“ฟอคะ มนต์จองโรงแรมสำหรับวันพรุ่งนี้ไว้แล้ว ให้คุณ พ่อกับลุงพับพงษ์เจอกัน”
ชยรพนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟา ตั้งแต่เขาเข้ามาใน บริษัทยาหวนจํากัด เขาก็เปลี่ยนไปเยอะเลย
ชุดสูทที่ดูเรียบร้อย ไม่เหมือนครั้งแรกที่เจอเลย
“จารวีอยู่ข้างชยรพ พูดอย่างจริงจัง
ชยรพเลื่อนสายตาจากหนังสือพิมพ์ พูดอย่างใจเย็นว่า “พรุ่งนี้ไม่มีเวลาว่าง บริษัทยาหวนจำกัดมีประชุมสำคัญ เกี่ยว กับอนาคตที่ก้าวหน้าของบริษัท”
“พ่อคะ…” เสียงของจารวีออดอ้อนขึ้น แล้วไปกอดตรงคอ ของชยรพ “พ่อไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานของหนูกับ มนต์ ขนาดนี้เลยหรอคะ?
ชยรพวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ สีหน้าที่ดูจริงจัง “ไม่ พ่อ ไม่ได้ไม่เห็นด้วย แต่พ่อคัดค้าน”
“พ่อ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่พ่อก็รู้ว่าหนูกับพี่มนต์… “พ่อคะ ไม่ว่าพ่อจะเห็นด้วยหรือไม่ หนูก็จะแต่งกับพี่มนต์”
“จารวี ไม่ว่ายังไง พ่อก็ไม่เห็นด้วยที่พวกเธอคบกัน! ”
การแสดงออกของชยรพทำให้จารวีผิดหวังมาก
จาร พูดอย่างโมโห และวิ่งออกจากบ้านด้วยความโกรธ
พ่อ ในเวลาหลายปีที่ผ่านมา ในใจของพ่อเคยใส่ใจหนู บ้างไหม?
ในเวลาที่หนูเจ็บปวด พ่อแต่แอบมองอยู่ห่างๆ ถ้าพ่อ ใส่ใจหนูจริง ก็จะไม่ออกมาแบบนี้
ความโกรธแค้นที่อยู่ในใจของเธอมาหลายปี มันฝังลึกอยู่ ในใจของจารวี
“พิมนต์ พาฉันไปเถอะ”
มนต์ตรีรับสายจากจารวี ในสาย จารวีกำลังร้องไห้
ขึ้น ในใจของมนต์ตรีรู้สึกไม่ดี จารวี เป็นอะไร? เกิดเรื่องอะไร
จารวีสายหัวร้องไห้ “พี่มนต์ พ่อ…ไม่ยอมไปเจอคุณลุงพืช พงษ์
มนต์ตรีเงียบไปสักพัก “จารวี ไม่เป็นไรนะ ความจริงพ่อพี ก็ไม่ยอมมาเจอคุณลุงชยรพ
ในขณะที่จารวีกับมนต์ตรีกำลังถกเถียงกันนั้น มนต์ตรี ก็ได้ทะเลาะกับพืชพงษ์ แต่ว่าวิธีการทะเลาะดุเดือดกว่า ทะเลาะกับจาร
เขาไม่อยากเสียจารวีไป นี้คือโอกาสสุดท้ายของเขา
ถ้ายังปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป จารวีรู้ว่าตัวเองท้อง เธอต้องกลับไปหาย พลแน่เลย นี่คือสิ่งที่แน่นอนอยู่แล้ว
ไม่ เขาไม่อยากเสียจาร ไป
เขารักเธอมาตั้งหลายปี หาเธอมาตั้งหลายปี นี่ไม่ใช่สิ่งที่ เขาอยากได้
เขาสามารถสูญเสียอะไรหลายๆอย่างในชีวิตไป แต่เขา
ไม่ยอมเสียจารวีไปเด็ดขาด
พิ่มนต์ งั้น งั้นเราจะทํายังไงดี?
