ตอนที่ 35 คิดถึงเธออย่างบ้าคลั่ง
จารวีเรียกรถแท็กซี่ แล้วตรงไปยังสำนักงานบริษัท
ST กรุ๊ปจํากัด
บรรยากาศยามค่ำคืน แสงไฟนีออนที่ผสมผสานกันใน เมือง ถึงจะดูสวยงามแต่ให้ความรู้สึกที่หนาวเหน็บ
จารวียืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของสำนักงานบริษัท ST กรุ๊ปจำกัด แล้วมองไปยังด้านในที่เปิดไฟอยู่
“จารวี…
จารวีได้ยินเสียงก็หันกลับมา ยศพลนั่งอยู่ในรถโร สลอยด์สีดำ กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตามืดมน
จารวีหันตัวกลับไป แล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็ว
เดินเข้ามาใกล้ เมื่อเธอเข้ารถ ทางฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ก็เห็นผู้หญิงสวยหยาดเยิ้มคนหนึ่งนั่งอยู่ มีหุ่นที่เซ็กซี่เร้า ร้อน และแต่งหน้าได้เผ็ดมาก กำลังกอดรัดยศพลอย่างกับงู
จารวีมองแวบเดียวก็ดูออกว่าผู้หญิงคนนี้ที่ยศพลเพิ่ง เอามา คือรุ่นพี่มีนา
ในโทรทัศน์ก็ดูเป็นคนที่บริสุทธิ์ จำได้ว่าตอนที่ให้ สัมภาษณ์ ยังแสร้งไร้เดียงสาตอบว่าไม่มีแฟน
ในตอนนี้ กลับมาแต่งตัวแบบนี้ แล้วมาคลอเคลียอยู่ ข้างๆยศพล
ดูเหมือนว่าสิ่งที่เปลี่ยนแปลงง่ายที่สุดในโลกนี้ ก็คือผู้
หญิง
“ท่านประธานคะ ผู้หญิงคนนี้คือใครเหรอคะ” มีนาถาม ด้วยน้ำเสียงดัดจริต
ยศพลจ้องจารวีเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “คิดถึงฉันเห
รอ?”
“รหัสอะไร” จารวีวิ่งพลางหายใจหอบ ใบหน้าเล็กๆ กลายเป็นสีแดงไปหมด
“บัตรใบนั้นฉันอายัดไปแล้ว เธอรู้รหัสไปก็เปล่า ประโยชน์” ยศพลมองจารวีที่กำลังสิ้นหวัง รู้สึกพอใจมาก ที่ เธอมาอ้อนวอนเขา
จารวี ถึงเธอจะแกล้งทำเป็นคนดีมีคุณธรรม จะโกรธ ยังไง พอถึงเวลาก็ต้องมาขอร้องฉันอยู่ดี
“นายจะเอายังไง” จารวียังคงหอบอยู่
หน้าอกขนาดกำลังดีที่ขึ้นลง สายตาของยศพลมอง ไปที่เธออย่างร้อนแผดเผา กัดริมฝีปากล่าง ไม่ได้พูดอะไร
เธอยังมีของอะไรที่ขายให้ฉันได้อีกเหรอ?”
