พี่คะ พอแล้ว!! ”
“พี่คะ เขาจะตายอยู่แล้ว พี่ หยุดเถอะ”
แก้วร้องไห้ไปพลางดึงแขนเสื้อของยศพล
ต้นที่นอนอยู่บนพื้น ถูกจนพลต่อยจนทั้งใบหน้าบวมเปล่ง ร่างหนาเทอะทะของเขานอนนิ่งไม่ไหวติงราวกับเนื้อ ก้อน ใหญ่ที่ไม่มีชีวิต เลือดสดสีแดงไหลออกมาจากจมูกของเขา
มุมปากของเขาค่อยๆตอบสนอง น้ำเสียงที่เอ่ยขอโทษขอ โพย ยศพลรัวหมัดใสเขาราวกับคนบ้า
เขาไม่ใช่ลูกไม่มีพ่อ แก้วก็ไม่ใช่ แม่ของเขาทำงานหา เลี้ยงครอบครัวอย่างหนักหน่วง เธอไม่ใช่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์
เขายอมให้ใครมารังแก้วไม่ได้ และยอมให้ใครมาเหยียด หยามคุณแม่ไม่ได้เช่นกัน
ในที่สุดเขาก็เริ่มเหนื่อย จึงหยุดการกระทำลง แต่ยังคง คร่อมอยู่บนตัวของต้น พลางหอบหายใจ
เด็กลูกสมุนกลุ่มใหญ่ของต้น ตกใจกลัวจนวิ่งหนีเตลิดไป กันหมดแล้ว
“พี่คะ มือของ เลือดออก พี่…”
แก้วกุมมือของยศพลขึ้นมา น้ำตาของเธอไหลลงมาเป็น
สายศพ หดมือกลับเข้าหาตัว ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ใช่เลือด หรอก เป็นเอดของไอ้เลว ต่างหาก”
บศพลลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาจ้องมองไปทีน จํา นะ ต่อไปอย่าด่าแม่ของฉันอีก ไม่งั้นถ้าฉันเจอหน้าแก เมื่อไร ฉันจะต่อยแกแบบนี้”
ต้นตะโกนร้องขอโทษขอโพยจนคอของเขาบวมเปล่ง เวลานี้ เขาจะกล้าต่อต้านได้อย่างไร ต้นร้องไห้โฮพลาง เอ่ย”ฉันจะไม่ทําอีกแล้ว”
ยศพลพาแก้วเดินอ้อมไปยังสายยางด้านหลัง เขาล้างมือ จนสะอาด
“แก้ว กลับบ้านไปห้ามบอกเรื่องนี้กับคุณแม่นะ รู้ไหม?”
แก้วจ้องมองยศพลอย่างเวทนา หรือเปล่า ปวดไหมคะ” ” คะ พี่บาดเจ็บตรงไหน
ยศพลยื่นมือออกไปลูบศีรษะเล็กของน้องสาว”ไม่ต้อง ร้องแล้ว ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่กลัวเจ็บหรอกนะ”
ถึงแม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน แต่แก้ว ร่างกายผอมบางกว่าเขามากนัก
คุณแม่คือผู้หญิงจิตรกรวาดรูป ถึงแม้ว่ารายได้ไม่สูงมาก แต่มันก็นับว่าเพียงพอต่อการเลี้ยงลูกทั้งสองคน
แต่ทว่า สิ่งที่แก้ไม่ได้ก็คือ พวกเขาไม่รู้ว่าพ่อของตนคือ ใคร ท่ามกลางชีวิตที่ลําบากยากจน พวกเขามีญาติร่วม สาย เลือดเพียงเท่านี้
เวลาแก้วได้ขนมอะไรมาเธอจะทําใจกินไม่ลง เพราะจะ เก็บไว้ให้พี่ชายของตน
“พีคะ นมขวดนี้ ดิมเดอะ
