นี่ คุณไม่เข้าใจในความสนุกเอาซะเลยนะยศพล ของพวก นี้มันเอาไว้ใส่ในอ่างอาบน้ำของเด็กยังไงล่ะ”
“วางไว้ในอ่างอาบน้ำเพื่ออะไร?” พลันยศพล ปักฉงน “หรือว่าเอาไว้เพิ่มความเพลิดเพลินหรอ? จารวี เธอคงไม่ รสนิยม แบบนี้หรอกใช้ไหม
จารวีมองค้อนยศพล “คุณสิรสนิยมต่ำ นี่มันเอาไว้อาบน้ำ ให้เด็กต่างหากล่ะ ไม่ใช่ของผู้ใหญ่ซะหน่อย! ช่างเถอะๆ คุณ ไม่เข้าใจหรอก”
ถึงแม้ว่าจารวีจะบอกว่ายศพลไม่เข้าใจ แต่ไม่นาน เธอก็ ไปหยิบรองเท้าคู่จิ๋วของเด็กน้อยมาอีก
รองเท้าคู่นั้นทำเป็นรูปแองกี้เบิร์ดอย่างน่ารัก
“รองเท้าคู่นี้สวยไหม? ”
ยศพลลูบคางของตนไปมา เขากวาดสายตาไปมองเธอ แวบเดียว “แน่นอนว่ามันไม่เหมาะกับเท้าของเธอหรอก”
“นี่ ฉันซื้อให้เด็กน้อยใส่ต่างหากล่ะ”
สีหน้าของยศพลแปรเปลี่ยนเป็นไม่สบอารมณ์ “นี่เธอ กําลังทดสอบความอดทนของฉันอยู่หรอ”
ยัยผู้หญิงคนนี้กำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่ ไม่ใช่ว่าเขาพาไป เล่นเกมส์จนอารมณ์ดีขึ้นแล้วหรือไงกัน ทำไมยังก่อกวนอยู่
อีก
แล้วอีกอย่างเธอก็ไม่มีลูกซะหน่อย ทำไมจะต้องมาที่ร้าน ขายของเด็กอ่อนด้วย
คําพูดของยุคพลทำให้จาร รู้สึกโกรธ เขาเอื้อมมือเข้ามา ตึงเธอเข้าในอ้อมกอด “ที่รัก เรากลับไปเล่นที่บ้านกันดีกว่า กลับไปดูว่าอ่างอาบน้ำของเรายังขาดอะไรอยู่”
การพูดจาที่มีเลศนัยของเขา ทำให้ใบหน้าเล็กของจาร ข็นสีแดงระเรื่อ
“คุณไม่ต้องมาพูดจาลามกเลย ฉันยังไม่อยากกลับ
“ฉันรับรองว่าจะไม่ทําอะไรที่รุนแรง
ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยถกเถียงกันอยู่นั้น พลันก็มี เสียงเด็กร้องไห้งออกมาจากมุมๆหนึ่ง
จารวิตกใจ “ฟิงสิ มีเสียงเด็กกำลังร้องไห้อยู่
เสียงร้องไห้แผ่วเบาทีดึงออกมา ราวกับจารวีกำลังคิดไป เอง เธอคิดว่าลูกของตัวเองกำลังร้องไห้
ยศพลหยุดการกระทำของเขาลง พลางตั้งใจฟัง แต่ทว่า เขากลับไม่ได้ยินเสียงอะไร
เขาจับที่ใบหน้าของจารวีเบาๆ “เธอคิดไปเองหรือเปล่า”
จารโบกมือไปมา ไม่ใช่ คุณลองฟังสิ”
ยศพลจูงมือของจารวีกำลังเตรียมตัวที่จะเดินออกไป ด้านนอก แต่เธอออกแรงสะบัดมือของเขาให้หลุดเธอเดินไปตามเสียงร้องไห้ ผ่านชั้นวางของไปสักพักหนึ่ง มองเห็นเด็ก ผู้ชายคนนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้าง พลางร้องไห้ไม่หยุด
