การเอ่ยวิงวอนขอร้องของจารวี ทำให้ยศพลทําได้เพียง
ตอบรับ
แต่ทว่า พอเขาพาเด็กน้อยขึ้นไปบนรถ ยศพลก็รู้สึกผิด
หวัง
“ราย”
ในขณะที่จารวีกำลังเล่นเกมกับเด็กน้อยอยู่ที่เบาะด้าน หลังนั้น เธอก็รู้สึกถึงความชื้นแฉะอุ่นร้อน ก็เลยร้องเสียงเล็ก แหลมออกมา
ยศพลเหยียบเบรคหยุดรถ เขาหันไปมองเธอพลางเอ่ย
ถาม “เป็นอะไรไป
“เอ่อ..เหมือนว่าเขาฉี่ใส่รถคุณน่ะ”
ยศพลโมโหขึ้นมาอย่างฉับพลันบ้าจริงไม่คิดว่าจะมีคน กล้าฉี่ใส่รถของเขา Ferrari คันนี้เค้าเพิ่งซื้อมาได้เพียงไม่ นาน
“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าเด็กคนนี้ไอคิวมีปัญหา
“ฉันว่าคงเป็นเพราะเขาทานไอศครีมมากไปนะบวกกับ ความตื่นตระหนกด้วย พวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะ”
ตัวรถทะยานไปข้างหน้า พร้อมกลับถึงบ้านอย่างรวดเร็ว
จารวีจูงเด็กน้อยเข้าไปในบ้าน ทำให้คนทั้งคฤหาสน์ตื่นตระหนก พลาง วิ่งออกมามุงดู
หลังจากจาร เปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย ก็รีบร้อนให้นิรัน พาตนเองไปยังร้านขายเสื้อผ้าเด็กที่ใกล้ที่สุด เพื่อซื้อเสื้อผ้า ใหม่ให้กับเด็กน้อย
ยศ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พอเข้ามาในบ้านเขาก็ทิ้งจารวี ไว้ข้างหลัง พลางพรวดพราดเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
น้าอามจ้องมองไปยังเด็กน้อยอย่างพินิจพิเคราะห์ เนิ่น นานเธอจึงเอ่ยถามออกมา “นี่คือลูกของใครคะ”
ครั้งแรกที่เธอเห็น เธอคิดว่าคือลูกที่เกิดจากคุณชายสาม ในตอนที่เขาไปไข่ทิ้งไว้ที่ด้านนอกเสียอีก
จารวีปิดปากอมยิ้ม “เก็บได้น่ะค่ะ”
“เก็บได้หรอคะ ยุคสมัยนี้แล้วก็ยังเก็บเด็กได้แบบนี้อยู่หรอ คะ ช่างน่าแปลกจริงๆ ” เวลานี้ถิระพลก็กลับมาจากด้านนอก พอดี ทั้งตัวของเขามีแต่กินเหล้า เขาเดินเข้ามาใกล้เด็กน้อย มองซ้ายมองขวาพลางพยักหน้า “ไม่เหมือนกับไอ้น้องชาย หนิ เด็กคนนี้คือลูกของเธอหรอ”
“นี่พี่คะ ถ้าฉันคลอดเด็กตัวโตขนาดนี้ออกมาได้สิถึงจะ แปลก”
“ถ้างั้นก็ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ ที่ไอ้น้องชายมันยอมให้เธอ พาเด็กกลับมาบ้าน
ถิรพลไหวไหล่ ในความทรงจำของเขา น้องชายไม่ใช่คน เท่าไหร่นัก เขาไม่มีทางพาเด็กกลับบ้านมาอย่างนี้แน่