“นาย นายนี่มันบ้าที่สุด…
จารวีเข้าใจความหมายเชิงลึกที่ยศพลพูดถึง ก็ด่าออก
มา
“ก็ได้ จารวี เธอน่ะมันเก่ง ไปซะ” สีหน้ายศพลมืดมน เขาไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าสั่งสอนผู้หญิงคนดีได้ไม่ดี
จารวีโกรธหนักมากก “ยศพล นายมันคนเลว ลุงของ ฉันนอนอยู่ในโรงพยาบาลใกล้จะตายอยู่แล้ว นึกไม่ถึงเลย ว่านายจะไม่คิดยื่นมือเข้ามาช่วย นายมันไม่มีความเป็นคน อยู่เลยจริงๆ นายมันเป็นเศษสวะ คุณคือพี่มีนาใช่มั้ย ฉันรู้จัก คุณ ถ้าคุณไม่อยากโดนเขาเอามาเป็นของเล่นแล้วทิ้งไป คุณก็ห่างกับเขาหน่อยก็ดีนะคะ”
สีหน้าของยศพลยิ่งโกรธขึ้น เธอไม่ได้แค่ด่าเขา แต่ ยังสนับสนุนให้ผู้หญิงคนอื่นมาด่าเขาด้วย
เขาปิดประตูรถดังโครม พูดด้วยเสียงโกรธว่า “จารวี เธอฟังไว้ให้ดีนะ ถ้าเธอเก่งนักเธอก็อย่ามาขอร้องฉัน”
จารวีถอนหายใจเบาๆ แล้วโยนบัตรทองในมือไปที่ หน้าของยศพล
“ ให้ฉันขอร้องผู้ชายเศษสวะอย่างนายเนี่ยนะ ฝันไป เถอะ ไปตายซะ
ยศพลถูกจารวีทำให้โกรธอย่างสุดขีด เขาเหยียบคันเร่ง รถจากที่อยู่ตรงหน้าจารวี ก็พุ่งหายสาบสูญออกไป
รถออกไปอย่างเร็วมากในพริบตา จารวีรีบถอยก้าว ออกมา อีกนิดเดียวเกือบจะโดนหน้าเท้าเธออยู่แล้ว
อีตาบ้านี่
เหอะ ไม่พึ่งนายก็ได้ ไม่พึ่งนายก็ได้
จารวีนิ่งไปสักพัก อยู่ดีๆก็คิดบางสิ่งขึ้นได้ จึงรีบเดิน หายไปในความมืด
หนึ่งวันหนึ่งคืนผ่านไป
ยศพลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพลิกกลับไปกลับมา โทรศัพท์ยังเป็นรุ่นเดิม แต่เป็นโทรศัพท์เครื่องใหม่
เขาก็ยังหาจารวีไม่เจอ ผู้หญิงคนนี้ จะคอยดูว่าจะดื้อ รั้นหัวแข็งได้สักแค่ไหนกัน
ยุพินนวดๆตรงคิ้ว มองไปที่ยศพลที่กำลังดูร้อนรน เหมือนมดที่อยู่บนหม้อร้อนด้วยสีหน้ากังวล แต่เธอก็ดูออก ว่า เขากำลังร้อนใจเพราะจารวี
ถ้าคิดจะเล่นเกมแบบนี้กับผู้หญิง กฎกติกาจะต้อง กำหนดโดยเขาเท่านั้น
เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจารวีจะหนีออกไปจากกำมือของเขาได้
สามวันผ่านไป
จารวีก็ยังไม่มาหาเขา แม้แต่หนึ่งสายก็ยังไม่โทรมา
ใช้ได้เลย นังตัวดีนี่
การประชุมใหญ่ในรอบปีของบริษัท ST กรุ๊ป จำกัด ใน ประชุมมีผู้บริหารระดับสูงอยู่เต็มห้อง แต่ละคนดูน่าเคารพ นั่งลงอย่างไม่เปะปะ นั่งฟังยศพกล่าวคำในที่ประชุมอย่าง จดจ่อ
“แผนกวางแผน สิ่งที่พวกคุณทำออกมาคืออะไร ออกแบบบ้าบออะไรออกมากัน..”