ดูแล้วเด็กคนนั้นคงอายุเพียงสามขวบ เด็กน้อยสวมใส สุดชุดสูทสีฟ้า เท้าเล็กสวมรองเท้าวิ่ง ใบหน้ากลมขึ้นสีแดง ดวงตากลมโตใสแจ๋ว
จารวีแน่ใจว่าตัวเองนั้นไม่ได้จินตนาการไปเอง เธอปร เข้าไปจูงมึงเด็กชายพลางเอ่ยถาม “เด็กน้อยแม่ของอยู่ที่ไหน
หลังจากจารวีเอ่ยถามเด็กผู้ชายคนนั้นก็ส่งเสียงร้องไห้ ออกมาดังกว่าเดิม
“แม่ครับแม่ ฮือๆแม่”
เด็กน้อยที่ยังพูดไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นัก ดูแล้วคงพลัดหลง กับแม่ของเขา
จารวีเช็ดนํ้าตาให้เด็กคนนั้น อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวคุณน้า จะพาไปหานะจ๊ะ ว่าแม่อยู่ที่ไหน
ราวกับว่าเด็กน้อยฟังเข้าใจที่จารวีพูด เจ้าหนูน้อยกระ พริบตานํากลับไปมา พลางหยุดร้องไห้ในทันที
จาร จูงมือเด็กน้อย เดินไปรอบๆร้านขายของใช้เด็กอ่อน เมื่อเธอพบเจอคนก็ปรี่เข้าไปเอ่ยถาม แต่ทว่าเธอถามจนทั่ว แล้ว ก็ยังไม่พบคุณแม่ของเด็กน้อย
ยศพลกอดอกเตีนตามอยู่ที่ด้านหลังของจารวี เค้าเอียง
คอมองเธอ
ไม่หัดเลยว่า ผู้หญิงคนนี้จะขอบหาเรื่องไล่ตัวนัก
จาร พบผู้จัดการของฝ่ายดูแลลูกค้า รบกวนคุณช่วย ประกาศตามหาแม่ของเด็กน้อยคนนี้ให้หน่อยได้ไหมคะ
ในขณะ ที่ผู้จัดการลูกค้ากำลังยุ่งอยู่นั้น จารวีก็จูงมือเด็ก น้อยไปนั่งรอทีเก้าอี้
เด็กน้อย บอกคุณน้าหน่อยได้ไหมคะว่าหนูชื่ออะไร?”
เด็กน้อยมองเธออย่างกล้าๆกลัวๆ ยังคงเงียบไม่พูดจา จาร ก็เลยเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เด็กน้อย หนูอยากกินไอติม ไหมจ๊ะ”
เมื่อได้ยินเกี่ยวกับของกิน เด็กน้อยก็พยักหน้ารับอย่าง ใจ จารวีหันไปมองยศพล พลางส่งยิ้มให้
ยศพลเงยหน้าขึ้นมองอย่างองอาจ ให้ท่านประธานอย่าง เขาไปซื้อไอศครีมให้เด็กคนนี้เนี่ยนะ
“ฉันไม่ไป เธอไม่ต้องมามองฉันเลย ฉันไม่มีทางยอมทำ ตามเด็ดขาด”
จารวียังคงส่งยิ้มหวานเชื่อมไปให้ยศพล “นี่ คุณก็คิดซะ ว่าเขาคือลูกของพวกเรา ไปซื้อให้สักอันเถอะนะ หรือไม่ก็ ชื้อมาสักสองอัน จริงๆแล้วฉันก็อยากกิน”
ยศพลล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขาจ้องมองไปยัง เด็กน้อยอย่างดุดัน พลันเด็กน้อยก็ตะโกนร้องไห้ขึ้นใหม่อีก ครั้ง
จารวี ร้อนเอ ปลอมเด็กน้อย ไม่ต้องร้องนะเด็ก คุณ ลุงคน จริงๆแล้วใจดีมากเลยล่ะ เดี๋ยวสักพักเขา ครีมมาให้หนูกินแล้วนะ” ก็ไปซื้อไอ
