ยั่วสวาทนายปีศาจจอมหิ่น

บศพล ดวงตาเปล่งประกายที่มืดมนราวกับสัตว์ร้าย เขาไม่ได้ พูดอะไร ไม่ได้แก้ตัวให้ตัวเองเลย

“บอกมาส”ใบหน้าของจารเต็มไปด้วยน้ำตา มืดในมือจ่ออยู่ที่คอ ของยศพล ความเยือกเย็นของเธอทําให้ยศพล สกผิดปกติ

ยศพลมองเธออย่างใจเย็น มองดูว่าเธอยังจดจําเรื่องดีๆของ เขาได้บ้างรึเปล่า เธอยังจำความโปรดปรานและความรักของเขาที่มี ต่อเธอได้หรือเปล่า

พวกเขาทั้งสองผ่านอะไรมามากบนเตียงหลังนี้

พูดถึงใจของผู้หญิง ก็เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร เขาไม่เคยรู้ ได้อย่างถ่องแท้มาก่อน

“ไม่มีเหตุผล อยากฆ่าก็ฆ่าสิ เธอฆ่าฉันได้นี่ ยศพลใจเย็นอย่าง น่าประหลาดใจ

ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้วว่าเขาเป็นปีศาจร้าย ไม่ว่าเขาอธิบาย

ไปมากเท่าไหร่ก็คงไม่สำคัญ

“ปีศาจ นายมันปีศาจ คนที่ฆ่าคนได้โดยไม่กระพริบตาอย่างนาย คือปีศาจ

จารวิเงื้อมมีดในมือขึ้น แล้วแทงไปที่หน้าอกของยศพลอย่าง แรง

ยศพลมองเธอด้วยแววตาที่ร้อนผ่าว ยังคงจ้องมองต่อไป ว่ามีด ในมือเธอจะหล่นลงมาเมื่อไหร่

มีดของจารวิจ่อไปที่คอของยศพล เธอกัดฟันไว้แน่น ดวงตา ของเธอพราเบลอเพราะน้ำตา

สมควรตายแล้ว เธอรับมันไม่ได้จริงๆ รับไม่ได้ เธอช่างไรประโยชน์เสียจริ

เธอไม่กล้าฆ่าคนหรอก

“จาร ถ้าวันนี้เธอไม่ฆ่าผม จากนี้ไปเธอก็ไม่มีโอกาสแล้วนะ มา เกลียดผมไม่ใช่เหรอ ถ้าในใจเธอไม่เคยมีผมอยู่ก็ฝาผมซะเลย

ยศพลพูดด้วยเสียงที่ต่ำและเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

ทันใดนั้นจากวิกทั้งมีคลง ทั้งสองมือทุบตีไปที่หน้าอกของยศ

guotพล ฉันเกลียดนายๆๆๆๆๆๆquot;

หลังจากที่จารวีระบายออกมาแล้ว ทันใดนั้นเธอก็นำผ้าเช็ดตัว ผืนใหญ่มายัดเข้าไปในปากของยศพล ดวงตาที่คลังของยศพสมอง เธออย่างรุนแรง

“ยศพล ฉันทำไม่ลงหรอก นายพูดว่าคนในบ้านพูลสวัสดิ์สมควร ตายทุกคน ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ฉันจะทำให้นายพอใจเอง พ่อกับแม่ ฉันก็ตายแล้ว ลุงของฉันก็ตายแล้ว พี่ของฉันก็ตายแล้ว เหลืออยู่แค่ ฉันคนเดียว ถ้าแบบนี้ละก็ การทรมานนายคงจะเป็นความสุขที่สุด เพียงอย่างเดียวของฉันรึเปล่านะ

น้ำเสียงของจารชมขึ้นและร้องจนตาแดงไปหมด

“ก็ได้ ฉันจะเติมเต็มความต้องการของนายเอง ฉันจะไปตาย พอ ฉันตายแล้ว นายจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเหมือนคนบ้าอีก

ยศพลตาโตเบิกกว้าง จนตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้าตา ชัย นี้ กำลังพูดจบ้าบออยู่เต็มปาก

เดิมทีจารวีไม่ใช่คนในบ้านพูลสวัสดิ์ เป็นแค่ผู้หญิงโง่ๆ

น่าเสียดาย ที่ตอนนี้ยศพลพูดออกมาไม่ได้ เสียงที่ออกมา มีแต่

เสียงสุด
จารวีปาดน้าตาอย่างหยาบๆ ตัดสินใจเดินออกไปจากห้องแล้ว

ปิดประตูเสียงดัง

ท้องฟ้ามืดมิดเต็มไปด้วยดวงดาว เหมือนเป็นดวงตาของพ่อแม่

เธอที่มองลงมา

พ่อ แม่ คุณลุง พิพิน ทุกคนรอมองอยู่บนฟ้าใช่มั้ย วีจะไปหา

จารวีเดินเลียบสวนดอกไม้ไปที่ชายทะเล คืนที่เงียบสงัดทําให้

ปกปิดทุกอย่างจนหมดสิ้น

เสียงน้าชัดกระทบร่างเบาๆ ทั้งร่างของจารวีค่อยๆ จมลงสู่ ทะเลอย่างเงียบๆ

จวบจนกระทั่งเช้าตรู่ของวันถัดมา ยศพลก็ถูกน้าอเมเจอตัว

“โอ๊ะ คุณชายคะ ทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้ ใครก็ได้ มาช่วยหน่อย

