญิงน้อยที่มีความสุข บ้านพูลสวัสดิ์ กับบ้านตระกูลซู่คบกันเป็นมิตรสหายมาหลายชั่วคน
เธอกับเขาเติบโตมาด้วยกัน พวกเราเล่นด้วยกันอย่างไม่รู้ประสี
ประสา
ตอนนี้เธอโตแล้ว แต่กลับไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน
พี่มนต์ พี่อยู่ที่ไหน? ใจลอยไปชั่วขณะ จารวีหวนความคิดกลับมาสู่โลกความเป็นจริงอีก ครั้ง เธอนึกถึงความคิดที่แปลกประหลาด เปิดจุกขวดออก และเอากลุ่ม กระดาษที่ซ้อนๆทับๆ กันออกมาเปิดดู
บนกระดาษมีลายมือที่สวยงาม เวลาผ่านไปนานเท่านาน เธอยังคง ดูลายมือของเขาออก
วี พี่มนต์กลับมาแล้ว…
ไม่มีชื่อผู้รับ ไม่มีลงนาม ไม่มีวันที่ เพียงแค่ตัวอักษรไม่กี่ตัวก็ทำให้ หัวใจของจารวีเต้นแรงอย่างรุนแรง
เธอค่อยๆดีใจเบิกบานเหมือนกระแสน้ำที่ไหลทะลักอย่างบ้าคลั่ง จับโน้ตสั้นๆไว้แน่น เดินไปเดินมาในห้องอย่างตื่นเต้น
พี่มนต์กลับมาแล้ว พี่มนต์ที่เธอชอบกลับมาแล้ว จะทำยังไงดี?
โมเม้นตื่นเต้นแบบนี้มีอยู่นานมากแล้ว
เดี๋ยวนะ ขวดใบนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
ในตอนนั้น บนหน้าผาด้านหลังคฤหาสน์ไม้มีชายร่างที่หล่อเหลา มาก ๆยืนอยู่ เขาใส่ชุดสูทสีขาว ดูมีสง่าราวกับเจ้าชายในเทพนิยาย แสงจันทร์อ่อนๆซ่อนเร้นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ความเศร้าแผ่ ขยายออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลของเขา
เขานั่งยอง ๆ นำสิ่งที่ปรารถนารูปหัวใจอันที่เก้าที่เขียนเสร็จแล้วไป ใส่ในขวด แล้วปล่อยออกไปในทะเลอันกว้างใหญ่
วีวีอยู่ไหน?
ทันใดนั้นที่ด้านหลังเขาก็มีหญิงสาววัยรุ่นวิ่งเข้ามาหา “มนต์ ที่แท้เธอก็มาหลบอยู่นี่นี่เอง เร็วเข้า ปาร์ตี้จะเริ่มแล้ว..
มนต์ตรีกระโดดลงมาจากหน้าผา หันกลับไปมองรอบ ๆทะเลลึกที่ กว้างใหญ่ แล้วก็เดินจากไปด้วยจิตใจที่หดหู
“มนต์ คิดถึงวีอีกแล้วใช่รึเปล่า?”
สุรีย์วัลย์ถามอย่างระมัดระวัง ทุกครั้งที่ถึงคืนเดือนเพ็ญ มนต์ตรีก็ จะมานั่งเศร้าเข้าหาทะเล
“วัน ขอบคุณนะที่อยู่เคียงข้างฉันมาตลอด ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะ ไม่ทนรอต่อไปแล้วล่ะ…
สุรีย์วัลย์กอดมนต์ตรีแน่นด้วยความดีอกดีใจ เธอรอเขามาหกปีแล้ว แต่เขากลับตามหาจารวีมาหกปี สามปีก่อน เขาได้ข่าวว่าจารวีตาย แต่ เขาก็ยังไม่ย่อท้อ ยังคงตามหาอย่างไม่ยอมแพ้ต่อไปจนถึงวันนี้
“มนต์ ฉันรู้ว่าในใจเธอมันทรมานมาก แต่ว่าคนตายนะเกิดใหม่ไม่ได้ หรอก ถ้าจารวีอยู่บนสวรรค์ เธอก็ต้องยินดีกับพวกเราแน่นอน”
“อืม ! “มนต์ตอบรับด้วยเสียงที่แผ่วเบา
มนต์ตรีเงยหน้ามองดวงจันทร์ที่เหมือนกับจานบินวี เธอจะยินดีกับพี่
มั้ยนะ?
จารวีดื่นเต้นดีใจจนนอนไม่หลับเลยทั้งคืน รุ่งสางวันต่อมา เธอก็บุก เข้าไปในห้องของยุพิน
“พี่ ฉันอยากกลับบ้าน..