เด็กน้อยตกใจกลัวจนโผเข้าไปหลบอยู่ในอ้อมกอดของ จารวี หนูน้อยไม่กล้าเชื่อว่าคุณลุงที่ท่าทางเหมือนหมาป่า อย่างนี้ จะไปซื้อไอศครีมมาให้ตน
นิยศพล คุณทําเกินไปแล้วนะ ทําคนอื่นตกใจร้องไห้ แล้ว ยังไม่ไป อไอศครีมมาให้อีก”
ยศพลทนฟังคำพูดหว่านล้อมต่างๆนาๆของจาร ไม่ไหว “โอเค โอเค ฉันไปก็ได้”
ท่านประธานยศพลจําเป็นต้องยอมไปซื้อไอศครีมแต่โดย แต่ทว่าไม่นานนัก เขาก็กลับมามือเปล่า
พวกเขาบอกว่ารูดบัตรไม่ได้
“โอ้ยฉันจะเป็นลม” จารวีเอ่ยออกมาอย่างตกใจ “ชื้อแค่ไอศ ครีม คุณยังจะเอาบัตรไปให้คนอื่นรูด คุณบ้าไปแล้วหรือไง?”
“ งเกอะ งเถอะ คุณมาดูเขาแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะไปซื้อเอง”
จาร สายหัวอย่างจนปัญญา เธอลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เธอคงต้องไปซื้อเองแล้วล่ะ มิเช่นนั้นถ้ารอยศพลขอกลับมา ก็ไม่รู้จะได้ของอะไรมาแทนไอศครีม
จารวี อไอศครีมกลับมา เธอก็พบว่าเด็กน้อยคนนั้นไม่อยู่
แล้ว
เค้กน้อยไปไหนล่ะ?”
ยศพลเอ่ยออกมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอไม่ต้องใช้ สายตาแบบนั้นมองฉันเลย ฉันไม่ใช่หมาป่า แล้วฉันก็ไม่ชอบ กินเค้ก เจ้าเด็กน้อยคนนั้นไปเข้าห้องน้ำ”
“ว่าไงนะ!!” จารวีอยากจะบ้าตาย ไม่คิดเลยว่าเขาจะปล่อย ให้เด็กสามขวบไปเข้าห้องน้ำเพียงลําพัง
“ฉันจะเป็นลม ทําไมคุณเป็นคนแบบนี้ เขายังเด็กขนาด ม แต่คุณกลับปล่อยให้เขาไปเข้าห้องน้ำคนเดียวเนี่ยนะ บอก ฉันมาเค้าอยู่ที่ไหน!!”
ยศพลยกนิ้วขึ้นไปด้านหน้า “อยู่ในห้องน้ำชาย
จารวีรีบวิ่งพรวดพราดเข้าไป เธอไม่ทันได้ระวังตัวก็เลย ชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง ตอนนี้เธอถึงได้ตระหนักถึงสิ่งที่ยศ พลพูด เขาบอกว่าคือห้อง ขาย แต่ว่าเธอเป็นผู้หญิง นา
จาร ทําได้เพียงวิ่งกลับมา “นี่คุณ ไปดูเขาสิ ถ้าเกิดว่าเค้า ตกลงไปในอุโมงค์อะไรซักอย่างจะทำยังไง”
ยศพลมองค้อนใส่เธออย่างไม่พอใจ “เธอจะกลัวทําไม เขาไม่ใช่ลูกของเธอซะหน่อย”
“ได้! ถ้าคุณไม่ช่วยฉัน งั้นฉันจะเข้าไปในห้องน้ำชายเดี่ยวนี้ แหละ”
เห็นท่าทีที่ร้อนอกร้อนใจของจารวี เธอคงจะพรวดพราด เข้าไปในห้องน้ำขายจริงๆอย่างที่บอก ยศพลทําได้เพียงยีน ขึ้นอย่างกลัดกลุ้มใจ
เขาอุดจมูกพลางเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพียงไม่นานก้อต จมูกแล้วเดินกลับออกมา
จารวิเฝ้ารออยู่ที่หน้าประตู “เป็นยังไงบ้าง?”
