“เด็กในท้องเป็นลูกของฉันมั้ย
ยศพลเอ่ยปากถาม แล้วมองเธออย่างเลื่อนลอย รอค่า ตอบ ตัดสิน ขาดของเธอ
จาร มองเขา แล้วดึงมือเล็ก ๆ ของตนออกมาจากฝ่ามือ ของเขา
ยศพล เราไม่เหมาะสมกัน นายอย่าถามเรื่องลูกเลย ลูก เป็นของฉัน ไม่ได้เป็นของใคร”
คําตอบนี้เป็นค่าตอบที่กวนตีนและบัดซบมากที่สุด แค่ตัว เธอคนเดียวจะทําให้มีลูกได้ไง
ยศพลอยากจะเป็นบ้า อยากจะกระทืบคน อยากจะเขวี้ยง
ทําลายข้าวของ…
ตั้งแต่ตอนที่จารวีถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินมาจนถึงตอนนี้ ผ่านมาสี่ชั่วโมงแล้ว ยศพลยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ เปียก โชค เขากังวลอย่างใจจดใจจ่อรอให้เธอตื่นขึ้นมา เพื่อให้เธอ มาเคลียร์เรื่องนี้
แต่ว่า พอเธอตื่นขึ้นมากลับพูดแบบนี้ มันทำให้อารมณ์ เขาเกินจะทนได้
“จารวี พูดจาให้มันรักษาน้ำใจคนหน่อย นี่ฉันอุตส่าห์ไป ช่วยชีวิตเธอมาจากบนเขานั่นนะ ทําไมเธอกลับมาพูดจา กับ ฉันแบบนี้
ฉันไม่ได้ขอให้นายมาช่วยฉันซะหน่อย” จารตอบกลับ
อย่างเช่นเขา
มันเหมือนเป็นการสาดน้าเป็นใส่หน้าบลพล ยศพล เหยียดแขนออกแล้ว ไป จารวี บนใบหน้าของเขา แสดงออก มาอย่างบ้าคลั่ง “ก็ได้ จารวี รอฉันก่อนเหอะ ฉัน จะทําให้ชัดเจนเอง”
ยศพลวิ่งออกจากห้องผู้ป่วยราวกับวัวกระทิงที่บ้าคลั่ง
นิรันยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องมาโดยตลอด เขามองยศพล วิ่งออกมาอย่างงุนงง เขาจึงโน้มตัวเข้ามาดูในห้อง
เขามองไปเห็นจารวี สติหลุดลอย ใบหน้าของเธออ่อน ล้าและดูเลื่อนลอย เขาถามเธอด้วยความห่วงใยและกังวล ใจว่า คุณจารวีครับ ร่างกายฟื้นตัวดีขึ้นรึยังครับ ตอนที่ คุณชายเห็นคุณเป็นลม เขาก็ตกใจจนเกือบตาย แถมยัง ขับรถจนสุดชีวิต จนเกือบจะเกิดอุบัติเหตุแล้ว….
