ใบหน้าของชมรพมีร้อยยิ้มโผล่ขึ้นมา" ;แน่นอนขอ แค่เธอชอบ แต่ว่าหากพ่อเห็นมนต์ตรีมีความคิดไม่ดี พ่อไม่ ปล่อยมนต์ตรีไว้แน่"
” wal”
ข้างในใจจารวีสบสนไปหมด ทันใดนั้นไม่รู้ควรจะพูด
อะไรดี
" ;โอเค พอไปทำงานแล้ว อาหารเช้าอยู่ในห้องเอา ไปกินเองเลยน่ะ!"
ทันใดที่เห็นเงาชยรพเดินออกไป จารวีงุนงงอยู่พักใหม่ ว่าทําไมท่าทีพ่อเปลี่ยนไปได้รวดเร็วขนาดนี้
อาหารเช้าเปลี่ยนเป็นซุปเชื้อราขาวมันเทศสีม่วง แล้ว ยังมีซาราเปาไส้เนื้อสองลูก ทันใดที่เห็น จารวีอารมณ์ดีขึ้น มากๆ ในขณะที่กินอาหารเช้าอยู่ก็โทรไปหามนต์ตรี
"
;พี่มนต์ ฉันมีข่าวดีมาบอก พ่อตกลงเรื่องงานแต่ง
ของเราทั้งสองแล้วน่ะ"
มนต์ตรีตอบ" นี่มันเรื่องจริงหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ ดีมากเลย จารวี ผมนัดกับแม่ไว้แล้วน่ะ เย็นนี้ไปพบแม่พี่กัน แล้ววันนี้ก็ห้ามผิดคำอีกล่ะ” มนต์ตรีพูดอย่างตื่นเต้น
จารวีตอบ ” อืม อืม เอาล่ะ!”
quot;ตอนเย็นผมไปรับน่ะ!" &วางสายมนต์ตรีเสร็จ จารกระโดด น สามรอบ ใ อย่างมาก ต่อมา ได้โทรไปหา
;อังคณา เราเอง จาก ไอเquot
" ;จาร ตอนนี้สบายดีไหม? เรื่องครั้งก่อนทําเอานัน ตกใจหมดเลย คิดไม่ถึงเลยว่ายศพลจะช่วยเธอ…..quot
อังคณานึกถึงเรื่องในโรงเรียน แล้วสีหน้าเธอดูไม่ดีเลย
ต่อมา จารวีคิดอยากจะไปซื้อของขวัญที่ ซุปเปอร์มาร์เก็ต เธอคุยโทรศัพท์ไปด้วย แล้วก็เดินออกมา
ครั้งก่อนตอนไปเยี่ยมลุงพัชพงษ์ มนต์ตรีเป็นคนซื่อ ของขวัญ ครั้งนี้ไปพบคุณน้ารนารีย์
เธอไม่กล้าที่จะให้มนต์ตรีช่วยซื้อของอีก ถึงแม้เขาจะ เป็นคนอ่อนโยนและมีน้ำใจ แต่ก็ไม่ควรที่จะให้เขาหนักใจ ทุกเรื่อง
“บึ้ม อังคณา ไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านไปแล้ว เรื่อง นี้ถ้าไม่ใช่ยศพลไอ้บ้านั้นผัดปัญหาออกมา ฉันก็คงไม่โดน เพื่อนๆดูถูกเหยียดหยาม เพราะเขาคนเดียว ฉันไม่มีวันให้ อภัย"
พูดถึงยศพลทีไร ก็เหมือนกับเป็นแผลใดแผลหนึ่งบน ร่างกายเธอ พูดถึงทีไรก็ทำให้เจ็บปวดมาก
อังคณา ” ใช่แล้ว ตะกรันมนุษย์แบบนี้ อย่าพูดถึง เลย จารวีแล้ววันนี้เธอจะมาเรียนไหม?"
จาร ตอน “ไปมา เออ ฉันเกือบสมไปเลย
อังคณา ฉันกำลังจะแต่งงานแล้วนะ เดือนหน้าวันที่เจ็ด เธอ ต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวเราให้ได้ ……. .ot;จารวีพูดถึง ตรงนี้ก็หยุดเงียบหายไป โทรศัพท์ในมือของเธอเกือบตกลง ไปที่นั่น
ด้านหน้าที่ห่างจากเธอไม่ไกล มีคนหลังเงา ยืนอยู่
และแรงผลักดันที่เกิดขึ้นนั้นทำให้คนรู้สึกหดหู่ใจมาก สายตาที่มืดมนของเขาทำให้รู้สึกน่ากลัว
ตอนนั้น จารวียืนอยู่ตรงจุดที่ครั้งก่อนเธอโดนยศพร
ทําร้าย
ทันใดนั้น ฉากความอัปยศต่างๆก็ได้โผล่ขึ้นมาในใจ ของเธอ เลือด หมุนเวียนอยู่ในร่างกายเธอก็เริ่มเย็นลง เรื่อยๆ ทั้งตัวรู้สึกเหมือนไปห้องเก็บน้ำแข็งมา ปีศาจคนนี้ กำลังจะมาดูถูกเหยียดหยามเธออีก?