แฟ้มเอกสารถูกตีไปบนหัวของหัวหน้าแผนกวางแผน หัวหน้าแผนกวางแผนตกใจจนเหงื่อออกทั้งตัว โค้งตัวลง พยักหน้า ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
“แผนกการขาย พวกคุณทั้งแผนกกินขี้กันเหรอ เมื่อสาม ฤดูกาลก่อนทำไมถึงได้แค่สี่สิบห้าหมื่นล้านห้ะ ที่มันผลการ ทำงานระดับหาอะไร…
แฟ้มเอกสารก็ลอยมาตกลงที่หัวของหัวหน้าแผนก การขาย เขาพูดด้วยเสียงเบาๆว่า “ยอดขายช่วงนี้ก็โตจาก กว่าปีที่แล้วในช่วงเดือนเดียวกันตั้งยี่สิบเปอร์เซ็นนะครับ…
เสียงเบาๆนั่นลอยเข้ามาถึงหูของยศพล สายตาที่ เฉียบเฉี่ยวของเขาก็มองมาที่หัวหน้าแผนกการขาย
ยศพลคลี่เนคไทลง เตะโต๊ะทำงาน ชี้ไปยังหัวหน้า แผนกการขายอย่างดูรุนแรงโหดร้ายทารุณ หัวหน้าแผนก การขายตกใจจนตัวอ่อนไปทั้งตัว เดินออกไปอย่างเหงื่อ ออกทั้งตัว
ยศพลวางแฟ้มเอกสารบนโต๊ะอย่างแรง ลุกขึ้นยืน อย่างรวดเร็ว จับคางของหัวหน้าแผนกการขายแล้วจ้องมอง เขา
“เมื่อกี้แกพูดอะไรออกมา
“ผมพูดว่ายอดขายของพวกเราเพิ่มขึ้นกว่าปีที่แล้วยี่สิบ กว่าเปอร์เซ็นครับ…”
“ยี่สิบกว่าเปอร์เซ็นก็เก่งแล้วเหรอ? คุณรู้มั้ยตอนนี้ราคา สินค้ากำลังสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว แค่นี้มันจะเทียบได้ยังไงละ ฟังให้ดีนะ ถ้าอีกครึ่งปียอดไม่เพิ่มเป็นสองเท่า คุณต้อง ออกไปให้พ้น…
“คะ ครับ …” หัวหน้าฝ่ายการขายโก้งโค้งพนักหน้า ไม่ กล้าพูดอะไรออกมาอีก
สิบกว่าแผนก และยังมีอีกเก้าสำนักงานสาขา และผู้ จัดการสามคนที่บริหารอยู่ข้างนอก และพนักงานอีกร้อยกว่า คน ทั้งหมดนี้คือบุคคลอัจฉริยะของบริษัท ST กรุ๊ป จำกัดทุกฝ่ายโดนด่าไปหนึ่งรอบ ไม่มีใครไม่โดนเขาทุบตี
ทัศนีย์ดูออกว่าวันนี้ท่านประธานอารมณ์ไม่ดี พอจบการประชุม ก็เดินตรงเข้าไปในห้องทำงานทันที
ทัศนีย์กระซิบเบาๆ “ประธานยศพลคะ มีนัดของคุณมี
นาค่ะ…
“ไล่เธอไปซะ..
“เราได้ตกลงไว้ว่าให้คุณมีนาเป็นพรีเซนเตอร์เสื้อผ้า แบรนด์นางเงือกของบริษัทเราไม่ใช่เหรอคะ”
มันไม่ง่ายเลยที่จะต้องใช้งบเชิญเจ้าแม่แห่งเอเซียมา นึกไม่ถึงเลยว่าจะให้เธอกลับไปแบบนี้
“หูเธอหนวกหรือไง ให้เธอออกไป!”
