ตอนที่ 33 มอบรถให้เธอ
ฉันยังไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวพี่สาวของเธอ….”
ในสมองของเธอยังนึกถึงคำพูดของยศพล ถ้าเป็น อย่างนั้นจริง ๆ แบบนั้นพี่ก็น่าสงสารมากเลย
จารวีอยากจะปลอบใจพี่สักหน่อย แต่กลับพูดออกมา
ไม่ออกสักคำ
คิดไปคิดมาก็ยื่นแขนออกไปโอบที่เอวของพี่ แล้วก อดเธอไว้แน่น เอาหัวชนกับแผ่นหลังของเธอ
ในตอนเช้า จารวียังคงสวมชุดนอน ยืนอยู่หน้า
หน้าต่าง…
สวนของคฤหาสน์มีถนนที่ยาวไปสู่ทะเล ยศพลกำลัง วิ่งในตอนเช้า ภายใต้แสงของดวงอาทิตย์สาดผิวสีข้าวสาลี แบบผู้ชาย ดูหล่อและร้ายกาจมาก กางเกงวอร์มขายาวสี แดงถูกแสงอาทิตย์สาดส่องจนเหมือนเปลวไฟที่กำลังลุก ไหม้
เค้าโครงหน้าที่หล่อวัวตายควายล้มแบบนี้ ส่วนล่างที่ ต่อจากปลายผมปรกหน้าคือแววตาที่เฉียบคม
ผู้ชายแบบนี้ ถ้าตัดเรื่องนิสัยแย่ๆออกไป เขาก็เป็นคน ที่ดูมีเสน่ห์เอามาก ๆ
เหงื่อที่ไหลลงมาตามลำตัวท่อนบนอันแข็งแกร่งของ เขาส่องประกายราวกับเพชรเม็ดงาม
อาจเป็นเพราะเขารู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาของจาร วี เขาจึงหยุด แล้วหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับเหงื่อ จากนั้นก็เงย หน้าขึ้น กวาดตามองไปที่จารวีพร้อมแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย
การยิ้มแบบนั้นเหมือนกับจะถามเป็นนัยว่าเมื่อคืนเธอ
ฟินรึเปล่า
จารวีรีบถอยหลังกลับไปก้าวหนึ่ง
“วี เป็นอะไร" ; ยุพินเดินไปดูที่กระจก
หน้าต่าง
ตอนนั้นเงาของยศพลก็ได้วิ่งหายไปไกลแล้ว
“ไม่มีอะไร เห็นเขามาวิ่งตอนเช้า…
“การออกกำลังกายดีต่อสุขภาพนะ วี เธออยากไปวิ่งสัก หน่อยมั้ย?”
“ไม่เอา ฉันต้องไปเรียนแล้ว…
จารวีเก็บของเสร็จ ก็สะพายกระเป๋าแล้ววิ่งลงมาจาก
เมื่อเดินผ่านห้องนั่งเล่น ยศพลก็เปลี่ยนเป็นชุดสูท
บันไดสีดำ ทั้งที่หัวก็ยังเปียกอยู่ ดูเซ็กซี่มาก กลิ่นโคโลญบน ร่างกายเขาลอยมา เขายึดแขนออกมาฉุดจารไว้
เขาดันเธอไปชิดกับกำแพงแล้วจูบโดยใช้ลิ้นอย่าง ยาวนาน
จารวีทุบตีที่หน้าอกเขาอย่างสุดชีวิต ในเวลานี้ยังมี คนรับใช้บางคนในห้องนั่งเล่น เขาไม่แคร์สิ่งภายนอก จน สามารถติดสัดได้ทุกที่ทุกเวลาจริงๆ
จารวีไม่มีทางจะหายใจจนใบหน้าแดง เขาถึงค่อยๆ คลายมือออก แล้วกระซิบเสียงต่ำที่ข้างหูของเธอ “วันนี้ดู สวยมากเลย เพราะว่าเมื่อคืนแฉะไปหมดรึเปล่า?”