ศพลดันกลับไปให้แก้ว”ส่วนนี้เป็นของแก้ว แก้วนั้น แหละดี่มซะ”
แก้วสายหัวไปมา พลางหาท่าทางขยะแขยง แก้วเกลียด นม เวลาดัมแล้วรสชาติมันไม่อร่อย”
ยศพลก็ยังไม่ยอมมม แก้วจึงหยิบนมเทออกมา” คะ ถ้า ไม่ดื่ม งั้นแก้วเททิ้งให้หมดเลยนะ กลิ่นมันเหม็น อะ”
นมรสนี้มีกลิ่นคาวจางๆจริงๆ แต่ว่ารสชาตินี้เป็นรสทียส พลชอบ ม
เมื่อเห็นน้องสาวจะเททิ้ง ยศพลก็เลยทําได้เพียงดื่มให้ หมด
แก้วก็คือน้องสาวที่รักเขาขนาดนี้ ยศพลปกป้องเธออย่าง สุดชีวิต เพราะนี่คือความดีงามหนึ่งเดียวที่ทําให้เขามีชีวิตอยู่ บนโลกใบนี้
พี่ชายน้องสาวกลับถึงบ้าน หลังจากผ่านการทะเลาะกับ คนอื่นที่ข้างนอกมา ทั้งสองจะไม่พูดเรื่องนี้ออกมาอย่าง เด็ด ขาด
ในเวลาอาหารเย็น มีเสียงกลุ่มคนจำนวนมากเอะอะ โวยวายอยู่ที่ด้านนอกประตู
“ลูกชายของบ้านเธอ ถูกสั่งสอนมายังไง มันลูก ของฉันจนให้ความเป็นธรรมแก่ฉันเดี๋ยวนี้นะ
แม่ของต้นพาคนกลุ่มใหญ่กรูกันเข้ามาในห้อง จะพายศพ ลออกไปด้วย
แม่มองยศพลอย่างเป็นทุกข์ ลูกเป็นคนหรอ
ดวงตาลับของยศพลจ้องมองไปที่แม่ของตัน เขากับ หัว เงียบไม่พูดจา
คุณแม่ของฝ่ามือฟาดลงแรงๆที่ใบหน้าของเขา ความเจ็บแปลบเข้าจู่โจมที่ใบหน้า
เขาไม่ได้กลัวเจ็บ แต่กลัวความจริง ยศพลเอ่ยด้วยน้า เสียงสั่นเทา เขาด่าผมว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ”
แม่ของต้นได้ฟังดังนั้นจึงตะโกนเสียงแหมออกมา ลูกชาย ฉันพูดผิดหรอ? ก็พวกเธอไม่มีพ่อ ก็ต้องเป็นลูกไม่มี !!
ยศพลมองเห็นความอัปยศสิ้นหวังจากในดวงตาของแม่ พลันคุณแม่ก็ดึงขาให้นั่งคุกเข่า
เร็วๆเข้า ขอโทษแม่ของต้นเดี๋ยวนี้เลย!!”
ผมไม่ขอโทษ ยศพลเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว เขาไม่ ได้ผิด เขาไม่มีทางขอโทษสุภาพสตรีอ้วนแบบเธอเด็ดขาด
“ตายแล้ว เธอดูสิว่านี่มันเด็กอะไร ฉันจะบอกอะไรให้นะ ตอนนี้ลูกต้นของฉันต้องเข้าโรงพยาบาล ค่ายาที่จ่ายไป เธอ ต้องชดใช้ ผู้หญิงจนๆแบบเธอจะชดใช้ไหวหรอ? ถ้าลูกต้นของฉันเป็นอะไรไปละก็ ฉันจะเอาชีวิตพวกแก!! แม่ของต้น ตะโกนเสียงแหลม เธอตะโกนจนคนบ้านใกล้เรือนเคียงใน ละแวกนั้นได้ยินหมด
ชาวบ้านแห่กันมามุงดู อยู่ที่ประตูใหญ่แห่งนี้ พวกเขา ซุบซิบนินทากันไปต่างๆนาๆ
ใบหน้าของแม่แตงก่าจนเลือดแทบจะหยดออกมา ท่ามกลางความรู้สึกตกใจของยศพล พลันแม่ของเขาก็ คุกเข่า ลง