จารมองเขาอย่างเลื่อนลอย ไม่พูดอะไรสักคำ ในดวงตา มีแสงเปล่งประกายระยิบระยับ
คุณจารวีครับ ความรู้สึกที่คุณชายมีต่อคุณจารวี น อธิบายออกมาเป็นคําพูดไม่ได้เลยจริงๆ ผมเป็นคนโง่ที่ ไม่มี วาทะศิลป์ กคําพูดดี ๆ ออกมา ผมแค่อยากจะบอกคุณจารวี สักหน่อย ว่าถ้าเมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณจารวี คุณขาย ของผมจะต้องหมดอาลัยตายอยากแน่ ๆ ครับ”
เขาจะแคร์ ธอมากขนาดนั้นเชียวหรือ เขาจะจริงจังและ กังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอขนาดนั้นเลยเหรอ เขามีผู้ หญิงมาแล้วนับไม่ถ้วน จะมาหมดอาลัยตายอยากเพราะจารเนียน
อีกอย่าง เธอก็ยังเป็นคนในบ้านพูลสวัสดิ์ที่น่ารังเกียจคน
หนึ่ง
ความสัมพันธ์ทางสายเลือดนี้ ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงแก้ไข
จาร หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง “นิรัน ขอบคุณที่ช่วยเราไว้ นะ” เธอขอบคุณที่ช่วยเธอและลูกของเธอ
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ ผมช่วยอะไรได้ไม่ถึงครึ่ง ซะด้วยซ้ำ คุณชายต่างหากที่คอยช่วยเหลือคุณมา ตลอด…
ในวันต่อมา ยศพลก็ย้ายจารวีไปที่โรงพยาบาลเอกชน ระดับห้าดาวแห่งหนึ่ง
ที่นี่มีหมอที่ดีที่สุด และยังมีพยาบาลคอยบริการดูแล คนไข้เป็นพิเศษตลอด 24 ชั่วโมง
น้าอามมาส่งข้าวแต่เช้า ในกล่องอาหารอุ่นๆเต็มไปด้วย ยาบำรุง
“คุณจารวี รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ ยังไม่สบายตรงไหนรึเปล่า
บนใบหน้าของหน้าอามมีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความ ห่วงใย น้าอามถามไถ่อาการเจ็บป่วยของจารวีอย่างละเอียด
“คุณชายให้น้าทําของดีมีประโยชน์มาให้คุณจารวีทานค่ะ คุณดูสิ ในกล่องมีแต่อาหารที่คุณชอบทานทั้งนั้น และ ยังมีBาบ่ารุงให้ด้าน
จาก ลุกขึ้นนั่ง มีหมอนรองข้างหลัง เธอฟังหมอน มอง แล้วยิ้มให้น้าอาม
แม้ว่าน้าอามคนนี้จะเป็นคนรับใช้ แต่ก็ดูแลทุกอย่างได้ทั่ว ถึงครอบคลุม จารวีก็ชอบเธอมาก ๆ
น้าอาม ขอบคุณน้ายามมากนะคะ ที่จริงตอนนี้วียังไม่ ค่อยอยากอาหารสักเท่าไหร่น่ะค่ะ ”
สภาพจิตใจไม่ค่อยดีแบบนี้ จะไปมีอารมณ์กินข้าวได้ยัง
ไงล่ะ
“คุณจารวีคะ ตอนนี้คุณไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนะคะ ถ้า คุณไม่ทานอะไรสักหน่อย เด็กในท้องคงต้องหิวแย่เลยนะคะ กินสักหน่อยเถอะค่ะ” น้าอามพูดโน้มน้าวจาร
พอพูดถึงลูก ในก้นลึกหัวใจของจารวีก็อบอุ่นขึ้นมา เธอ ยิ้มออกมาเบา ๆ แล้วรับซุปไก่มาจากน้าอาม
