ร่างสูงของบศพลที่เพิ่งก้าวออกมาจากลิฟท์ เห็นจาร กำลังนั่งทานเข้าอยู่กับชายหนุ่มคนอื่นพอดี ทานไปคุยไป ม ไป ดูเหมือนคุ้นเคยกันมากมายนัก
พลันยศพลก็รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จารวี เธอนี่มี ความสามารถจริงๆ เข้าบริษัทไททันไร ให้หาผู้ชายซะแล้ว
เขาเดินสาวเท้าก้าวยาวๆไปข้างหน้าอย่างควบคุมไม่ได้
ทหายเข้ามาชดขวางยศพลอย่างรีบร้อน “ท่าน
ประธานคะ ทางนี้ค่ะ”
ยศพลจึงได้สติกลับมา นี่เขากําลังจะทําอะไรกันนะ เป็นเพราะว่าเขาเดินก้าวไปอีกทิศทางหนึ่งโดยไม่บอกกล่าว ทําให้บอดี้การ์ดชุดพิเศษที่ด้านหลังกว่าสบนาย มองเขายังงง วประคนหวาดกลัว
ถ้าเขาพุ่งตัวเข้าไปฉุดจาร ออกมาตอนนี้ ทั้งบริษัทคง ยุ่งเหยิงเป็นแน่
ถึงเวลานั้น ทุกคนก็คงรู้ถึงสถานะของจารวีโดยไม่ต้อง
ยศพลหน้าด่าคราเครียด เขาหมุนตัวเดินไปยังห้อง อาหารวีไอพี ห้องอาหารแห่งนี้มีเขาใช้เพียงแค่คนเดียว ทัศนีย์เป็นคนจัดการให้พ่อครัวนําอาหารมาเสิร์ฟให้แก่เขา
ยศพลเหมือนทะลุกระจกไปยังด้านนอกพลางเอย “ผู้ชายคนที่สวมชุดพนักงานสีน้ำเงิน นคือใคร
ทัศนีย์หันไปมองเพียงแวบเดียว “เขาคือพนักงาน แผนการติดต่อสัมพันธ์ระหว่างประเทศค่ะท่านประธาน ชื่อว่า ธาโร น่าจะอยู่กลมA ฝ่ายการตลาดของประเทศฝรั่งเศสค่ะ
บศพล บคางอย่างใช้ความคด เรียกให้มาพบฉัน”
ธนัสพยายามบอาหารไปใส่จานจาร ไม่หยุด เธออิ้ง ไปชั่วขณะ อาหารเยอะแยะขนาดนี้ และที่สําคัญคือมีแต่สิ่งที่ เธอไม่ชอบทาน
ในขณะที่เธอกำลังปวดหัวว่าจะทําอย่างไรดี ทันใดนั้น คุณทัศนีย์ก็เดินเข้ามา สายตาของเธอจ้องมองไปยังธนัช
ธนัชรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “พี่ทัศนีย์ สวัสดีครับ”
“อั้ม ธนัชมากับฉันแป๊บนึงสิ มีเรื่องสําคัญ!”
ธนัชพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว เขาหันหน้าไปบอกลา จารวี พลางเดินตามทัศนีย์ไปยังห้องอาหารวีไอพีของท่าน
ประธาน
จาร พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดก็แก้ไขสถานการณ์ยุ่งยากไปได้หนึ่งอย่างแล้ว
ธนัชไม่คิดไม่ฝันเลยว่าทัศนีย์จะพาเขามาพบท่าน ประทาน เมื่ออยู่ต่อหน้ายศพล เขารู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่าง มาก ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสูงๆ
“ฉันได้ยินมาว่านายคือสมาชิกกลุ่มA ฝ่ายการตลาดของ ประเทศฝรั่งเศสใช่ไหม”
นํ้าเสียงเย็นมาของยศพลลึกลับจนไม่อาจคาดเดา
ราชเขาทั้งสองข้างขีดกัน ท่าทางการยืนของเขา เป็นมาตรฐาน สายตาเลืองมองไปทางด้านหน้า พลางพยัก หน้าลงอย่างหนักแน่น ใช่ครับ! ท่านประธาน
“อืม!” ยศพลส่งเสียงในลำคอแสดงความเข้าใจ “ก้าวัน นึง นายได้เลื่อนชั้นขึ้นมาเป็นหัวหน้าแผนการติดต่อสัมพันธ์ ระหว่างประเทศ นายจะทํายังไง
ได้ยินดังนั้น พลันสายตาของธนัชก็เปล่งประกาย เหมือนว่าท่านประธานต้องการจะเลื่อนตำแหน่งให้เขา
โอกาสแบบนี้มีไม่บ่อย ดูเหมือนว่าโชคชะตาของตัวเอง น้นดีเหลือเกิน
ธนัชบรรยายถึงความมุ่งมั่นปรารถนาและปณิธานอัน แรงกล้าของตนให้ยศพลฟังอย่างไม่ขาดสาย
ยศพลเริ่มทานอาหาร พลางฟังหน้าที่กาลังบรรยาย ความเพ้อฝันในใจที่ยาวเหยียดของตน
ยศพลซ้อนตามองไปยังจารวีที่กำลังทานอาหารอยู่เป็น ระยะ จนกระทั่งเธอทานเสร็จและกลับออกไปจากโรงอาหาร
เขาจึงเอ่ยกับธนัช “ดีมาก ทางบริษัทจะยืดตาม เจตจํานงที่นายแสดงออกมา ไปพิจารณาอย่างเหมาะสม
ธนัชตื่นเต้นดีใจอย่างที่สุด ราวกับมีลมบ้าหมูลอย ในอากาศอย่างบ้าคลั่ง จนไม่รู้แม้แต่จะเดินกลับไปยังห้อง ทํางานอย่างไร
ท่านประธานคงบอกให้เขารู้เป็นนัยๆว่าเร็วๆนี้เขาคงได้ เลื่อนขั้นเป็นแน่! ธนัชเพ้อฝันไปต่างๆนาๆ
การกลับมางานอยู่กับงานเช่นเดิม เธอทํางานจนถึง สามทุ่มกว่า แต่งานในมือเธอก็ยังเหลือมากถึงครึ่ง
ทํายังไงดีนะ.. คันนี้เธอคงต้องอดหลับอดนอนแล้วล่ะ
จารอีก ต่อสายถึงน่าอาย
“น้าอามคะ วันนี้ฉันต้องทําโอทีนะคะ คงกลับ กลัก
หน่อย
“โกคุณจารวีคะ ทานข้าวก่อนค่อยกลับไปทําเถอะค่ะ อย่าปล่อยให้ตัวเองอดข้าวอด แบบนี้สิคะ เดี๋ยวฉันให้นิรัน เอาข้าวไปส่ง
นิรันเป็นคนขับรถและบอดี้การ์ดให้กับยศพล คน ทั้งบริษัทล้วนรู้จักเขา ถ้าหากเขาเอาข้าวมาลงให้จารวี งั้น เท่ากับว่าความลับของเธอก็ต้องถูกเปิดเผย
“ไม่เป็นไรคะน้าอาม ฉันไม่หิว ที่จริงแล้วตอนกลางวันฉัน ทานข้าวไปเยอะมากๆเลย งั้นฉันวางสายก่อนนะคะ ฉันจะ ทํางานต่อแล้วคะ
จาร ลงมือทํางานอีกครั้ง
คนทั้งสํานักงานกลับกันหมดแล้ว แสงไฟก็ทยอยปิดลง ทีละดวงสองดวง สุดท้าย เหลือแค่ไฟจากห้องทํางานของจาร
จาร ขยี้ตาไปมาอย่างทรมาน ตัวเลขข้างหน้าเริ่มพรา ม้วลงเรื่อยๆ ไปๆมาๆ เธอก็ลืมว่าตรวจถึงไหนแล้ว ก็เลยต้อง เริ่มใหม่ตั้งแต่แรก
ทันใดนั้น ก็มีมือหนา คู่หนึ่งเอื้อมมากดปิดคอมของเธอ
“นี่ คุณทําอะไร ะ คุณรู้มั้ยว่า…
จาร รับหันไปมอง ก็พบกับใบหน้าเคร่งเครียดของ ต พล ฉันจ้างให้เธอมาทํางาน ไม่ได้ให้เธอมาทรมานตัวเอง แบบนี้ ลุก!! ไปกินข้าว!!