เข้า

ใครก็ได้”

น้าอามตกใจกลัวและตะโกนออกมาเสียงดัง ไม่นานนักนิรันกับ บอดี้การ์ดสองสามคนก็ปรากฏตัว

ยศพลดึงผ้าขนหนูที่อยู่ในปากออก แล้วตะโกนออกมาอย่าง ทันทีด้วยเสียงที่แหบพร่า

“เร็วเซ่ ไปพาตัวจารวีกลับมาเดี๋ยวนี้…”

นิรันขวัญเสีย “คุณชาย คุณจารวีไม่ได้ออกไปไหนนะครับ” ด้านหน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์มียามยืนเรียงเป็นแถวหน้ากระดาน ตลอดทั้งคืน ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จารวีจะหาทางหนีออกไปได้

“ไปพาตัวเธอมาเดี๋ยวนี้

ยศพลแก้มัด แล้วตะโกนด่าอย่างทันทีทันใด “จารวี เธอตายแน่

แล้วเธอต้องตาย ถ้าผมจับเธอได้ละก็ ผมจะเล่นงานเธอให้เละเลยคอยดู

ช่างหน้าด้านยิ่งนัก

ตามหาจนถึงเที่ยงคืน ก็ไม่มีวี่แววเลยแม้แต่น้อย

“คุณชายครับ ไม่มีวี่แววของคุณจารวีเลย กล้องวงจรปิดที่หน้า ประตูก็ไม่เห็นตอนที่คุณจารวีออกมาทางประตูใหญ่เลยครับ”

“คุณชายครับ หาจนทั่วคฤหาสน์แล้ว แต่ก็ไม่เจอตัวคุณจารวีเลย

ครับ”

คนที่ตามมาเป็นคนสุดท้ายคือน้าอาม เธอรายงานอย่าง กระวนกระวายใจ “คุณชายคะ คุณจารวีไม่แม้แต่ใส่รองเท้า สวมแต่ ชุดนอนเท่านั้น ไม่ได้สวมรองเท้าแตะ เธอดูไม่เหมือนอยากจะหนีไป นะคะ” น้าอามยังพูดไม่จบก็สำลักน้ำลายด้วยความหอบ “ถ้าให้ดิฉัน พูดนะคะ คุณจารวิเขาจะปลงไม่ตกรึเปล่าคะ…

ประโยคนี้เหมือนฟ้าสาดน้ำฝนลงมาใส่เขาอย่างแรง เขาเจน ลงไปนั่งบนเตียง

ยศพล ฉันจะทำให้นายพอใจเอง ก็ได้ ฉันจะเติมเต็มความ ต้องการของนายเอง ฉันจะไปตาย พอฉันตายแล้ว นายจะได้ไม่ต้อง มายุ่งกับฉันเหมือนคนบ้าอีก

คําพูดของจารวีวนอยู่ในหัวของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ยศพลไม่พูดอะไรก็วิ่งลงไปชั้นล่าง

พอถึงข้างล่างก็เจอกับนิรันพอดี “คุณชายครับ โทรศัพท์ครับ”

ยศพล บรับมือถือ ในใจของเขายังเต็มไปด้วยความหวัง จารวี ขอแค่เธอปรากฏตัวในตอนนี้ เรื่องที่แทงฉันไปก็ช่างเถอะ ฉันให้อภัย เธออยู่แล้ว

“ประธานยศพลค่ะ ทางด้านมีนากับคุณเอบี้ตอบตกลงแล้ว แต่ พวกเธอยังหวังว่าจะได้เจอท่านประธานยศพลอีกสักครั้งก่อนน่ะค่ะ&quot

ไม่ใช่ข่าวคราวของจารวี ยศพลตะโกนเสียงต่ำกลับไป ไส พวกเธอกลับไปเดี๋ยวนี้เลย”

ยศพลติดสาย แล้วหันไปกำซับนิรัน “นาย รีบไปที่บ้าน ล สวัสดิ์หลังเก่าแล้วทาให้ทั่ว มีอะไรคืบหน้ารับรายงานผมด้วย”

“ครับท่าน” รันริบวิ่งไปทันที

ศพลปวดหัวจนลงไปนั่งบนโซฟา

“คุณชายคะ มีอเช้าค่ะ..