ยูพินลูบหน้าผากของเธอ”เธอตัวร้อนเปล่า ทำไมเพิ่งจะมาเองก็ อยากกลับแล้ว” “ถ้าไม่อย่างนั้นพี่อยู่นี่เที่ยวกับคุณยศพลก่อน ฉันกลับไปคนเดียว ได้..”
ยุพินมองจารวีอย่างงุนงงสงสัย”เธอมีเรื่องอะไรปิดบังพี่รีเปล่า?”
จารวีส่ายหัวด้วยใบหน้าที่แดงแปรัด”โอเค ไม่มีอะไรแล้ว พี่ เดี๋ยวฉัน ไปโทรศัพท์ก่อน/ เดี่ยวโทรกลับ”
“อ๊ะ โทรทางไกลข้ามประเทศต้องใช้ตู้โทรศัพท์สาธารณะทางโน้น..
ยุฟินซีไปที่ห้องเล็ก ๆ สีเขียวบนชายฝั่ง
จารวีวิ่งรวดเร็วปานสายลม พอไปยังตู้โทรศัพท์สาธารณะ เธอก็กด โทรออกหาคุณลุงทันที
จารวีพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีใจเป็นลิงโลด
“คุณลุง มีคนในบ้านคุณลุงพัชพงษ์มาตามหาคุณลุงบ้างมั้ยคะ…”
พอเฉลิมชัยฟังถึงตรงนี้ น้ำเสียงก็เปลี่ยนไป”ยัยวี เธอหมายความว่า อะไร?”
“คุณลุง เมื่อก่อนคุณลุงพัชพงษ์กับพ่อของหนูสนิทกันมาก หลังจากที่ พ่อหนูประสบอุบัติเหตุ พวกเขาก็ย้ายบ้านไปกันทั้งบ้านเลย นี่ก็ผ่านมา หลายปีแล้ว พวกเขาได้ติดต่อมาหาคุณลุงเพื่อถามไถ่ข่าวคราวของหนู บ้างมั้ยคะ?”
ในใจเฉลิมชัยมีความลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย สามปีกว่าแล้วที่เขากังวล กับเรื่องนี้มาตลอด นึกไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะถูกจารวีขุดขึ้นมาใหม่อย่าง คาดไม่ถึง
“ยัยวี คนในบ้านตระกูลซูไม่สำนึกในบุญคุณ พวกเขาไม่มีทางตามหา เธอแน่นอน จากนี้ไปเธอไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้แล้ว…” เฉลิมชัยพูดจบก็วางสายโทรศัพท์อย่างรุนแรง
จารวิงงสับสนแน่นิ่งไป
ที่คุณลุงพูดหมายความว่ายังไงกันแน่? ที่มนต์ไม่เคยมาหาเธอเลย จริงหรือ? แต่ว่าขวดที่สวยงามพวกนี้ล่ะมาได้ยังไง?
จารวีนั่งเหม่อมองไปในทะเล พระอาทิตย์ตกดินสะท้อนบางสิ่งที่ เรียงเป็นแถวๆ เข้ามาในแววตาของเธอ เธอเบิกตากว้างจ้องเขม็ง แล้ว เดินออกมาจากด้านในของตู้โทรศัพท์สาธารณะ
หนึ่งอัน สองอัน สามอัน สี่อัน..มีทั้งหมดแปดอัน แล้วพอรวมกับเมื่อ วานอีกอันหนึ่ง รวมกันแล้วก็มีขวดแก้วทั้งหมดเก้าอัน เห็นได้ชัดว่าเป็น รูปหัวใจ มี 4 สี คือ สีแดง สีเหลือง สีฟ้าและสีเขียว ทำออกมาได้น่ารัก มาก
จารวีนั่งแช่อยู่ในน้ำ งมขวดที่ล้ำค่าทั้งหมดขึ้นมา
ปืนขึ้นไปนั่งลงบนหน้าผา
ราวกับได้รับสมบัติล้ำค่า เธอค่อยๆคลื่ออกมาดูทีละอัน
วี:วียังจำคำสัญญาเมื่อตอนเด็กได้มั้ย?ทพี่รอวีจะมาเป็นเจ้าสาวของพี่
อยู่นะ
วี:พี่คิดถึงวีแล้ว วีอยู่ที่ไหน
วี เธอบอกว่าเธอชอบดวงจันทร์บนท้องฟ้า พี่เด็ดเอาดวงจันทร์ลงมา ได้แล้ว เอามาไว้ที่โลกของพี่แล้ว รอให้วีมาเซยชม
วี:ทำไมพี่ถึงหาทีวีไม่เจอเลย พี่กลัวจริง ๆว่าชาติหน้าจะไม่ได้เจอวีอีก
พี่ตามหาวีมาหกปีแล้วนะ ทำไมพระเจ้าถึงไม่ช่วยพี่เลย รี: พี่ต้องแย่แน่เลย ! พี่หาทั่วทั้งโลกแล้วแต่ก็ยังไม่เจอวี
วีเวีอยู่ที่ไหน?