จารวีจับมือกับโทรศัพท์อย่างระมัดระวัง ยืนอยู่กับที่ไม่
ขยับไปไหนเลย
จารวีจ้องมองยศพลเหมือนศัตรู
จารวิ “คุณอยากจะทําอะไร?"
ยศพลตอบอย่างเยาะเย้ย " ;จะแต่งงานแล้วหรอ? ทําไมไม่บอกผมสักคำ ยังไงเราก็เคยดีกันมาก่อนนิ บางทีผม อาจจะส่งของขวัญชิ้นใหญ่ให้เธอก็ได้"
จาร รู้สึกหวาดกลัวเขามาก จารวีพูด" ยศพลคุณคิดจะยังไงกันแน่? คุณไม่เข้าใจอีกหรอ ฉันไม่ได้รักคุณ ฉันไม่ได้รักคุณ ถึงคุณจะข่มขืนคุณก็ได้แค่ร่างกายฉัน แต่คุณไม่มีได้ใจฉัน ทำแบบนี้มีประโยชน์อะไร?"
ถ้าเป็นเมื่อก่อน คำพูดเหล่านี้ของจารวีคงทำให้ยศพล โกรธ โมโหมากแน่นอน
จาร ถึงกับเตรียมพร้อมที่จะโจมตี
ยศพลวางมือทั้งสองไว้ในกระเป๋ากางเกง ยืนอยู่ด้าน หน้าห่างจากเธอประมาณสามเมตร มีรอยยิ้มลึกลับโผล่ขึ้น ในสายตาเขา
“จารวี เธอประเมินตัวเองสูงเกินไป ผมได้กับเธอ มาหนึ่งเดือน ผมเบื่อหน่ายกับร่างเธอแล้ว ตอนแรกถ้า ไม่ใช่เธอเป็นเด็กบริสุทธิ์ ผมไม่มาสนใจเธอนานขนาดนี้ หรอก”
มองเขาด้วยตาสงสัย " แล้วคุณยังมาอีก ก่อนยศพลจะไปเขาได้ทําท่ามือ และในขณะนั้นก็ได้มี
ทําไม?"
ผู้หญิงคนหนึ่ง เดินออกมาจากรถที่จอดไว้ข้างถนน
ผู้หญิงคนนี้อายุไม่ต่างกับจารวี หน้าเธอดูมีน้ำมีนวล ชื่อใสมาก และยังไว้ผมยาวอีกด้วย คู่ดวงตาโตๆที่สวยงาม แล้วยังมีลักยิ้มเล็ก ไม่ว่าจะมองจากทางไหนๆก็คล้ายกับจาร มาก
หัวใจจารวีเหมือนมีของอะไรมาทับวางไว้ เธอ หายใจค่อนข้างจะยาก
เขา ถึงก้นหาผู้หญิงที่คล้ายคงกันกับเธอมา
หญิงคนนั้นเธอใส่เสื้อเซ็ตเจ้าหญิงแขนยาวสีขาวไว้ พร้อมกับกางเกงยีนสสีฟ้า และรองเท้ากีฬาสีรุ้ง
ดูรวมๆสดใสและอะลาดร่าเริง ใครๆเห็นก็ชอบ
เธอชอบยิ้มมาก เวลายิ้มหวานมาก เธอเดินไปตรงหน้า ยศพลพร้อมกับเอกสารที่ถือไว้บนมือ
ยศพลกอดเธออย่างเอาแต่ใจ กดตัวเธอติดผนังและจบ
อย่างลึกซึ้ง
เป็นจูบที่นานและฟิน จูบจนแก้มผู้หญิงคนนั้นแดงไป หมด เขินจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา
ดอกกเลยว่าผู้หญิงคนนี้ซื่อใสมาก ต่างจากผู้คนอื่นๆที่ ผ่านมาของยศพล
“เลวจัง ยศพล เค้าไม่อยากใกล้ชินขนาดนี้ในที่ ……” หญิงสาวปฏิเสธอย่างเขิลอาย ดูไม่ออกเลยสัก นิดว่าเธอตอแหล
ยศพลปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด แล้วพูดเสียเบาๆ ตรงข้างหูเธอว่า : " ;โอเค เดียวต่อในรถ……quot
ใบหน้าเล็กๆของหญิงสาวหน้าแดงไปจนถึงคอ แล้วเอา เอกสารที่จับไว้ยัดเข้าไปในมือยศพล วิ่งเข้าไปในรถเหมือน กระต่ายน้อย
ศพลเลยปัดชุดสูท เขายิ้มอย่างเยาะเย้ยบศพล “เห็นไหม บนโลกนี้ไม่ใช่มีแค่จารวีเธอคน เดียวที่สดใหม่ นิชาภาก็เป็นครั้งแรก ต่อไปผมจะรักทุนถนอมเ เธอเอง อ๋อ ไข่แล้ว นี้เป็นเอกสารสัญญาระหว่างเรา ตอนนี้ยัง เวลากำหนดแล้ว ระหว่างเราไม่มีอะไรติดค้างกัน ก"
เขาได้เอาเอกสารให้กับจารวี และเดินเข้าไปในรถ
อย่างเก๋ๆ
จารมองผ่านกระจกรถเข้าไป เหมือนเห็นร่างกายที่สูง ใหญ่ของเขาทับลงตัวนิชาภา
เหมือนเขาสองคนในตอนนั้น…….