มีคนรับใช้ผู้หญิงนำนมแก้วหนึ่งมาเสิร์ฟ ยศพลหัวร้อนจนเตะ แก้วนั้นกระเต็น

“ออกไป ออกไปให้หมด… &quot

เสียงตวาดนี้ทำให้คนรับใช้ผู้หญิงทั้งหมดวิ่งหนีกันอย่าง

อลหม่าน

น้าอามมองดูยศพลแล้วส่ายหัว เห้อ เด็กสองคนนี้ เมื่อไหร่ถึง จะลงตัวกันได้นะ

อยู่ดีๆยศพลก็ลุกขึ้นมา แล้วกระชากคอเสื้อผ้าอาม

&quot น้าอาม ถ้าอยากตายละก็เลือกได้เลยว่าอยากตายแบบ ; ไหน แบบเร็วที่สุดและคนหาไม่เจอ”

ยศพลสับสน สมองปั่นป่วนไปหมด เขาไม่สามารถจะเย็นใจที่ จะดวิเคราะห์ตัดสินใจอะไรได้ตอนนี้

“นั่น นั่นมัน… “น้าอามตกใจอย่างแรง พอใจเย็นลงก็ตอบกลับไป อย่างทันทีว่า “หรือว่าจะอยู่ในทะเล” ยศพลปล่อยมือจากน้ำถาม วิ่ง ออกจากประตูใหญ่ของคฤหาสน์แล้วมองตรงไปที่ชายหาด
ใช่แล้ว มองจากมุม ชายหาดอยู่ใกล้มากและโดยทั่วไปจะไม่มี ใครไปที่แห่งนั้นในเวลากลางคืน ไม่หรอก จารวี ยัยโง่นั่นจะกล้าทำ

จริงๆเหรอ

ยศพลเดินลากขาไปที่ชายหาด โดยมีน้าอามตามหลังมาติดๆ จากนั้นก็เรียกบอดี้การ์ดมาสองสามคนให้วิ่งตามมา ชายหาด

น้าอามเป็นห่วงเป็นอย่างมาก คุณชายถูกจับตัวไปทั้งคืน แถม วันนี้ก็ยังไม่กินหรือดื่มอะไรเลยสักนิด สิ่งที่ทำได้ก็คือ ได้แต่รอคอย อย่างใจจดใจจ่อ

ยศพลโยนเสื้อสูทลงพื้นทราย แล้วกระโจนลงน้ำ ดำดิ่งไปสู่กัน

ทะเล

บอดี้การ์ดสองสามคนที่ยืนคุ้มกันอยู่ก็พากันถอดเสื้อนอก แล้วกระโจนลงน้ำไปพร้อมๆกัน

น้าอามยืนอยู่ที่ชายหาดอย่างใจจดใจจ่อและทันใดนั้นก็เห็นว่า มีบางสิ่งบางอย่างลอยเข้ามา

เธอถอดรองเท้า ลงไปในน้ำแล้วเอื้อมมือไปหยิบสิ่งที่เปล่ง ประกายระยิบระยับนั้น แท้จริงแล้วมันคือแหวนเพชร

“คุณชาย คุณขายคะ น้าพบอะไรบางอย่างค่ะ”

จากน้า

น้าอามตะโกนออกมา ยศพลก็ถูกบอดี้การ์ดสองคนพยุงขึ้นมา

น้าอามวิ่งตรงมาหา แล้วส่งมอบแหวนเพชรในมือให้แก่ยศพล “คุณชายคะ นี่น่าจะเป็นของคุณจารวีค่ะ”

คนหาในทะเลนานมาสองสามชั่วโมง แต่ก็ไม่พบตัวจารวี ยศ

พลได้แต่เพียงกอดความหวังสุดท้ายเอาไว้

หาไม่เจอ ก็ยังดีกว่าเจอศพ
แต่แหวนที่อยู่ตรงหน้าเขา มันทําลายความหวังของเขาจนหมด

เขาสามารถจินตนาการถึงอารมณ์ สินหวังของจารวี ถอด

แหวนออกตอนนั้น

ยัยบ้าน ทําไมถึงได้สมองกลวงแบบนี้

“จารวี ถ้ารู้ว่าเธอจะกล้าไปตายจริงแบบนี้ ฉันคงไม่ปล่อยเธอไป แน่” ยศพลตะโกนใส่ทะเลด้วยเสียงแหบพร่า เสียงเบาเหมือนเสียง คลื่นที่ซัดกระทบหิน เต็มไปด้วยความเศร้าและ…

“พวกแก พวกแกจะยื่นโง่ๆหาพระแสงอะไรฮะ รีบโทรหาทีมกู้ภัย ชะสิ ถึงต้องพลิกพื้นน้ำหา ก็ต้องหาเธอให้เจอให้ได้