จารวีหน้าแดง จ้องไปที่เขาแล้วพูดว่า “ตาบ้า ! ”
ยศพลยื่นมือออกไปดึงแขนจารวีไว้ แล้วลากเธอ เข้าไปที่ห้องอาหาร
“เห้ย อย่ายื้อฉันสิ ฉันจะไปแล้ว…
“กินข้าวเช้าก่อนค่อยไป…
จารวีคัดค้านเสียงแข็ง “ฉันไม่กินข้าวเช้า
“ถ้าไม่กินฉันก็ไม่อนุญาตให้ไป…
“นาย…ทำไมนายถึงร้ายได้ขนาดนี้”
ยศพลเงยหน้ามามองเธอ “ฉันยังร้ายได้กว่านี้อีกนะ อยากลองมั้ยล่ะ?”
“นาย…”จารวีทำได้เพียงนั่งลง มองไปที่เนื้อย่างกับไข่ ดาวที่วางประณีตในจาน ก็เกิดความอยากอาหารขึ้นมา เธอ ดื่มนมพลางกินไข่ดาวพลาง…
“เสร็จละ ฉันอิ่มละ ไปได้ยัง?”
“ไม่ได้ ต้องกินขนมปังให้หมด…ยศพลเหมือนกับปีศาจ จ้องมองเธออย่างดื้อรั้น
“ฉันจะสายแล้ว ! ”
“กินให้หมด ! ” น้ำเสียงของยศพลกังขา ก็เป็นแค่ โรงเรียนชั้นต่ำ มีอะไรต้องรีบขนาดนั้น
พอกินเสร็จ ยศพลก็พาจารวีไปที่โรงจอดรถ
รถเฟอร์รารี่สีขาวจอดอยู่ในโรงจอดรถ ดูใหม่เอี่ยม อ่อง มันวาวเหมือนไข่มุก
จารวีนิ่งเป็นท่อนไม้ มองรถแล้วหันไปมองยศพลอึกทึ “รถนี่นายซื้อมาใหม่เหรอ?”
เท่าที่เธอรู้ยศพลมีรถอย่างน้อยสามคัน รถสปอร์ตเฟ อรารี่สีแดงหนึ่งคัน รถโรลส์รอยซ์สีดำหนึ่งคันและรถบ้าน อันหรูหราอีกหนึ่งคัน แต่ว่า โรงจอดนี้ถึงจะดูใหญ่มาก ข้างในดูเหมือนจะมีรถอีก….
ยศพลกอดแขนของจารวี มองเธออย่างหยิ่งยโส ให้ เธอไง ชอบมั้ย?”
ยศพลยังมีความคิดนี้อยู่ ผู้หญิงน่ะ แค่เอาเงินฟาด ให้
รถ ให้บัตร เขาไม่เชื่อว่าจารวีจะไม่รู้สึกใจเต้น
จารวีแลบลิ้นออกมา “ให้ฉันเหรอ เท่าไหร่?
ยศพลขมวดคิ้ว “เธอสนว่ามันราคาเท่าไหร
“ก็ต้องถามให้ชัดเจนสิ ฉันไม่ต้องการที่จะยุ่งกับนาย อีกในอนาคต อ้อ ช่างมัน ฉันไม่เอาละ นายเก็บไว้เถอะ ”
“จารวี ! ! ! ยศพลถูกจารวีทำให้โมโหอีกครั้ง ย้ยผู้ หญิงคนนี้ ทำไมถึงพูดตรงๆ กับเขาได้ขนาดนี้ ไม่รับของ จากเขา เพราะกลัวจะถูกเขาทำให้รำคาญใจเหรอ?