จาร ทําหน้า ปู พลัน ศพล ยกตัวเธอขึ้นโดยไม่บอก
ไม่กล่าว
“นี่ ยศพล! คุณอย่าทำแบบนี้นะ! ถ้าฉันทำงานไม่เสร็จ ฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปคุยกับคุณภา!!
“นอกจากฉัน เธอไม่ต้องคุยกับใครทั้งนั้น!!
ยศพลมีพละกำลังมหาศาล โชคดี ทั้งสํานักงานไม่มี
คนอยู่แล้ว
ไม่เช่นนั้นจาร คงอึดอัดใจตายแน่ๆ เธอถูกเขาแบก ออกจากห้องทํางาน เดินไปยังลิฟท์วีไอพีส่วนตัวของผู้
บริหาร
“นี่ คุณอย่าทำแบบนี้นะ! เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น!!”
ประตูลิฟท์ปิดลงอย่างช้าๆ จารวีวิตกกังวลเป็นอย่าง มาก ยศพล นมือมาจับเธอกดลงกับผนังของลิฟท์ พลางกัน ลง จบเธอ
รางลิ้นร้อนผ่าวของเขา สอดแทรกเข้าไปในกลีบปาก นุ่มละมุน พลางเย้าหยอกอย่างบ้าคลั่ง
ร่างอรชอบของจาร พนอ่อนยวบ เธอหายใจหอบ ใบหน้าเล็กร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างฉับพลัน
มือเล็กทั้งสองข้างพยายามผลักพลออก
ตึง!” ตัวลิฟท์หยุดลง ยศพล นมือออกไปข้างหนึ่ง พลัน รีบร้อนกดลิฟท์ไปยังชั้นบนสุด
“อย่านะ!” จาร กลัวว่าจะมีคนมาเห็นเข้า ใบหน้าของเธอ
แดงระเรือ
คนอย่างยศพลมีหรือจะหยุดการกระทำ เขาจูบเธอจน ติดเป็นนิสัย ขายเสื้อของจารวีถูกเขาดึงทิ้งจนขาดวิ่นถึงคอ เสื้อ ผิวกายขาวเนียนนุ่มปรากฏแก่สายตา เขาลิ้มชิมรสกลีบ ปากแดงชุ่มชื้นอย่างหิวกระหาย
พอนึกถึงภาพเมื่อตอนทีจารวีนั่งทานข้าวกับธนัช และ ยิ้มให้กันอย่างสนิทสนม เขาก็โมโหจนแทบคลั่ง พลางบดขยี้ ริมฝีปากเล็กอย่างหนักหน่วง
พลันความแสบร้อนก็ปรากฏขึ้นอย่างเด่นชัดรุนแรง ราวกับน้ำในมหาสมุทรที่โถมเข้าใส่จาร
สองมือเล็กถูกมือหนาของเขากดลงกับผนังของลิฟท์ ศีรษะของเธอพยายามออกแรงบ่ายเบี่ยงอย่างสุดชีวิต จนใน ที่สุดริมฝีปากของเธอหลุดจากการจุมพิตของเขา
“เจ็บ! ปล่อยฉันะ!!”