จารวิเสียใจมาก จนลืมร้องไห้ไปเลย ทําไมทุกคนถึงไม่ อวยพรให้กับความรักของเธอเลย
“อย่ากลัวไปเลยจาร พี่ตัดสินใจแล้ว ในเมื่อพวกเราไม่ เห็นด้วย งั้นเราก็จัดงานแต่งขึ้นกันเอง
จารวี พี่รักเธอ ไม่มีอะไรมาขัดขวางงานแต่งของเรา ได้ งานแต่งของเราทําตามที่วางไว้ แต่ว่าถึงตอนนั้นจะไม่มี ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย จารวีเธอโอเคไหม?” คำพูดของมนต์ ตรี กังวล แต่สําหรับเขาแล้วไม่เป็นไร แต่ว่าจารวีเป็นผู้หญิง เธอจะมีความกล้าที่จะยอมแต่งงานแบบนี้ไหม?
บนใบหน้าของจารวียังมีคราบน้ำตา ได้ฟังมนต์ตรีพูดแบ บนี้แล้ว ในใจของเธอดูอบอุ่นขึ้น บนใบหน้ามีรอยยิ้ม
“หนูโอเคอยู่แล้ว หนูจะมีความสุข หนูจะมีความรักที่เป็น ของตัวเอง หนูจะพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าการตัดสินใจของพ่อมัน ผิดแค่ไหน….
“จารวี ความดีของเธอ จะย้าไว้ในใจ รองานแต่งเสร็จ แล้วเราก็ไปฮันนีมูนที่มัลดีฟ หรือไม่ก็ไปเที่ยวรอบโลก เรา จะมีลูกที่น่ารักด้วยกันนั่งคน ไม่ใช่ เราจะมีลูกที่น่ารักด้วย เยอะๆ
มนต์ตรีเขาไปกอดจารวีอย่างตื่นเต้นกับการวางแผนแต่ งงาน จารวี ยิ้มแบบมีความสุข
เธอไม่สังเกตเลยว่า ด้านหลังของเธอ มีเงาคนร้างใหญ่ ร่างหนึ่ง
ทั้งๆที่รู้ว่าเธอไม่มีทางหันกลับมามอง แต่ยศพลก็ยังคงรอ อยู่ที่เดิม จนจารวีคุยโทรศัพท์เสร็จ เขาค่อยเดินจากไป
ตั้งแต่ชยรพปฏิเสธการพบเจอกับพืชพงษ์ สองคนพ่อลูก ก็เหมือนมีเส้นบางๆกันอยู่ จารวีออกจากบ้านตั้งแต่เช้าทุกวัน ถึงตอนค่าค่อยกลับบ้าน กลับถึงบ้านก็ไม่คุยกับ ชยรพ เดิน กลับไปห้องนอนของเธอเลย
การกระทําแบบนี้เป็นมาจนถึงวันแต่งงาน
ตอนเช้า จารวีตื่นนอนแล้ว เห็นชยรพมองดูรูปอย่าง เหม่อๆ รูปนั้นคือรูปครอบครัว ในรูปเอบี้ดูสวยสมวัย ชยรพ หล่อเหลา และจารวีในวัยสามขวบ เป็นครอบครัวที่มีความ สุข รูปนี้นานจนเหลืองแล้ว
จาร รู้สึกไม่สบายใจ ทั้งๆที่วันนี้คือวันดี พ่อเอารูปเก่า ของแม่ออกมา ทําไม? นี่ไม่ใช่อยากจะให้จารวีรู้สึกผิดหรอ?