“เหอะ จารวี เธอคิดว่าผู้หญิงบนโลกนี้ตายไปหมดแล้ว รึไง ฉันจะตามตื้อเธอเหรอ? บอกไว้เลย ฉัน ยศพลคนนี้มีผู้ หญิงเป็นของเล่น ของที่ให้ไปก็ไม่เคยเอามาคิดเงินคืนอยู่ แล้ว ยิ่งกว่านั้นไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะให้ฉันเล่นด้วยเกิน หนึ่งเดือน วางใจเถอะ ไม่นานฉันก็เบื่อเธอแล้ว”
“ก็ดี ทำตามที่พูดด้วยละกัน
จาร ไม่มีทางเลือก นอกจากจะรับรถคันหรูคันนี้ไว้
พอเห็นจาร ขับรถออกไปจากประตูใหญ่ ยศพลก็หรี่
ตาลง
จาร ค่อนข้างลนลาน เธอขับไปรอบ ๆ เพื่อหาที่จอด รถแล้วเอารถเข้าไปจอด จากนั้นออกมาขึ้นรถโดยสารประจำ
ทางไปเรียน
ขับรถดีขนาดนี้ไปเรียน เพื่อนจะสงสัยรึเปล่าว่าเธอมี
เสี่ยเลี้ยง
จารยังไม่มีสมองพอที่จะคิดถึงเรื่องระดับนั้น
“วี…ร่างของอังคณาวิ่งมาหาเธอแต่ไกล “วี เธอหนีไป ไหนมา ฉันห่วงแทบแย่”
จารวีลูบๆหัวตัวเอง หัวเราะแหะๆ ยื่นมือมาแตะไหล่
ของอังคนา
“ขอโทษนะ ทำให้พี่อังตกใจเลยสิ…
“ยัยบ้า ยังจะตบมุขอีก บอกความจริงมาเลยนะว่าไป
ไหนมา”
“ถูกตำรวจจับน่ะ เรื่องมันยาวมาก ตอนนั้นไม่คิดว่าจะมี ชีวิตรอดกลับมาแล้ว…
อังคณาส่ายหัวรัวๆ ทำไมพอจารวีดูเอ๋อๆก็ไม่น่าเชื่อ ถือแล้ว
“เอ้อ วี ฉันได้ยินมาว่าคุณมนต์ตรีหมั้นกับลูกสาวของ นายกเทศมนตรีชยินแล้ว เธอคงไม่ใช่เพราะเรื่องนี้แล้วปลง ไม่ตกใช่มั้ย
จารวีจ้องเธอทีหนึ่ง “จะใช่ได้ยังไง เธอเห็นฉันเหมือน คนที่ไม่มีใครเอาเหรอ?”
“เออๆ ก็ได้” อังคณาขยับแว่น “ฉันได้ยินมาว่าในงาน เลี้ยงฉลองงานหมั้นของคุณมนต์ตรีกับลูกสาวของนายก เทศมนตรีชยิน มีคนฆ่าสุนัขแสนรักของคุณสุรีย์วัลย์แล้วเอา หัวสุนัขที่เลือดอาบมาส่งให้เป็นของขวัญ โชคร้ายมากเลย อ่ะ แบบนี้ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ด้วยกันได้ไม่นานรึเปล่านะ
ในใจของจารวีทรมานมาก นึกย้อนกลับไปถึงคำพูดที่ มนต์ตรีพูดกับเธอ
“อังคณา…”อยู่ดี ๆจารวีก็หันมามองอังคณาอย่างจริงจัง อังคนากะพริบตา ท่าทางจริงจัง จากนั้นก็มองไปที่จาร
จารวีพูดด้วยน้ำเสียหนักแน่น เธอรู้รึเปล่าว่าเธอ น่ะ…รู้มากไปแล้ว”
กลางดึก บ้านพูลสวัสดิ์
ในตอนกลางคืน บ้านหลังนี้ดูมืดมนมาก