ยศพล นหน้าเข้าไปกัดเม้มกลีบซากุระหอมหวาน หนึ่งที เขาหอบหายใจ พลางเอ่ยเสียงดาที่เต็มไปด้วยความ ต้องการออกมา
นี่คือบทลงโทษของเธอ ต่อไปห้ามให้ใครอีก
นอกจาก น
สตอันสะสมสะลือของจารวี กลับมาชัดเจนอีกครั้ง เธอ ตายทั้งโกรธ ตามองไปยังลิฟท์ที่เคลื่อนตัวขึ้นข้างบน อย่างช้าๆ เธอกลัวมากว่าจะมีเพื่อนร่วมงานมาเจอสภาพที่ เปลือยท่อนบนของเธอเข้า
เธอสับสนอย่างสุดชีวิต มือหนาของคนชั่วร้ายแบบยศ พล เสมือนงูพิษ เรื่อยไปมาบนลำตัวของเธอ
รสจูบของเขาบ้าคลั่งขึ้นเรื่อยๆ ยศพลลากไล้ริมฝีปาก ลงไปยังหน้าท้องแบนราบ
“ติ้ง!” ตัวลิฟท์หยุดลงอีกครั้ง
เมื่อตอนที่ลิฟท์หยุดลงที่ชั้นบนสุด เสื้อผ้าของจารวีถูก เขาค้งทั้งจนยุ่งเหยิงไปหมด กระโปรงเล็กขึ้นด้านบน ชั้นใน ถูกฉีกออกจนเผยให้เห็นเนินขาวนวลเนียนระหว่างเรียวขาทั้ง สองข้าง
ยศพลค่อนข้างภูมิใจในผลงานชั้นยอดของตัวเอง เขา ถอดเสื้อสูทออกมาห่อหุ้มร่างเล็กไว้ หลังจากประตูลิฟท์เปิด ออก เขาจึงอนาจารวี น พลางก้าวออกจากลิฟท์
โชคดีที่ไม่มีใครอยู่แล้ว
ยศพลก้าวเท้ายาวๆเข้าไปยังห้องทำงานของตัวเอง อีกฟากของห้องทํางาน ห้องนอนอยู่หนึ่งห้อง ด้านในมีเตียง โซฟา ไว้เพื่อให้เขานอนพักในเวลากลางวัน
ยศพลปิดประตูใหญ่ของห้องทำงาน เขาเดินเข้าไปยังห้องนอน พลางวางจารลงบนเตียงโซฟา
เมื่อรีโมทคอนโทรลในผ้าม่านของหน้าต่าง ทุกบานถูกเปิดออกโดยอัตโนมัติ เผยให้เห็นวิวกลางคืนที่ หรูหราของ
นอนอยู่บนเตียงก็สามารถความงดงามของทั้ง
เมือง ได้
จาร ยังไม่ทันเรียกสติกลับมา ก็ถูกยศพลจับเรียวขา แยกออกจากกัน พลางดุนดันร่างกาย เข้าไปอย่างนัก
การมองเห็นทั้งเมืองได้อย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้ จารรู้สึก ว่ามันไม่ต่างอะไรกับการเปลือยกายล่อนจ้อนอยู่ด้านนอก เธอไม่ได้รู้สึกยินดีเลยสักนิด
“อย่านะ ไม่เอานะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้า คุณปิดผ้าม่านลง เดี๋ยวนี้เลย
ยศพลถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออก พลางดุนดัน ร่างกายไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น
“เธอจะกลัวอะไร ตึกสูงขนาดนี้ นอกจากเฮลิคอปเตอร์ บินผ่าน ก็ไม่มีใครเห็นหรอก”
ของจารวีไปพาดไว้บนไหล่ของตน พลาง สอดแทรกกายชายเข้าไป
จารวีถูกทะเลสาบ ดุเดือดเช่นเขาถาโถมเข้าใส่ สติ อันเลือนรางของเธอก็ค่อยๆดับวูบ
เธอสกุ้งตีนมาอย่างสะสมสะลือ ก็พบว่าบศพลอุ้มตัว เองนั่งอยู่บนโซฟา ด้านหน้ามีชุดน้ำขาวางคู่กับอาหารว่างที่ ไว้ทานเล่น น้ำชายังคงร้อน ดูเหมือนว่าเพิ่งมาไม่นาน
ระหว่างเรียวขาทั้งสองข้างยังรู้สึกเหนียวเหนอะหนะ บ่งบอกว่าไฟราคะอันเร่าร้อนเพิ่งผ่านพ้นไป เหลือไว้เพียง ความสุขสมระว่างเขาและเธอ พลับใบหน้าเล็กของจารวี ขึ้น สีแดงระเรือด้วยความอาย