เพราะความจนก็เลยทําให้คําตอบ การคุกเข่ายอม ศิโรราบของแม่ ไม่ได้ทําให้แม่ของต้นอภัยให้เลยสักนิด เธอ ยังคงก่นด่า พ่นวาจาที่ไม่พอใจของตนออกมา
ถึงแม้ว่าคุณแม่ของเขาจะอายุสามสิบกว่าปีแล้ว แต่ว่ารูป ร่างหน้าตาของแม่ยังคงงดงาม นี่เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทําให้ แม่ของต้นเกลียดชังเธอ
แม่ของต้นเกลียดสามีของตนเป็นอย่างมาก เพราะทุกครั้ง ที่เขาเห็นเธอ เขาก็จะใช้สายตาที่หยาดเยิ้มมองเธออย่างอื่น กระหาย
แม่ของต้นก็เลยอยากจะหาโอกาสเพื่อทําให้เธออับอาย ขายขี้หน้ามานานแล้ว
พลันยศพลก็วิ่งไปหยิบมีดในครัวออกมา เขาตาแดงก่า พลางกวัดแกว่งมีกไปมาอย่างบ้าคลั่ง
“พวกแกออกไปให้พ้นจากแม่ของฉัน ออกไป!!”
“ร้ายย นี ลูกชายของเธอมันบ้าไปแล้ว
เมื่อเห็นยกพลหยิบมีดมากวัดแกว่ง ผู้คนที่มามุงดูกหาย รับไปในทันที
คุณแม่เห็นดังนั้นก็ตะลึงงั้น เธอไม่คิดว่าลูกชายของตนจะ อาจหาญถึงเพียงนี้
“พล ไม่เอาลูก อย่าทําแบบนี้
ปีนั้น ยศพลถูกจับเข้าไปอยู่ในสถานพินิจ ให้เขาไปทำ ประโยชน์เป็นเวลาหนึ่งปี เหตุเพราะเขาทำร้ายร่างกายผู้อื่น โดยเจตนา
เมื่อเขาอยู่ในสถานพินิจ เขาได้รู้จักกับเยาวชนที่กระทำ ความผิดมากมาย หลังจากออกมาเขาได้เรียนรู้อะไร มากมาย
คืนที่เขากลับมาถึงบ้าน
ในใจของยศพลเป็นสุข เขาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูใหญ่ กําลังคิดว่าจะเซอไพรส์น้องสาวของตนยังไงดี
แต่เขากลับได้ยินเสียงของชายแปลกหน้าอยู่ที่หน้าประตู เมื่อมองลอดบานประตูเข้าไปอีกฝั่ง เขาก็เห็นผู้ชายคน หนึ่ง คร่อมอยู่บนตัวของแม่ แม่ของเขามีท่าทีที่ไม่เต็มใจนัก
เฉลิมชัย คุณอย่าทําแบบนี้นะ วันนี้ลูกชายฉันจะกลับมา แล้ว”
เฉลิมชัยเอ่ย เธอยังจะอายอะไรอีก เธออย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอเคยทําอะไรนะ เมื่อก่อนเธอ างานขายตัวอยู่ใน คลับเซน นอนกับผู้ชายเป็นร้อยเป็นพันมาแล้ว เธออย่ามาท่า เป็นไสขอหน่อยเลย
“ใช่ เมื่อก่อนฉันเคยเต้นกินรำกิน แต่ตอนนี้ฉันมีลูกแล้ว ฉัน จะไม่กลับไปทําเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันก็ไม่ได้จะให้เธอกลับไปทําซะหน่อย ตอนนี้เธอก็แค่เชื่อฟังและเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันจะ ให้เงิน ทองเธอใช้อย่างไม่ขาดมือเลย