สิบปีก่อนที่ตรงนี้เคยเป็นศูนย์กลางของเมือง ตอนนี้ ค่อยๆถูกล้อมรอบไปด้วยอาคารที่ถูกทิ้งร้าง โดยเฉพาะใน ตอนกลางคืนที่ไม่มีดาว ที่นี่ไม่มีแม้แต่คนเดินเท้า
มีเงาดำของคนสิบกว่าคนออกมาจากตรอกซอกซอย และเดินไปที่ประตูบ้าน
ใบหน้าที่บวมเป่งของเฉลิมเต็มไปด้วยความหวาด กลัว ครั้งสุดท้ายที่เขาเล่นการพนัน เขาไม่เพียง แต่สูญเสีย บริษัทยาหัว แต่ยังติดหนี้อีก 50 ล้านบาท
เขาไปที่บริษัทของยศพลทุกวัน แต่ก็ถูกไล่ออกมาทุก
ตั้งแต่คืนนี้ไป เขาตัดสินใจจะไปที่บ้านของยศพล
“แฮก แฮก ! ”
แสงประกายวาบ และในที่สุดจางหายไป ใจเขาสั่น เหงื่อไหลท่วมกาย
“ผลัก ! ”เกิดเสียงดังขึ้น ประตูใหญ่ถูกเตะจนเปิดออก
แสงสปอตไลท์ส่องเข้ามาในดวงตาของเขาโดยตรง เขาก็วิ่งไปที่ประตูหลังด้วยตาทั้งสองที่มืดมิด
บอดี้การ์ดคนหนึ่งยกขาขึ้น และเตะไปที่ส่วนหัวของ
เขา
ครั้ง
หัวของเฉลิมชัยกระแทกไปที่กำแพงอย่างแรง ชายผู้ หนึ่งมีรอยแผลเป็นจากมีดเดินมาเหยียบบนหน้าอกเขา
พูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “ยังคิดจะหนีอีกเหรอ เป็นหนี้ เฮียดำแล้วยังจะคิดหนีอีก นายนี่คิดจะหาที่ตายใช่มั้ย”
เลือดสีแดงสดไหลลงมาตามหน้าผากของเขา เค้า ร้องไห้ตะโกนพูดว่า “ไว้ชีวิตฉันเถอะนะ รบกวนช่วยไปต่อ รองกับเฮียดำให้หน่อย ฉันกำลังคิดวิธีหาเงินอยู่ พรุ่งนี้ พรุ่ง นี้ฉันจะคืนเงินเขาแน่ๆ
ชายผู้มีรอยแผลเป็นจากมีดออกแรงเหยียบมากกว่า เดิม แล้วพูดเสียงต่ำ “พรุ่งนี้เหรอ แกพูดคำว่าพรุ่งนี้มากี่ครั้ง แล้วล่ะ”
“ครั้งนี้ ฉันจะไม่เลื่อนแล้วจริงๆ ฉันมีลูกสาวสองคน ลูกสาวคนโตเป็นแพงของคุณยศพล คุณยศพลน่ะ พวกนาย รู้จักมั้ย เขาเป็นประธานบริษัทST กรุ๊ป พวกนายไม่เชื่อก็ไป
“เพ้อเจ้อ แกคิดอะไรของแก คุณชายยศพลเค้าจะเอา ลูกสาวแกเนี่ยนะ”
“จริง ๆนะ”
ชายผู้มีแผลเป็นรอยมีดชกเฉลิมชัยไปทีหนึ่ง จนตา
เขาช่า
หน้าของเขาก็เปลี่ยนไป มองไปที่เฉลิมชัยอย่าง ปลบปล่อน ” ได้ ฉันให้เวลาแกอีกหนึ่งวัน ถ้าพรุ่งนี้แกไม่ เอาเงินมาคืน ก็ ต้องให้ลูกสาวแกมาชดใช้ซะ”
เม ย ว น พยายามลุกขึ้นมาจากพื้น แล้วกราบ ขายมีแผลเป็นรอยนิด ได้ ได้
“ปัง ! “เสียงปืนดังขึ้น เลือดก็ทะลักออกมาจากแขน
ซ้ายของเฉลิมชัย
“แก พวกแก…”
เฉลิมชัยพยายามต่อสู้เพื่อที่จะพูดบางสิ่ง แต่ก็หมด แรงและล้มลงไปบนพื้น