ฮ่าๆ ฉันเก็บเด็กได้นะตะ ยศพลไม่ได้ให้ฉันพากลับมา หรอก แต่ฉันยืนยันว่าจะพาเขากลับมาด้วย แต่ว่าพวกคุณเ วางใจได้นะคะ ไม่นานแม่ของเขา ก็คงกลับมารับกลับไป
จารวีเอ่ยพูดกับน้าอาม “น้าอามละเด็กคนนี้พูดไม่ค่อยได้ เท่าไหร่ เรียกได้แค่คุณพ่อคุณแม่
“งั้นหรอคะ”
พอน้าอามเห็นเด็กน้อยคนนี้ก็รู้สึกรักใคร่ เธอยื่นมือออก ไปรูป หัวของเด็กน้อย
เด็กน้อยไม่ร้องไห้แล้ว ดวงตาใสแจ่วจ้องมองไปรอบๆ หลังจากนั้นจึงร้องเรียกน้าอาม “คุณยาย
สิ่งนี้ทําให้นะอามรู้สึกเป็นสุข “คุณเห็นไหมคะ เด็กคน นี้น่ารักน่าชัง เขาแยกแยะคนได้… เด็กน้อย หนูชื่ออะไรจ๊ะ บ้านหนูอยู่ที่ไหน”
เด็กน้อยทำได้เพียงกระพริบตาปริบปรับ ไม่รู้จะพูดอะไร ออกมาดี เนิ่นนาน เด็กน้อยจึงเอ่ยออกมา “จูโน่”
“หนูชื่อจูโน่เหรอจ๊ะ” เด็กน้อยพยักหน้ารับ
“อ๋อเป็นชื่อเล่นของหนูใช่ไหมจ๊ะ จูโน่ไม่ต้องกลัวนะ วันนี้ อยู่กับคุณน้าก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ของหนูก็มารับแล้ว
ในท้องของจารวีก็มีเด็กอีกคนอยู่ ดังนั้นเธอก็เลยมีความ รู้สึกที่ดีกับเด็กคนนี้เป็นพิเศษ ราวกับว่าเขาเป็นลูกของตนเอง
“คุณจารวีคะ ให้ฉันดูแลเด็กคนนี้แทนคุณเถอะค่ะ ฉันมีประสบการณ์” น่าอามออกตัว
แต่ดูเหมือนว่าจูโนชอบจาร มากกว่า เขาหลบอยู่ในอ้อม กอดของจาร ไม่ไปไหน
น้าอามจนปัญญา “ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะมีพรมลิขิตต่อ คุณจารวีนะคะ” น้าอาร์มพูดจบ พลันดวงตาก็ลุกวาว เธอเอ่ย ออกมาอย่างลึกลับ “คุณจารวีคะ บ้านของพวกเรา มีประเพณี ที่เก่าแก่อยู่ประเพณีให ง มันเหมือนกับการ แต่งงานของคู่ สามีภรรยาใหม่ นั่นก็คือถ้าหากว่าเอาเต็กจากบ้านอื่นมานอน บนที่นอนของตัวเองจะทำให้ลูกของตัวเองนั้นร่างกายแข็ง แรง”
“จริงหรอคะนะ”
น้าอามพยักหน้ารับเป็นพัลวัน เธอยิ้มพลางเอ่ย
“แต่ว่าคุณขายสามต้องไม่ชอบแน่ๆค่ะ เขาเกลียดเด็ก
“ทําไมเขาถึงเกลียดเด็กขนาดนี้ล่ะคะ”
เรื่องนี้ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันค่ะ คุณรู้จักคุณทัศนีย์ เลขาของคุณชายใช่ไหมคะ? เมื่อก่อนเธอเคยพาลูกของเธอ ไปที่บริษัท ผลลัพธ์ คือเธอถูกคุณชายตะโกนไล่ หลังจาก นั้นเขาก็เลยกำชับอย่างแน่นหนาว่าไม่อนุญาตให้พนักงาน ทุกคนพาเด็กเข้ามาในบริษัท แม้กระทั่งคฤหาสน์หลังนี้ก็เช่น กันค่ะ”
จารวีตกอยู่ในภวังค์ความคิด ยศพลเขาเกลียดเด็กขนาด นั้นเลยหรือ?
