ยั่วสวาทนายปีศาจจอมหิ่น – ตอนที่ 118

เพลทอดจารไว้ เธอติดเตียง”จริง เธอบอกให้ เปลี่ยนผ้าปูเตียง แต่ถ้าเธอเปลี่ยนแค่ห้องของเธอ ไม่ใช่ เตียงของผม สมองของเธอ คิดอะไรอยู่?”

“ห้องของเธออยู่ไหน?

“ข้างล่าง!”

พอยศพลพูดจบ กูบจารวีเลย จารวีก็พยายามปล็ก ออกไม่ได้ ฉันยังไม่ได้แรงฟัน!

“ฮ่าๆ ผมก็ยังเลย

ยศพลลิ้มลองรสชาติความหวานจากฝันของเธอ ยังมี กลิ่นของแอปเปิ้ลอยู่ เขาชอบรสชาตินี้

นี่คือกลิ่นดั้งเดิมของเธอ เขาชอบมาก ลองแล้วครั้งแล้ว ครั้งเล่า

จูบนี้ดำเนินไปถึงครึ่ง ก็มีเสียงเคาประตูดังขึ้น

ยศพลเริ่มโมโห ใครมันช่างไม่รู้เรื่องเวลานี้ยังจะมาร บกวน

เสียงเคาะประตูดังไม่หยุด ยศพลกำลังเคลิ้มกับร่างงาน อยู่ ไม่อยากลุกออกไป

จารวีใช้แรงผลักเขาออก เหมือนจะเป็นเสียงของนิรัน นายไปดูก่อนสีหน้าของ พลไม่เต็มใจอย่างมาก ยื่นมือไปหยิบเสื้อ แต่ใส่แบบลวกๆ แล้วก็เดินออกไป

“หาทีตายหรอ!!”

เสียงของยศพลไม่พอใจอย่างมาก

จารวีก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ทํางานกับเจ้านายเจ้าอา รมณ์แบบนี้ โชคร้ยจริงๆ เดี๋ยวๆก็โดนด่า

นิรันไม่รู้ว่าพูดอะไรออก ทําให้อารมณ์ของยศพลเย็นลง เสียงก็เบาลง

พอแปปเดียว ยศพล เดินเข้ามา เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง เปลี่ยนเสื้อผ้า

พอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เดินกลับมาหาจาร “ผม ออกไปแปปนึง เธอนอนก่อนเลย”

เขาก้มหน้าจูบลงที่หน้าผากของจารวี เป็นการจูบที่อบอุ่น

จารวีขยับตัวนิดหน่อย นายจะไปไหน ?”

ยศพลยิ้ม ยื่นมือไปจับตรงผมของเธอ อย่าคิดมาก นอนได้แล้ว”

ร่างใหญ่ของยศพล ค่อยๆเดินหายไปที่หลังประตู พอประตูปิดลง ทําให้จารวีมองไม่เห็นด้านนอก

เธอไม่อยากนอนเลย ดึกขนาดนี้ ยศพลออกไปทําอะไร?

การคิดทบทวนใหม่ ทำให้เธอรู้ว่าเธอไม่เคยรู้อะไร เกี่ยวกับโลกของยศพลเลย

นอกจากวิลล่าหลังนี้แล้ว ก็มีบริษัทST จํากัด เธอก็ไม่รู้ อะไรเกี่ยวกับยศพลอีกเลย

จาร นั่งอยู่ปลายเตียง เท้าเปล่าแตะพื้น

เมื่อกี้โดนยศพลอุ้มเข้ามา เธอไม่รู้สึกอะไร ตอนนี้พอ เท้าเปล่าแตะลงบนพื้น พึ่งรู้ว่าว่าการเปลี่ยนแปลง