เงาของชายผู้มีแผลเป็นจากมืดที่ขยับตัวมาใกล้ขึ้น สะท้อนอยู่ในดวงตาของเฉลิมชัย
“แกจำไว้ละ พรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่แกยังมีโอกาส ยืดเวลา แกนับอวัยวะร่างกายแกไว้ว่ายังมีอยู่ส่วนที่ยัง สามารถให้แกยืดเวลาได้
ชายผู้มีแผลเป็นรอยมีดกำชับแล้วกำชับอีก หลัง จากนั้นก็เดินออกไปจากข้างหลังของเขาและมีชายที่ดู แข็งแกร่งอีกสองสามคนเดินตามไปด้วย
เมื่อเดินผ่านเฉลิม ทุกคนก็เตะเค้าคนละที่สองที
น้ำตาและน้ำมูกที่ปะปนอยู่บนหน้าของเฉลิมชัยไหล
วันที่สอง ณ ประตูใหญ่ของบริษัทSTกรุ๊ปจำกัด
ยศพลนั่งอยู่ในรถรอลโรเชสีดำ มีชายผู้หนึ่งรีบวิ่งหนี ข้ามถนนมาอย่างจนตรอก วิ่งเข้ามาเกือบจะไม่รอดชีวิต แล้ว ก็มนอนคว่ำอยู่หน้ารถเขา
“คุณชาย เขามาแล้ว….. นิรัน คนขับรถพูด เขาเป็นทั้ง บอดี้การ์ดติดตามตลอดเวลาและคนขับรถส่วนตัว
ยศพลยิ้มมุมปากอย่างสมบูรณ์แบบ
“ดีมาก…”
เฉลิมชัยค้ำหน้ารถแล้วค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นมา ทั้ง ตัวเขาดูเหมือนแก่ไปอย่างน้อยสิบปี มือซ้ายพิการไปโดย สิ้นเชิง
เฉลิมชัยผู้น่าสงสารมาตบที่หน้าต่างรถเบาๆ
“ประธานยศพล ท่านประธานยศพล ช่วยผมที…
หน้าต่างกระจกของรถสีดำถูกเลื่อนลงอย่างช้า ๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาเย็นชาของยศพลแม้แต่ความอบอุ่น เมตตาสักนิดก็ไม่มี
ลงมา
“ช่วยแก? ทําไมฉันต้องช่วยแก
เฉลิมชัยโอบกอดความหวังสุดท้ายไว้ พูดอ้อนวอน “ยุพิน คุณรักยุพินนิ ใช่มั้ย เห็นในฐานะของยุพินเถอะ ช่วย ฉันอีกสักครั้งเถอะนะ
ยศพลยิ้มมุมปากและหัวเราะอย่างเลือดเย็น
“เฉลิมชัย แกเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ตอนแรกสิ่งที่เรา ตกลงกันไว้คือให้ฉันซื้อบริษัทยาหวนมา แกเอายพินมาให้ ฉันถึงบนเตียง เพื่อที่จะบรรลุความต้องอันโรคจิตบ้าบอของ แก แล้วฉันยังต้องเล่นเกมงานหมั้นกับแกอีก
นัยน์ตาของเฉลิมชัยแสดงถึงความสิ้นหวัง “คุณชาย ช่วยผมหน่อยเถอะ ถ้าผมยังไม่เอาเงินไปคืนพวกมัน พวก มันต้องเอาชีวิตผมไปแน่ๆ
น้ำตาขุ่นคนแก่ของเขาหลั่งออกมาอย่างไม่หยุด เขา ใช้มือขวาตบมือข้างซ้ายที่มีผ้าพันแผลอยู่
“ท่านดูสิครับ ตอนนี้มือด่วนไปแล้ว ขอร้องให้เห็นในใจ ฐานะของยุพินด้วยเถอะ