นก้าหากเค้ารู้ว่าเธอท้องล่ะ เค้าจะสอนเธอจนแท้งลูก เลยหรือเปล่า พลันในใจของจําราก็รู้สึกกังวล
น้าอามมองเห็นท่าทีที่เป็นกังวลของจารวี เธอก็รู้ในทันที ว่าจารวีกำลังคิดมากอยู่
เธอยิ้ม พร้อมเอ่ยปลอบใจ “คุณจารวีไม่ต้องคิดมากนะ คะ ผู้ขายตอนเป็นวัยรุ่นก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะเพราะว่าตัว เองยังไม่โตพอ ก็เลยคิดว่าจะดูแลเด็กน้อยได้อย่างไร คนรัก ของฉันเมื่อตอนที่เขายังเป็นวัยรุ่น ก็ไม่ชอบเด็กเหมือนกัน ค่ะ ตอนนั้นลูกชายของฉันร้องไห้ เขาก็เอาแต่พูดว่า จะเอา ลูกชายไปทิ้ง
จาร อ้าปากค้างอย่างตะลึงงัน “ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ ลูกชายของน้าอามกับพ่อของเขา มีความสัมพันธ์ที่ดีไหม คะ?”
น้าอารมยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “ตอนนี้ดีแล้วคะ มีใคร บ้างจะไม่รักเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองล่ะคะ เวลาโกรธก็ ชอบพูดถ้อยคําที่ไม่มีออกมา แต่พอหลังจากจบเรื่องก็รู้สึก เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว
จารวีผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ
ในเวลาอาหาร า จูโน่พันผ้ากันเปื้อนและนั่งลงทานข้าวที่ โต๊ะเดียวกันกับจาร
จูโน่ค่อยๆทำความรู้จักกับคนในบ้านหลังนี้ เขาไม่งอแง แล้ว เพราะน้าอามมักจะหาของกินมาหลอกล่อ ทําให้เด็ก น้อยไม่มีโอกาสร้องไห้
กีรพล แก้วเหล่านั้นมา พลางยื่นมันไปตรงริมฝีปากของ ใน “ลอง ม กาล อร่อยมากเลยนะ
ไม่เป็นไรหรอกน่านี่คือน้ำองุ่นไง ก็รพลยิ้มอย่างใจดี พยายามหลอกล่อเด็กน้อย
บศพลมองคนตรงหน้าอย่างเย็นชา ใบหน้าของเขาไม่มี
ความรู้สึก
แต่ทว่าจะราวดูออกว่าเขาไม่พอใจ
ภายใต้การหลอกล่อเด็กน้อยของ รพล สุดท้ายจูโน่ก็ แลบลิ้นออกมาเสียไปที่ไวน์แดง พลันเจ้าหนูก็ร้องไห้โฮออก มา
ในหัวของจะระวียุ่งเหยิง เธอรีบอุ้มเด็กน้อยเข้ามาปลอบ “อย่าร้องนะเด็กดี! พี่ถิรพล ไม่ต้องวุ่นวายแล้ว มานี่เลย!
“ฮ่าๆ” ถิรพลหัวเราะเสียงดัง “นี่เด็กน้อย การดื่มเหล้ามัน เป็นสิ่งที่ผู้ชายทุกคนจะต้องลิ้มลอง ไม่อย่างนั้นสาวๆจะไม่ สนใจนะ”
จาร ผลักเขาออกไปอย่างรีบร้อน เธอยกน้ำเปล่ามาให้ ในดื่ม “มานี่สิ ดื่มน้ำอุ่นๆซักหน่อยเดี๋ยวจะดีขึ้นนะจ๊ะ”
จาร พยายามปลอบประโลมเด็กน้อย จูโน่ยิ่งร้องให้เสียง
ดังขึ้นเรื่อยๆ น้ำมูกไหลยีดย้อยออกมา