ต่อมา รถได้วิ่งออกอย่างรวดเร็ว ทิ้งท้ายไว้แค่เพียง เสียงหัวเราะ
ครั้งนี้อาจจะจริง ที่เขาจะไม่มาก้าวก่าย วุ่นวายกับเธอ
ทันใดนั้น จารวีรู้สึกเหมือนมีของบางอย่างค่อยๆจาก เธอไป
ไม่ต้องไปดู ไม่ต้องไปคิด เธอตอนนี้กำลังจะแต่งงาน กับพี่ยนต์แล้ว คนที่เธอรักที่สุดคือพยนต์
เสียใจ
จารวีพยายามโน้มน้าวตัวเอง แต่ยังไงข้างในใจก็รู้สึก
” วี เธออยู่นี้ได้ไง?"
มนต์ตรีจอดรถเสร็จ ก็มีร่างใส่เสื้อขาวเดินทีละก้าวใหญ่มา
จารวีเธอจับเอกสารสัญญาไว้ในมืออย่างแน่น พร้อม เงยหน้าขึ้นมามองมนต์ตรีแล้วพูดว่า" ; มนต์ ขอโทษ ฉันมีอยู่เรื่องหนึ่งที่ปิดบางพี่ตลอด เพราะฉันไม่กล้าที่จะบอก คุณฉันก็จะได้เป็นภรรยาที่แล้ว ฉันก็คง พี่ ตอนนี้ไหนๆอีกม ต้องบอก……”
มนต์ตรีมองเธอมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน ” ฟังน่ะ สําหรับผมแล้วคุณสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณก็ยังคงเป็นจารวี บริสุทธิ์ สวย”
ในใจจาร รู้สึกผิดและเสียใจเล็กน้อย กระซิบ " ว่า : ;พิ่มนต์ ฟังฉันพูด…”
มนต์ตรีค่อยๆดึงเธอมาซุกอกไว้ ” เธอไม่ต้อง พูดไรทั้งนั้น ” ! ผมเชื่อเชื่อใจคุณ ผมไว้วางใจคุณ ผมรักคุณ!!
หัวใจของจารวีเหมือนมีมือใหญ่มากุมไว้ รู้สึกอบอุ่น มี
ความสุขมาก
", wun!”
โรงแรมแชงกรีลา
มนต์ตรีและจารวีเดินเข้ามาจากประตู จารวีรู้สึกตื่นเต้น ถึงแม้เธอคิดไว้ว่าเธอจะเป็นคนซื้อของขวัญเอง แต่สุดท้ายก็ โดนมนต์ตรีห้ามอยู่ดี เหตุผลเพียงเพราะว่าแม่มนต์ตรีจะมา พักที่นี่แค่ชั่วคราว สักพักก็คงกลับ ให้ของขวัญคงไม่สะดวง พกพากลับ
ในขณะที่อฟท์กำลังขึ้นอยู่ จา เธอก็ตื่นเต้นมาก จับ มือมนต์ตรีไว้แน้นๆ ฝ่ามือเหงื่อออกเต็มเลย
มนต์ตรี ต quot, คุณก็ใช่ว่าไม่เคยแม่ผม ตื่นเต้น ขนาดนี้เลยหรอ?"