“เขากำลังอีอยู่ เขาพูดว่าเข็ดกันได้แล้ว” ยศพลไม่เคย อีดอัดใจขนาดนี้มาก่อน
ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ต่อหน้าจาราวี่ เขาคงกลับไปตั้งนาน แล้ว ในห้องน้ำกลิ่นมันช่างเหม็นจริงๆ
ยศพล จริงๆแล้วคุณคือคุณลงที่น่ารักที่สุดในโลกเลย! ว้าว!! คุณหล่อมากๆเลย มาให้ฉัน บทส
เมื่อเห็นท่าทางทีโอเวอร์แอ๊คติ้งของจารวี ยศพลก็รีบยื่น มือออกไปห้ามปรามเธอ “หยุดเดี๋ยวนี้เลย ให้ตายยังไงฉันก็ ไม่ทําเรื่องนี้เด็ดขาด”
ท่ามกลางการทะเลาะกันของคนทั้งสอง ทันใดนั้นเด็ก น้อยก็ร้องไห้โฮออกมา “ฮือๆๆ แม่ครบ เช็ดก้นให้ผมหน่อย
จบเห่แล้ว!!
ดวงตาทั้งสี่คู่ จ้องมองกันอย่างไม่วางตา
“จริงๆเลย นี่พวกคุณเป็นพ่อแม่ภาษาอะไร กะอีแค่เรื่องเช็ด ก้นให้ลูกยังเกี่ยงกันอยู่นั่นแหละ”
คุณตาที่ค่อนข้างมีอายุคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาจูงมือเด็กน้อยที่เช็ดกันเรียบร้อยแล้วออกมา
คุณตาช่วยเด็กน้อยอย่างใจดี พลางมาส่ง ให้
และยศพล
“เฮ้อ วัยรุ่นสมัยนี้ยิ่งนานยิ่งไม่รู้ความเอาเสียเลย แต่งตัวก็ดู ดี ดูภูมิฐานขนาดนี แต่ทำไมไม่มีความรับผิดชอบเลยนะ”
คุณตาเดินออกไปพลางบ่นไม่หยุด
ยศพลตาโพลง นี่มันเรื่องอะไรกัน? เขาก็ไม่มีความผิด เสียหน่อย เทวดาฟ้าดินถึงจะรู้ว่าเจ้าเด็กคนนี้คือลูกของใคร ไม่ว่าใครจะเป็นพ่อเป็นแม่ของเด็กคนนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเขา
จารวีไม่เคยเห็นยศพล หนทางเช่นนี้มาก่อน เธอ หัวเราะจนตัวโยน ยศพลยกมือขึ้นหน้าของจารวีพลางเอ่ย อย่างคับแขนใจ “นี่ ฟังฉันให้ดีนะ เอาเขาไปส่งไว้แผนก ดูแลลูกค้า รอให้แม่ของเขามารับ แล้วพวกเราก็กลับกันได้ แล้ว ฉันว่าเด็กคนนี้ไอคิวมีปัญหา
จารวีคว่ำริมฝีปาก “ไม่ได้นะ ดีแล้วก็ต้องทำให้สุดสิ พวกเรารออีกหน่อยเถอะ ”
“ได้ ถ้างั้นเธอก็รอไปคนเดียวเถอะ ฉันมีเรื่องต้องจัดการ ฉันกลับก่อนล่ะ
เธอควรรู้ไว้เวลาแต่ละนาทีของท่านประธานอย่าง เขานั้นมีค่นัก
ใครจะไปยอมเสียเวลาอยู่กับเจ้าเด็กนี่
ท่ามกลางการทะเลาะกันของคนทั้งสอง พลันเด็กน้อยก็ ดึงชายเสื้อของจะราวีพลางเอ่ยเสียงเบา “คุณแม่ครับ