ในท้องทะเลที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ยาวไปจนขอบฟ้าและ ท้องทะเลเชื่อมต่อกัน มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วในการที่จะพลิกท้อง มหาสมุทรค้นหาเธอ

เมื่อเผชิญหน้ากับธรรมชาติ เหล่ามนุษย์ก็เป็นเพียงแค่สิ่งเล็กๆ นิดเดียวและจั๊บจ๊อยไปโดยปริยาย

“คุณชายคะ คุณจารวีหายตัวไปเมื่อคืน จนถึงตอนนี้ก็สิบสอง ชั่วโมงแล้ว เกรงว่าป่านนี้คงจะ…

น้าอามห่วงใยยศพล จึงเตือนด้วยเสียงเบาๆ

“เลิกพูดเพ้อเจ้อ แล้วไสหัวกลับไปซะ ถ้าจะพูดเรื่องไม่ดีอีกก็ไม่ ต้องพูด”

ตกเย็น มีสมาชิกทีมกู้ภัยทางทะเลสองคนรวมถึงเจ้าหน้าที่กู้ภัย ซึ่งมีทั้งหมดสี่สิบหรือห้าสิบคน มายังที่ชายหาดแห่งนี้เพื่อตามหาจาร

แต่น่าเสียดาย ทรายถูกคลื่นขนาดใหญ่ชัดจนไม่พบเบาะแส

ใดๆเลย
ยศพล งบนโซฟาด้วยสีหน้าที่อืดอัดใจ

เขาก็นึกไม่ถึงเลย ว่าสำหรับเขาแล้ว จารวีจะเป็นคนที่สําคัญ

มากขนาดนั้น

เขาก็แค่ชอบเธอ แต่ไม่รู้ว่าตอนไหนที่เริ่มหลงรักเธอ

เขาคิดว่า แค่จะเล่นกับเธอ พอเบื่อแล้วก็ค่อยสลัดทิ้ง

แต่ว่า สัญญาที่พวกเขาตกลงกันยังไม่ทันถึงจุดจบ นึกไม่ถึง เลยจริงๆว่าเธอจะไปฆ่าตัวตาย

นี่ไม่ใช่การถากถางเลยแม้แต่น้อย แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือ เขา รู้สึกว่าฟ้ากำลังจะพังทลายลงมาแล้ว

โลกของเขาค่อยๆพังทลายลงมาอย่างช้าๆ

ยศพล ฉันลงมือไม่ได้

ยศพล ฉันลงมือไม่ได้ !!

ใบหน้าของจารวีเต็มไปน้ำตา เหมือนกับลูกแพร์ที่เปียกน้ำ

เขากำหมัดของเขาแน่นจนเกิดเสียงกระดูกข้อต่อเสียดกัน เธอ

ลังเลที่จะฆ่าเขา ดังนั้นเธอจึงฆ่าตัวตาย

จารวี เธอเธอผู้หญิงที่โง่ และกล้าหาญที่สุดที่ฉันเคยเห็นมา

“ปีง” ยศพลใช้กําปั้นซัดไปที่โต๊ะจิบชาที่ทำจากกระจกในห้องนั่ง

เล่น

โต๊ะกระจกถูกเขาทำแตกจนแหลก มีเลือดของเขาไหลยาวเป็น ทางตามรอยแตกของกระจกแล้วหยดลงที่พรมเช็ดเท้า

แต่ตัวเขาเองไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย
จนกระทั่งนิรันวิ่งเข้ามาหา แล้วพันผ้าพันแผลให้เขาอยากตื่น ตระหนก ยศพลพูดกับเขาโดยไม่แสดงอาการอะไรออกมา จะตกใจ อะไรขนาดนั้น มีเบาะแสอะไรบ้างมั้ย

นิรันพันแผลให้เขา แล้วตอบเสียงเบาๆว่า “มีส่วนหนึ่งไปตามหา ที่บ้านพูลสวัสดิ์แล้ว แต่ก็ไม่เจอวี่แววของคุณจารวีครับ นอกจากนี้ยัง ไปพบอังคณาเพื่อนร่วมชั้นของเธอ เพื่อสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ คุณจารวีไม่ได้ติดต่ออังคณาเมื่อเร็ว ๆ นี้เลยครับ”

ไม่มีเบาะแส แม้แต่สักนิดก็ไม่มีเลย

ยศพลลุกขึ้น แล้วเตะไปที่ตู้เก็บไวน์ทีหนึ่ง

หลังจากเกิดเสียงดังจากการเตะทู้ไวน์จนล้มลงไปบนพื้น ก็มี เสียงขวดไวน์แตกกระจาย ไวน์แดงไหลทะลักออกมาเหมือนเลือด และย้อมพรมจนเป็นสีแดงฉ่