พ่อคะ หนูไปแล้วนะ!” ”
ผ่านวันนี้ไป เธอก็คือภรรยาของมนต์ตรีแล้ว เธอจะไป
กลับมาอีก
บรทมองเธอต้านแววตาลึกซึ้ง เขาถึงรู้ว่า ลูกสาวของ เขาโตแล้ว สวยเหมือนเอดี้ภรรยาของเขาไม่มีผิด
“จารวี หนูฟังคําของพ่อได้ไหม…
ตาของชยรพเริ่มแดง จารก้มหน้าลง “พ่อคะ พ่ออย่า พูดเลย ทั้งชีวิตนี้นี่คือการตัดสินใจของหนู หนูอยากให้พ่อ เคารพการตัดสินใจของหนู”
“เฮ้ย จารวี เร็วหน่อย เหลือเวลาไม่มากแล้ว…”
ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สวางอังคณาก็มาถึงที่นี้แล้ว เมื่อฟังเดินมา ถึงหน้าประตูบ้านของจารวี เธอก็เริ่มโทรศัพท์หาจารวีแล้ว เพราะว่าเธอตั้งพาจารวีไปทําผม เพราะฉะนั้นเพื่อนเจ้าสาว อย่างเธอก็ตั้งทําหน้าที่อย่างเต็มที่
จารวีมองดูซยรพหนึ่งครั้งแล้วหันหลังเดินออกไปข้าง นอกเลย “พ่อค่ะ ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ”
เห็นจารวีเดินออกไป ในใจของชยรพก็ดูหมองหม่น
เขารู้ ว่าครั้งนี้จารวีจริงจัง เขายังมีโอกาสทำให้มันเปลี่ยน ไปไหม?
จารวี งออกจากประตูบ้านก็โดนอังคณาดึงไว้ “จารวี ทำไมสีหน้าเธอดูแย่จัง ว้าย ในตายังมีน้ำตาค้างอยู่ เธอคง ไม่ใช่พึ่งรองไห้มานะ?”
จารวี ธงอังคณา “ก็ร้องไห้นะ มันมีอะไรแปลกหรอ ลูก สาวแต่งงาน ต้องร้องไห้อยู่แล้ว”
อังคณาพยักหน้ารับ “ใช่ จริงด้วย ดูไม่ออก ว่าเธอกับพ่อ
ของเธอจะดูสนิทกับขนาดนี้
จารวีช ตา พูดว่า “อย่าพูดถึงเขาเลย ฉันรู้สึกไม่ดี
“อย่า ตอนเช้าเธอก็จะเป็นเจ้าสาวแล้ว อย่าทําหน้าแบ บน ไม่งั้นไม่สวยแล้วนะ”
1 ชั่วโมงต่อมา จาร ก็เปลี่ยนไปเป็นคนใหม่
ผู้หญิงในกระจก ใส่ชุดแต่งงานสีขาวบนใบหน้ามีสีสัน ตา กลมโต ปากที่ดูสวย จมูกที่ดูโด่ง
อังคณา งตะลึงในความสวยของจารวี อดไม่ได้ที่จะกอด จารวิ ว้าว ไม่แปลกที่คุณขายมนต์ตรีจะจีบเธอมาตั้งหลายปี สาวสวยขนาดนี้ ถ้าเป็นฉัน ฉันก็จะทำแบบนี้เหมือนกัน”
จารวีตอังคณาเบาๆแบบอายๆ “พอแล้ว รับโทรศัพท์หา มนต์ตรีได้แล้ว ดูสิว่าเขาเอารถมารับฉันรึยัง”
แค่นึกถึงสิ่งที่กำลังจะเจอ จารวีก็รู้สึกตื่นเต้น หัวใจเต้นไป
เป็นจังหวะ
ครึ่งชั่วโมงต่อมาสถาที่แต่งงาน
เพลงที่อบอุ่นบรรเลงขึ้น มนต์ตรีเปลี่ยนเป็นชุดสูท ที่อก ข้างซ้ายปักดอกกุหลาบสีแดงไว้ จากที่เขาดูหล่ออยู่แล้ว แต่ วันนี้เขากลับเหมือนเจ้าชาย ทำให้สาวๆในงานดูฮือฮาขึ้น
และเจ้าสาวที่ควงแขนเขาอยู่นั้น ก็ทำให้ทุกคนมอง
ตาค้าง ชุดแต่งงานที่ขาวบริสุทธิ์ที่เหมาะสมกับเธอมาก ทุก สิ่งที่เห็นมันช่างสวยงามจริงๆ
ทุก งดูสวยงามอย่างกับภาพวาด ทําให้แขกทุกคนถึงกับ มหายใจไปในชั่วขณะ