พรมนี้เปลี่ยนเป็นพรมหนังแกะ มันนุ่มขึ้นกว่าเดิม

จาร นั่งอยู่บนเตียง ดึงลิ้นชักออกมา ข้างในมีรูป เธอ เอาออกมา วางไว้บนเตียง

ค่อยๆดูทีละรูป

รูปพวกนี้ มีบางรูปก็เป็นเต็มตัว บางรูปก็เป็นเพียงข้างๆ และยังมีรูปแน่ครึ่งตัว

มีบางรูปคือตอนประถม บางรูปคือตอนมอต้น และพวก รูปหลังๆคือรูปตอนมหาลัย

ทั้งหมด เกือบสิบกว่ารูป ผู้หญิงในรูปคือคนเดียวกัน ทั้งหมด จารวีรู้และแน่ใจว่าผู้หญิงในรูป คือตัวเธอเอง

จาร รู้สึกตกใจ ทําไมยศพบถึงมีรูปพวกนี้
หรือว่าเขาเริ่มสนใจเธกตั้งแต่สิบกว่าปีมานี้ และหา คนแอบถ่ายรูปเธอ

ทำไมเมื่อก่อนเธอก็อยู่ที่นี่ แต่ทำไมไม่เคยเห็นมาก่อน?

แต่ว่า ทําให้เธอเห็นว่าเขาสนใจเธอ ไม่อย่างนั้นคงไม เก็บรูปภาพของเธอไว้เยอะขนาดนี้หรอก

จารวีคิดแล้วก็คิดอีก แล้วก็โทรศัพท์หาในบ้าน”น่าอาม

ช่วยขึ้นมาหน่อยคะ!” หลังจากนั้น3นาที น้าอามก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอย

ยิ้ม”คุณหนูจารวี มีอะไรจะให้รับใช้คะ”

จารวีนั่งอยู่ที่โซฟาสีขาวตรงข้ามเตียง กอดหมอนใบ นึง แล้วยิ้มน้าอาม ทำเรื่องต่างๆ ให้หนูขนาดนี้ หนูรู้สึก ขอบคุณมาก มา ง สิคะ เรามาคุยกัน”

น้าอามประสานมือไว้ ยืนอยู่ตรงหน้าจารวี เธอยิ้มแล้ วก็สบัดหัว”คุณหนูจารวี ทำไมถึงพูดแบบนี้คะ นี่คือหน้าที่ ของน้า น้าแค่ทำตามหน้าที่ของตัวเอง จะพูดว่าขอบคุณ คงรับไว้ไม่ได้

“ฮาๆ น้าไม่ต้องถ่อมตนไปหรอกคะ ยังไงหนูก็ต้องเรียน คุณว่าน่า มานั่งนี้คะมา! ”

น้าอามแค่ยิ้มๆ ก็เดินไปนั่งข้างๆจารวี

“หนูก็คบกับยศพลมานานแล้ว ไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับคนใน ครอบครัวของเขาน้าอามรู้ไหมคะ?”
คุณชายมีพี่ชายสองคน แต่ก็อยู่ต่างประเทศทั้งสอง นำ เองก็ไม่เคยได้เจอเลย!”

“คุณหนูจาร ถามทำไมหรอคะ?”

“ๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก ใช้สี พรมนี้เปลี่ยนเมื่อไหร่หรอ?”

“เปลี่ยนก่อน คุณหนูจาร จะกลับมา คุณขายบอกว่าคุณ

หนูชอบเดินเท้าเปล่า ก็เลยบอกให้เปลี่ยนเป็นพรมที่นุ่ม อีก

หน่อย”

“อ่อ ไม่มีอะไรแล้ว น้าอามลงไปเถอะคะ!

น้าอามลุกขึ้นยิ้มแล้วพยักหน้า เดินออกไป

จารวีลุกขึ้นเดินไปทางเตียง แสงไฟาเตียงก็ดับไป เลย

จารวียนมือไปควานหาที่เปิดไฟ กดเปิดหลายครั้ง แต่ มันก็ไม่สว่าง หรือว่าไฟฟ้าจะลัดวงจร

ทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้าคือสีดา ยื่นมือออกไปก็ยังมองไม่ เห็นนิ้ว บารวีเลยเดินไปทางประตูห้อง

พอจะเปิดประตูออก กำลังจะเรียกน้าอาม เสียงยัง ไม่ทันออกมาก็โดนอะไรไม่รู้ปิดปากไว้

ปืนที่เย็นต่ออยู่บนหัวของเธอ อย่าออกเสียง ไม่อย่าง นั้น จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่แน่นอน!”