เมื่อเห็นจารวีเริ่มทานอาหาร น้าอามก็ยิ้มอย่างสบายใจ นี่สิถึงจะถูก แม่กินอิ่ม ลูกก็ต้องโตมาร่างกายแข็งแรง แน่นอนค่ะ จริงสิ น้าได้ยินมาจากนิรันว่าเมื่อคืนคุณจารวิตาก ฝนจนเปียกโชกเลย โปรดให้อภัยคนรับใช้อย่างน้าที่ บังอาจ ออกคําสั่งเพื่อความหวังดีด้วยเถอะ คุณจารวีอย่าถือสาดิฉัน เลยนะคะ”
จารวี มพลางสายหัว น้าอามอย่าเกรงใจมากขนาด นั้นสิคะ วิธีเห็นน้าอามเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง น้ามีอะไรอยากจะ พูด ก็พูดออกมาตรงๆเลยก็ได้ค่ะ คิดซะว่าเป็นลูกสาวของน่าน ท
น่าอาม มออกมาอย่างเบิกบานใจ น่าจะโชค แบบนี้ ได้ยังไงกัน คงต้องเกิดสักแปดชาติ ถึงจะได้มีลูกสาว แบบ คุณจารวี น่ารู้สึกว่าคุณจารวีกับคุณชาย… ทั้งคู่ต่างรักใคร่ ชอบพอกัน แล้วทําไมถึงไม่อยู่ด้วยกันให้อย่างมี ความสุข ละคะ ยังมีอะไรที่ไปด้วยกันไม่ได้เหรอคะ”
จารวีนิ่งเงียบไป ที่จริงแล้วค่าพูดของน้าอามเป็นสิ่งที่เธอ ไม่เคยคตถึงมาก่อน
คุณจารวี คุณอย่าโกรธไปเลยนะคะ อย่าหาว่าน้าขี้อวด เลยนะคะ ผู้ขายทีดีต่อคุณจารวีแบบคุณชายยศพลน่ะ บน โลกนี้ก็มีแค่คุณชายยศพลคนเดียวนี่แหละค่ะ”
น้าอามพูดอย่างจริงใจ จารวีหัวเราะออกมาเบา ๆ พลาง ใช้ช้อนจีบซุปไก่สีเหลืองทอง
“น้าอาม วิเข้าใจสิ่งที่น้าพูดนะคะ วีรู้ว่าเขาอาจจะรักรี แต่ ว่าเขายังไม่เตรียมตัวที่จะเป็นพ่อที่ดีเลย เขายังเป็น เหมือน กับเด็ก น้าก็เห็นนี่คะ เวลาที่พวกเราอยู่ด้วยกัน ไม่มีวันไหนที่ สงบสุขเลย ไม่ทะเลาะกันก็ตวาดกัน ตอนนี้ รับวันแบบนี้ได้ แล้วคะ แต่ในอนาคตถ้าลูกเกิดออกมาแล้ว วีก็ไม่อยากให้ลูก ของวิจะต้องเผชิญหน้ากับพ่อที่ ก้าวร้าวและหยาบคายแบบ
จารวีพูดด้วยเสียงที่เบาและนุ่มนวล แต่ละคําที่พูดออกมา นั้นล้วนมีเหตุผล
รอยยิ้มบนใบหน้าของน้าอามค่อย ๆ จางหายไป “คุณขายเป็นแบบนี้ก็จริง มีนิสัยก้าวร้าวนิดหน่อย แต่เขารักคุณ จาร วิมาน ตะก้านดคุณจารวี คุณชายจริงๆ ณ สามารถเข้าใจในความรู้สึกและให้อภัยคุณชาย ร
คําพูดของน่าอายที่เข้าหูของจาร ทําให้เธอปฏิเสธหรือ โต้แย้งอะไรไม่ได้อีก
เธอเข้าใจความหมายของคำพูดของน้าอามอย่างชัดเจน
หลังจากน้าอามกลับไป ห้องคนไข้ก็ว่างเปล่า
จารวีมักรู้สึกว่ามีสายตาจ้องมองเธอจากด้านนอกของ ห้องผู้ป่วย เขาอยู่ข้างนอก เธอรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของเขา
ระหว่างพวกเขาสองคนเหมือนร่องน้ำสายหนึ่งไม่มีทางที่ จะก้าวข้ามไปได้กั้นอยู่
ด้านนอกโรงพยาบาล นิรันวิ่งตรงมาหายศพลอย่างรีบ
ร้อน
“คุณขายครับ ผมไปตรวจสอบมาแล้วครับ เมื่อวานเพราะ ว่ามีคนยิงปืนใส่คุณจารวี คุณมนต์ตรีก็อยู่ที่นั่นด้วย..”