“ได้ค่ะ ดิฉันจะจัดการ ให้ผ่านไปสักสองสามวัน แล้ว ค่อยให้เธอมา…
ทัศนีย์เข้าใจอารมณ์โมโหของยศพลเป็นอย่างดี ณ เวลาที่เขาเป็นแบบนี้ ใครอย่าได้กล้ามายั่วโมโหเขา
ยศพลลุกขึ้นอย่างโกรธหุนหัน
“ไปเรียกนิรันมาเดี๋ยวนี้…
“ได้ค่ะ” ทัศนีย์อยู่หน้าประตูอย่างสุภาพ
ในมือยศพลถือเสื้อสูท ก้าวเท้ายาวไปข้างนอก
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ยศพลก็เข้าไปที่โรงพยาบาลนั้นที่ จารวีอยู่กับเฉลิมชัย
นิรันเดินไปตรงที่เคาน์เตอร์ถามพยาบาล
“คุณครับ คนไข้ที่ชื่อเฉลิมพลอยู่ห้องไหนครับ?”
“รอสักครู่นะคะ” พยาบาลหาข้อมูลในคอมพิวเตอร์
ใบหน้าอันหล่อเหลาของยศพลมีความมืดมนเข้า มาปกคลุม เขาอยากเจอจารวีตอนนี้จะเป็นบ้าอยู่แล้ว
ในระยะเวลาสามวันนี้ เขาไม่ได้เจอเธอเลย เขาคิดถึง เธอจนจะเป็นบ้า
ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักถึงปัญหาร้ายแรง นั่นคือ ผู้ หญิงคนนี้ทำให้เขาหวั่นไหวแล้ว
นี่ดูเหมือนจะเป็นปัญหาที่เลวร้ายมาก
นิรันเดินตรงไปหายศพลอย่างรวดเร็ว แล้วพูดเสียง ต่ำว่า “คุณเฉลิมชัยออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่สามวันที่แล้ว ครับ…
“อะไรนะ?”ยศพบยื่นมือมากระชากคอเสือนิรัน แล้ว ตะโกนใส่เสียงต่ำว่า “มึงพูดว่าไงนะ?”
นิรันทำสีหน้าไม่มีความผิด “ท่านประธานครับ พยาบาลบอกว่าญาติของคุณเฉลิมชัยพาเขาย้ายไปโรง พยาบาลอื่นแล้วครับ แต่ว่าไปที่โรงพยาบาลไหนก็ไม่ทราบ
ครับ”
“ไปสืบมาเดี๋ยวนี้ ไปสืบมาซะ…
ยศพลระเบิดอารมณ์โกรธ จารวี เธอกล้ามากเลยนะ
ไม่นึกเลยว่าจะกล้าพาเฉลิมชัยหนีไป
สองมือของยศพลกุมขมับด้วยความเครียด คิ้วขมวด
ทุกครั้ง ผู้หญิงคนนี้มักจะทำให้เขาโกรธจนจะบ้าตาย
เอาตามตรง เธอไม่มีความสำนึกว่าตัวเองเป็นเมียเก็บ
แน่น
เลย
ที่เคาน์เตอร์ในโรงพยาบาล พยาบาลหลายคนมองไป ที่ยศพลอย่างใจละลาย แล้วก้มหน้าแอบยิ้มกัน
“ผู้ชายคนนั้นหล่อจังเลยอ่ะ”
“ดูสิ ดูสิ เขามองฉันล่ะ…”
ยศพลกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ เห็นผู้หญิงกลุ่มนันท์น่า รำคาญแล้ว ก็แผดสายตาที่เฉียบแหลมดูโหดออกไป
ผู้หญิงสองสามคนตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา สายตาอำมหิตที่เหมือนฆ่าคนได้อย่างเย็นชาแผ่รังสีออกมา
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ยศพลก็เข้าไปนั่งในรถ
นิรันรายงานข้อมูลที่หามาได้ทั้งหมดให้กับยศพล
“ท่านประธานครับ โทรศัพท์รุ่นพิเศษที่คุณให้เธอ เธอ เป็นคนขายออกในราคาห้าพันบาท … ”
ยัยผู้หญิงคนนี้โง่จริงๆ โทรศัพท์รุ่นนี้มีค่าอย่างน้อย ห้าแสน แถมยังมีเพียงสิบเครื่องในโลกนี้
“ท่านประธานครับ เสื้อผ้ายี่ห้อชาแนลที่คุณให้เธอ เธอ ก็นำไปขายต่อในราคาต่ำครับ ….