ร่าง ร่างหนึ่ง ต้นเธอเข้าไปในห้อง และในตอนนั้นกลิ่นหอมของน้ำหอมโชยมา

เสียงนี้เป็นเสียงของผู้ชายที่คุ้นเคยมาก ไม่เหมือนโจร ผู้ร้าย แต่กลับเหมือนเป็นชายมากกว่า ผู้ชายคนนี้ยัง ต นํ้าหอมอีก

จารวีนีกทบทวนในความจํา แต่ก็คิดไม่ออกว่าเสียงไม มนี้เคยได้ยินมาจากที่ไหน

และแน่เสี้ยวนาทีนั้น ไฟในห้องก็สว่างขึ้น

จารวีค่อยมองเห็นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า หน้าตาหล่อเหลา เสื้อกันหนาวสีแดง ในมือถือปืนสีดำไว้ จ้องมองผู้หญิงที่ อยู่ตรงหน้า

“คิดไม่ถึงจริงๆเลยว่าเจ้าสามจะซ่อนผู้หญิงสวยๆแบบนี้ ไว้ที่นี่..……..

พอผู้ชายคนนี้ดูจารวีขบ ก็เก็บปืน แล้วก็เก็บใส่ลงใน กระเป๋า และยิ้มให้จารวี สวัสดีสาวสวย เธอชื่ออะไร ? สนใจไปกินข้าวกับฉันสักมื้อไหม?”

สมองของผู้ชายคนนี้โดนประตูหนีบหรือยังไง ? กลาง คืนบุกมาบ้านของคน และยังจะนัดแฟนของคนอื่นไปกิน ข้าวอีก?

สมองของเขาคงจะไม่ปกติ

“ว่าไงคนสวย ตกใจในความหล่อของฉันหรอ…”

ผู้ชายคนนี้กางมือออก และกอดจารวีไว้ในอ้อมกอดของเขา

ทันใดนั้น ก็มีเสียงที่เยือกเย็นดังขึ้นมา ป๊อเสียงของยศ พล” รพล นายฟังให้ดีนะ

ทํานายยังกล้าขยับอีกนิดเดียว นายเชื่อไหมว่าผมจะยัง

ปืนของยศพลจ่ออยู่ตรงหน้าของ รพล กิโพลยกมือทั้ง สองข้างขึ้น ค่อยๆหันกลับมา

“นี่ ทำไมต้องดุขนาดนี้ด้วย ฉันก็แน่อยากจะชวนคนสวย กินข้าว…แล้วเจ้าสาม ซอสาวสวยแบบนี้ไว้ในบ้าน ไม่ บอกฉันสักค้า”

จารวิ่งงมาก ถิรพล นามสกุลเดียวกับยศพล งั้นคงจะ เป็นญาติกับยศพล?

ในขณะนั้น ยศพล ตันติรพลไปที่ประตู แล้วเขาก็ตั้ง จารวีมาไว้ในอ้อมกอด คงจะตกใจน่าดู เมื่อกี้เป็นแผนของ เขา”

“คนสวย ฉันขอแนะนําตัวเองก่อน ฉันคือ ชายคนที่สอง ของยศพล ฉันชื่อกิรพล

เธออย่าถามฉันว่าทำไมถึงชื่อแบบนี้ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือน กัน คือพ่อพ่อของฉันตั้งให้ เพราะบอกว่าฉันคลอดที่ เมืองฝั่งตะวันออก

ถิรพลแนะนำตัวเองแบบเรียบง่าย บอกแล้วก็จะไปกอด เป็นเหมือนการเจอกกัน จารวีกลัวจนหลบไปด้านหลัง ยศ พลก็ถบถิรพลออก ออกไปไกลหน่อย อย่ามาแตะต้องผู้หญิงของผม”