วี: วีไปซ่อนอยู่ที่ไหนกันแน่
พออ่านจนถึงตรงนี้ น้ำตาก็ไหลอาบหน้าจารวี
ใช่แล้ว นี่มันลายมือของมนต์ตรี เขาไปทั่วทั้งโลกเพื่อตามหาเธอ
แต่ว่า คุณลุงพูดอย่างชัดเจนเลยว่ามนต์ตรีไม่เคยมาหาเธอ หรือว่า บนโลกนี้จะมีคู่รักคู่อื่นที่ชื่อจารวีกับมนต์ตรีอีกนะ?
ไม่ ไม่มีทางหรอก นี่ต้องเป็นพี่มนต์ของเธอแน่ ๆ เธอรับรู้กลิ่นอาย
ของเขาจากตัวอักษรเหล่านี้
ทำไมขวดพวกนี้ถึงมาโผล่ตรงนี้ได้? หรือว่าเขาก็อยู่ที่เกาะนี้เหมือน
กัน?
อีกนิดจารวีก็จะตกใจกับสิ่งที่คาดเตาเอาเองแล้ว
เธอเก็บขวดทั้งหมดมาได้หมดแล้ว กระดาษที่อยู่ในขวดก็หยิบออก มาเก็บไว้ในกระเป๋าแล้ว
จารวีกอบโกยเอากองขวดแก้วนั้นกลับไปที่ห้อง
ยุพินมองเธอด้วยความประหลาดใจ อยากรู้อยากเห็น”วี วีอยากจะ กลับก่อนจริง ๆละก็ พี่ให้พี่ยศไปส่งเธอที่สนามบินดีปะ ! ”
จารวีเรียงขวดพลาง สายหัวอมยิ้มพลาง” พี่ ฉันล้อเล่นนะ มัลดีฟส์ น่าสนุก/น่าเที่ยวขนาดนี้ ฉันจากไปไม่ลงหรอก ยุฟินส่ายหน้าพลางยิ้มพลาง ยังไงซะจารวียังคงเป็นเด็กอยู่
“วีเก็บขวดมาทำอะไรนะ?”
“เอากลับมาเป็นของฝากนะ ! ”
ใบหน้าของยุพินมีรอยยิ้มที่กว้างมากกว่าเดิม นิสัยที่ขี้เล่นซุกซนแก้ ไม่ได้สักนิดเลยจริงด้วย
“พวกเธอคุยอะไรกันน่ะ ดูมีความสุขกันจริง ๆ”
ยศพลสวมเสื้อกล้ามสีดำ ท่อนล่างสวมกางเกงขาสั้นสไตล์ฮาวาย ใบหน้ามีแว่นตากันแดดอันใหญ่ที่ทันสมัย ดูโดดเด่นสง่างามอย่างเห็น ได้ชัด อีกทั้งยังหล่อแบบหยิ่งๆ
การยืนแบบนี้โดดเด่นจนทำให้หญิงสาวจ้องมองอย่างไม่ละสายตา
ยุพินลุกขึ้นยืน พูดอย่างยิ้มๆว่า”คุณทานข้าวเช้าแล้วรึยังคะ?ฉันไป เรียกให้เด็กเสิร์ฟทำมาให้นะ” พอพูดจบยุพินเดินจากไป
สายตาของยศพลจ้องไปที่กองขวดแก้วของจารวี
“เจ้านี่มันสนุกยังไง บนหาดทรายมีของที่สวยกว่านี้ตั้งเยอะแยะ
จารวีตาเป็นประกายขึ้นมาแวบหนึ่ง ทันทีที่เปลี่ยนสีหน้าและรอยยิ้ม เธอก็หันไปหายศพล”งั้นเหรอ? พาฉันไปดูหน่อยสิ…”
สีหน้าของยศพลดูไม่ดีเป็นอย่างมาก พูดเสียงต่ำด้วยความโมโห ว่า”เมื่อคืน…
จารวีเหมือนกับว่าเป็นไม่ได้ยิน “เมื่อคืนฉันหลับเป็นตายเลย..”
มือใหญ่ทั้งสองข้างของยศพลที่ชั่วร้ายล้วงเข้าไปใต้เสื้อของเธอ แล้วจับคลึง…ไว้แน่น ฟนลมหายใจที่ร้อนผาวออกมาที่ข้างๆหูของเธอ
“เธอรู้เหรอว่าที่ฉันต้องการคืออะไร?”