“ท่านประธานครับ รถเฟอร์รารี่สีขาวที่คุณให้เธอไป เธอ ก็ขายต่อในราคาที่ต่ำมาก ก็คือหนึ่งล้านห้าแสนบาทครับ…
ยศพลโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เฟอร์รารี่คันนี้เป็นรุ่นสั่ง พิเศษที่มีมูลค่าสูงกว่าสิบล้านบาท ไร้สมองซะจริง จารวี เธอนี่มันโง่จริงๆ
ยศพลโกรธจนทำโทรศัพท์พังไปอีกเครื่อง
เขาไม่ได้รู้สึกแย่กับเงินเพียงเล็กน้อยนั้น แต่เพราะ จารวีเห็นความหวังดีของเขาว่าเป็นเจตนาที่ร้าย
เธอไม่เห็นเขาอยู่บนสายตาเลย
ตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอหลอกใช้เขา
ยศพลผู้ที่เล่นกับผู้หญิงมาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่ เขามาโดนผู้หญิงเล่น
“หาเธอให้เจอเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่เจอเธอภายในสามวัน พวก นายไม่ได้มีชีวิตอยู่ต่อไปแน่”
ยศพลยื่นคำขาดให้กับนิรัน
นิรันเหงื่อท่วมไปทั้งหัว แบบนี้จะสืบยังไง ดูเหมือน ว่าเราจะต้องใช้อำนาจของตระกูลโพธิสูง อย่างไรก็ตาม ทัศนคติของท่าน ประธานต่อผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะมาก เกินไป
สามวันต่อมา
ในเมืองที่ห่างออกไปจากเมืองเอส จารหาตู้ โทรศัพท์สาธารณะเพื่อโทรศัพท์ไปหายุพิน
“พี่ คุณยศพลอยู่รึเปล่า?”
ยพินไม่ได้รู้เรื่องอะไร แค่รู้ว่าจารวีไม่ได้กลับบ้านมาสามวันแล้ว “วี เธอไปไหนน่ะ พี่กังวลแทบแย่ โทรหา อังคณาก็บอกว่าเธอไม่ได้ไปเรียน เธอไปเที่ยวที่ไหนอยู่ น่ะ?”
“พี่บอกมาก่อนว่าคุณยศพลอยู่มั้ย”
ยุพินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วเดินวนไปรอบ ๆ จากนั้นก็หยุดที่ระเบียง
ยศพลไม่อยู่ในบ้าน แต่ว่าเขาดูเหมือนกำลังหาเธออยู่ แถมยังดูโกรธมากด้วย นี่ก็ไม่ได้คุยกับพี่มาสามวันแล้ว”
“อือๆ งั้นก็ดี ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ ตอนนี้ฉันอยู่ในเมือง เล็กๆ ที่นี่โรงพยาบาลที่ไม่เลวอยู่แห่งหนึ่ง อาการของคุณ ลุงเฉลิมชัยก็คงที่แล้ว พี่อย่าบอกคุณยศพลนะว่าฉันอยู่ ที่ไหน ถ้าคุณลุงหายป่วยแล้ว ฉันจะกลับมาหาพี่…”
ยุพินยังคงกังวลและเป็นทุกข์ “วี มันจะดีเหรอ?”
ยุพินยังพูดไม่จบ โทรศัพท์ในมือของเธอก็ถูกมือใหญ่ คว้าเอาไป
พอหันหลังไป ก็ปะทะกับสายตาที่เฉียบคมของยศพล เธอตกใจจนพูดไม่ออก
“วีเหรอ?” ยศพลพูดเสียงต่ำ
ยุพินพยักหน้าด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว “ใช่…พี่ฟังพินอธิบายก่อน…”