เสียงของเด็กน้อยดูหวาดหวั่น จะราวีรีบเพ่งมองไปยัง บริเวณรอบๆ แต่กลับพบว่าทั้งบริเวณนี้นอกจากเธอที่เป็นผู้ หญิง ไม่มีใครอีกแล้ว
ยศพลขมวดคิ้ว เขากำลังจะอ้าปากพูด แต่เด็กน้อยคนนั้น ดึงชายเสื้อของยศพล พลางตะโกนออกมา “คุณพ่อครับ”
เวลานี้ยศพลรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ใจของเขาอ่อนลงมา นิดหนึ่ง
จารวีมองตามสายตาของเด็กน้อย เขาจ้องมองมายัง ไอศครีมที่ใกล้จะละลายในมือของจารวี เธอก็เลยเข้าใจใน สถานการณ์ตรงหน้าแล้ว
เธอผ่อนลมหายใจออกมา พลางยื่นไอศครีมไปตรงหน้า ของเด็กน้อย “กินเถอะ แล้วพวกเรานั่งรอตรงนี้อีกแป๊บนึงนะ
เมื่อได้กินไอศครีมเด็กน้อยก็ไม่ส่งเสียงร้องอีกเลย เขา ทําตามจะราวีอย่างว่านอนสอนง่าย ยศพลเอ่ยออกมาอย่าง เดือดดาล “ฉันบอกแล้วใช่มั้ย แต่เธอกลับไม่เชื่อ ดูสิ แม้แต่ พ่อแม่ของตัวเองยังแยกแยะไม่ได้เลย”
จะราวียิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ไม่มีใครอยากได้คุณมาเป็นพ่อ พันธุ์หรอก”
ยศพล กําปั้นเคาะไปที่ปลายคางของจะระวีเบาๆ เขา เอ่ยอย่างเดือดดาล “เธออยากตายรึไง”
ถึงแม้ว่าเขาจะเจ้าชู้ แต่เขาก็รู้จักถนอมเมล็ดพันธุ์ของตัว เอง แต่ไหนแต่ไรมา เขาไม่เคยใช้มันอย่างสิ้นเปลือง
เมื่อก่อนคุณพ่อที่เจ้าของเค้าหว่านเมล็ดพันธุ์ที่นอกบ้าน ไปทั่ว คุณพ่อเอาแต่ทำร้ายเขาและแก้ว ทั้งยังปล่อยให้แม่ ของเขาต้องทุกข์ทรมาน เขาไม่มีทางทำความผิดอย่างนั้นข้า สองเค็ดขาด
พวกเขารอจนกระทั่งเด็กน้อยกินไอศครีมสองแห่งจน หมด แต่ทว่า แม่ของเด็กน้อยก็ยังไม่มารับตัวกลับไป ฟ้าข้าง นอกก็เริ่มมืดแล้ว
ศูนย์บริการลูกค้าก็ไม่พบหลักฐานอะไรเพิ่มเติม
“เอาอย่างนี้ดีมั้ยคะ พวกเราพาเด็กน้อยกลับไปที่บ้าน ก่อน แล้วพวกคุณมีข่าวคราวอะไรก็ติดต่อฉันไป นี่คือเบอร์ โทรศัพท์ของฉัน จะราวีกับตัวลงเขียนเบอร์โทรศัพท์ให้ผู้ จัดการของศูนย์บริการลูกค้า
สีหน้าของยศพล แลเปลี่ยนเป็นอึมครึ้ม “นีจารวิเธอบ้า ไปแล้วหรอ บ้านของเราไม่ใช่สถานที่พักพิงคนจารวินะ เอา เข้าไปส่งที่สถานีตำรวจไม่ดีกว่าหรอ”