ศพล ประกาศสิทธิ์ของตัวเองอย่าเอาแต่ใจ

ถรพลดูน่าสงสารมาก”อย่าทําแบบนี้สิ พวกเราแค่ ทําความรู้จักกันเอง นายจะดูอะไรขนาดนี้

ยศพลพูด”ที่นี้คือประเทศจีน ไม่ใช่ต่างประเทศ อย่ามา ใช้แผนนี้” จารวีค่อยมารู้ว่า ก็ว่าครั้งแรกที่เห็นเขา ก็รู้สึกเหมือน

เคยเห็นกิรพล ถิรพลเป็นพี่ชายของยศพลนี่เอง

แต่ว่า นิสัยของทั้งสองคนก็เหมือนกัน ไม่รู้เลยว่าพ่อ ของพวกเขาเป็นคนยังไงกันแน่!

“คนสวย เธอดูสิเจ้าสามมันโหดขนาดนี้ เธอยังไม่จัดการ การอีกหรอ…

จารก้าวไปข้างหน้า ยื่นมือ แนะนำตัวเอง”สวัสดีคะ ฉันชื่อจารวี ดีใจที่ได้รู้จักคุณ”

ถิรพลดูได้ใจ เห็นมั้ย ว่าคนสวยมีมารยาทขนาดไหน

สีหน้าของยศพลก็ไม่ได้ดีขึ้นเท่าไหร่ ลากถิรพลเดิน ออกไปด้านนอก”พูดมากจัง ลงมาคุยกับผมที่ด้านล่าง”

ยศพลก้อตัวลง เจอปืนที่อยู่บนตัวถิรพล เขาก็โยนมัน ไปบนเตียง หันมาคุยกับจารวี”เธอนอนก่อนเลย เดี๋ยวผม ก็ ขึ้นมา”
พอยพอพูดจบก็เดินออกจากห้องไปเลย

ประตูห้องถูกปิดลง จาร จ้องปืนกระบอกนั้น

ตกลงคืน มันคืออะไรกันแน่? แปปเดียวก็เกิดเรื่องขึ้น เยอะแยะมากมาย ทําให้เธอตามไม่ทัน พี่ชายคนที่สองของยศพล เป็นการแสดงตัวที่แปล

กมาก! คนบ้านโพธิสูง ดูไม่ค่อยปกติกันเท่าไหร่

จาร หยิบปืนขึ้นมา เก็บไว้ตรงลิ้นชัก นั่งลงบนเตียงรอ ให้ยศพลกลับมา

ห้องรับแขกด้านล่าง ถิรพลนอนบนโซฟา ยกขาขึ้นสูง

” เจ้าสาม อย่าเกินไปนะ นี่ฉันมาจากที่ไกลเพื่อมา ดูนาย แต่แกกลับไม่มีงานเลี้ยงต้อนรับเลย และยังไม่ เกรงใจฉันอีก”

ยศพบกอดอกมองเขาพูดมากจริง พ่อสั่งให้นายมาละสิ นายมาต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน”

กิรพลเปลี่ยนเป็นนั่งบนโซฟา สีหน้าขี้เล่นหายไป แต่ กลับมีสีหน้าที่จริงจังมาแทน นายทายถูกแล้ว คุณพ่อเป็น คนสั่งฉันมา ดูท่าแล้ว แกก็คงเดาออกว่าฉันมาเพราะ อะไร”

ยศพลหน้านิ่ง ไม่พูดอะไร ในแววตาฉายถึงความเกลียด

เขาคงคุมไกลเกินไปแล้ว ตอนนี้ผมอยู่ประเทศจีน ไม่ได้

อยู่ฝรั่งเศษ เขาจะมายุ่งอะไรไกลขนาดนี้?”
“ฮ่าๆ เจ้าสาม นายพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะ ตอนนี้นายคือ ความหวังของบ้านโพธิสูง ถ้านายทําให้คุณพ่อโกรธ นายก รู้ว่าจะมีผลอะไรตามมา”