จากนั้นก็ไม่มีเสียงพูดคุยเล็ดลอดออกมาอีก นอกจาก เสียงร้องครวญครางของผู้หญิงดังเข้ามาในหูของเขา หลัง จากนั้นยศพลก็ไม่กลับไปเหยียบบบ้านอีกเลย
เขาอยู่บนถนนทั้งวันทั้งคืน โลกใบนี้สำหรับเขา มันช่าง แสนสกปรกโสมมเหลือเกิน
หลายครั้งที่เขาอยากจะฆ่าเฉลิมชัย แต่ว่าแม่ของเขาห้าม
จนกระทั่งแก้วถูกไอ้เลวเฉลิมชัยข่มขืน เขาแทบจะเป็นบ้า
นั่นคืออดีตที่เลวร้ายจนไม่กล้านึกถึง มันคือความทรงจํา ที่สวยงามและทุกข์ทรมานในเวลาเดียวกัน
เมื่อเขาไม่มีที่ให้ระบายความอัดอั้นตันใจ เขาก็มักจะมาที่ ร้านวิดีโอเกมแห่งนี้ เขาหมกตัวเล่นเกมจนกระทั้งฟ้ามืด อย่าง หมดอาลัยตายอยาก
จนกระทั่งวันหนึ่ง มีบอดี้การ์ดสองนายมาหาเขา พร้อม
ไว้ว่าจะพากลับบ้าน
หลังจากนั้น เขาจึงได้มาอยู่ที่บ้านโพธิสูง และได้พบกับ พ่อทพรัดพรากจากกันมานานหลายปี ภายใต้อำนาจของ ตระกูลโพธิสูง เขาจึงได้เริ่มต้นชีวิตใหม่
แต่ทว่าในใจลึกๆของเขา ก็ยังคงมีด้านมืดที่ขมขื่น
จารวีเอียงคอมอง เธอจ้องเข้าไปในดวงตาที่กำลังเหม่อ ลอยไปที่ไหนสักแห่งของยศพล เธอออกแรงสะกิดเบา เบาๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่า กำลังคิดอะไรอยู่หรอ?”
ยศพลจึงได้สติกลับมา เขาใช้ปลายคางพยักเพยิดไป
ทางถนน
“เธอรู้ไหมว่าเมื่อก่อนถนนเส้นนี้ไม่ใช่แบบนี้นะ ชื่อของมันก็ ไม่ใช่ถนนวงศ์สว่าง แต่ชื่อว่าถนนคลับเบน ด้านหน้า ของมัน ก็มีไนท์คลับแห่งหนึ่ง อคลับเซน”
จารวีมองตามที่เขาบอก เธอยิ้มออกมา คุณทําไมรู้เยอะ จัง?”
ยศพลยิ้มออกมาราวกับไม่ได้คิดอะไร ก็ร้านตู้เกมส์แถวนี้ ฉันเล่นมาหมดแล้ว ฉันเคยทะเลาะวิวาท เคยขโมย ของ เคย ปล้น แล้วก็เคยฆ่าคนที่นี่”
จาร เบ่งตาโพลง เนิ่นนานจึงหัวเราะออกมา ฮ่าๆ”จารวีใช้ กําปั้นทุบเข้าที่หน้าอกของยศพล “คุณกำลังแต่ง เรื่องอยู่หรือ ไง นั่นมันไม่ใช่เรื่องที่คุนชายที่สามของบ้านโพธิสูงจะทำได้ เลยนะ แล้วอีกอย่างก็คือ คุณโตที่ปารีสไม่ใช่หรือไง”
พลสายหัวไปมา ไม่ใช่ ฉันเพิ่งไปปารีสเมื่อตอนอายุ สิบสี่ ก่อนหน้า โฉันก็เป็นเด็กที่เสเพลคนหนึ่งเท่านั้น
พลันจาร เข้าใจแล้วว่าทําไมยศพลถึงได้มรอารมณ์ที่ โมโหร้ายนัก
น่าเสียดายจริงๆ ที่คุณไม่ได้เลวจนถึงกับเป็นเจ้าพ่อวงการ มาเฟีย
ยศพลมองค้อนเธอหน่ง “ใครบอกว่าฉันไม่ได้เป็นเจ้า พ่อล่ะ เมื่อก่อนฉันก็เป็นหัวโจก ถนนแห่งนี้ล่ะ ไม่มีใครกล้า ต่อกรกับฉันแม้แต่คนเดียว