ฉันอยากอาบน่า”
ยศพลนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา “อิม เร็วๆนะ”
จารอาบน้ำเสร็จ ก็ใช้ผ้าขนหนูพันรอบตัวพลางก้าว ออกมาจากห้องนํา ยศพลกำลังคุยโทรศัพท์
“นายเอาเสื้อผ้าของจารวีมาชุดนึงสี
จารวีรู้ในทันทีว่าปลายสายคีอนิรัน พลันพวงแก้มของ เธอก็แดงราวกับมะเขือเทศ
รีบมากินข้าว กินเสร็จแล้วจะได้กลับบ้าน
ยศพลมองเธออย่างหลงใหล จารวีหิวมากแล้วจริงๆ เธอทานอย่างรีบร้อน และอิ่มหน้าอย่างรวดเร็ว
สายตาของยศพลจับจ้องมายังหน้าอกของเธออย่าง เพลิดเพลิน ผิวขาวเกลี้ยงเกลาสะอาดหมดจด ยามสะท้อน กับแสงไฟช่างเป็นภาพที่ชวนให้คนหลงใหล
โดยเฉพาะร่องเล็กของหุบเขาด้านหน้า ช่างทําให้คน มองคลั่งไคล้ยิ่งนัก
จาร สังเกตเห็นว่ายศพลกำลังมองเธออย่างกระหาย จึงรับกระชับผ้าเช็ดตัวให้แน่น
เมื่อนิรันเอาเสื้อผ้าของเธอมาส่งให้ จารวี ใส่เสื้อผ้า แล้วกลับออกมากับ
ทาง จารวีรู้สึกง่วงจนเผลอหลับไป เธอหลับไป จนถึงเช้าวันที่สอง
เมื่อตื่นขึ้นมา แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้อง
! แปดโมงแล้วตายแล้ว!!
มองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังอย่างตื่นตระหนก เธอพบว่ายศพลยังคงหลับอยู่
ก็ใช่น่ะสิ เขาเป็นเจ้าของบริษัทเขาอยากจะเข้างาน เวลาไหนก็ได้ ไม่ไปก็ยังได้เลย แต่ว่าเธอนั้นไม่เหมือนกัน ทํางานวันที่สองก็ไปสายซะแล้ว คนอื่นจะมองเธอยังไง
ยศพลเปิดเปลือกตา มอย่างเกียจคร้าน เขายืนมือไป คว้าเอวของเธอ พลางออกแรงดึงให้ล้มตัวลง
ตื่นมาทําอะไรขนาดนี้”
แย่แล้ว แล้ว! แปดโมงแล้ว ฉันต้องรีบไปทํางาน!!”
เธอเป็นบ้าอะไร นี่มันวันเสาร” ยศพลเอ่ยเสียงต่า งันไปชั่วครู่ จริงด้วยสิ! วันนี้วันเสาร์ นี่นา!
เธอลูบศีรษะพลางยิ้มให้ยศพลอย่างกระดากอาย”ขอโทษนะ ฉันลืมจริงๆนะ
“นอน!” ยศพลเอ่ยเสียงต่ำ พลางดึงจารวีเข้ามาชบใน
อ้อมกอดของตน
ตอนกลางวัน เขาและเธอนั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา
ค่ายกัน
ผู้ประกาศข่าวกําลังเผยแพร่ข่าวใหม่ของวัน
หลังจากประธานบริษัทซัวกรุ๊ปจํากัดเข้าโรงพยาบาล ทำให้ได้รับผลกระทบจากเศรษฐกิจทั่วทุกมุมโลก ราคาหุ้น ของบริษัท วกรุ๊ปจํากัดลดลงอย่างต่อเนื่อง คุณนภวัต ดา ของคุณมนต์ตรีล้มป่วยด้วยโรคหัวใจ ต้องเข้ารับการรักษา อย่างเร่งดวน…..
สีหน้าของจารวีซีดเผือด คุณลุงนภวัตล้มป่วยงั้นหรอ ในความทรงจําของเธอ คุณลุงนก ตคือคนที่มีจิตใจดี อีกทั้ง ยังคีต่อเธอมาก ทําไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้นะ
เธอเงยหน้าขึ้น ยศพลกำลังจ้องเขม็งไปยังหน้าจอทีวี ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มชั่วร้าย
จารวีนั่งตัวแข็งทื่อ เขาทําจริงๆสินะ ต้องเป็นเขาแน่ๆ