ยศพลเห็นดังนั้นจึงรู้สึกขยะแขยงเป็นอย่างมาก เขาไม่มี กระจิตกระใจจะทานอาหารต่อไปแล้ว จึงกระแทกตะเกียบลง บนโต๊ะ พลางหันหลังเดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์
จะราวตะโกนร้องเรียกเขา แต่บศพลไม่ตอบกลับมา
กรฟีลล์มพลางเอ่ย “ไอ้น้องชายมันโกรธแล้ว จบเห่แล้ว ล่ะ รีบไปง้อมันเร็วเข้าสิ
ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ล้วนก่อเรื่อง จารวีรู้สึกว่าหัวสมองของตัว เองกําลังจะระเบิด
น้าอามรีบวิ่งออกมาจากในครัว “คุณวีคะ ให้ฉันปลอบเขา เองค่ะ คุณไปทานข้าวก่อนเถอะ ”
อาหารมื้อนี้ช่างเป็นอะไรที่วุ่นวายเสียจริง จารวียงมือเป็น ระวิง เธอไม่เพียงแค่ไม่ได้ทานข้าวอิ่ม แต่ยังไปยั่วโมโหยศ พลเข้าอีก
ดูดูแล้วครอบครัวนี้คงยังไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะมีลูก
น้าอามอุ้มจูโน่ไว้ในอ้อมแขน พลางเอ่ยปลอบประโลม ไม่ นานนักเด็กน้อยก็ผล็อยหลับไป
น้าอามอุ้มจูโน่เข้าไปนอนในห้อง
เธอเดินออกมาพร้อมกับปิดประตูห้อง น้าอามเอ่ยกับจารวี
เสียงเบา
“จูโน่คงง่วงแล้วน่ะค่ะ ก็เลยร้องไห้งอแง”
จารวีถูกเด็กน้อยเล่นงานทั้งวันจนร่างกายเธอเหนื่อยล้า
เธอไหวไหล่พลางยิ้มอย่างขมขื่น “โชคดีนะคะที่มีนะอาม อยู่ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่รู้ว่าต้องทำยังไง”
“ซาซ่าซ่า เด็กไร้เดียงสา เดี่ยวรอคุณ ได้เป็นแม่คนเมื่อไหร่ ก็จะรู้เองว่าต้องทำยังไง”
น้าอาม มให้เธออย่างอ่อนโยน เธอยื่นมือไปที่ชั้นบน พลางบอกให้จะราวีรีบไปอยศพล
ศพลนั่งหน้าค่าคร่ำเครียดอยู่ในห้องอ่านหนังสือกับผู้ หญิงใจ า เอาแต่สนใจเด็กที่ไม่รู้ว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร แต่ ไม่สนใจความรู้สึกของเขาสักนิด
เฮ้อ ใหญ่ผู้หญิงไม่มีคุณธรรม ไม่มีหัวจิตหัวใจ
เสียงฝีเท้าเบาๆดังเข้ามาจากด้านนอก ยศพลรู้ว่าเป็นจาร วีทีเข้ามา ในใจของเค้ากำลังโกรธ ก็เลยไม่สนใจเธอ มือหนา กครัวเร็วไปยังคีย์บอร์ด เขามุ่งความสนใจไปที่หน้าจอ ไม่เงย หน้าขึ้นมามองเลยสักนิด
กลิ่นหอมของขนมเค้ก ลอยเข้ามากระตุ้นให้ความอยาก อาหารของยศพลประทุขึ้น
บนโต๊ะอาหารเมื่อสักครู่นี้เขาไม่ได้ทานอะไรเลยสักคำ เมื่อมองเห็นเจ้าเด็กที่น่าขยะแขยงคนนั้น เขาก็กินอะไรไม่ลง ตอนนี้ในท้องของเขายังคงว่างเปล่า
เมื่อมีกลิ่นหอมมากระตุ้น ท้องของเขาก็ร้องโครกคราก
ออกมา
“นี่ ไม่ต้องแสร้งทำเป็นไม่หิวหรอกน่า มาทานก่อนเถอะ ฉัน ทําเค้กให้คุณเองเลยนะ ถ้าเกิดว่าคุณไม่กินฉันจะเอาไปให้จู โนกับพี่ รพลกินแทน