ความทรงจําของเขายังคงชัดเจน แต่ทว่าเขาเมื่อตอนนั้น ไม่อยอีกต่อไปแล้ว
“พวกเรากลับกันเถอะ”
อารมณ์ของจารวีดีขึ้นเยอะมาก”ฉันอยากไปเดินช้อปปิ้ง อ่ะ คุณพาฉันไปหน่อย
“ได้”
ยังไงวันนี้ก็ผ่านไปมากกว่าครึ่งวันแล้ว ถ้างั้นเขาก็พายัยผู้ หญิงคนนี้ไปช้อปปิ้งหน่อยก็แล้วกัน
ขณะที่พวกขากำาลังเดินข้ามถนน ยศพลจูงมือจารวีไว้ แน่น บางทีอาจเป็นเพราะในสายตาของยศพล จารยังคงมี กลิ่นอายของแก้วหลงเหลืออยู่
คิดไม่ถึงเลยว่าคนแบบยศพลจะพาผู้หญิงมาเดินช้อปปิ้งเช่นนี้
จารวีจูงมือของเขา เธอมีรู้สึกมีความสุขอย่างเอ่อล้น
“เธอจะซื้ออะไร?”ยศพลเอ่ยถามอย่างนึกสงสัย
ย้ยผู้หญิงคนนี้ทำตัวแปลกๆ พอเข้าไปในห้างฯเธอกลับ มาดูอะไรสักอย่าง แต่กลับเดินไปยังร้านเครื่องใช้เด็กอ่อน เธอสมองกลบหรือยังไงนะ
ยศพลโดนจารวีลากเข้าไปในร้านอย่างไม่เข้าใจ
เขาเข็นรถเข็นพลางจ้องมองไปที่เธอ
จารยกมือขึ้นกอบกุมใบหน้า พลางมองไปยังของใช้เด็ก อ่อนรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจ รอยยิ้มที่สว่างสดใสปรากฏ ออก มาจากใบหน้าเล็ก
จารวีถูกใจเป็นอย่างมาก ของเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เธอชื่น
ชอบ
เตียงนอนของทารกแสนน่ารัก หมอนใบเล็ก ผ้าห่มผืนเล็ก กางเกงตัวจิ๋ว อีกทั้งยังมีของเล่นน่ารักๆอีกมากมาย
จารวียื่นมือออกไปหยิบของเล่นเล็กๆที่สีสันสะดุดตา มี ทั้งสีชมพู สีฟ้าคราว สีเขียวอ่อน พลันดวงตาของเธอก็ลุก แวววาว อย่างยากที่จะปิดบัง
“จารวี เธอคงไม่ได้จะเปลี่ยนจากคนแก่กลับไปเป็นเด็กก็ เลยหลงรักของเล่นของเด็กแบบนี้หรอกนะ”
จาก หันหน้ากลับมามองย้อนขวับใส่เขานไปได้จะซื้อ ลักหน่อย แค่ดูเฉยๆไม่ได้หรือไง”
ยศพลยืนอยู่ตรงนี้ราวกับถูกพามาทรมาน เขายืนมองจาร วิ่งไปตรงโน้นที่ตรงนี้ ราวกับผีเสื้อ โผบิน
ท่าทางของเธอดูมีความสุขเป็นอย่างมาก แต่ยศพลกลับ เข้าไม่ถึงการกระทํานั้นของเธอ
เขายืนอยู่ด้านนอกไม่เข้าไปด้านใน ร้านอื่นยังมีอะไรให้ ออีกเยอะแยะ
“ยศพลคุณดูสิ เจ้าเป็ดน้อยตัวนี้น่ารักไหม
จารวีหยิบตุ๊กตาเป็ดยางตัวหนึ่งเดินเข้ามา เธอใช้มือออก แรกบีบ พลันก็มีเสียง ‘ บๆ”ดังออกมา
จารวีพึงพอใจเป็นอย่างมาก เธอยิ้มทั้งใบหน้า ยศพลเลิก คําตอบกลับเธออย่างนึกฉงน
“ของสิ่งนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรสักหน่อย”