จารวีตอบ" ; ใช่ แต่ยังไง ฉันก็ตื่นเต้นอยู่ดี!" ตลอดทางที่มาด้วยกันมันไม่ง่ายเลย เริ่มทีแรกลงพัช
พงษ์ไม่เห็นด้วย ต่อมาพ่อก็ไม่เห็นด้วย จนถึงยศพลกีดขวาง ทำให้จารวีรู้สึกหวาดกลัวมาก เธอกลัวว่าโค้งครั้งสุดท้ายนี้จะ ผ่านไปไม่ได้
สักแปป ประตูถูกเปิดออกมาจากข้างใน รนารีย์ปรากฏ ขึ้นในสายตาของเธอทั้งสองคน
รนารี สวมเสื้อโค้ทยาวสีขาว ด้านล่างเป็นกางเกง ธรรมดาพอดีตัว มัดผมไว้ด้านหลังศีรษะ แม้ว่าจะมีอายุ มากกว่าสี่สิบปี แต่ดูแลผิวพรรณเป็นอย่างดี และเสน่ห์ยังคง มีอยู่ ท่าทางต่างๆนาๆก็ทำให้รู้สึกเหมือนผู้หญิงที่มีเสน่ห์
แว๊บแรกที่จารวีเห็นรนารีย์ เธอตกใจทันที นี่…. ผู้หญิงที่อยู่กับพ่อในวันนั้นไม่ใช่หรอ
นี่ไม่ใช่
ตอนนั้นเธอใส่แว่นกันแดดไว้ ดูหน้าไม่ชัด แต่ตอนนี้ได้ เห็นเธอใกล้ขนาดนี้ แวกเดียวเธอก็ดูออกเลยว่าเป็นรนารีย์ ไม่ได้เจอกันตั้ง10ปี ไม่ได้ต่างอะไรกับที่คิดไว้เลย ก็ว่าทําไม วันนั้นรู้สึกเหมือนรู้จัก ที่จริงแล้วเป็นคนที่รู้กันนี่เอง
จารวีเหม่อลอยนิดๆ มนต์ตรีเรียกเธอเบาๆ จารวีนี่ ถึงได้สติกลับมา แล้วพูดกับรนารีย์อย่างเสียงหวานๆว่า” สดีค่ะคุณป้านารี quot
รนารี งงไปสักพัก แล้วยิ้มออกมา ” ไอมา นี่หนู จารบ้านเราไม่ใช่หรือ? โตเป็นสาวแล้วนี สวยมากด้วย มา มา เข้ามาเร็ว ยื่นไรตรงหน้าประตู
รนารีย์จับมือเธอเดินเข้าหน้าอย่างใกล้ชิด จารวีเหมือน รู้สึกกลับไปยังตอนเด็ก แต่ว่า พ่อทำไมกับคุณป้ารารีย์อยู่ ด้วยกัน? หรือว่าคุณป้ารนารี เป็นชู้ของพ่อ? หรือว่า ครั้งนี้ที่ คุณป้ารนารีย์กลับมาจากอเมริกา พ่อแค่มาทักทายเพื่อนเก่า เฉยๆ ไม่ว่ายังไงสองบ้านนี้ก็อยู่ร่วมด้วยกันมานานแล้ว
ในใจจารก็ยังมีสิ่งค้างคาที่หาคําตอบไม่ได้ เลยทําให้
เธอ
ไม่อยากที่จะเข้าใกล้รนารีย์ ไม่มีความเชื่อใจต่อรนารีย์ เหมือนตอนเด็กๆ ถึงกลับไม่ชอบ
“มา หนูจารวี หนูกับป่าคงจะมีสิบปีล่ะน้อที่ไม่ได้ เจอกัน ข้างในใจป้าคิดถึงหนูมาก หลายปีมานี่หนูผ่านมายัง ไง
แม่ เรื่องพวกนั้นมันผ่านไปหมดแล้ว จะไปพูดถึง ; " อีกทําไม? มนต์ตรีขัดจังหวะพูดของรนารีย์ เชือกลัวจารวีจะ นึกย้อนถึงเรื่องอดีตที่ไม่ดี
รนารีย์ยิ้ม”หนูจารวี หนูไม่ว่าไรใช่ไหมที่ป่าถาม แบบนั้น?" ;
จารวีใส่หัว ใบหน้ามีรอยยิ้ม :” ไม่ว่าไรค่ะ ที่จริง หลายปีมานี่หนูถูกส่งมาเลี้ยงอยู่บ้านลุง"
“เห้อ ตอนนั้น พวกเราก็คิดไม่ถึง ว่าบ้านหนูจะเกิด เรื่องแบบนั้น หากรู้เร็วกว่านั้น พวกเราก็จะพาหนูไปอเมริกา ด้วย ได้ยินข่าวมาว่าลุงหนูก็ไม่ค่อยราบรื่น หนูก็คงลำบาก มาก"
รนารีย์ถอนหายใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา จารวีนึกถึง เหตุที่แม่ตาย เสียใจอย่างมาก ดวงตาเริ่มค่อยๆแดง
มนต์ตรีเห็นว่าเรื่องนี้เริ่มไม่ดี เลยได้เปลี่ยนเรื่อง “แม่ กลับมาครั้งนี้ก็ไม่ต้องกลับแล้ว ผมคุยกับพ่อแล้ว ห้องในบ้านก็เก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว แม่ย้ายกลับมาอยู่เถอะ ”