จะราวี ก า น ท า เธอตั้งใจยกมันผ่านหน้าของ บทพล ก่อนจะเดินก็อออกไปข้างนอก
พลันหางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นว่า ยศพลกำลังเล่น เกม ทั้งหน้าจอมีแต่รอยเลือดสดๆ
เขากำลังระบายความอัดอั้นตันใจออกมา ทุกๆครั้งที่เห็น เขาเล่นเกม นั่นแสดงว่าเขากำลังโกรธมากๆ
เมื่อได้ยินจารวีเอ่ยออกมา ง น พลันยศพลก็ยื่นมือออก มาจจะราวเข้าหาตัวเขาเอ่ยออกมาอย่างวางอ่านาง เธอ กล้าทําอย่างนั้นหรอ”
“นี่ๆ ถ้าเกิดว่าคุณไม่กิน มันจะสิ้นเปลืองมากเลยนะ”
เมื่อจะราวีเห็นว่าเขาติดกับดักของเธอแล้ว ในใจของเธอ เบิกบาน
“ทําอย่างกับว่าเก็บเด็กคนนั้นมาเลี้ยง ไม่สิ้นเปลืองอย่างนั้น แหละ” ยศพลหยิบเค้กขึ้นมาหนึ่งขึ้น พลางยัดใส่ปาก
จาร นั่งอยู่ข้างกายของเขาอย่างอบอุ่น เธอเอ่ยเสียงเบา “คุณเกลียดเด็กขนาดนั้นเลยหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ พวกเด็กทั้งเหม็น ทั้งสกปรก ทั้งเสียงดัง” ยศพล บ่นคิ้วพลางเอ่ย
จารวิเงียบไปสักพักจึงเอ่ยถามออกมา แล้วถ้าเป็นลูก ของพวกเราเองล่ะ คุณจะขอบไหม”
ยศพลหยุดชะงักไปสักพักหนึ่ง ดวงตาของเขาจ้องมองมาทีเธอ เธอเป็นบ้าอะไรไป ก็เห็นอยู่ชัดๆว่านี่คือลูกของคนอื่น เธอจะเอามาเป็นลูกของตัวเองยังไง
จารวี นมือออกไปตีเขา “ฉันแค่สมมติขึ้นมาอ้วน่ะ ท้า พวกเรามีลูกคุณจะเกลียดเขาไหม?
ในตอนที่จารวีพูดประโยคนี้ออกไป เธอก็ใส่อารมณ์ลงไป ด้วย ใบหน้าเล็กเฝ้ารอคําตอบอย่างคาดหวัง ผู้ชายแบบเขา ไม่ได้รับมือกับการมีลูกจริงๆอย่างนั้นหรือ?
ยศพลทานเค้กอย่างตั้งอกตั้งใจ “ถ้าหากว่าเป็นลูกของ พวกเราหรอ ฉันก็ต้องรักเขาสั่งสอนเขาให้ดีอยู่แล้ว จะไม่ ปล่อยให้ก่อกวนคนแบบนี้เด็ดขาด”
โอเค นี่ก็นับว่าเป็นคําตอบที่ปกติละนะ
“ถ้าหากว่าเป็นลูกของเรา ฉันก็ต้องรักเขาอยู่แล้ว” นั่น หมายถึงรักขนาดไหนกันนะ จารวีคิดอะไรอย่างเหม่อลอย
ยศพลอ่านความคิดของจารวีไม่ออก หลังจากที่เขาทาน เค้กเสร็จ เขายังคงเห็นใบหน้าที่กลัดกลุ่มของจารวี เค้าก็เลย ยื่นมือออกไปดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
ลมหายใจที่ร้อนผ่าวพ่นออกมา ใบหูของเธอ ” รัก คุณ อยากมีลูกแล้วใช่ไหม? ถ้างั้นตอนนี้เราก็มาทำลูกกันเถอะ”
“นี่ ใครบอกคุณว่าฉันอยากมีลูกแล้ว” จารวีดิ้นรนเพื่อจะ ออกให้ห่างจากเขา แต่ทว่ายศพลไวกว่า เขากดเธอลงบน โซฟาในห้องอ่านหนังสือ
พวกเรายังไม่เคยลองในห้องอ่านหนังสือกันเลยนี่ถ้างั้นก็ลองสักหน่อยแล้วกัน ความปรารถนาอันแรงกล้าสะท้อนออก
มาจากนัยน์ตาของยศพล