จาร ตกอยู่ในความสุข เธอเห็นเงาสีดำที่ดูคุ้นเคยอยู่ใน
กลุ่มคนในงานแต่ง
ห่างกันประมาณนึง เธอรู้สึกได้ว่าตาของยศพลกำลังร้อน
เป็นไฟ
การมาของเขาทำให้จาร รู้สึกไม่ดี ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ในสมองของเธอมีแต่ภาพที่เธอเคยอยู่กับยศพลในโรงแรม
เขาเปลี่ยนไปแล้ว เขาเริ่มรู้จักให้เกียรติเธอมากขึ้น อาจ จะเป็นเพราะคําพูดของเธอในวันนั้น
ในใจของจารวีรู้สึกสับสนไปหมด
“จารวี เธอเป็นอะไรไป
มนต์ตรีก็เห็นยศพลอยู่ในกลุ่มนั้น มีระยะห่างพอควร เขาก็ยังคงรู้สึกเหมือนเดิม พอมองกลับมาผู้หญิงที่ยืนข้างเขา ที่มองดูเขาคนนั้นอยู่ เขารู้สึกไม่พอใจ ยื่นมือไปจับมือของมา รวี พูดเตือนเธอเสียงเบา
ในตอนนั้นจารวีพึ่งดึงสติได้ เธอกำลังทำอะไรอยู่? เธอ กำลังจะแต่งงานกับพี่มนต์นะ แต่ทำไมเธอยังคิดถึงยศพล
ผู้ชายคนนั้น เคยเหยียบเธอไว้ใต้เท้า เขา เธอ ง ต งความดีของเขา น่าตลกจริงๆ ดูโหดร้าย แต่
ทั้งสองจับมือกัน เดินไปยังเวทีกลาง มีพยานในงานแต่ง
พูดค าขอบคุณแทน
คุณมนต์ตรี คุณยอมแต่งงานกับคุณจารวี แม้ว่าเธอจะ ป่วยหรือจนคุณก็จะไม่ทิ้งเธอใช่หรือไม่?
“ผมเต็มใจ คําที่เขารอพูดมานาน มนต์ตรีพูดออกมาโดย ยังไม่ทันคิด
“คุณจารวี คุณจารวีคูณยอมแต่งงานกับคุณมนต์ตรี ไม่ ว่าเขาจะป่วยหรือจนคุณก็จะไม่เสียใจใช่ไหม?
จารวีเงยหน้าขึ้น มองทีมนต์ตรี ผู้ชายคนนี้เหมาะสมกับ อย่างกิ่งทองใบหยกมาตั้งแต่เด็ก สิบปีมานี้ เพื่อที่จะหาเขา ไม่เคยทิ้งเธอ ดูแลเอาใจใส่เธอ ทําไมเธอถึงจะไม่ยินยอม
รอยยิ้มบนใบหน้าของของเธอ นํ้าตาที่ไหลริน มันคือ ความสุขที่เธอต้องการ
“ฉันยินยอม”
ฉันยินยอม บนเวทีนี่คืองานแต่งที่บริสุทธิ์ ในสายตาของ ทุกคน เธอพูดค้านํายินยอมกับผู้ชายคนหนึ่ง
ยศพลเหมือนโดนมีดที่มองไม่เห็นแทง เขารักเธอ เลา ทะนุทนอมเธอ แต่น่าเสียดายเธอแต่งงานกันคนอื่นแล้ว
ความเจ็บในใจของเขา ไม่มีใครเห็น เขาอยากจะเดินเข้าไป แบ่งจาก
เขากำลังอดทน เสียงมือที่กำหมัดแน่นเกิดเป็นเสียงดัง
“ตอนนี้ เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวแลกแหวน…
มีเพื่อนเจ้าบ่าวเอาแหวนมาไว้ตรงหน้า มนต์ตรีมองดูจาร อย่างอบอุ่น เอาแหวนขึ้นมากำลังจะสวมแหวนให้จารวี
ทันใดนั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “ช้าก่อน”
ในขณะนั้น ทุกคนในงาน ต่างมองไปยังต้นเสียง
ในบริเวณหน้างาน มีร่างใหญ่ร่างหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรีบ ร้อน และยังมีกลุ่มนักข่าวมากมายตามหลังเขามา