ถ้าไม่ใช่เพราะได้ยินข่าวจากในโทรทัศน์เมื่อตอนเช้า ยศ พลก็ยังไม่รู้ว่าจะมีคนมาทําร้ายจาร
ภาพบนโทรทัศน์คือใบหน้าของจารวีที่ตระหนกตกใจ
และมนต์ตรีที่ได้รับบาดเจ็บ น่าจะทําไปเพื่อกำบังลูกกระสุน ให้เธอ
มิน่าล่ะ ทำไมเมื่อวานจารวีถึงได้ดูทุกข์ทรมานแบบนั้น
“สิบไรียงว่าใคร
“งบไม่เจอครับ ทางตำรวจยังไม่มีเบาะแสอะไรเลย
ครับ
“ไปสืบมาเดี๋ยวนี้ ว่าไอ้บ้าที่ไหนมันกล้าที่จะมาฆ่าผู้หญิง ของฉันในอาณาบริเวณของฉัน…
ยศพลหัวร้อน ร่างกายทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยความเย็น ยะเยือก นิรันกลัวเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา จึงโค้งรับคํา สั่ง แล้วจากไป
ยศพลหันหลังแล้วเดินตรงไปที่ห้องผู้ป่วย
เขาค่อย ๆ ผลักประตูห้องเข้าไป
ร่างเล็กยืนอยู่ด้านหน้าของหน้าต่าง เธอจับผ้าม่านที่มีสี ขาวดอกลิลลี่ทั้งผืนแล้วมองไปข้างนอก
ชุดคนไข้สีขาวดั่งหิมะ ผมยาวสีดำสนิทแผ่กระจายไปทั่ว บ่าเล็ก ๆ พร้อมสัมผัสแสงแดดสีทองบนใบหน้าของเธอ
ผิวที่ขาวนวลถูกปกคลุมไปด้วยแสงแดดสีทองจาง ๆ ทั้ง เรือนร่างดูชวนฝันและสวยงาม
ภาพตรงหน้านี้สวยซะจนทำให้หยุดหายใจ ยศพลได้แต่ ยืนมองนิ่งๆ ไม่ได้ขยับตัวไปไหนเป็นเวลานาน เพราะกลัวว่า จะทําลายความเงียบที่สวยงามนี้
“คุณขายคะ….
ของจากด้านนอก เห็นศพลจึง ตะโกนเรียกเบาๆ แต่ทําให้ได้ยินเข้า
ดวงตาทั้งสองคู่ของทั้งสองคนจดจ้องกัน ยศพลก้าวเท้า เข้ามาหา
เขาทําผิดไป เขาทําผิดจนแทบไม่ควรให้อภัย เมื่อวาน เธอถูกคนไล่ฆ่า ความเป็นความตายแขวนอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เขาไม่ได้ปกป้องเธอ ไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ ทำให้เธอรู้สึก หวาดกลัวและตื่นตกใจ
เป็นความผิดของเขา
เขาไม่ได้รู้ความจริงก็ต าและเข้าใจผิดเธอ ทําให้เธอ ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะอธิบาย
นั่นก็เป็นความผิดของเขา…
มือใหญ่ของเขาคว้าข้อมือเล็กๆของเธอ เขาดึงเธอเข้ามา ในอ้อมอกของเขาอย่างมั่นคง
เธอยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ไร้ซึ่งเสียงที่เปล่งออกมา
เพื่อขัดขืน
มือใหญ่ของเขาจับคางที่นุ่มนวลของเธอ จับใบหน้าเล็กๆ ของเธอให้เงยขึ้นแล้วมองเธอตรงๆ
ที่เธอพูดมาก็ไม่ผิด จารวี ฉันมันก็เป็นไอ้โง่คนหนึ่ง ฉัน มันโง่ดักดานซะจริง ๆ…”
จ้องเขา สายตาที่หวาดระแวงค่อยเปลี่ยนเป็นกลายลง
ลูกเป็นของฉัน เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ลูกก็ต้องเป็นของ
ยศพลใช้แรงกอดเธอไว้ในอ้อมกอด
แรงของเขาเยอะมาก เธอไม่มีทางจะขัดขืนได้
น้าอามเห็นฉากนี้เข้า ที่หางตาของเธอก็มีน้ำตาไหลออก มา เธอหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างวางตัว
เด็กคู่นี้นี่ เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขสักทีนะ
ยศพลก้มหน้า เขารู้สึกได้ถึงความแข็งทื่อของเธอ เธอยัง โกรธอยู่ ยังขัดขืนเขาอยู่
เขาจับใบหน้าของเธอ สายตาของเขามองจ้องเธออย่าง ลึกซึ้ง “นี่เธอตัดสินใจแน่วแน่แล้วเหรอว่าคิดจะต่อสู้กับ อันธพาลอย่างฉันจนถึงที่สุด”
ทันใดนั้นจารวีก็ค่อยๆยิ้มออกมา ใบหน้าเล็กๆดั่งลูก แพร่ของเธอดูน่ารักมาก ตอนที่เธอยิ้มกลับมีน้ำตาที่ถูกแสง สะท้อนจนเป็นประกายระยิบระยับราวกับคริสตัลไหลลงมา จากหางตา
นึกไม่ถึงเลยว่ายศพลจะออกตัวยอมรับว่าตัวเองโง่ อย่าง น้อยคุณชายยศพลจอมหยิ่งก็ยังมีมุมก้มหัวให้คนอื่น
จาร อยากจะหัวเราะ
ฉัน”
เขาก้มหน้าลง แล้วโน้มไปจุมพิตที่หางตาของเธอ “ที่รัก เธออย่าร้องไห้นะ ทําไมเธอไม่บอกฉันให้เร็วกว่า อีกหน่อย
จารากับหน้า กัดริมฝีปากล่างแล้วพูดออกมาอย่างสะอึก สะอื้นจนหายใจไม่ออก “ฉันบอกแล้ว ฉันบอกนายไป แล้ว บอกนายไปนานแล้ว แต่นายมันทีม นายมันโง่ ตลอด มา…นายไม่เคยเข้าใจเลย…
“เคยพูดแล้วเหรอ”
ยศพลงงไปพักหนึ่ง ทันใดนั้นมีบางสิ่งในจิตใจของ เขาส่องประกายเหมือนดาวตกบนท้องฟ้ายาม า น เปล่ง ประกายออกมาระยิบระยับ
สิ่งนั้นจุดประกายความทรงจําของเขา
ยศพล นายชอบเด็กมั้ย”
” “ยศพล ถ้าพวกเรามีลูกขึ้นมาจะทำยังไง
“ยศพล ถ้าเด็กผู้ชายคนนี้เป็นลูกของนาย นายจะดูแลเขา
ยังไงบ้าง”
คําพูดของจารวีผุดขึ้นมาในหัวเขาเป็นฉากๆ เป็นเรื่องๆ จาระเงยหน้าเล็กๆที่เต็มไปด้วยความหวังขึ้นมาแล้วถาม เขา แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเขาแค่ฟังผ่านๆโดยไม่คิดถึงความหมาย โดยนัยเลย
เธอ า งบกไปให้เขารู้ เธอต้องการบอกว่าเธอมีลูกของ เขาแล้ว แต่ไม่นึกว่าเขาจะโง่ซะจนไม่รู้เรื่องว่าเธอกำลังจะ บอกอะไร
ทันใดนั้นยศพล ใช้แรงผลักจารก ไป ตติดกับ แพง แล้วใจูบที่แผดเผาปิดล็อกริมฝีปากของเธอไว้ เขาทั้ง สอง ลงผ่านลมหายใจอันอบอุ่นซึ่งกันและกัน
บศพล นายนี่มันโง่จริงๆเลย
จารวี ที่เธอพูดมา มันไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย
ราวกับว่ายศพล าลังกอดสมบัติสําค่าอยู่ เขาอยากจะ กินเธอ ให้เธอไปอยู่ในท้องของเขา อยากจะกินร่างกายที่ นุ่ม นวลอบอุ่นของเธอเข้าไป ไม่ให้ต้องแยกจากกันอีก
เธอค่อยๆตอบสนองความรุนแรงของเขาอย่างเขินอาย ในความสับสน ใบหน้าเล็กๆของเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง
หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น ราวกับมีกระต่ายตัวน้อยอยู่ใน อก ตอนนี้กระต่ายที่กระโดดโลดเต้นไปมาเหล่านั้นกระโดด ออกมาแล้ว
“ที่รัก ฉันมันเป็นคนเลวจริงๆนั่นแหละ เธออย่าคิดเล็กเล็ก คิดน้อยกับคนอย่างโง่ฉันเลยนะ”
ศผลกระซิบที่ข้างหูของเธออย่างร้อนแรง ราวกับอยู่ใน
ความฝัน
ความรักเป็นดั่งกระแสนา ซึ่งยากที่จะลอยหายไปได้ คน เราอยู่ด้วยกันต้องให้อภัยปรับความเข้าใจกันอย่างเสมอ
จึงจะสามารถอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขได้
